Οι μεν και οι δεν

Μετά από σφαλιάρες σαν αυτή του Μενιδίου πάντα ακούγονται πολλά και διάφορα. Όπως επίσης και μετά από οκτάρες ακούγονται πολλά και διάφορα. Και στις δυο περιπτώσεις, τα περισσότερα ήταν και είναι πέρα για πέρα σωστά. Μου φαίνεται απίστευτη μπούρδα, όταν ακούω πως δεν πρέπει τώρα να γίνει σκληρή κριτική, διότι έχουν προηγηθεί οι οκτάρες. Ή ακόμα περισσότερο, πως δεν έπρεπε να υπάρξουν έπαινοι όταν ήρθαν οι οκτάρες διότι «να τώρα, φάτε την σφαλιάρα».

Για να βάζουμε τα πράγματα στην σειρά και να μην χανόμαστε. Οι δυο οκτάρες, που ακολούθησαν την πεντάρα στην Νάξο και τις δυο προηγούμενες τριάρες, δεν έπεσαν από τον ουρανό. Ήρθαν μέσα από δουλειά, μέσα από σωστές επιλογές και μέσα από καλές αγωνιστικές παρουσίες (πολλών) παικτών. Οι ίδιοι παίκτες, δεν έγιναν ξαφνικά κακοί. Κάποιοι έγιναν αδιάφοροι, κάποιοι έγιναν βολεμένοι, κάποιοι έγιναν ακόμα και αλαζόνες και κάποιοι απλώς ήταν σε κακή μέρα. Και έπεσε η σφαλιάρα. Δεν θέλει και πολύ.

Εκείνο όμως που με εντυπωσιάζει πραγματικά, είναι η περίπτωση των αδιάφορων και των εφησυχασμένων. Διότι πραγματικά αδυνατώ να αντιληφθώ πως το σκέφτονται το πράγμα. Δεν μπορεί να είναι τόσο αφελείς που να θεωρούν πως με δυο οκτάρες, που ήταν και ομαδική δουλειά στο κάτω – κάτω, ότι πήραν σπίτι τους την θέση στο ρόστερ της επόμενης σεζόν. Εκτός πια, αν είναι τόσο αλαζόνες. Που δεν το αποκλείω για κάποιες περιπτώσεις. Δεν θα μπω στην διαδικασία να (ξανα) πω ότι όλοι κρίνονται και ότι όποιος λησμονεί πως καθημερινά θα πρέπει να διεκδικεί την θέση και να αποδεικνύει πως την αξίζει, στο τέλος θα την χάσει. Θα φέρω όμως ένα παράδειγμα για να καταλάβουμε όλοι τι ακριβώς γίνεται.

Στο ρόστερ της ΑΕΚ, όπως αποδείχθηκε περίτρανα (και) στο Μενίδι, υπάρχουν παίκτες που ενώ ξέρουν (και το ξέρουν καλά) πως η ευκαιρία τους στην ομάδα δεν είναι σύμβαση αορίστου χρόνου, λειτουργούν στην πράξη σαν να έχουν διοριστεί φαροφύλακες στα Αντικύθηρα. Αράζουν και βλέπουν τα καράβια να περνούν. Την ίδια στιγμή, υπάρχουν κάποιοι άλλοι παίκτες, που θα μπορούσαν κάλλιστα να το κάνουν αυτό χωρίς καμία συνέπεια. Εννοώ εκείνους τους ποδοσφαιριστές που ήδη έχουν υπογράψει την μεταγραφή τους στην ΑΕΚ. Θα μπορούσαν να… αράξουν και να φυλάνε και τα πόδια τους για του χρόνου. Αντ’ αυτού όμως σκίζονται στο γήπεδο. Βλέπω τον Αραβίδη να παίζει για την… ζωή του, σε κάθε ματς. Το ίδιο και τον Λαμπρόπουλο. Βλέπω τον Ανέστη, που θα είχε κάθε λόγο να είναι χαλαρός με τον τρόπο που του έχουν συμπεριφερθεί, να μπαίνει στο γήπεδο και να κάνει την απόκρουση της σεζόν. Ο Σαρρής πλήρωσε το πάθος του με θλάση. Ο Μάνταλος είναι σταθερά ο κορυφαίος της ομάδας του.

Λοιπόν, μου κάνει τρομερή εντύπωση. Εκείνοι που έχουν σίγουρη την θέση τους στην ΑΕΚ της νέα σεζόν, εξακολουθούν να… σκίζονται κάθε αγωνιστική στο γήπεδο. Και εκείνοι που ακόμα την διεκδικούν, χαλαρώνουν και εφησυχάζουν. Παράλογο;

ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΛΗΣ