«Γιώργο, ο λαός της ΑΕΚ σε αποθεώνει»

Η ΑΕΚ είχε μια θλιβερή ικανότητα μέχρι και πρόσφατα. Ηταν ένας οργανισμός που απομυθοποιούσε με χαρακτηριστική ευκολία τις σημαίες του. Ενας σύλλογος που δεν μπορούσε να διαφυλάξει και να κρατήσει μακριά από την εσωστρέφεια και τη μιζέρια τα ιερά και τα όσια αυτής της ιστορίας που περιγράφεται με τα αρχιγράμματα ΑΕΚ. Το έχουμε ζήσει με πολύ πικρό τρόπο, κυρίως στο ποδόσφαιρο. Όλα αυτά μέχρι χθες. Μέχρι την ώρα που η μπασκετική ΑΕΚ, ο Μάκης Αγγελόπουλος, έδωσαν το στίγμα της νέας εποχής.

Η εκδήλωση για τον Γιώργο Αμερικάνο ήταν πραγματικά μοναδική. Ηταν κάτι εντυπωσιακό, αντάξιο της ιστορίας και της πορείας του «Παγκόσμιου» στην ΑΕΚ. Σαρξ εκ της σαρκός αυτού του συλλόγου, από εκείνους που προσέφεραν το dna νικητή σε αυτήν την ομάδα. Η ΑΕΚ δεν θα μπορούσε νωρίτερα να τον τιμήσει. Δεν είχε τις διοικήσεις που μπορούσαν να σηκώσουν αυτό το βάρος, να δώσουν τη δέουσα λαμπρότητα στη στιγμή. Γιατί όσα συνέβησαν χθες στο ΟΑΚΑ, ήταν ισάξια κορυφαίων κλαμπ του εξωτερικού.

Δεν μπορώ να κρύψω τη συγκίνηση που αισθάνθηκα για τη μαγική στιγμή που ο Βασίλης Γεωργίου πήρε το μικρόφωνο στα χέρια. Στο μυαλό ήρθαν θύμησες από άλλες εποχές. Όταν μικρά παιδιά, σε εποχές που δεν υπήρχε καν το ίντερνετ στη ζωή μας, ψάχναμε το δισκάκι με τη φωνή του Γεωργίου για το έπος του ’68 και το ακούγαμε σαν ευαγγέλιο. Όταν παίρναμε στα χέρια μας το πραγματικό ευαγγέλιο κάθε Ενωσίτη, τον Δικέφαλο του ΦΚ και μαθαίναμε για την καλλιμαρμαρωμένη Βασίλισσα.

Εκείνες οι απίστευτες ανοιξιάτικες βραδιές στο στάδιο, με τον Αμερικάνο πάντα εκεί. Ακόμα θυμάμαι στα τέλη του ’80, όταν κάποιοι νόμισαν πως οι περίεργοι με τα «κιτρινόμαυρα» κασκόλ ήταν φίλοι του Αρη που τότε ήταν το πολίτικαλ κορέκτ της εποχής. Θυμάμαι τον Αμερικάνο, κατσουφιασμένο και δύσθυμο στις εξέδρες του Μόσχος. Να μην έχει όρεξη για λόγια, να εκνευρίζεται με όσα βλέπει και εμείς να αναρωτιόμαστε τι συμβαίνει. Να τον βλέπω στη Λωζάννη, να περιμένει τα παιδιά του να πάρουν την κούπα και οι Ιταλοί να ρωτούν ποιος είναι ο κύριος.

Γι’ αυτό, όταν άκουσα τον Γεωργίου να περιγράφει το σύγχρονο έπος της ΑΕΚ, λύγισα. «Γιώργος, Γιώργο Αμερικάνε σήκω. Ο λαός της ΑΕΚ σε αποθεώνει». Η προσταγή του Γιώργου Νικολάου, για να σηκωθούν όλοι όρθιοι, οι εικόνες με μωρά που κοιτούσαν με απορία τους δακρυσμένους γονείς τους, είναι η ΑΕΚ. Είναι η ζωή μας. Είναι εκείνη η μαγεία που πάντα σε κάνει να βλέπεις το έμβλημα και την ιστορία πάνω από πρόσωπα που πολλές φορές σε σκοτεινιάζουν.

Ζήλεψα τον Τσίλη για το υπέροχο κείμενο που έγραψε ανήμερα των γενεθλίων της ΑΕΚ. Σας προτρέπω να το διαβάσετε, για να αποκτήσετε μια άλλη λογική για το τι είναι (είσαι) ΑΕΚ. Αλλά είμαι βέβαιος πως θα με ζήλεψε εκείνος πολύ περισσότερο που είχα την τύχη να βρεθώ χθες στο ΟΑΚΑ. Να ζήσω μια μοναδική στιγμή, να πιστοποιήσω με κάθε τρόπο πως η ΑΕΚ, αυτήν την ΑΕΚ που ξέρουμε και είναι πρώτη σε όλα, επέστρεψε.

Ρίξτε μια ματιά στον ουρανό του ΟΑΚΑ, όπως το δείχνει και η φωτογραφία. Δείτε τους τίτλους της ΑΕΚ. Απολαύστε το άγγιγμα της ιστορίας. Και μετά χαρείτε με την υπερομάδα που δημιουργεί ο Μάκης Αγγελόπουλος και ο Ντράγκαν Σάκοτα. Κάθε οργανισμός που μαθαίνει και σέβεται την ιστορία του, δεν μπορεί παρά να βρει τον δρόμο του. Η «Βασίλισσα» τον βρήκε ήδη.

ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΟΓΛΟΥ

• αγγελόπουλος
• ΑΕΚ
• Αμερικάνος
• καζαντζόγλου