Γελάει καλύτερα όποιος...

Δεν τρελαίνομαι με τους αριθμούς αλλά είναι αυτοί που σχηματίζουν αποτελέσματα και θα ξεκινήσω μ’ αυτούς. Ο Μπρέσεβιτς έχει πετύχει 25 γκολ σε 27 παιχνίδια από τότε που ήρθε στην ΑΕΚ. Φέτος έχει βάλει οκτώ γκολ στο πρωτάθλημα, παρόλο που μέχρι τα τέλη Οκτώβρη δούλευε για να επανέλθει μετά από μια βαριά αρθροσκόπηση και να ξεπεράσει μια θλάση που προέκυψε κατά την αποθεραπεία. Πέτυχε τρια γκολ με την Καλλιθέα. Ένα με το κεφάλι από στημένη φάση, ένα με σουτάρα έξω από την περιοχή, ένα με πλασέ σε τετ α τετ. Ξέχασε μήπως τίποτε από το ρεπερτόριο εκτέλεσης που υπάρχει στο εγχειρίδιο του καλού σέντερ φορ; Μάλλον όχι. Ακόμα και με τον Ατρόμητο που δεν σκόραρε, έκανε τόσο μαγικό παιχνίδι, που επιτρέψτε μου να πω ότι αν κάνει τέτοια δουλειά ο σέντερ φορ μέσα στο γήπεδο, ας μην σκοράρει ποτέ του.

Αφήνω τους αριθμούς και πιάνω το μυαλό και την καρδιά. Του λες να πει για το χατ τρικ και σου λέει για τη νίκη της ομάδας. Του λες πως η ομάδα ψάχνει στη μεταγραφική αγορά για να πάρει παίκτη στη θέση σου και σου απαντά «αυτό μου κάνει καλό». Στα Σπάτα τον αγαπάνε ακόμα και οι ντουζιέρες και όταν σκοράρει θα ήθελαν να τον αγκαλιάσουν ακόμα και τα νερά του πάγκου της ΑΕΚ. Ο λόγος είναι απλός. Το ίδιο αγνό, ζεστό, φωτεινό χαμόγελο το είχε στο πρόσωπο του και τότε που πέρναγε τα μετεγχειρητικά ζόρια και τώρα που έβαλε χατ τρικ. Και αν ρωτήσετε αυτούς που έχουν δει πολλά τα μάτια τους, θα σας πουν ότι τέτοια ψυχή δεν έχει ξαναπεράσει για χρόνια από τα αποδυτήρια της ΑΕΚ.

Μ’ αυτούς λοιπόν τους αριθμούς, αυτή την καρδιά και αυτό το μυαλό του Μπρέσεβιτς, ας έρθει δίπλα η μεταγραφή σέντερ φορ και να δούμε πως απίδια βάνει ο σάκος. Ούτε κατά διάνοια δεν πρόκειται να ισχυριστώ πως η ΑΕΚ δεν πρέπει να αποκτήσει έναν φορ και μάλιστα βαρβάτο. Αλίμονο. Είναι επιτακτική η ανάγκη για μια τέτοια κίνηση και πολύ ορθώς είναι πρώτη στην λίστα του προγραμματισμού της ομάδας. Η ΑΕΚ πρέπει να κάνει μεταγραφή σέντερ φορ και μακάρι αυτός που θα έρθει να καλύτερα πράγματα απ’ όσα κάνει τώρα ο Μπρέσεβιτς και έτσι να τον αφήσει στον πάγκο. Διότι ποιος θα παίζει βασικός, δεν το κρίνουν ούτε τα ονόματα, ούτε τα βιογραφικά, αλλά μόνο το γήπεδο. Αυτός είναι ο καθρέφτης. Και μέσα στο γήπεδο φαίνεται ποιος είναι αυτός που γελάει καλύτερα. Για όσους μάλιστα επιμένουν πως Μπρέσεβιτς έχει ταβάνι, καλό θα είναι να σκεφτούν αν ο Μπλάνκο, που βγήκε δυο φορές πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα της Α’ εθνικης, είχε (που φυσικά και δεν είχε) πολύ καλύτερα αγωνιστικά χαρακτηριστικά από τον Κροάτη.

Και κάτι τελευταίο. Γι αυτά που κάνει ο «Μπρέσε» τώρα,  αξίζουν εύσημα και στον Δέλλα. Ο «Τράι» ήξερε από την αρχή πως η ζημιά που είχε ο Μπρέσεβιτς στο γόνατο ήταν εξαιρετικά σοβαρή. Αρκούσε άλλωστε μια ματιά στην ταλαιπωρία του Λέτο για να το καταλάβει. Κι όμως ο Δέλλας τον στήριξε τον Ιβάν πολύ και ουσιαστικά. Τον περίμενε, τον εμπιστεύτηκε και το αποτέλεσμα τον δικαίωσε.

Μάλιστα τώρα που το σκέφτομαι, ο Δέλλας έχει να μετρά δικαιώσεις. Δικαιώνεται για την ταυτότητα που έχει δώσει στην ομάδα. Δικαιώνεται για το μοντέλο που δούλεψε. Δικαιώνεται διότι τρεις μέρες μόνο μετά την πιο σπουδαία και πιο εντυπωσιακή φετινή νίκη, η ΑΕΚ διέλυσε έναν αντίπαλο που προσφερόταν για υποτίμηση. Δικαιώνεται για την επιμονή του να κάνει τον Τζανετόπουλο από στόπερ, αμυντικό μέσο. Δικαιώνεται για την επιμονή του να κάνει τον Ανάκογλου από «παίζω παντού στο κέντρο», δεύτερο αμυντικό χαφ. Δικαιώνεται ακόμα και για το πείραμα Ρόβα στο δεξί άκρο, αλλά και για την στιγμή που επέλεξε να υλοποιήσει την σκέψη της μετακίνησης του Αραβίδη στα άκρα. Και με τον τρόπο που διαβάζει, δουλεύει και λειτουργεί, έπεται συνέχεια για τον Δέλλα. Σε δικαιώσεις εννοώ. Διότι και για τον Δέλλα ισχύει αυτό με το ποιός γελάει καλύτερα.

ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΛΗΣ