Η Τότεναμ είναι πολύ… ΑΕΚ

Μεταξύ σοβαρού και αστείου, φοριέται πολύ από την Τετάρτη το βράδυ, η κουβέντα περί του μοντέλου ομάδας που έφτιαξε καινούργιο γήπεδο, που δεν έκανε καθόλου μεταγραφές και που έφτασε μέχρι και τον τελικό του Τσου – Λου. Και που δήθεν μπορεί και να προσομοιάζει μ’ αυτό της ΑΕΚ. Πολλοί εξ υμών, θα θέλατε πολύ να μπω σ’ αυτή την κουβέντα, για να αρχίσετε την αγαπημένη σας καραμούζα. Μόνο που θα σας απογοητεύσω. Διότι είναι πολύ προφανές πως πρόκειται για την αμέσως πιο γελοία συζήτηση, μετά απ’ αυτή για τα περιθώρια να γίνει ανθρώπινο σύστημα ο καπιταλισμός.

Είναι μια γελοία συζήτηση, κυρίως διότι όσα γίνονται στην Αγγλία, σε οποιαδήποτε ομάδα, μπορούν να πετύχουν αποκλειστικά και μόνο στην Αγγλία και πουθενά αλλού. Πολύ περισσότερο όχι στην Ελλάδα. Αφήστε που  η Τότεναμ μπορεί να μην έχει κάνει μεταγραφές ούτε το περασμένο καλοκαίρι, ούτε τον Γενάρη. Όμως όλοι ανεξαιρέτως οι ποδοσφαιριστές της βασικής ενδεκάδας της (και των δυο πρώτων αλλαγών της), θα μπορούσαν να παίξουν στην βασική ενδεκάδα οποιασδήποτε ομάδας στον ποδοσφαιρικό πλανήτη. Ανεξαιρέτως.

Φυσικά το γεγονός πως δεν έκανε μεταγραφές, υποχρέωνε την Τότεναμ να παίζει σ’ όλες τις διοργανώσεις με 13-14 παίκτες, οι οποίοι έπεφταν κάτω, τους ξανασήκωναν για να τους βάλουν άρον – άρον στο γήπεδο, αυτοί ξαναέπεφταν κάτω, τους ξανασήκωναν και πήγαινε λέγοντας. Ως μονάδες όμως, έστω και χωρίς μεταγραφές, η Τότεναμ είχε μια ενδεκάδα βαρέων βαρών. Αν βεβαίως είχε κάνει μεταγραφές και είχε πιο πολλές λύσεις, εκτός από τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, θα είχε φτάσει και να διεκδικεί και το πρωτάθλημα και όχι να σκάσει τον Μάρτη και να κινδυνέψει ακόμα και να χάσει την τετράδα. Επομένως ας αφήσουμε στην άκρη τις μπούρδες περί μοντέλου. Ανάγκη ήταν όλο αυτό. Και αν δεν είχε τόσο τεράστιο προπονητή και τόσο σπουδαίους παίκτες ήδη στο ρόστερ, αυτό με τις μη μεταγραφές θα είχε φέρει καταστροφή.

Παρόλα αυτά, αν κάποιος μελετήσει προσεκτικά τον οργανισμό Τότεναμ, θα διαπιστώσει πως είναι πολύ… ΑΕΚ. Και με τον τρόπο που πετυχαίνει σπουδαία πράγματα αλλά και με τον τρόπο που χάνει σπουδαία πράγματα. Σκεφτείτε πως το χαμένο προ τριετίας πρωτάθλημα από την Λέστερ, μόνο με τον τρόπο που το έχασε η ΑΕΚ το 2005 από το γκολ του Νατσούρα μπορεί να συγκριθεί. Και ας μην το πήρε τότε ο Ιωνικός. Επίσης αυτή η ψυχή βαθιά που έβγαλε η Τότεναμ για να ανατρέψει όλα τα προγνωστικά και να φτάσει στο έπος του τελικού του Τσου – Λου, θυμίζει πολύ την περυσινή κατάθεση ψυχής της ΑΕΚ για να πάρει ένα από τα πιο παλικαρίσια πρωταθλήματα. Αφήστε που για να το γράψει το περυσινό της έπος η ΑΕΚ, χρειάστηκε να κάνει όχι μια, αλλά δυο ανατροπές απέναντι στον Ολυμπιακό. Την μία από 2-0.

Αλλά σας έχω και άλλα σημάδια. Η Τότεναμ δεν ήταν ποτέ ούτε Γιουναϊτεντ, ούτε Λίβερπουλ. Ούτε σε νοοτροπία, ούτε και σε τίτλους. Δεν ήταν δηλαδή ποτέ ούτε Ολυμπιακός, ούτε Παναθηναϊκός. Σφήνα τους έμπαινε. Και στην μύτη τους έμπαινε. Πάντα είχε παίκτες που ήταν σημεία (ποδοσφαιρικής) αναφοράς. Από τον Αρντίλες και τον Χοντλ, μέχρι και τον Γκάζα και τον Λίνεκερ. Χωρίς να πηγαίνω πιο πίσω χρονικά. Με παίκτες σημεία αναφοράς και με μπαλάρα, που όμως ποτέ δεν δικαιωνόταν με τίτλους. Φουλ επιθετικό ποδόσφαιρο, αλλά γκολ που ακυρωνόντουσαν απέναντι σε  ομάδες όπως η Γιουναϊτεντ, παρόλο που η μπάλα είχε περάσει πέντε μέτρα από την γραμμή. Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά; Ακόμα και οι φωτογραφίες και οι εικόνες από την μεγαλύτερη πρόκριση στην ιστορία της, που ήταν ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ, θα μείνουν με τους παίκτες της να φοροούν πράσινες φανέλες και όχι τις παραδοσιακές της. Όπως εμείς πάντα θα έχουμε στο νου την εικόνα του Τάκη Καραγκιοζόπουλου, να πανηγύριζε ένα από τα πιο μεγάλα πρωταθλήματα, με κόκκινο φανελάκι.

Επίσης η Τότεναμ διαχρονικά, βασιζόταν σε αγγλικό κορμό. Ακόμα και τώρα, που όλοι οι υπόλοιποι σύλλογοι της Πρέμιερ Λιγκ, επενδύουν μόνο σε ξένους. Πέντε παίκτες είχε η Τότεναμ στην εθνική Αγγλίας στο περυσινό Μουντιάλ. Περισσότερους από κάθε άλλη ομάδα. Και ενώ δεν είμαι πολύ σίγουρος πως στο Βόρειο Λονδίνο είχε ακουστεί ατάκα τύπου «που πάμε με τους Κέινες και τους Άλιδες», στα πρότυπα του «που πάμε με τους Μπακάκηδες και τους Μπακασέτες», να ξέρετε πως και ο Ντάιερ και ο Τρίπιερ αλλά κυρίως ο Ρόουζ, ήταν πάντα οι βασικοί αποδέκτες της γκρίνιας από την εξέδρα. Μέχρι ο τελευταίος να γίνει τραγούδι που τραγουδιέται στον ρυθμό του ντάντι κουλ.

Υπάρχει και κάτι ακόμα. Η Τότεναμ έχει επενδύσει το μέλλον της, πάνω στο καινούργιο της σπίτι. Το έκανε με πολλές θυσίες, αλλά πολύ συνειδητά. Παρόλο που δεν χρειάστηκε να μείνει άστεγη και περιπλανώμενη για περισσότερο από 2,5 χρόνια. Ο οργανισμός της ομάδας, ξέρει πως το μέλλον θα έρθει μόνο μέσα από το καινούργιο γήπεδο. Και ήδη με προημιτελικά και ημιτελικά του Τσου – Λου παιγμένα στο νέο Τότεναμ Στάντιουμ, αυτό αρχίζει να φαίνεται. Η διοίκηση, οι παίκτες, αλλά κυρίως ο κόσμος της ομάδας, έχει επίγνωση πως όλα τα υπόλοιπα είναι εφήμερα. Το σπίτι είναι η εγγύηση. Γι αυτό και αγόγγυστα δέχθηκαν οι οπαδοί να μετατεθεί η ημερομηνία των εγκαινίων του νέου γηπέδου κατά περίπου επτά μήνες και παρατείνουν την παραμονή τους στο αφιλόξενο Γούμπλει για λίγο ακόμα.

Αυτό που εισέπραξε ο οργανισμός της Τότεναμ, μπαίνοντας στο καινούργιο γήπεδο, δεν μετριόνται ούτε σε υπομονή, ούτε σε αποτυχίες ή επιτυχίες, ούτε καν σε λεφτά. Και μπορεί στο αγωνιστικό κομμάτι να είναι άτοπη οποιαδήποτε σύγκριση. Αλλά εγγυήσεις που δίνει για το μέλλον της ομάδας το νέο γήπεδο, είναι ένας οδηγός γι’ αυτά που θα δώσει για το μέλλον της ΑΕΚ η «Αγιά Σοφιά». Αυτή είναι η πραγματικότητα.