Η Ατλέτικο είναι πολύ... ΑΕΚ

Δυο πράγματα απολαμβάνω (ακόμα) στο ποδόσφαιρο. Το πρώτο είναι όταν οι απανταχού ποδοσφαιρικοί στόλοι εκατομμυρίων ευρώ, βυθίζονται. Το δεύτερο είναι όταν οι αντίστοιχοι με τους δικούς μας (απατ)αιώνιους παίρνουν γερά ποδοσφαιρικά μαθήματα. Η Ατλέτικο κατάφερε και τα δυο και ομολογώ πως μου έφτιαξε το Σαββατόβραδο. Τέζα και οι δυο (απατ)αιώνιοι της Ισπανίας, που αυτή την φορά δεν τους έσωσε ούτε το σύστημα που ανέκαθεν δούλευε για την αβάντα τους σ’ όλα τα επίπεδα, ούτε η διαιτησία όπως όλα τα προηγούμενα χρόνια. Και πριν βιαστείτε να πείτε πως η Μπάρτσελόνα δεν ήταν σαν την Ρεάλ, ξανασκέφτειτε το.  Θυμηθείτε μόνο πως στο περίφημο τίκι – τάκα συμπεριλαμβανόταν και το παρατεταμένο «τάκα – τάκα» των διαιτητών που σφύριζαν πέναλτι κάθε φορά φυσούσε αεράκι δίπλα στον Μέσι.

Είναι τσαγανάτο το πρωτάθλημα που πήρε η Ατλέτικο. Και η Ατλέτικο γενικώς, αλλά πολύ περισσότερο αυτή η Ατλέτικο, είναι πολύ… ΑΕΚ. Δεν είναι άλλωστε καθόλου συμπτωματικό που το πήρε φορώντας κιτρινόμαυρα.  Τέτοιο και τόσο τσαγανάτο πρωτάθλημα, έχουμε να δούμε εδώ στην Ελλάδα από εκείνο του 1989. Τότε που η ΑΕΚ είχε ρίξει τέζα Βαρδινογιάννη και Κοσκωτά και τον δεύτερο μέσα στο σπίτι του. Ούτε καν με ισοπαλία όπως η Ατλέτικο, αλλά τσαγανάτο «διπλό».

Γενικώς ο τρόπος που η Ατλέτικο προσπαθούσε πάντα να μπει στο μάτι των δυο (απατ)αιώνιων της Ισπανίας και στα 10 πρωταθλήματα που πήρε, είναι πολύ… ΑΕΚ. Μοιάζει πολύ με τον τρόπο που η ΑΕΚ πήρε τα δικά της 11 πρωταθλήματα. Πολλές φορές με εξαιρετικό ποδόσφαιρο, κάποιες άλλες με τσαγανό και μαγκιά.

Ακόμα και το μοντέλο που έφτασε την Ατλέτικο εως εδώ, πολύ… ΑΕΚ μου κάνει. Έβαλε στον πάγκο έναν προπονητή που ήταν νέος (μόλις 41), είχε την «ρετσινιά» του άπειρου και είχε πληρώσει ήδη αυτή την απειρία με κλωτσηδόν αποχωρήσεις από δυο ομάδες. Όμως η Ατλέτικο θεώρησε ως μεγάλο στοίχημα, έναν προπονητή που όντας και παίκτης της σε δυο διαφορετικές περιόδους, είχε το dna της ομάδας. Σας θυμίζει λέτε κάτι; Το στοίχημα αυτό δεν το έκαψε η Ατλέτικο ούτε με την πρώτη στραβή, ούτε με την πρώτη γκρίνια.

Και αν στο πρώτο μισό του στον πάγκο της Ατλέτικο, η ομάδα πήρε Γιουρόπα Λιγκ, πέρυσι άκουσε τα εξ αμάξης για «μέτριους» Ισπανούς παίκτες όπως ο Χουανφράν, ο Γκάμπι, ο Κόκε, που φέτος σήκωσαν την ομάδα στις πλάτες τους. Μια μεταμόρφωση που βγήκε μέσα από την δουλειά που γινόταν. Την δουλειά του προπονητή. Σας θυμίζει και αυτό κάτι; Ακόμα ενδεχομένως όχι απολύτως. Αλλά κι αν…

ΥΓ: Δεν θέλουν λέει κάποιοι την ΑΕΚ στην Ριζούπολη του χρόνου; Σιγά μην ξεραθεί το σουσάμι και καούν τα κρουασάν. Για όσους δεν έχουν καταλάβει ακόμα, η ΑΕΚ είναι (ξανά) ΑΕΚ και δεν ζητάει, την ζητούν και δεν ψάχνει, την ψάχνουν.

ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΛΗΣ