Η ΑΕΚ στο Βελιγράδι μέσα από το enwsi.gr: Ετσι το ζήσαμε, έτσι το θυμόμαστε

enwsi.gr

07/04/2020 | 1:12

0

Πέρασαν 21 χρόνια από το ταξίδι… τιμής για την ΑΕΚ στο εμπόλεμο Βελιγράδι.

Οτι και αν πετύχει η ΑΕΚ στην Ιστορία της, αυτό το ταξίδι στις 7 Απριλίου του 1999, αποτελεί μία από τις πιο σημαντικές ημερομηνίες στην Ιστορία της. Ένα συμβολικό ταξίδι που ακουμπά στην Ιστορία της. Οι αρθρογράφοι του enwsi.gr λοιπόν εν μέσω καραντίνας, έβγαλαν από το σεντούκι της αναμνήσεις και γράφουν για εκείνο το ταξίδι.

Διαβάστε τα άρθρα των αρθρογράφων του enwsi.gr για το ταξίδι της ΑΕΚ στο Βελιγράδι:

Σταύρος Καζαντζόγλου

Η ΑΕΚ «είπε» την ιστορία της

Όπως το εμπνεύστηκε ο Τάσος Μπουλμέτης και εκστόμισε ο Αντώνης Καφετζόπουλος αναβιώνοντας τον μυθική Κωνσταντίνο Σπανούδη. «Εμείς θα παίζουμε και θα λέμε την ιστορία μας». Αυτό ήταν το ταξίδι της ΑΕΚ στο Βελιγράδι. Ένα παιχνίδι, που αν και δεν τελείωσε, η ΑΕΚ εξιστόρησε όλη τη ζωή της. Από το γήπεδο της Παρτιζάν, από εκείνο το ψωμί και αλάτι που αντάλλασσαν Ελληνες και Σέρβοι, από το όχι στις βόμβες του ΝΑΤΟ, ξεπηδούσε κάθε στοιχείο που κάνει την ΑΕΚ το μεγαλύτερο αθλητικό σωματείο του πλανήτη. Αυτό είναι η ΑΕΚ για κάθε Ενωσίτη. Είναι η πληγή που δεν κλείνει για τις αλύτρωτες πατρίδες. Για εκείνους που χάθηκαν, για όσα έμειναν πίσω, για την υποδοχή σε μια χώρα που δεν τους αντιμετώπισε ως ισότιμους Ελληνες. Η ΑΕΚ έγινε στο πέρασμα των ετών, η περηφάνεια, η καψούρα, η τρέλα, η ζωή του κάθε Ενωσίτη. Γι’ αυτό και όσοι ασχολούνται μαζί της, ενώνονται με μια αόρατη κλωστή που ξεκινά από τη Μικρασιατική καταστροφή, περνά από τα Σεπτεμβριανά και το Κυπριακό και καταλήγει στο ματς με τον Πανιώνιο στην αυλαία της κανονικής περιόδου.

Κάθε νίκη της ΑΕΚ, κάθε παιχνίδι της ΑΕΚ, είναι μια αφύπνιση της συλλογικής μνήμης. Στο Βελιγράδι η ΑΕΚ έγραψε την ιστορία της. Εκανε κάτι που δεν καταλαβαίνουν οι πολλοί. Στην Ελλάδα είναι γνωστό, πως όταν δεν καταλαβαίνουν κάτι, επιχειρούν να το αποδομήσουν. Να το μειώσουν, να το φέρουν στα δικά τους μέτρα. Δεν μπορούν να ονειρευτούν, δεν μπορούν να ζήσουν, όσα κατάφεραν να κουβαλήσουν για πάντα στην κοινωνία της ΑΕΚ, όσοι εμπνεύστηκαν, έκαναν και μετέφεραν από το ταξίδι κόντρα στον πόλεμο.

Κώστας Τσίλης

Η μοναδική ομάδα στον κόσμο

Πολλές ομάδες ανά τον κόσμο, έχουν πάρει πρωταθλήματα. Άλλες τόσες και περισσότερες έχουν πάρει κύπελλα. Όμως καμία ομάδα, σ’ ολόκληρο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη, δεν έχει κάνει, αυτό που έκανε η ΑΕΚ στις 7 του Απρίλη του 1999. Βρείτε μου εσείς, μια άλλη ομάδα, που να ξεκίνησε να ταξιδέψει σε μια εμπόλεμη πόλη, για να παίξει ένα φιλικό ειρήνης. Βρείτε μια ομάδα, που ξεκίνησε για ένα ταξίδι στην καρδιά του πολέμου και των βομβαρδισμών, χωρίς να πάρει από πουθενά καμία εγγύηση. Και μάλιστα όχι μόνο δεν πήρε εγγυήσεις ασφάλειας, αλλά περισσότερο απαγορεύσεις πήρε.

Κάτι που λίγοι θυμόνται, μόνο πιέσεις για να μην κάνει αυτό το ταξίδι συνάντησε η ΑΕΚ. Μόνο εμπόδια. Διότι κάποιοι ήθελαν πόλεμο και η ΑΕΚ κουβαλούσε ειρήνη. Μια γέφυρα όλη κι όλη είχε μείνει όρθια για να συνδέει το Βελιγράδι με τα σύνορα με την Ουγγαρία. Αυτή χρησιμοποίησε η αποστολή της ΑΕΚ για να πάει και για να φύγει από το Βελιγράδι. Και αυτή ήταν που γκρεμίστηκε από τους βομβαρδισμούς μερικές ώρες αργότερα. Αυτό θαρρώ, είναι και το πιο χαρακτηριστικό, για όσα τόλμησε και για όσα πέτυχε η ΑΕΚ εκείνη την Μεγάλη Τετάρτη. Και γι αυτό και καμία άλλη ομάδα στον κόσμο, δεν έχει κάνει κάτι ανάλογο.

Εκείνο το φιλικό με την Παρτιζάν, είναι αυτό που εις τον αιώνα τον άπαντα, θα καθιστά την ΑΕΚ μια πολύ ξεχωριστή οντότητα, στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα. Διότι αυτό έδωσε στην ΑΕΚ ένα ποδοσφαιρικό παράσημο, που κανείς άλλος δεν έχει πάρει. Παράσημο αλληλεγγύης, παράσημο ειρήνης. Τα πιο σημαντικά στον κόσμο όλο.

Τάσος Καπετανάκος

Οτι και αν κατακτήσει στα γήπεδα, αυτό είναι ο μεγαλύτερος τίτλος

21 χρόνια πριν… Μαθητής Λυκείου ήμουν. Αλλά θυμάμαι τα πάντα σαν χθες. Η ΑΕΚ έχει κατακτήσει πολλά στην Ιστορία της. Τα περισσότερα διαφέρουν από τα άλλα κλαμπ. Δεν είναι τίτλοι, πρωταθλήματα, κύπελλο, πορείες στην Ευρώπη. Και από αυτά έχει μπόλικα. Αλλά δεν ξεχωρίζει για αυτά. Ξεχωρίζει για την Ιστορία της, τις ρίζες, τους ανθρώπους της, τα όσα κουβάλησε από την Πόλη, μνήμες… Και αρκετά πράγματα οφείλει να τα πράττει, με βάση όσα πρεσβεύει. Έτσι η Μάνα της Προσφυγιάς στην Ελλάδα (με κάθε σεβασμό σε κάθε πρόσφυγα) όφειλε να βρίσκεται στο πλάι κάθε βασανισμένου. Όπως ήταν τότε ο λαός της Σερβίας. Και το έπραξε. Πέρασαν τα πούλμαν της δίπλα από τις βόμβες, έβαλε γκολ εν μέσω πολέμου, την άκουσαν παντού σε όλα τα πέρατα του κόσμου όταν αγνόησε τις εντολές των πλανηταρχών του κόσμου τούτου. Δεν είναι εύκολο να είσαι στην ΑΕΚ, δεν είναι εύκολο να είσαι ΑΕΚ.

Οφείλεις να ανταποκρίνεσαι στις απαιτήσεις της Ιστορίας του κλαμπ. Να παίζεις ματς και να μιλά η Ιστορία σου για σένα, όπως είπαν και στην ταινία του 1968. Και αυτό το ταξίδι μιλά μόνο του για την ΑΕΚ. 21 χρόνια μετά ένα μεγάλο μπράβο σε όσους κατάφεραν να πατήσουν με το σήμα της ΑΕΚ, εκείνα τα χώματα που είχαν τσακιστεί από τις βόμβες των Αμερικάνων. Είμαι σίγουρος ότι αν μπορούσαν θα πήγαινε χιλιάδες φίλοι της ΑΕΚ. Για να ζήσουν από κοντά τον μεγαλύτερο τίτλο στην Ιστορία της ΑΕΚ.

Τάσος Τσατάλης

Για όσους έπιασαν στο στόμα τους την ΑΕΚ

Είναι τόσα πολλά αυτά που μπορείς να σκεφτείς με αφορμή αυτή την επέτειο κάθε χρόνο. Τόσα πολλά και τόσο σημαντικά, που θα μείνουν για πάντα ταυτισμένα με την ΑΕΚ, από την μέρα που βρέθηκε στο Βελιγράδι, για εκείνο το ματς που έγραψε ιστορία. Θα μείνω όμως σε κάτι άλλο αυτή τη φορά, με αφορμή αυτή την ιστορική και γεμάτη μηνύματα για την ουσία της ΑΕΚ, επέτειο. Με αφορμή και την πολύ πρόσφατη απώλεια του Μανώλη Γλέζου, που βρέθηκε εκεί μαζί με την αποστολή και τους οπαδούς της ομάδας μας. Γεμίζει λοιπόν η ψυχή με ακόμη μεγαλύτερη αηδία και οργή, για όλους όσοι έπιασαν στο στόμα τους την ΑΕΚ και τους οπαδούς της, την περίοδο που προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να εμποδίσουν την επιστροφή της ομάδας στην Νέα Φιλαδέλφεια.

Τόλμησαν αυτοί οι στην κυριολεξία πουθενάδες, οι πρωταθλητές του τίποτα, να μιλήσουν για «φασίστες», «τραμπούκους», «μπράβους του Μελισσανίδη». Αυτά τα γελοία υποκείμενα. Και παρακαλώ συγχωρέστε με για την ένταση, αλλά πραγματικά αγανακτείς, όταν τα σκέφτεσαι. Ειδικά όταν έρχεται η μέρα μνήμης του μεγάλο ραντεβού της ΑΕΚ και των οπαδών της με την ιστορία και τις ασύγκριτες αξίες που αντιπροσωπεύει αυτός ο σύλλογος. Ιστορία λοιπόν έγραψαν και τα παιδιά που έδωσαν την μάχη στους δρόμους της Νέας Φιλαδέλφειας, τον καιρό που κάποιοι προσπάθησαν με νύχια και με δόντια να της στερήσουν την ψυχή της. Και ίσως την 21η επέτειο της μεγάλης στιγμής της ΑΕΚ στο Βελιγράδι,θα πρέπει να την αφιερώσουμε σε αυτούς.

Πάνος Λούπος

Ζήτω η ΑΕΚ!

Τον Απρίλη του ’99 δεν είχα μπει ακόμα στο χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας. Λίγους μήνες αφότου είχα απολυθεί από τον στρατό, έπρεπε να δουλέψω για να μαζέψω χρήματα για τη σχολή που πήγα το 2000, πριν καταλήξω και… δέσω στην “ΩΡΑ” τέλη του 2001. Απ’ όλα όσα δεν μπόρεσα να καλύψω ως ρεπόρτερ της ΑΕΚ στα χρόνια προ-δημοσιογραφίας, υπήρξε και θα υπάρχει για πάντα, μόνο ένα γεγονός που θα ζηλεύω για πάντα εκείνους που το βίωσαν. Το ταξίδι στο Βελιγράδι. Όπως έγραψα και στο blog μου, υπάρχουν πολλά “ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ” για κάθε ομάδα. Αλλά αυτό της 7ης κάθε Απρίλη είναι ΜΟΝΑΔΙΚΟ και αφορά και θα αφορά πάντα μόνο στην ΑΕΚ! Τη μοναδική ομάδα που αψήφησε τις βόμβες, που προσπέρασε τις τρομερές πιέσεις της εποχής προκειμένου να μην γινόταν το ταξίδι ΕΙΡΗΝΗΣ, που ΝΙΚΗΣΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ! Ήταν Μεγάλη Τετάρτη 7 Απριλίου 1999, όταν η ΑΕΚ φώναξε σε όλο τον πλανήτη: ΖΗΤΩ Η ΕΙΡΗΝΗ! Θα είναι κάθε 7η Απρίλη όσα χρόνια κι αν περάσουν, που θα θέλουμε να φωνάζουμε λίγο πιο δυνατά από τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου: ΖΗΤΩ Η ΑΕΚ και καθετί μοναδικό και σπάνιο σε αυτό τον κόσμο!

Σταμάτης Βούλγαρης

21 χρόνια από το μεγαλύτερο παράσημο της ιστορίας μας

7 Απριλίου 1999 – 7 Απριλίου 2020. Πέρασαν 21 χρόνια, από την ημέρα που η ΑΕΚ έγραψε μία από τις πιο χρυσές σελίδες της ιστορίας της. Η πρωτοβουλία την οποία πήρε ο Δημήτρης Μελισσανίδης και τη μετέφερε στους παίκτες της «Ένωσης» ο Βασίλης Δημητριάδης, με τον Ντέμη Νικολαίδη να είναι ο πρώτος που είπε το «ναι», θα είναι το μεγαλύτερο παράσημο που θα μπορούσε να έχει κάποια ομάδα στη φανέλα της. Αυτός ο στόχος θα αποτελεί για πάντα το μοναδικό φάρο αντίστασης κατά του ΝΑΤΟ και του πολέμου που είχε κηρύξει στη Γιουγκοσλαβία!

Το «παιχνίδι της Ειρήνης» ή το «παιχνίδι κατά του πολέμου» προκάλεσε παγκόσμιο θαυμασμό. Η κιτρινόμαυρη φανέλα με το «Δικέφαλο» ταξίδεψε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης ως αυτή που νίκησε τον πόλεμο. Η ΑΕΚ είχε πάει να παίξει ποδόσφαιρο στα χαρακώματα! Εκείνο το ταξίδι, είναι αλήθεια πως είναι ίσως το μοναδικό πράγμα το οποίο έχω ζηλέψει που δεν κατάφερα να πραγματοποιήσω. Να συμμετάσχω σε αυτό με την οποιαδήποτε ιδιότητα. Είτε αυτή του οπαδού, είτε αυτή του νεόκοπου δημοσιογράφου.

Θυμάμαι ότι έκανα τα πρώτα μου βήματα στην «Αθλητική Ηχώ» συμπληρωματικός στο ρεπορτάζ της ΑΕΚ κάποιες μέρες για να καλύψω ρεπό και άδειες. Ο τότε πρώτος ρεπόρτερ Γιάννης Μπίλιος υπηρετούσε τη θητεία του, αλλά ήταν ταυτόχρονα και ενεργός ως ρεπόρτερ και ο Μιχάλης Φουστέρης είχε ακολουθήσει την αποστολή στο Βελιγράδι. Η επικοινωνία δεν ήταν καθόλου εύκολη εκείνη την εποχή, παρακολουθούσαμε μέσα στο μεσημέρι τις εικόνες του Mega και ακούγαμε τη φωνή του Παύλου Τσίμα. Εκείνο το ταξίδι, οι ενέργειες που έγιναν, οι στιγμές που ζήσαμε όλοι και ειδικά όσοι συμμετείχαν σε αυτό, καθόρισαν σε τεράστιο βαθμό τη διαφορετικότητα αυτού του συλλόγου. Για όλα αυτά είμαστε περήφανοι που είμαστε ΑΕΚ. Για όλα αυτά είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ.

Ιωάννης Σαντοριναίος

Ο απελευθερωτικός άοπλος στρατός της ΑΕΚ

Όταν παίζαμε μπλακ τζακ με τον (τότε προπονητή της ΑΕΚ) Όλεγκ Μπλαχίν στο καζίνο του ξενοδοχείου στην Βουδαπέστη (με τον “τσάρο” να διδάσκει με τ’ απανωτά slip), δεν περνούσε από το μυαλό μας η φρίκη του πολέμου στο Βελιγράδι. Άλλο πράγμα να έχεις μία απόμακρη ιδέα για τα γεγονότα και τελείως διαφορετικό να γίνεσαι “το γεγονός”! Το φιλικό ποδοσφαιρικό παιχνίδι της ΑΕΚ με την Παρτιζάν, στην καρδιά της ακρωτηριασμένης Σερβίας, έστελνε το μήνυμα σ’ έναν λαό, που αψηφούσε την σιδερένια γραθιά του ΝΑΤΟ, πως δεν ήταν μόνος απέναντι στις άσπλαχνες βόμβες.

Όταν περάσαμε οδικώς από τα σύνορα της Ουγγαρίας, η σιωπή σκέπασε τα πρώτα αμήχανα χιλιόμετρα. Ο φόβος αν η γέφυρα έστεκε όρθια για να συνεχίσουμε, εξαφανίστηκε από τα λόγια του εμπνευστή της αποστολής Δημήτρη Μελισσανίδη. “Αν χρειαστεί θα περάσουμε κολυμπώντας”! Όταν αντικρίσαμε στην διαδρομή τ’ αστραφτερά χαμόγελα της ελπίδας, ανάμεσα σε υψωμένες σημαίες πασπαλισμένες με ψωμί κι αλάτι, νιώσαμε την μοναδικότητα των στιγμών. Από το σοκ με τα γκρεμισμένα κτήρια της πόλης, με την μαυρίλα μίας διαμελισμένης καθημερινότητας, βρεθήκαμε στο πάρτι του γηπέδου! Κόσμος να μας αγκαλιάζει, να γελά και να κλαίει, να φωνάζει για τους γενναίους Έλληνες, αυτός που γέμιζε τις λιγοστές όρθιες γέφυρες σε ολονύχτια πάρτι θανάτου. Ματς έγινε αλλά σαν να μην υπήρξε. Εκείνες τις ώρες, η ΑΕΚ έγινε ένας άοπλος απελευθερωτικός στρατός στην ομίχλη του ολέθρου.

Σπύρος Δαρσινός

Η σκόνη της Ιστορίας ακόμη δεν έχει κατακαθίσει.

Σε κάποια ξεχασμένη γωνιά της Ελλάδας, προετοιμαστήκαμε για να δούμε ποδόσφαιρο. Μεγάλη Τετάρτη, Τετάρτη ανθισμένη, ακόμη και για το βραχώδες νησί, παλιότερα τόπος εξορίας, τότε και σήμερα γενέτειρα μνήμης για την οικογένεια. Μεγάλη Τετάρτη και για την ΑΕΚ που έφτασε μέχρι το Βελιγράδι. Η δική μου γενιά, γενιά που για μια δεκαετία έμενε αποσβολωμένη να κοιτά κατ’ επανάληψη το πλάνο της παλιδρόμησης του αντιαρματικού σε κάποιο δασώδες βουνό των Βαλκανίων, την ώρα που αυτό εκτόξευε τα πυρά του. Όλα τα υπόλοιπα έμεναν στη φαντασία. Τα δικά μας μυαλά ακόμη έμεναν άσπιλα από το τι πραγματικά σημαίνει πόλεμος, παρά το γεγονός πως πλησίαζε η συμπλήρωση μιας δεκαετίας εχθροπραξιών μεταξύ των γειτόνων.

Οι διακοπές του Πάσχα περιόριζαν την ενασχόληση με τη ρουτίνα του αθλητισμού και της παρακολούθησής του. Το 1999 δεν υπήρχε ίντερνετ με τη σημερινή του έννοια. Ούτε κατά διάνοια. Κι όμως, παρ’ όλα αυτά, όλοι συζητούσαν γι’ αυτό το ταξίδι. Το τελετουργικό της έναρξης του αγώνα με την Παρτιζάν ήρθε να σκάσει βίαια τη φούσκα της εφηβείας. Δεν έμοιαζε σε τίποτα με όσα είχα παρακολουθήσει μέχρι τότε. Παρά τους ύμνους και τις ραψωδίες περι γενναιότητας των Σέρβων που εκείνη την εποχή ζούσαν υπό των σειρήνων και των βομβαρδισμών που ακολουθούσαν, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως η χαρά και η αλεγκρία των εικόνων ήταν μία απέλπιδα προσπάθεια για ν’ αποβληθεί ο φόβος. Για να χλευαστεί ο τρόμος.

Το παιχνίδι ξεκίνησε και το αντιμετώπισα όπως όλα τα υπόλοιπα. Παρά τον γλαφυρό λόγο των σχολιαστών, τις περιγραφές για τα όσα συνέβαιναν, το μόνο που ήθελα ήταν να δω την ΑΕΚ να νικά. Το 1-0 για τους Σέρβους με «στράβωσε». Το 1-1 με «ίσιωσε». Ο κόσμος μπήκε στο γήπεδο. Η ιεροτελεστία της παρακολουθησης του αγώνα, τελείωσε απρόσμενα. Αλλόκοτα. Συμβιβάστηκα, χωρίς να το σκεφτώ παραπάνω. Η μέρα πέρασε. Πέρασε και η επόμενη. Με μία μέρα καθυστέρηση ήρθαν οι εφημερίδες στο νησί, όπως γινόταν άλλωστε συστηματικά τότε, στη λεγόμενη άγονη γραμμή. Ήταν άλλωστε μια πολυτέλεια που την αφήναμε πίσω, όταν επιστρέφαμε στο νησί. Όταν αντίκρισα το μικρό μαγαζί που λειτουργούσε σαν κέντρο Τύπου, σάστισα. Τότε ήταν που κατάλαβα πως είχα ζήσει κάτι μεγάλο…

Από τότε έχουν περάσει 21 χρόνια. 21 φορές το ημερολόγιο έχει δείξει την 7η Απριλίου και 21 φορές έχω ανακαλύψει και κάτι διαφορετικό, κάτι ξεχωριστό, κάτι εξωπραγματικό για εκείνο το ταξίδι. Η σκόνη της Ιστορίας ακόμη δεν έχει κατακαθίσει. Ποιος φταίει γι’ αυτό τον πόλεμο; Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο ποιοι ΔΕΝ φταίνε. Και ξέρω, 21 φορές, πως η ΑΕΚ ήταν εκεί για να πάρει το μέρος τους…

Θάνος Τσίμπος

Το ωραιότερο, μεγαλύτερο, σημαντικότερο γκολ της ΑΕΚ

7 Απριλίου του 1999 ήμουν 16 χρονών. Ακόμα πήγαινα σχολείο και θυμάμαι ότι στην σχολική μου τσάντα είχα κολλημένο έναν στόχο σαν και αυτόν που είχε η ΑΕΚ στην φανέλα της στο παιχνίδι με την Παρτιζάν. Όταν αποφασίστηκε το ταξίδι, δεν μπορούσα να αντιληφθώ το μέγεθος του εγχειρήματος με το εφηβικό μου μυαλό. Θυμάμαι τον πατέρα μου μαζί με τους φίλους του να λένε μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι καλά που υπάρχει η ΑΕΚ και μπορεί η Ελλάδα να κάνει εξωτερική πολιτική. Από τότε και για κάποια χρόνια μετά, όταν έφτανε η ημερομηνία και γινόντουσαν αφιερώματα, συνειδητοποιούσα από τη μία πόσο τεράστιας σημασίας κίνηση ήταν και από την άλλη πόση τρέλα και άγνοια κινδύνου πρέπει να κουβαλούσαν όλοι όσοι συμμετείχαν στην αποστολή αυτή. Θα πει κάποιος ότι ΑΕΚ και τρέλα πάνε παρέα, μπορεί να είναι και έτσι. Πλέον είμαι σίγουρος και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει, ότι αυτό το ταξίδι αλληλεγγύης και συμπαράστασης στον δοκιμαζόμενο Σερβικό λαό είναι το ωραιότερο, μεγαλύτερο και σημαντικότερο γκολ που έχει βάλει η ΑΕΚ στην Ιστορία της, πάνω από πρωταθλήματα και Κύπελλα, κάτι που θα μείνει ανεξίτηλο στο χρόνο με τα πιο χρυσά γράμματα και θα κάνει όλους τους ΑΕΚτζήδες υπερήφανους για μια ζωή.

• ΑΕΚ
• βελιγράδι
• Παρτιζάν
• σερβία