Μέρες του '18

Μέρες του '18
Photo Credits: INTIME

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Το Αγρίνιο δεν είναι απλώς ένα γήπεδο που παραδοσιακά η ΑΕΚ δυσκολεύεται. Δεν νομίζω πως υπάρχει άλλη έδρα στην Ελλάδα, πλην παραδοσιακών αντιπάλων, που να έχει προκαλέσει τόσα πολλά δομικά προβλήματα στην ομάδα, την τελευταία πενταετία. Δυο προπονητές έχει φάει και τρεις βασικότατους ποδοσφαιριστές. Ο Μοράις παραιτήθηκε πριν καν η αποστολή επιστρέψει στην Αθήνα. Ενώ για τον Ουζουνίδη, ξεκίνησε από το Αγρίνιο η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος. Και επειδή εκείνη η ήττα δεν έφαγε τον προπονητή, έστειλε στην εξέδρα τρεις παίκτες.

Φωτεινή εξαίρεση με αεράτο πέρασμα από το Αγρίνιο, ήταν εκείνη η τεσσάρα στην πρωταθληματική σεζόν. Και φυσικά αυτό που έγινε τώρα. Μάλιστα, για να ξέρουμε και τι λέμε, αν η ΑΕΚ είχε κάνει γκολ έστω μια από τις ευκαιρίες που έφτιαξε στο πρώτο τέταρτο του παιχνιδιού και αυτή την φορά τεσσάρα θα έπεφτε. Διότι τέτοιο χαρακτήρα έβγαλε η ομάδα. Μην σας παρασύρει το 1-0. Καμιά 20αριά τελικές έφτιαξε η ΑΕΚ. Και δεν απειλήθηκε ούτε σε μισή φάση. Θα μου πείτε πως όταν δεν τελειώνεις νωρίς τέτοιου είδους ματς, δεν θέλει πολύ να την πατήσεις. Αλήθεια είναι αυτό. Όμως ο χαρακτήρας που έβγαζε η ΑΕΚ από το πρώτο λεπτό του παιχνιδιού, έδειχνε πως αργά ή γρήγορα ή ακόμα και στο 93’ αν χρειαζόταν, αυτό που ήθελε να το πάρει, θα το έπαιρνε.

Είναι λοιπόν αυτός ο χαρακτήρας που βγάζει η ΑΕΚ.  Είναι και αυτή η νίκη σ’ αυτή την έδρα. Είναι και ο κόσμος, που ήταν ο περισσότερος που πήγε ποτέ φιλοξενούμενος στο Αγρίνιο από οποιαδήποτε ομάδα. Ακόμα και από την ΑΕΚ. Είναι και αυτή η γροθιά που δείχνουν να έχουν γίνει οι ποδοσφαιριστές. Ο Τσιντώτας εκτός αποστολής, ταξίδεψε τρεις ώρες για να βρεθεί δίπλα στους συμπαίκτες του. Είναι και αυτός ο προπονητής που βγάζει απ’ όλους τον καλύτερο τους εαυτό. Είναι και αυτή η άμυνα, που επί Κωστένογλου, σε τέσσερα ματς έχει κρατήσει το μηδέν στα τρια. Είναι και αυτός ο Λιβάγια, που δεν βλέπει κανέναν μπροστά του. Ούτε αυτούς που τον κλωτσάνε, ούτε αυτούς που κρέμονται από πάνω του, ούτε καν τους τερματοφύλακες ακόμα και όταν κάνουν φιλότιμες προσπάθειες, ούτε τα αμυντικά πλάνα που είναι προσαρμοσμένα πάνω του. Τίποτα.

Είναι όλα αυτά, που σε βάζουν στο τρυπάκι να σκεφτείς, πως ίσως η ΑΕΚ ζει και πάλι μέρες του 2018. Μέρες εκείνης της μαγικής σεζόν. Ίσως να είναι πολύ νωρίς ακόμα. Όχι ίσως. Σίγουρα είναι πολύ νωρίς ακόμα. Επίσης η ΑΕΚ κουβαλάει την «κακή» ήττα της πρώτης αγωνιστικής με την Ξάνθη στο ΟΑΚΑ. Μα και τότε, μια κακή ήττα η ΑΕΚ την είχε κάνει στο ξεκίνημα. Απλώς ήταν εκτός έδρας με τον Αστέρα. Και τότε εκείνη η κακή ήττα, μπορεί να μην «έφαγε» τον προπονητή, αλλά ήταν δυνατό καμπανάκι. Τώρα μετά την Ξάνθη, κτύπησαν καμπάνες ολάκαιρες. Για καλό όπως αποδεικνύεται.

Προφανώς το πρωτάθλημα έχει ακόμα πολύ δρόμο και πολύ ζόρικο δρόμο και είναι εξαιρετικά νωρίς για ενθουσιασμούς, γιατί ειδικά στην ΑΕΚ, τα χαστούκια παραμονεύουν πάντα στην επόμενη γωνία. Από την άλλη, είναι ξεκάθαρο πως όλοι μας αναγνωρίζουμε πλέον σ’ αυτή την ομάδα, χαρακτηριστικά και χαρακτήρες εκείνης της ομάδας που τελικά κατέκτησε το πρωτάθλημα. Θυμηθείτε ποιο ήταν το νούμερο ένα γνώρισμα εκείνης της ομάδας που έφτασε μέχρι τέλους. Η νοοτροπία και μέταλλο, του βρίσκω πάντα τον τρόπο να πάρω αυτό που θέλω. Αυτό που τείνει να φτιάξει και τώρα. Στην Τρίπολη κέρδισε με ανατροπή και στο 93’. Στο Αγρίνιο κέρδισε με υπομονή και μεθοδικότητα.

Θυμηθείτε και άλλα χαρακτηριστικά. Η συσπείρωση των παικτών και η συσπείρωση του κόσμου. Τότε είχε κτιστεί σταδιακά από την προετοιμασία και από την αρχή της σεζόν. Τώρα προέκυψε σχεδόν μαγικά από τη μια νύχτα στο άλλο πρωί. Από εκείνο το βράδυ της 1ης Σεπτέμβρη που έφυγε ο Καρντόσο μαζί με τα διαβολοαποτελέσματα με Τράμπζο και Ξάνθη και εκείνο το πρωινό της 2ας Σεπτεμβρίου που ανέλαβε ο Κωστένογλου με το τιμ του και έφεραν τα διπλά σε Τραπεζούντα και Τρίπολη. Η συσπείρωση έγινε τώρα πολύ πιο γρήγορα και αλλά ίσως είναι και μεγαλύτερη από τότε. Στην Τρίπολη και σίγουρα στο Αγρίνιο, για πρώτη φορά πήγε τόσος πολύ κόσμος της ΑΕΚ.

Σας έχω κι άλλα κοινά γνωρίσματα της φετινής ομάδας, μ’ εκείνη την πρωταθληματική. Έναν ηγέτη, έναν μπροστάρη να την παίρνει από το χέρι και να την οδηγεί εκ του ασφαλούς. Συμπτωματικά είναι ο ίδιος με τότε. Θυμηθείτε τι ξεκίνημα σεζόν είχε κάνει πριν από δυο χρόνια ο Λιβάγια. Σκεφτείτε πως με τα κατορθώματα του Κροάτη φορ τότε, η ΑΕΚ είχε ήδη αποφασίσει από τον Οκτώβρη, να ενεργοποιήσει το επόμενο καλοκαίρι την οψιόν αγοράς από την Λας Πάλμας. Και φανταστείτε πως τότε, ούτε κατά διάνοια δεν ήταν τόσο αποτελεσματικός όπως τώρα. Ο Λιβάγια τώρα είναι μέσα στα 8 από 13 γκολ που έχει πετύχει μέχρι τώρα η ΑΕΚ σε Ελλάδα και Ευρώπη. Είτε τα πέτυχε, είτε τα σέρβιρε.

Βεβαίως τότε, στην πρωταθληματική ΑΕΚ, τίποτε δεν ήταν δουλειά ή επίτευγμα του ενός. Ακόμα και όταν έκανε μαγικά ο Λιβάγια ή ο Αραούχο. Ήταν το πάθος, η τρέλα και η αποφασιστικότητα όλων μέσα στην ομάδα, που έδωσαν την επιτυχία. Σκεφτείτε πως το μισό πρωτάθλημα, ήταν το γκολ του Γιακουμάκη. Έτσι και τώρα. Όλο αυτό που βγάζει η ΑΕΚ μέσα στο γήπεδο, από την ρεβάνς με την Τραμπζονσπόρ και μετά, είναι αποτέλεσμα της δουλειάς και του πάθους και της θέλησης όλων. Ακόμα και εκείνων που μένουν εκτός αποστολής και ακολουθούν την ομάδα σε Τρίπολη και Αγρίνιο.

Το ξαναγράφω και το υπογραμμίζω και δεν ξέρω αν χρειαστεί να βάλω και κεφαλαία γράμματα, για να εξηγούμαστε μήπως και έχουμε κάποια ελπίδα να μην παρεξηγούμαστε. Ακόμα υπάρχει πολύς δρόμος. Ακόμα υπάρχουν ένα σωρό ψηλά και επικίνδυνα και ζόρικα εμπόδια. Ακόμα δεν έχει καταφέρει τίποτα η ΑΕΚ, όπως λέει και θα συνεχίσει ίσως μέχρι και την τελευταία αγωνιστική των πλέι οφ, να λέει ο Κωστένογλου στα αποδυτήρια. Απλώς υπάρχουν κάποιες ενδείξεις, που επιτρέπουν αισιοδοξία για μέρες του ’18. Χωρίς καν απαραίτητα ακριβώς την ίδια κατάληξη, διότι τα πάντα είναι και ζήτημα συγκυριών.

Τώρα ακολουθεί το ματς με τον ΠΑΟΚ στο Ολυμπιακό Στάδιο. Απέναντι στην ομάδα που πέρυσι κατέκτησε το πρωτάθλημα. Θυμάστε πως το πρώτο δυνατό μήνυμα πως μπορούσε να διεκδικήσει τίτλο, η ΑΕΚ πριν από δυο χρόνια το είχε στείλει με τη νίκη στο ΟΑΚΑ επί του πρωταθλητή της προηγούμενης σεζόν. Απλώς τότε ήταν ο Ολυμπιακός. Τώρα είναι ο ΠΑΟΚ. Περίπλοκο και ιδιαίτερο ματς. Με την ομάδα όμως να έχει τον χαρακτήρα της Τρίπολης και του Αγρινίου, τον κόσμο αυτή την παρουσία και αυτή την τρέλα, όλα θα γίνουν όπως πρέπει. Και ο Μάρκο ξέρει. Το έχει ξανακάνει πριν από δυο χρόνια. Με τον ίδιο αντίπαλο, στο ίδιο γήπεδο. Στις μέρες του ’18.

ΥΓ: Τα αποφεύγω τα υστερόγραφα αλλά θα κάνω μια εξαίρεση. Η φωτογραφία του Λιβάγια να χάνεται στην αγκαλιά του κόσμου, μήπως σας θυμίζει μια αντίστοιχη εικόνα; Βοηθώ. Από τις μέρες του ’18.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ
ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΜΑΣ
ΟΛΑ ΤΑ BLOGS
X