Ετσι γράφεται η ιστορία!

Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, πιστεύαμε πως ο Απρίλης ήταν ο μήνας της ΑΕΚ.

Εκεί έχουν οριστεί πλέον με επίσημο τρόπο τα γενέθλια του συλλόγου, υπάρχει το «παράσημο» του Βελιγραδίου, το έπος του ’68, το δεύτερο ευρωπαϊκό, η κορύφωση της μαγικής πορείας του ’77. Δεν τα λες και λίγα. Τεράστιες στιγμές, με μυθικές διαστάσεις στην πορεία της «κιτρινόμαυρης» ιστορίας. Αλλά να σας πω την αλήθεια, εσχάτως βλέπω και τον Μάη με τεράστιο ενδιαφέρον.

Προφανώς, υπάρχει το τριήμερο προ διετίας. Αδιανόητο για κάθε Ενωσίτη, αξεπέραστο συναίσθημα, μοναδικές καταστάσεις. Να φτάνει ξανά η ΑΕΚ στην ευρωπαϊκή κορυφή μπροστά στο κοινό της, να γίνεται ξανά η ΑΕΚ πρωταθλήτρια έπειτα από 24 σκληρά και άγονα χρόνια. Να μην σταματά να γιορτάζει, να μη σταματά να χαμογελά κανείς. Και καπάκι, να έρχεται η μνήμη από εκείνη τη βραδιά του ’89, τότε που άλλαξαν σχεδόν όλα και επέστρεψε η ΑΕΚ σε συνθήκες κανονικότητας.

Δεν έχω καμία πρόθεση να μπω σε διαδικασίες σύγκρισης. Δεν μπορείς να βάζεις όρια και να συγκρίνεις την ευτυχία. Ωστόσο, θεωρώ πως όσα συνέβησαν μέσα στο Μάη, έστω και αν υπάρχει μια απόσταση 29 ολόκληρων ετών, έχει μια τεράστια σύνδεση. Αυτές οι ημερομηνίες, δεν αποτελούν απλά ημερομηνίες σταθμούς, αλλά είναι γεγονότα που έγραψαν την ιστορία. Κόντρα σε θεούς και δαίμονες, σε συστήματα και καταστάσεις, που επεδίωκαν να μην υπάρχει η ΑΕΚ στην κορυφή.

Το δικό μας παραμύθι

Για τη μαγική βραδιά του 1989, έχουν ειπωθεί και γραφτεί πολλά. Δεν έχω να προσθέσω κάποια νέα ιστορία. Ετσι και αλλιώς, δεν χρειάζεται να αλλάξει κάποιος το παραμικρό. Οσα συνέβησαν τότε, είναι ένα παραμύθι. Θαρρείς και συνέβησαν έτσι, για να γραφτεί η πιο όμορφη «κιτρινόμαυρη» ιστορία, τουλάχιστον για τα δικά μου μάτια. Ισως επειδή συνδυάστηκε και με τα δικά μου χρόνια της αθωότητας, είναι κάτι που με συγκλόνισε και με καθόρισε σημαντικά.

Η ΑΕΚ δεν νίκησε απλά τον Ολυμπιακό σε έναν πρωταθληματικό «τελικό». Η ΑΕΚ κατέρριψε ένα ολόκληρο σύστημα. Από τη μία, είχε να αντιμετωπίσει τον Βαρδινογιαννισμό και όσα είχε επιφέρει στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Από την άλλη, η λαίλαπα Κοσκωτάς, που αφού καταλήστεψε τα πάντα, πλήρωσε, δωροδόκησε, τσάκισε τα πάντα. Απέναντι σε αυτούς, ήταν μια ΑΕΚ στα χειρότερα της. Με μια διοίκηση θλιβερή, που την είχε καταστήσει αδύναμη, σκιά του παρελθόντος της.

Ξέρετε όλοι από τις αφηγήσεις των πρωταγωνιστών, πως όταν ο Γιδόπουλος μπήκε στα αποδυτήρια της ΑΕΚ για πρώτη φορά και μίλησε για πρωτάθλημα, ελάχιστοι τον πίστεψαν. Φαινόταν αστείο, αδύνατο να μπορέσει η ΑΕΚ να γίνει ξανά πρωταγωνίστρια. Με έναν πρόεδρο μάλιστα, που δεν έπειθε για την οικονομική του ισχύ, αλλά είχε προσωπικότητα, πυγμή και εξαιρετικούς συνεργάτες. Αλλά όλα έγιναν με το σωστό τρόπο, για να γραφτεί η ιστορία.

Ετσι, μετά την Πάρνηθα και τα ξεφτιλίκια της Αίγινας, φτάσαμε στη νύχτα της 7^ης Μάη. Όλα μελετημένα. Ο Γιδόπουλος στον πάγκο για να ελέγχει την κατάσταση. Ο Μπάγεβιτς να παίζει και με οκτώ. Ο Μανωλάς να βγάζει την μπάλα την ώρα που ο Ντέταρι πανηγύριζε. Ο Οκόνσκι να δίνει μαθήματα στο τσιφτετέλι. Ο Τάκης με το κόκκινο φανέλακι να τρολάρει και να ξορκίζει το κακό. Ο Οικονομόπουλος να είναι ανίκητος. Η ΑΕΚ έγινε ξανά πρωταθλήτρια.

Τη συνέχεια την ξέρετε. Εκείνη η ομάδα πίστεψε. Εκείνη η ομάδα βρήκε τον Ντούσαν ως σημείο αναφοράς. Βρήκε παίκτες που στηρίχθηκε για την απόλυτη κυριαρχία των χρόνων που ακολούθησαν. Μπορεί η διοίκηση να άλλαξε, κάποιοι εκ των παικτών να αποχώρησαν και να έδωσαν τη θέση τους σε άλλους, αλλά η μεγάλη ομάδα της δεκαετίας του ΄90, στηρίχθηκε στην αλλαγή της ιστορίας, στη μαγική βραδιά του Μάη του ΄89.

Το όνειρο της Ριζούπολης

Πολλά χρόνια μετά, 28 για την ακρίβεια. Κοίταζα ξανά και ξανά γύρω μου. Ηθελα να βεβαιωθώ, πως όσα συμβαίνουν δεν είναι πλάκα. Εβλεπα φάτσες γελαστές, χαρούμενες ψυχές. Η ΑΕΚ ξανά πρωταθλήτρια. Κανείς, ούτε ο χειρότερος εχθρός, δεν θα μπορούσε να φανταστεί το 1994, τότε που το τρενάκι σφύριζε χαρούμενο στη Νέα Φιλαδέλφεια, πως η ΑΕΚ θα έκανε δύομησι δεκαετίες για να πανηγυρίσει ξανά την πρωτιά. Αλλά το ζήσαμε και αυτό.

Το χειρότερο είναι όσα ζήσαμε σε αυτήν τη διαδρομή. Μια πορεία προς τον όλεθρο, που κάθε χρόνο μας έσπρωχνε πιο βαθιά στο γκρεμό. Στο φινάλε Αδαμίδης, Supportters, Petit Chateu, Βιντιάδης, Σαλιαρέλης. Εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες. Τραγικές καταστάσεις. Την ίδια στιγμή, οι άλλοι να γιγαντώνονται. Ο Ολυμπιακός να εισπράττει σταθερά τα πολυεκατομμύρια του Champions League, ο Παναθηναϊκός να ζει ακόμα στο όνειρο της πολυμετοχικότητας, ο ΠΑΟΚ να έχει βρει ήδη τον Σαββίδη.

Το ’13 στο Περιστέρι, σφίχτηκαν καρδιές. Υπήρχαν στιγμές, που ένιωθα κενός, με τον κόσμο απλά να περνά από δίπλα. Πάγος. Γρήγορα, όλα άλλαξαν. Η ΑΕΚ στάθηκε ξανά. Ανέβηκε ένα προς ένα τα σκαλιά. Εφτασε στο κύπελλο, έκανε πορεία στην Ευρώπη, πήρε το πρωτάθλημα. Η ΑΕΚ έσπασε το απόστημα. Η ΑΕΚ γκρέμισε τον Ολυμπιακό από την κορυφή. Η ΑΕΚ ήταν η ομάδα που πέτυχε με αποφασιστικό τρόπο, να σταματήσει τη παραχάραξη της ιστορίας που επιβλήθηκε επί μια 20ετία στο ποδόσφαιρο και να πιάσει από την αρχή το νήμα.

Το θαύμα της ΑΕΚ

Όλα αυτά είναι τεράστιες κινήσεις. Αλλά όσα έγιναν στο μπάσκετ, συνιστούν ένα μικρό αθλητικό θαύμα. Εάν αναλογιστεί κάποιος σε ποια κατάσταση βρισκόταν η ΑΕΚ ελάχιστα χρόνια πριν αναλάβει ο Αγγελόπουλος, πως δεν μπορούσε ούτε στην…τηλεόραση να δει ευρωπαϊκές διοργανώσεις και πως κατάφερε να κατακτήσει (αλλά και να διοργανώσει) ένα άψογο final four. Για όσους λησμονούν, η ΑΕΚ είναι η πρώτη και η τελευταία ελληνική ομάδα που έφερε τρόπαιο στη χώρα και έκανε τον κόσμο να ασχοληθεί για θετικούς τρόπους – και όχι για κυνήγι διαιτητών ή ξεκατινιάσματα – το μπάσκετ της χώρας.

Η ΑΕΚ το πέτυχε αυτό, σπάζοντας στα δύο το σύστημα. Εκείνο που τη δεκαετία του ’80 επέβαλε το δίπολο Αρης, ΠΑΟΚ και από τις αρχές του ΄90, μετέφερε τη κόντρα μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού. Ομάδες με σταθερή παρουσία στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, με εγγυημένα έσοδα, με προβολή και αβάντες από όλες τις πλευρές. Με ομάδες στο άρμα τους εντός συνόρων, που φρόντιζαν με δανεικούς και άλλες μικρές ιστορίες.

Δεν είναι υπερβολή, εάν πει κάποιος πως οι δύο συγκεκριμένες ομάδες είναι σε αναλογία με το ποδοσφαιρικό στάτους, σαν δύο ευρωπαϊκές υπερδυνάμεις. Σαν να λέμε Ρεάλ και Μπαρτσελόνα, σαν να λέμε Μπάγερν και Γιουβέντους. Με αυτούς τα έβαλε η ΑΕΚ και πέτυχε να τους διαλύσει. Τους πήρε κύπελλα, τους έσπασε το δίπολο ετών, έφτασε και στην καταξίωση του ευρωπαϊκού. Και όπως έδειξε στην πορεία, μπορεί και ακόμα περισσότερα.

• ΑΕΚ
• Δημήτρης Μελισσανίδης
• Μάκης Αγγελόπουλος
• Στράτος ΓΙδόπουλος