Μπάλα αγάπη μου

Στην ερώτηση «γιατί άραγε δεν μπορεί να διοργανωθεί ένας τελικός με οπαδούς στις εξέδρες και χωρίς αιφνιδιαστικές αλλαγές στους όρους του παιχνιδιού», πολύ φοβούμαι πως η απάντηση είναι «διότι τα συμφέροντα έχουν καταπιεί την ομορφιά του ποδοσφαίρου και το άθλημα το ίδιο». Και εκεί που πας να μελαγχολήσεις, έρχονται απτές αποδείξεις πως η μαγεία της μπάλας, ζει και βασιλεύει. Αποδείξεις με ονοματεπώνυμα.

Ιβάν Μπρέσεβιτς. Θα έχετε διαβάσει πως πλέον το παλικάρι ακολουθεί  σχεδόν κανονικά το πρόγραμμα της προπόνησης μαζί με τους υπόλοιπους συμπαίκτες του. Πρόκειται για τον ίδιο ποδοσφαιριστή που πέρυσι, περίπου τέτοια εποχή, ήξερε πως το στοίχημα που είχε να κερδίσει, δεν ήταν να επιστρέψει και πάλι δυνατός στους αγωνιστικούς χώρους, αλλά να περπατήσει χωρίς να του μείνει κάποιο κουσούρι. Επί της ουσίας καινούργιο γόνατο έβαλε. Μεταμόσχευση και επέμβαση με υψηλό ρίσκο ακόμα και για το περπάτημα του. Αλλά αν υπήρχε μια πιθανότητα (στις χίλιες; Στο εκατομμύριο; Ποιος ξέρει;) να ξαναπαίξει μπάλα ο Μπρέσεβιτς, ήταν να πάρει αυτό το ρίσκο. Και το πήρε.

Σε κανένα σημείο της διαδρομής από τότε μέχρι και τώρα, ο Ιβάν δεν ήταν κατά το ελάχιστο σίγουρος πως θα ξαναέπαιζε μπάλα. Πιθανότατα ακόμα δεν είναι. Αντίθετα ήταν ολομόναχος σε μια ξένη χώρα, με επαγγελματικό μέλλον αβέβαιο και με συμπαίκτες δίπλα του να παίζουν μπάλα και να προχωράνε την καριέρα τους. Με λίγα λόγια, το τέλειο θύμα για την κατάθλιψη. Αμ δε. Χαμόγελο και σκληρή δουλειά.

Η αλήθεια είναι πως η ΑΕΚ στάθηκε δίπλα στον Ιβάν. Όχι με την πρακτική έννοια του όρου, δηλαδή στην μέριμνα για το ειδικό πρόγραμμά του. Αυτό ήταν το αυτονόητο. Με κινήσεις μικρές, που όμως για τον Μπρέσεβιτς ήταν τεράστιες. Για παράδειγμα, στην αρχή της σεζόν η ΑΕΚ κάλεσε κανονικά τον Ιβάν στην καθιερωμένη ομαδική φωτογράφιση. Ως παίκτη της ομάδας. Ο Μπρέσεβιτς ήταν το άκουσε, έβαλε τα κλάματα από χαρά, γιατί ένιωσε (ξανά) μέλος της ΑΕΚ, παρόλο που εξακολουθούσε τον μοναχικό δρόμο του ατομικού προγράμματος. Και γενικώς, όλοι μέσα στα Σπάτα, φρόντισαν ώστε σε καμία στιγμή ο Ιβάν να μην νιώσει πως έχει βγει εκτός ομάδας. Κάτι που δεν είναι διόλου εύκολο, πιστέψτε με.

Για περισσότερους από 12 μήνες, δηλαδή περισσότερες από 365 μέρες και δεν ξέρω και εγώ πόσες ώρες, ο Ιβάν δούλευε μόνος του. Οι υπόλοιποι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ έπαιζαν μπάλα, έβγαζαν συστήματα, έβαζαν γκολ, αντιμετώπιζαν αντιπάλους, χαιρόντουσαν νίκες. Εκείνος είχε κάθε μέρα τους ίδιους αντιπάλους. Τον εαυτό του, τον χρόνο και τις πιθανότητες να επιστρέψει μετά από μια από τις δυσκολότερες επεμβάσεις που υπάρχουν σε πόδια ποδοσφαιριστή. Για όσους εξ ημών δεν έχουμε περάσει κάτι αντίστοιχο, μοιάζει βουνό. Για όσους έχουν περάσει κάτι έστω παρόμοιο, είναι τα Ιμαλάια.

Όμως ο Ιβάν τα ανέβηκε αυτά τα Ιμαλάια, έφτασε στην κορυφή και έβαλε την σημαία του. Είναι εδώ. Για τον Μπρέσεβιτς, είναι μεγαλειώδης νίκη. Για τους υπόλοιπους ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ, είναι μια πηγή δύναμης και έμπνευσης. Αν δείτε άλλωστε πως τον αντιμετωπίζουν τον Ιβάν, θα το καταλάβετε αμέσως. Όσο για το ποδόσφαιρο, ο Μπρέσεβιτς και το κατόρθωμα του, είναι το αντίβαρο σ’ ότι βρώμικο και αποκρουστικό συμβαίνει στο άθλημα. Περίπτωση σαν του Ιβάν, είναι νίκη της φωτεινής πλευράς, απέναντι στην σκοτεινή του ποδοσφαίρου. Και δεν είναι η μοναδική.

Μια ανάλογη περίπτωση είναι και ο Ζουκουλίνι. Διαφορετική αλλά ίδια. Δεν είχε κανέναν λόγο να επιστρέψει στην ΑΕΚ. Πολύ περισσότερο από την στιγμή που πληροφορήθηκε πως ο Πογιέτ είχε φύγει νύχτα. Θα καθόταν στην χλιδή του προπονητικού κέντρου της Σίτι, θα δούλευε με το πάσο του και το καλοκαίρι θα επέλεγε με την ησυχία του τον επόμενο προορισμό του δανεισμού του. Και θα τα είχε και καλά με τους Άγγλους, οι οποίοι μη νομίζετε πως πετούσαν την σκούφια τους στην ιδέα πως ο Ζουκουλίνι θα επιστρέψει στην ΑΕΚ.

Αν θυμάστε όμως, σας το είχα πει πως θα επιστρέψει. Για την ακρίβεια, ο ίδιος το είχε πει ότι θα επιστρέψει. Το είχε πει εκείνο το μεσημέρι στο Ελ Βενιζέλος, όταν έφευγε με πατερίτσες και σακατεμένο πόδι από την Αθήνα, πριν κλείσει καν μήνα, αλλά την τσάντα της ΑΕΚ δεν την έβγαζε από τον ώμο του. Για να πω την αλήθεια δεν είχαν πιστέψει τα λόγια του Ζουκουλίνι πως θα επιστρέψει αλλά την τσάντα του. Και τελικά επέστρεψε.

Γύρισε την περασμένη Πέμπτη, για να προλάβει και τον τελικό. Το είχε πει στους συμπαίκτες του, πως αν προκριθούν στον τελικό, δεν θα το έχανε με τίποτα. Δανεικός και έχοντας παίξει μόνο τέσσερα ματς με την ΑΕΚ, δεν ήθελε να χάσει με τίποτα τον τελικό. Και η ΕΠΟ δεν κάνει τίποτα, για να τον ξεκινήσει καν αυτόν τον τελικό. Αλλά έτσι κι αλλιώς, σόρι κιόλας, την μπάλα την αγαπήσαμε για τους διαχρονικούς και απανταχού Ζουκουλίνι και Μπρέσεβιτς. Για καμία ΕΠΟ. Να ‘μαστε ξηγημένοι.

• ΑΕΚ
• Ζουκουλίνι
• Μπρέσεβιτς