Η μπάλα και ο πάγκος σ’ αυτούς που πρέπει

Η ΑΕΚ έχει πέσει στην πιο μεγάλη κρίση της, από το 2013 μέχρι και τώρα. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Και η μπόρα δεν έχει περάσει ακόμα. Κανείς δεν ξέρει πως και πότε. Βήμα το βήμα πλέον θα πηγαίνει το πράγμα και μέρα με την μέρα. Στην πράξη θα φαίνονται όλα και δεν εννοώ μόνο τα αποτελέσματα μέσα στο γήπεδο. Αναφέρομαι σε μια σειρά από κινήσεις που θα πρέπει να γίνουν πλέον απ’ όλους. Πρώτα από τον Μελισσανίδη και την διοίκηση και μετά από τον προπονητή και τους ποδοσφαιριστές.

Δεν πρόκειται να ξαναγράψω πράγματα χιλιογραμμένα για όσα πρέπει να γίνουν. Παρόλο που κάποιοι συνεχίζετε να τα βάζετε όλα σ’ ένα καζάνι και να τα ανακατεύετε, στην συζήτηση για τον οδικό χάρτη για να βγει η ΑΕΚ από την κρίση, εξακολουθώ να παραπέμπω σ’ όσα γράφτηκαν στην ανακοίνωση της Ορίτζιναλ την περασμένη Δευτέρα. Διαβάστε την ξανά και προσεκτικά και θα καταλάβετε πολύ καλά τι εννοώ.

Όμως η σεζόν δεν έχει τελειώσει. Η ΑΕΚ έχει μπροστά της παιχνίδια. Και οι νίκες είναι απαραίτητες για να μπορέσει η ομάδα να βγει από την κρίση. Μπορεί να μην είναι πλέον αρκετές και να χρειάζονται και άλλες κινήσεις. Ωστόσο δεν γίνεται δουλειά, χωρίς η ομάδα να αρχίσει και πάλι να κερδίζει, ώστε να βρει καταρχήν ξανά την ηρεμία της. Πάμε λοιπόν στο αγωνιστικό κομμάτι.

Για να ξέρουμε και τι λέμε, τα ονόματα του Μπακασέτα, του Σιμόες και του Λαμπρόπουλου μπήκαν στο μάτι του κυκλώνα λόγω των εξελίξεων με το συμβόλαιο τους. Αλλά δεν είναι οι τρεις τους οι βασικοί υπεύθυνοι για την αγωνιστική κατάρρευση της ΑΕΚ. Ειδικά οι δυο Έλληνες διεθνείς. Μάλιστα, για να μην ξεχνιόμαστε, ο Μπακασέτας είναι από την αρχή της σεζόν ο κορυφαίος της ομάδας και ο δεύτερος σκόρερ. Έκανε τα πάντα και τα έκανε εξαιρετικά. Και ο Λαμπρόπουλος από τους πιο σταθερούς παίκτες και στα περισσότερα ματς από τους κορυφαίους. Ενώ ο Σιμόες είχε ένα παρατεταμένο ντεφορμάρισμα και σε σχέση ειδικά με την περυσινή σεζόν, ήταν πολύ κατώτερος, αλλά αυτό δεν θεωρώ πως είχε να κάνει με το συμβόλαιο του.

Η ουσία είναι πως αν κάποιος αναζητήσει στους ποδοσφαιριστές, τις βασικές αιτίες γι’ αυτή την αγωνιστική κρίση, δεν θα τις βρει σ’ αυτούς. Σίγουρα όχι στους δυο εξ αυτών. Και για να μπορέσει να βρει ξανά η ομάδα και την ισορροπία της και την αγωνιστική της λειτουργία, θα πρέπει να βρεθεί τι ήταν αυτό που δεν πήγαινε καλά. Κυρίως ποιος ή ποιοι δεν πήγαιναν καλά. Φυσικά στο κάδρο μπαίνει των ευθυνών μπαίνει πρώτος ο προπονητής. Αυτονόητο. Και αυτός είναι ο πρώτος που πρέπει να κοιταχτεί πρώτα στον καθρέφτη και μετά στο γήπεδο για να απαντήσει πως εξαφανίστηκε η ΑΕΚ του Αυγούστου και του Σεπτεμβρίου και ήρθε η κατάρρευση του Νοεμβρίου. Αλλά μετά υπάρχουν και οι ποδοσφαιριστές. Όλοι τους έχουν ευθύνη, αλλά επιμερισμένα.

Εδώ είναι ένα πολύ κρίσιμο σημείο. Είναι πολύ εύκολο να την πληρώσουν και να πάρουν το ανάθεμα εύκολοι στόχοι. Να τα φορτωθεί για παράδειγμα όλα ο Μπακάκης, επειδή δεν έβγαλε τρεις καλές σέντρες. Και ας πρόκειται για έναν ποδοσφαιριστή που σε κάθε ματς αφήνει την ψυχή του μέσα στο γήπεδο. Που ακόμα και σε τραγικά παιχνίδια, όπως αυτό απέναντι στον Άγιαξ, είναι από τους λίγους που δεν σταματά να τρέχει σαν τον παλαβό για να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.

Επίσης πολύ εύκολο είναι να φορτωθούν όλα στον Γαλανόπουλο. Γίνεται σταθερά εδώ και ένα χρόνο. Σχεδόν πάντα, για κάποιο άγνωστο λόγο, καταλήγουμε πως υπάρχει ένα ζήτημα με τον Γαλανόπουλο. Είτε παίζει καλά, είτε δεν παίζει καλά, είτε δεν παίζει καλό, είναι ένα πρόβλημα. Λες και φταίει ο μικρός που πέρυσι δεν τον δούλεψε άνθρωπος. Λες και φταίει που κάποιοι επέμεναν να τον κάνουν οκτάρι ενώ είναι εξάρι. Λες και φταίει που προσπαθεί να κάνει μέσα στο γήπεδο, αυτό που δεν κάνουν οι άλλοι. Εκείνοι που πρέπει. Εκείνο που θα έλεγα είναι  να αφήσουμε το παιδί να παίξει, να εξελιχθεί και να δώσει αυτά που αναλογούν στο τεράστιο ταλέντο και τις δυνατότητες του. Χωρίς να τον κάψουμε.

Ακόμα και ο Οικονόμου, έχει μπει στο κάδρο των λανθασμένων μεταγραφικών κινήσεων του καλοκαιριού. Και είναι εξαιρετικά άδικο. Η σταθερότητα και η σοβαρότητα που έδωσε στην άμυνα της ΑΕΚ, ήταν από τους βασικούς λόγους που η ομάδα προκρίθηκε στους ομίλους του Τσου – Λου. Μην ξεχνάτε πως η φωτογραφία του με το ματωμένο κεφάλι στην ρεβάνς με την Σέλτικ, ήταν απολύτως συμβολική και ενδεικτική του πάθους για εκείνη την πρόκριση. Και για όσους νοσταλγούν τον Βράνιες, ας ρωτήσουν τους Βέλγους της Άντερλεχτ τι περνάνε. Ας σκεφτούν επίσης πόσο έχουν κοστίσει και φέτος, τρέλες σαν αυτές που έκανε ο Λιβάγια και που ο Βράνιες τις είχε για πρωινό ξύπνημα.

Και αφού έπιασα τον Λιβάγια, πάμε και σ’ αυτούς που λόγω ποιότητας και ρόλου, πρέπει να μπουν πρώτοι (και) στο κάδρο των ευθυνών. Είναι οι μπροστάρηδες, οι αρχηγοί. Αυτοί είναι έτσι κι αλλιώς οι πρώτοι. Γιατί; Γιατί είναι κομμάτι της ιδιαιτερότητας του να έχεις το χάρισμα και τον ρόλο του ηγέτη. Τόσο ποδοσφαιρικά απλό. Και για να μιλάμε ονόματα και όχι με γενικολογίες τις οποίες γενικώς σιχαίνομαι.

Ποιοι είναι οι ηγέτες της φετινής ΑΕΚ; Ο Μάνταλος και ο Λιβάγια. Και υπήρχε και η προοπτική για Πόνσε και Μπογέ, διότι γι αυτόν τον λόγο αποκτήθηκαν πέρυσι το καλοκαίρι. Αλλά ξεκινώ με τους δυο πρώτους. Όταν μια ομάδα μπαίνει σε αγωνιστική κρίση, όταν αρχίσει να καταρρέει, από πού περιμένει να πιαστεί για να σωθεί; Προφανώς από τους ηγέτες της. Αυτοί οφείλουν να βγουν μπροστά και να τραβήξουν το κάρο από την λάσπη. Ούτε με τον Παναθηναϊκό, ούτε με τον Ατρόμητο, ούτε με τον Παναιτωλικό, δηλαδή στα τρια ματς της καταστροφής, δεν το έκανε ούτε ο Λιβάγια, ούτε ο Μάνταλος. Ούτε φυσικά ο Μπογέ και ο Πόνσε. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Και μην ακούσω τίποτα χαζά περί στοχοποίησης. Ας αφήσουμε αυτό το αστείο. Διαβάστε την καραμούζα που έριξε ο Σάρι στη συνέντευξη Τύπου πριν το ματς με τον ΠΑΟΚ, για την εικόνα των παικτών του στο παιχνίδι με την Τότεναμ. Ρίξτε μόνο μια ματιά τι είπε για τον Καντέ.

Αυτό όμως συμβαίνει μ’ αυτούς που είναι ηγέτες. Θα πάρουν όλη την αποθέωση όταν βγαίνουν μπροστά και η ομάδα κερδίζει, θα πάρουν και όλο το ανάθεμα όταν δεν βγαίνουν μπροστά και η ομάδα χάνει. Αυτή είναι η μοίρα των μπροστάρηδων. Αυτή είναι η ζωή τους. Μ’ αυτή την αποθέωση αλλά και μ’ αυτή την πίεση πρέπει να (μάθουν να) λειτουργούν και να πορεύονται. Τα πράγματα λοιπόν είναι απλά. Ο Μάνταλος, ο Λιβάγια κατά πρώτο λόγο και ο Πόνσε με τον Μπογέ, θα έπρεπε να έχουν βγει μπροστά. Θα πρέπει να βγουν μπροστά. Και αν δεν μπορούν να το κάνουν, αν έχουν κουραστεί να το κάνουν, καταρχήν να μείνουν στον πάγκο. Ενώ κατά δεύτερον, να αποφασίσει η ΑΕΚ πόσους, ποιούς και αν έχει ηγέτες και να πράξει τα δέοντα. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Ο Λιβάγια και ο Μάνταλος είναι παικταράδες. Δεν θα αλλάξω ποτέ γνώμη επ’ αυτού, όποια και αν είναι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα και όσες εύκολες καραμούζες και αν πέφτουν. Αν όμως αυτό  δεν μπορούν πλέον ή δεν θέλουν πλέον να το βγάζουν στο γήπεδο για να βοηθούν την ΑΕΚ, πρέπει ο ίδιος ο οργανισμός της ομάδας να το δει, να το παραδεχθεί και να το διαχειριστεί. Άλλωστε θυμίζω πως υπάρχει ατάκα του Μελισσανίδη την προηγούμενη Κυριακή, «όποιος δεν θέλει να παίζει στην ΑΕΚ, να το πει και να φύγει». Και δεν πήγαινε στους τρεις που τελειώνουν τα συμβόλαια, διότι σ’ αυτούς αναφέρθηκε στη συνέχεια και ξεχωριστά και με ονοματεπώνυμα. Αν ωστόσο μπορούν και θέλουν να βγουν μπροστά και να πάρουν την ομάδα στις πλάτες τους, όπως έχουν την δυνατότητα, αυτή είναι η στιγμή. Δεν θα έχουν άλλη. Επομένως τα πράγματα είναι απλά. Η μπάλα και ο πάγκος, από εδώ και πέρα, θα πρέπει να πάει σ’ αυτούς που πρέπει. Αυτή είναι δουλειά του προπονητή. Ενώ και ο οργανισμός ΑΕΚ, θα πρέπει να αποφασίσει, αν έχει αυτούς που πρέπει. Τελεία και παύλα.