Για να μας θυμίσει κάτι...

Είναι πραγματικά σοκαριστικό να βλέπεις ένα παιδί, διότι παιδί είναι ο Μπακάκης στα 24, να είναι πεσμένο στο γήπεδο και να ζητά απεγνωσμένα βοήθεια καθώς έχει συνειδητοποιήσει απολύτως το κακό που τον βρήκε. Όμως ο Μιχαλιός το ξέρει καλά πως μέσα από τη φωτιά δένεται το ατσάλι. Και γι αυτό και μέσα απ’ όλο αυτό δεν θα βγει σιδερένιος, αλλά ατσάλινος. Όταν άλλωστε το τούρμπο το έχεις μέσα σου, το πατάς ανά πάσα στιγμή και αφήνεις μόνο σκόνη και σ’ αντιπάλους και σε κακοτοπιές. Όσο δύσκολες και αν είναι.  Το μόνο βέβαιο είναι αυτό.

Προσπερνώ τον τραυματισμό και στέκομαι σ’ όσα ακολούθησαν. Όχι, δεν θα αναφερθώ ξανά σε δηλώσεις. Αυτός ο τραυματισμός ήρθε να μας θυμίσει, τι κλίμα είχε «κτιστεί» μέσα στα αποδυτήρια της ΑΕΚ φέτος. Είδα τον Δέλλα και τον Δημητριάδη να ξεχνούν το ματς και να σπεύδουν πάνω από το φορείο για να σφίξουν γερά τα δυο χέρια του Μπακάκη. Είδα όλους τους ανθρώπους της ΑΕΚ να δίνουν το «είναι» τους για να κάνουν έστω και το παραμικρό που θα απάλυνε τον πόνο του Μπακάκη. Είδα τον Πεταυράκη, «κομμένο» και τιμωρημένο, να παίρνει αγκαλιά τον συμπαίκτη του για να φύγουν μαζί από τον Ολυμπιακό Στάδιο. Έμαθα για παίκτες που έκαναν ότι μπορούσαν για να δώσουν κουράγιο και δύναμη στον Μπακάκη την πρώτη δύσκολη νύχτα.

Διάβασα τον Γροντή που έγραψε, προφανώς εκ μέρους και των υπόλοιπων συμπαικτών του, το συγκλονιστικό «όταν σε χρειαζόμασταν ήσουν εκεί, τώρα θα είμαστε εμείς δίπλα σου». Είδα ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ να κρατάνε το χέρι του Μπακάκη μέχρι και το κατώφλι του χειρουργείου κάτι που δεν το έχω δει ούτε με μάνες ασθενών.

Και θα δω και πολλά ακόμα που θα φανερώνουν πως ο Μπακάκης δεν θα είναι ούτε στιγμή μόνος του στην μάχη που θα δώσει. Όπως δεν ήταν και δεν είναι ούτε ο Μάνταλος. Ούτε και ο Μπρέσεβιτς, που όλων τα μάτια έλαμψαν όταν τον ξαναείδαν στα Σπάτα. Αυτή είναι κυρίως η φετινή ΑΕΚ. Αυτή πρέπει να είναι η ΑΕΚ πάντα. Το είχα γράψει και το καλοκαίρι με αφορμή εκείνη την φωτογραφία με τους τέσσερις τερματοφύλακες και τον προπονητή τους που ήταν σαν βγαλμένη από κυριακάτικη σύναξη στο πατρικό, της πιο αγαπημένης οικογένειας.

Αυτός ο τραυματισμός ήρθε να μας θυμίσει τι έχει κτίσει η ΑΕΚ φέτος και τι δεν πρέπει επουδενί να γκρεμίσει. Την ενότητα της. Το δέσιμο της. Στοιχεία που ήταν ηλίου φαεινότερα και που καθόριζαν εν πολλοίς και την εξαιρετική αγωνιστική εικόνα.  Τίποτα και για τίποτα δεν πρέπει αυτό να χαθεί.

Προφανώς και θα υπάρξουν και γκρίνιες όταν αγωνιστικά κάτι δεν πάει καλά. Φυσικά και θα υπάρξουν γκάζια από εκείνους που οφείλουν να είναι αυστηροί. Σίγουρα θα «πέσουν» ακόμα και τιμωρίες, καθώς τα παραπτώματα και τα λάθη είναι για τους ανθρώπους αλλά και η πειθαρχία είναι για τις (καλές) ομάδες. Όμως δεν πρέπει να γεννηθεί κανένα σαράκι εσωστρέφειας που θα ροκανίσει την ενότητα. Σαράκι ένοχο κατά το παρελθόν για αρρωστημένες καταστάσεις που οδήγησαν στον γκρεμό. Θα είναι καταστροφικό μια ΑΕΚ που μπορεί να είναι απολύτως υγιής, να διολισθήσει σε λογικές εσωστρέφειας του τύπου «υπέρ αυτού και κατά αυτού και τούμπαλιν» ή να χωριστεί σε «Δελλικούς και αντί – Δελλικούς». Αλίμονο μας. Αυτά η ΑΕΚ (πρέπει να) τα έχει αφήσει πίσω της οριστικά.  Είναι άλλων εποχών.

Προφανώς και αν τίθεται θέμα αν η ΑΕΚ πρέπει να συνεχίσει ή όχι με τον Δέλλα, θα υπάρξουν γνώμες. Και γνώμες διαφορετικές. Για παράδειγμα η αφεντιά μου θεωρεί πως ο Δέλλας είναι ο κορυφαίος της γενιάς του και η ΑΕΚ θα πρέπει να επενδύσει 100% πάνω του. Κάποιοι άλλοι έχουν διαφορετική άποψη και με επιχειρήματα μάλιστα. Λογικά και σεβαστά όλα αυτά. Όμως τέτοιο θέμα, δεν (φαίνεται να) τίθεται. Εκείνο που ανησυχώ μήπως τίθεται, είναι θέμα εσωστρέφειας. Και είναι κρίμα διότι αποδεδειγμένα και πέρα πάσης αμφισβήτησης, όλοι μα όλοι (χωρίς ούτε μια εξαίρεση) που βρίσκονται αυτή την στιγμή εντός της ΑΕΚ, θέλουν αποκλειστικά και μόνο το καλό της ΑΕΚ και την πρόοδο της.

ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΛΗΣ