Λευκή, σου λέει

Ομολογώ πως η ρίγα στην φανέλα ποτέ δεν ήταν το καλύτερο μου. Παρόλο που πάντα θα συνδέεται με την φιέστα της κατάκτησης του πιο παληκαρίσιου πρωταθλήματος στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, για κάποιο νοσηρό λόγο μου θυμίζει το δοκιμαζόμενο αυτή την περίοδο αλλά κατά τα άλλα αντιπαθές σωματείο του Άρεως. Σύμφωνοι, η φετινή φανέλα είναι όμορφη. Φέρνει αρκετά σ’ εκείνη την φανέλα της φιέστας του 89’. Κυρίως όμως, επανέφερε αυτό το βαθύ κίτρινο που παραδοσιακά θυμίζει ΑΕΚ και όχι εκείνο το ανοικτό κίτρινο του καναρινιού με στομαχικό ίλιγγο που επίσης παραδοσιακά το προτιμούσε ο Άρης. Για να μην μακρηγορώ, την πρώτη φανέλα την προτιμώ μονόχρωμη και με το φετινό κίτρινο. Αλλά θέμα για φανέλα μου ήρθε να ανοίξω, λόγω της δεύτερης εμφάνισης που θα είναι λευκή.
Την δεύτερη φανέλα που αναγκαστικά πρέπει να υπάρχει ολίγον για λόγους πρακτικούς και περισσότερο για λόγους μάρκετινγκ, όταν δεν είναι μαυρη, την θέλω ασπρη. Όπως αυτή που θα έχει φέτος. Παρεμπιπτόντως αν όντως ο Σιμόες κάνοντας σαν μικρό παιδί και στο πλαίσιο του «απολαμβάνω κάθε στιγμή μου στην ΑΕΚ», την αποκάλυψε άτσαλα και άθελα του, μου φάνηκε πολύ όμορφο. Αλλά σε εποχές που ο Ρονάλντο κυνηγάει στην τηλεόραση την πυτιρίδα του και ο Καμμένος μαθαίνει στον μπουνταλά Αλέξη να γράφει και με το δεξί (λες και έγραφε με το αριστερό), μάλλον τα… άτσαλα δεν παίζουν. Παρένθεση ήταν αυτό. Συνεχίζω. Η δεύτερη εμφάνιση θέλω να είναι άσπρη. Σχεδόν το απαιτώ. Επιλογές του μπλέ ή του γκρι ποτέ δεν μου γέμιζαν το μάτι. Αφήστε που είχαν αποδειχθεί γρουσούζικες. Ακόμα καμιά φορά στον ύπνο μου βλέπω τον Μαλαδένη μ’ εκείνη την γκρι φανέλα να στέλνει την μπάλα στο δοκάρι και εγώ να κλαίω πάνω από το σεντόνι του Τσάμπιονς Λιγκ που το αρπάζουν και τρέχουν κάτι μακρινά σουηδικά ξαδέλφια των Βίκινγκς. Από τότε βέβαια η ΑΙΚ έχει φάει τόση κατάρα που μέχρι από τον Ατρόμητο αποκλείστηκε. Αλλά ας μην ξεφεύγω. Για την άσπρη φανέλα λέγαμε.
Αν ψάξετε και εσείς λίγο πιο προσεκτικά στη μνήμη σας, θα διαπιστώσετε πως έχετε πολύ έντονες κιτρινόμαυρες αναμνήσεις και εικόνες, αλλά μέσα σε λευκές φανέλες. Την γκολάρα του Σαββίδη από το κέντρο του γηπέδου, απέναντι στην Ντιναμο Δρέσδης, πάντα θα την συνδυάζω με άσπρη φανέλα. Όπως και την πρεμιέρα στον δρόμο για το δεύτερο σερί πρωτάθλημα, απέναντι στον Άρη στη Φιλαδέλφεια. Όπως και τα τρια γκολ του Ντέμη και τα συνολικά έξι απέναντι στον Άρη εκείνο το βροχερό απόγευμα πάλι στη Φιλαδέλφεια, τα οποία ήταν όλα για τον Νικολάκη. Επίσης θυμάμαι πως με τις δεύτερες λευκές φανέλες θα έπαιζε η ΑΕΚ σ’ εκείνα τα πλέι οφ (που δεν έπρεπε ποτέ να είχε παίξει η ομάδα) απέναντι στον Άρη, αλλά στο ζέσταμα ο Ριβάλντο φορούσε μια μαύρη μπλούζα που έγραφε «ΑΕΚ πραγματική πρωταθλήτρια 2008). Ακόμα και σ’ εκείνη την καταραμένη σεζόν της καταστροφής, στο μοναδικό ματς που η ΑΕΚ είχε θυμίσει λίγο από ΑΕΚ, φορούσε λευκή εμφάνιση και ήταν στην τσαμπουκαλεμένη ισοπαλία στο Χαριλάου.
Γενικώς νομίζω, πως η λευκή ως δεύτερη φανέλα, έχει συνοδεύσει τις κίτρινες σε σεζόν τίτλων. Και πρωταθλημάτων και κυπέλλων. Και χωρίς γενικώς να πιστεύω στα γούρια ή στις μαγγανείες, αλλά μου φαίνεται καλό σημάδι. Πάντως επειδή είναι ενδιαφέρουσα η κουβέντα περί φανέλας, περιμένω και απόψεις και αναμνήσεις και ιστορίες.

• Τσίλης