Εμάς βρήκες ρε Νίκο;

Για τους (και καλά) κατέχοντες το άθλημα, ο Ταλιαφίκο ήταν μια από τις ποδοσφαιρικές κωμωδίες του πρόσφατου Μουντιάλ στην Ρωσία. Για τους μη κατέχοντες, ενδεχομένως να ήταν μια επιλογή σε κατάλογο τρατορίας, σαν τις πένες αραμπιάτα. Για την ΑΕΚ πάντως, θα είναι πάντα σημείο αναφοράς μια στραβής πρεμιέρας στους ομίλους του Champions League. Ο Ταλιαφίκο είναι ένα αριστερό μπακ που έχει βάλει συνολικά πέντε γκολ στην καριέρα του. Έβαλε δυο σε μια βραδιά απέναντι στην ΑΕΚ και μετά το ματς οι Ολλανδοί δημοσιογράφοι χαριεντιζόντουσαν με τον προπονητή του Άγιαξ περί Μέσι και Ταλιαφίκο.

Το πρώτο λοιπόν που σου έρχεται στο μυαλό είναι το «ρε Νίκο (ναι, έτσι το λένε το παλικάρι) εμάς βρήκες;». Και κατόπιν αρχίζουμε να ξετυλίγουμε με μαεστρία το κουβάρι της μίρλας. Για τον χαφ που δεν αποκτήθηκε, για τον Γαλανόπουλο που δεν δίνει κάθετη πάσα, για τον Μπακάκη που δεν μπορεί εξτρέμ, τον Τσόσιτς που δεν μπορεί ακραίο μπακ, τον Άλεφ που δεν μπορεί γενικώς, για τα 14 αήττητα ματς που δεν έγιναν 15 ή 25 ή 135. Και η αφετηρία για όλα αυτά, είναι τα γκολ του Ταλιαφίκο και κυρίως το πρώτο. Ίσως σε κάποιους θα καθόταν πιο καλά να το είχε βάλει ο Ζίγιεχ που είναι ένας πραγματικός δαίμονας. Ή ο Τάντιτς, για χάρη του οποίου ο Ουζουνίδης ανακάτεψε την αγωνιστική τράπουλα και προσπάθησε να σφραγίσει όσο το δυνατόν περισσότερο την δεξιά πλευρά.

Η πραγματικότητα πάντως είναι πως δεν είναι μόνο το Τσάμπιονς Λιγκ ένα άλλο φρούτο, όπως διάβασα από πολλούς συναδέλφους και συμφωνώ. Είναι και ο Άγιαξ ένα άλλο πράγμα. Τι εννοώ; Προφανώς και το Τσάμπιονς Λιγκ είναι ένα άλλο επίπεδο και μια κατάσταση πρωτόγνωρη για τους ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ. Σκεφτείτε πως μόνο ο Τσιγκρίνσκι είχε τέτοια εμπειρία και αυτός ήταν στον πάγκο. Ποδοσφαιρικά όχι άδικα, καθώς Οικονόμου και Λαμπρόπουλος ήταν καλοί ακόμα και σε ήττα με 3-0. Όμως εκτός από την διοργάνωση γενικώς που είναι μια συνθήκη καινούργια που θέλει την εμπειρία της, ήταν και ο Άγιαξ ειδικώς που έβαλε επιπλέον ζόρι στην απειρία της ΑΕΚ. Θυμάμαι τους οπαδούς του ΠΑΟΚ τον Ιούλιο, να στραβώνουν που κληρώθηκαν στα προκριματικά με την Βασιλεία, διότι ήθελαν τον Άγιαξ. Τον θεωρούσαν περισσότερο του χεριού τους. Κατόπιν η Βασιλεία αποκλείστηκε και από το Γιουρόπα από τον Απόλλωνα Λεμεσού και ο Άγιαξ πάει τρένο μόνο με νίκες. Και οι γνωρίζοντες μιλούν για την καλύτερη φουρνιά του Άγιαξ την τελευταία δεκαετία. Δεν κάνω αναφορά ούτε καν για τον Ζιγιεχ ή για τον Τάντιτς ή για τον ντε Γιόνγκ τον οποίο λιγουρεύεται η μισή Ευρώπη. Ο Ταλιαφίκο που είναι το αριστερό μπακ και έβαλε τα δυο γκολ, είναι το βασικό μπακ της εθνικής Αργεντινής. Κακή αυτή η Αργεντινή; Πιθανόν. Αποτυχημένη; Ίσως. Αλλά είναι η εθνική Αργεντινής. Πείτε μου τι ακριβώς θα γινόταν αν η ΑΕΚ κατάφερνε ποτέ να φέρει παίκτη που να είναι εν ενεργεία βασικός στην εθνική της Αργεντινής. Ακόμα και αυτής της εθνικής που δεν μπορεί να πάει παραπάνω από τους 16 του Μουντιάλ.

Ξέφυγα λίγα με τα των άλλων, θα μου πείτε και δεν έχω πιάσει τα δικά μας. Σωστό αλλά όχι ακριβές. Διότι είδα με τα ματάκια μου τι ήταν αυτό που είχε να αντιμετωπίσει η ΑΕΚ. Δικαιολογείται η τριάρα; Μπάλα είναι. Θα μπορούσε να ήταν και παραπάνω. Το είπε σχεδόν και ο Ουζουνίδης. Μ’ αυτές τις ομάδες αν σταματήσεις να παίζεις, μπορεί να μην σταματήσουν να σου βάζουν γκολ. Και η πραγματικότητα είναι πως στο δεύτερο ημίχρονο η ΑΕΚ σταμάτησε να παίζει. Δεν θα μπω στην διαδικασία υποθέσεων και «αν» και «ίσως», βάζοντας στην κουβέντα την εικόνα του πρώτου ημιχρόνου. Άλλωστε τα είπε όλα περί αυτού ο προπονητής του Άγιαξ. «Η ΑΕΚ έδειξε πως είναι μια ομάδα οργανωμένη. Για να μπορέσεις να την κερδίσεις πρέπει να μην την βρεις οργανωμένη». Όπως και έγινε δηλαδή.

Επιμένω πως δεν θα μπω σε μια συζήτηση με υποθέσεις εργασίας. Τύπου «αν η ΑΕΚ είχε πάρει έναν ακόμα χαφ». Έπρεπε να είχε πάρει χαφ τελεία και παύλα. Και ούτε αν έφευγε από το Άμστερνταμ με αποτέλεσμα, θα σήμαινε πως τελικά δεν χρειαζόταν έναν επιπλέον χαφ. Ούτε οι υποθέσεις τύπου «αν δεν είχε η ΑΕΚ πέντε απουσίες», έχουν νόημα. Παρότι πάντα έχουν σημασία στην αποτίμηση μιας κατάστασης, όλα τα δεδομένα. Η ουσία είναι, αν αυτή η ήττα από τον Άγιαξ, με το σκορ που ήρθε και με τον τρόπο που ήρθε, συνιστά «καμπανάκι» για τη συνέχεια της ομάδας και στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα. Αυτό πρέπει όλοι μας να κοιτάξουμε.

Θυμίζω πως με 3-0 η ΑΕΚ είχε χάσει από την Μίλαν στην πρεμιέρα των ομίλων, την αμέσως προηγούμενη φορά που είχε βρεθεί στο Τσάμπιονς Λιγκ. Πάλι με κακή εμφάνιση στο μεγαλύτερο κομμάτι του παιχνιδιού. Πάλι με αγωνιστικό πείραμα από τον προπονητή που τότε ήταν ο Φερέρ, με τον Καπετάνο σε ρόλο εξτρέμ. Τίποτα δεν είχε βγει εκείνο το βράδυ, αλλά η συνέχεια της ΑΕΚ στον όμιλο, ήταν να διεκδικεί την τελευταία αγωνιστική την πρόκριση στους «16» και να την χάνει με την λαμογιά της Μίλαν. Βεβαίως υπάρχει η διαφορά πως τότε η Μίλαν ήταν το μεγάλο όνομα του ομίλου, ενώ ο Άγιαξ δεν είναι. Το μετράμε και αυτό.

Η ΑΕΚ φάνηκε ανέτοιμη για να διαχειριστεί το στράβωμα του ματς με τον Άγιαξ. Άπειρη, θαρρώ πως είναι η πιο σωστή λέξη. Όντως έτσι έδειξε και είναι λογικό. Διάβασα και άκουσα πολλά, για όσα έκανε ή δεν έκανε στη μεσαία γραμμή ο Γαλανόπουλος. Ξεχάστηκε πόσο καλός ήταν σε Γλασκώβη και Βουδαπέστη. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Ο Γαλανό έπαιξε το πρώτο του ματς στο Τσου Λου, στα 21 του. Μήπως θυμάται κανείς την εικόνα του Παπασταθόπουλου στο πρώτο παιχνίδι απέναντι στην Λιλ; Εκείνο που η ΑΕΚ έχασε με 3-1 και μάλιστα πάλι με απόδοση πολύ κατώτερη των περιστάσεων. Και εκείνη η Λιλ, δεν έχει καμία απολύτως σχέση μ’ αυτόν τον Άγιαξ. Μήπως θυμάστε και πόσα λάθη έκανε στη συνέχεια ο Σωκράτης, μέχρι η αυτοπεποίθηση να του επιτρέψει να αναδείξει το ταλέντο του; Έτσι γίνονται οι επενδύσεις. Με υπομονή και εμπιστοσύνη. Ο Άγιαξ έκανε τον Ντε Λιχτ αρχηγό στα 19 του χρόνια και δεν άνοιξε ούτε ρουθούνι.

Όπως τα βλέπω τα πράγματα, που μπορεί να είμαι και στραβός, θέλουν μεγάλη προσοχή και οι προσεγγίσεις και κυρίως οι αφορισμοί. Ήταν ένα τρικ με τον Μπακάκη περίπου δεξί εξτρέμ και τον Τσόσιτς δεξί μπακ. Έξυπνη σκέψη που βγήκε για ένα ημίχρονο, καθώς ο προπονητής του Άγιαξ αναγκάστηκε να αλλάξει πλευρά στον Τάντιτς, αλλά δεν λειτούργησε στο δεύτερο. Έτσι είναι η μπάλα. Δεν έγινε ξαφνικά κακός παίκτης ο Μπακάκης ή ο Τσόσιτς. Ούτε φυσικά κακός προπονητής ο Ουζουνίδης.

Διαβάζω και ακούω για το κακό παιχνίδι του Σιμόες στο δεύτερο ημίχρονο. Μήπως δεν δικαιούται μια κακή εμφάνιση; Σημαίνει κάτι αυτό; Θα μου πείτε ήταν πολλοί αυτοί που είχαν κακή εμφάνιση στο δεύτερο ημίχρονο. Συμβαίνουν και αυτά στο ποδόσφαιρο. Ακόμα και ένα σωρό αδικίες για τον Γιαννιώτα διαβάζω και ακούω. Πέρυσι ο Κονέ ήρθε περίπου την ίδια μέρα στην ΑΕΚ, δηλαδή στα τέλη Αυγούστου και έπαιξε τον Δεκέμβρη. Τώρα ο Γιαννιώτας μπήκε τρεις εβδομάδες μετά και στο ματς με τον Άγιαξ στον Άμστερνταμ. Ας σοβαρευτούμε.

Για μένα το ζήτημα και το ζητούμενο είναι ένα. Αυτό που έβαλε στην κουβέντα και ο Ουζουνίδης. «Να μην μας πάρει μπάλα η απογοήτευση». Όχι διότι ξαφνικά η ΑΕΚ έγινε κακή ομάδα. Αλλά διότι είναι ένας κίνδυνος ορατός με βάση το πρόγραμμα που ακολουθεί. Και είναι και μια κατάσταση στην οποία η ΑΕΚ έχει ξεμάθει. Τρια χρόνια είχε να φάει τρια γκολ και να διαχειριστεί τέτοια ήττα. Από την επιστροφή στην Σουπερλιγκά μετά την μεγάλη περιπέτεια. Το ζήτημα λοιπόν για όλους, δεν είναι αν η ΑΕΚ έχει καλή ή κακή ομάδα. Αυτό είναι λυμένο ήδη, απ’ όσα έχει δείξει από την αρχή της σεζόν. Το ζήτημα είναι η αντίδραση της, σε συνθήκες πίεσης και απογοήτευσης από μια βαριά ήττα. Πέραν τούτου, δεν υπάρχει τίποτα το δραματικό. Τόσα απλά είναι τα πράγματα.