Έχει δικαίωμα να το χαρεί, αλλά όχι και να ...το παρεξηγήσει

Δεν είναι κακό να υπάρχει θετικό κλίμα ενόψει του ιστορικού ματς στο Μιλάνο. Να γίνεται πολύς χαβαλές στο ταξίδι της ομάδας για την Ιταλία, να υπάρχει καλή διάθεση στον κόσμο και όρεξη να βρεθούν όσο το δυνατό περισσότεροι στο γήπεδο.

Η ΑΕΚ έχει δικαίωμα να ζήσει με την ψυχή της, μια σπουδαία βραδιά «κατοχύρωσης», «επισφράγισης» της επιστροφής της περίπου στα επίπεδα που ορίζει το ιστορικό της μέγεθος. Γιατί πλήρης επιστροφή θα υπάρξει με κατάκτηση του πρωταθλήματος και συμμετοχή στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση στον κόσμο.

Τέσσερα χρόνια όμως μετά από το 0-0 με τον Α.Ο Περιστερίου στο «Ελ Πάσο», για την Γ’ Εθνική, η παρουσία της ΑΕΚ στο «Σαν Σίρο» απέναντι στην Μίλαν και μάλιστα ενώ οι δύο πρώτες αγωνιστικές του ομίλου της δίνουν το δικαίωμα να ελπίζει βάσιμα και στην πρόκριση, είναι πολύ σημαντικό πράγμα.

Όλα αυτά ισχύουν λοιπόν, αλλά το ματς δεν είναι πάρτι. Ούτε είναι λιγότερο δύσκολο από τα προηγούμενα τέσσερα που έχει δώσει η Ένωση με την Μίλαν στην Ευρώπη, όλα για το Τσάμπιονς Λιγκ.

Ναι, η σημερινή Μίλαν δεν είναι η Μίλαν του 1994-1995, που αντιμετώπισε την ΑΕΚ σαν πρωταθλήτρια Ευρώπης κι έπαιξε πάλι στον τελικό εκείνη την σεζόν. Δεν είναι η Μίλαν του Αντσελότι, με Πίρλο, Κακά, Ιντζάγκι στα ντουζένια τους, με τον ογκόλιθο Μαλντίνι, τον μεγάλο Ζέεντορφ, που κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ το 2007, αλλά έχασε στον όμιλο από την ΑΕΚ.

Είναι μια Μίλαν που έχει περάσει δύσκολα την τελευταία πενταετία, έφτασε να μην παίξει καν στην Ευρώπη κάποιες σεζόν και η συμμετοχή της στο Europa League, αποτελεί το μίνιμουμ για το μέγεθος της.

Μια Μίλαν που από το καλοκαίρι έχει ξεκινήσει όμως μια διαδικασία επιστροφής στοχευμένη, βασισμένη σε τεράστιες επενδύσεις, που προς τα παρόν δεν έχει βρει ακόμη τον βηματισμό της, αλλά αργά ή γρήγορα θα τον βρει. Ούτε συζήτηση για τις τεράστιες διαφορές ανάμεσα στις δύο ομάδες.

Όπως και για το ότι και η ΑΕΚ που αντιμετώπισε την μεγάλη Μίλαν του 1994 και του 2006, ήταν κι αυτή μια άλλη ομάδα από αυτή που είναι τώρα. Προς το παρόν τουλάχιστον. Στην πρώτη περίπτωση μιλάμε για μια από τις καλύτερες ομάδες της ΑΕΚ όλων των εποχών, στην δεύτερη για την ομάδα του Φερέρ, που ειδικά εκείνη την περίοδο έπαιζε πολύ καλό ποδόσφαιρο και είχε σπουδαίους παίκτες.

Η σημερινή Ένωση πλησιάζει περισσότερο προς το επίπεδο εκείνης της ΑΕΚ, του 2006-2007, μπορεί και σε κάποια σημεία να υπερέχει, όπως και σε κάποια άλλα να μειονεκτεί ακόμη. Σίγουρα όμως βρίσκεται ακόμη στην αρχή περίπου της ανηφόρας για να γίνει πάλι μια σπουδαία ομάδα, όπως ήταν το 1994.

Σε κάθε περίπτωση για να είμαστε ρεαλιστές, με τη μεγάλη Μίλαν «πληγωμένη» από ένα μάλλον απροσδόκητα μέτριο ξεκίνημα στο ιταλικό πρωτάθλημα, λίγα 24ωρα μετά από την ήττα που προκαλεί τον μεγαλύτερο «πόνο» στη συγκεκριμένη ομάδα και τους οπαδούς της, από την Ίντερ, με τους πάντες κι όχι μόνο τον Μοντέλα υπό πίεση, είναι μια πολύ επικίνδυνη Μίλαν. Κι όταν λέω επικίνδυνη, σαφώς εννοώ επικίνδυνη να σε εκθέσει, αν όλα αυτά της βγάλουν θετική αντίδραση.

Είναι επίσης «υποψιασμένη» από αυτό που παραλίγο να πάθει με την Ριέκα, άρα γνωρίζουν καλά πως ειδικά στην φάση που είναι τώρα, ούτε καν τα ματς του Europa League δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν «αφ’ υψηλού», ακόμη και στην ισχυρή τους ιστορική έδρα.

Θέλει πάρα πολύ μεγάλη προσοχή λοιπόν το ματς στο «Σαν Σίρο». Ναι, έχει το δικαίωμα η ΑΕΚ να το ευχαριστηθεί με την ψυχή της, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να προσέξει πολύ να μη πάθει καμιά ζημιά που θα της δημιουργήσει προβλήματα που τώρα ούτε να τα φανταστεί δεν μπορεί.

Είναι αστεία οποιαδήποτε συζήτηση και με υποψία ακόμη υποτίμησης της Μίλαν, σε σχέση με το πραγματικό της μέγεθος. Και σίγουρα ακόμη κι αν υπήρχε τέτοια υποψία, δεν θα μπορούσε να είναι η ΑΕΚ η ομάδα που θα είχε δικαίωμα να κάνει τέτοια σκέψη.

Μια σοβαρή εμφάνιση, με ρεαλιστική αποτίμηση της δυσκολίας του ματς σαν βάση, πρέπει να είναι ο βασικός στόχος κι από εκεί και πέρα ό,τι καλύτερο μπορεί να έρθει.

Δεν υποτιμώ την ομάδα, ούτε ψάχνω προκαταβολικά για δικαιολογίες, αλλά αν δεν μετρήσεις το ματς με την Μίλαν εκτός έδρας, στην σωστή του διάσταση κινδυνεύεις να πάθεις μεγάλο στραπάτσο, ειδικά με τα προβλήματα που έχεις στην άμυνα. Προβλήματα που σου χαλάνε την ισορροπία η οποία σου έδωσε σοβαρή ώθηση στα ματς με Μπριζ και Ριέκα κι έχεις την ατυχία να τα βρίσκεις μπροστά σου και στο κατά τεκμήριο πιο δύσκολο ματς της σεζόν.

Δεν λέω να μην έχει στόχο η ΑΕΚ στην Ιταλία. Λέω πως πρέπει να έχει ρεαλιστικό στόχο. Που να ανταποκρίνεται και στην δυσκολία του αντιπάλου και στην επίγνωση της φάσης που βρίσκεσαι κι εσύ στην διαδικασία της εξέλιξης σου.

Ο ρεαλιστικός στόχος είναι μια σοβαρή, μεστή εμφάνιση κι ό,τι αυτή μπορεί να αποφέρει. Κάτι που ανεξάρτητα από την δική σου εμφάνιση, στον μεγαλύτερο βαθμό ό,τι και να κάνεις, θα το καθορίσει βασικά το πώς θα παρουσιαστεί η Μίλαν. Και η τύχη. Γιατί η διαφορές είναι τεράστιες.

• milan
• ΑΕΚ