Επιτέλους ήταν ομάδα, επιτέλους διάολε, λίγη κά…ψα

ΑΕΚ: Οι παίκτες έκαναν «όλε-όλε» με τις άδειες εξέδρες (VIDEO)
Photo Credits: INTIME

Ο Κώστας Τσίλης γράφει τον βασικό λόγο που η ΑΕΚ γύρισε τον... διακόπτη και βάζει στο τραπέζι όσα έγιναν με τους Γερμανούς και όσα θα ακολουθήσουν

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Πηγαίνω πίσω περίπου τρεις εβδομάδες. Θυμάμαι όσα σκεφτόμουν και όσα έγραφα μετά τον τελικό του κυπέλλου. Αφήνω έξω τα συστήματα, τις τακτικές, τις αγωνιστικές επιλογές του προπονητή και την ατομική επίδοση των ποδοσφαιριστών. Ρε παιδιά, αυτά είναι δευτερεύοντα. Το πρώτο είναι πως δεν υπήρχε πάθος. Δεν γυάλιζε το μάτι κανενός. Μια ακόμα μέρα στην δουλειά την ώρα που ο αντίπαλος έτρωγε σίδερα. Έπιασε πέναλτι ο Τσιντώτας και δεν πήγε κανείς να πανηγυρίσει μαζί του. Έπεφτε ο αντίπαλος να κάνει καθυστερήσεις και ήταν να μην καιγόταν καρφί σε κανέναν. Έτσι δεν κερδίζεις τελικό. Έτσι κάπως, δεν κέρδισες τίποτε απολύτως τα τελευταία δυο χρόνια.

Και ήρθε το ματς με την Βολφσμπουργκ. Αυτό το ματς, πριν από το οποίο ο Καρέρα έλεγε πως «είμαστε υποχρεωμένοι να το δούμε ως το παιχνίδι της ζωής μας». Που ο Στράτος Σβάρνας, παραδεχόταν πως «το έχουμε συζητήσει πολύ στα αποδυτήρια μεταξύ μας αυτό το παιχνίδι και ξέρουμε πως κάτι χρωστάμε και στον κόσμο αλλά και στους ίδιους μας τους εαυτούς». Ένα ματς do or die, με λίγα λόγια. Και τι συζητάμε τώρα; Πως όλοι μπήκαν στο γήπεδο αποφασισμένοι… to do. Με πάθος, με γυαλάδα στο μάτι. Με ποδοσφαιρική τρέλα. Με ποδοσφαιρικό «ξύλο» στους Γερμανούς σε κάθε μήκος και κάθε πλάτος του γηπέδου. Με μπόλικη κά…ψα, που σχεδόν δυο χρόνια είχαμε να δούμε.

Προφανώς και υπάρχουν πολλά αμιγώς ποδοσφαιρικά που μπορούμε να συζητήσουμε πως έγιναν, ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο, για να μπορέσει η ΑΕΚ να πετάξει έξω από ευρωπαϊκούς ομίλους, μια γερμανική ομάδα. Ανοίγω παρένθεση. Μια γερμανική ομάδα που υπολόγιζε τόσο στη νίκη και στην πρόκριση επί της ΑΕΚ, που την περασμένη Κυριακή θυσίασε δυο βαθμούς στο πρωτάθλημα, για να κρατήσει έξι ενδεκαδάτους παίκτες ξεκούραστους. Που προσπαθούσε να τρενάρει την μεταγραφή του Βέργκχορστ, με ένα τσουβάλι εκατομμύρια, μόνο και μόνο για να τον έχει με την ΑΕΚ. Κλείνω την παρένθεση. Υπάρχουν λοιπόν, πολλά ποδοσφαιρικά που μπορούμε να κουβεντιάσουμε.

Όμως το πρώτο και σημαντικότερο, είναι πως οι παίκτες της ΑΕΚ έβγαλαν αυτή την τρέλα και αυτή την κά…ψα, για να πάρουν εκείνοι αυτό το ματς και ότι διακυβευόταν.  Και όσες φορές συμβαίνει αυτό, η ΑΕΚ αυτό που θέλει το πετυχαίνει. Θυμηθείτε λίγο τη σεζόν του πρωταθλήματος και ποιο ήταν το βασικό συστατικό στοιχείο εκείνης της ομάδας και του παιχνιδιού της. Βάλτε κάτω και τι ακολούθησε τις δυο επόμενες σεζόν, που η ΑΕΚ έχασε το πάθος της και τη νοοτροπία νικητή. Σ’ όλα τα μεγάλα θέλω της, έκανε πίσω. Γιατί πολύ απλά, δεν είχε την κά…ψα, να τα κυνηγήσει.

Και επειδή όλα στο ποδόσφαιρο συνδέονται μεταξύ τους, το πόσο παθιασμένοι, αποφασισμένοι, κα…ψωμένοι αλλά και ενωμένοι σαν γροθιά, μπήκαν οι παίκτες σ’ αυτό το ματς, αποτυπώθηκε απολύτως γλαφυρά στον τρόπο που πανηγύρισαν. Νομίζετε άραγε, πως όλες αυτές οι συγκλονιστικές εικόνες, αμέσως μετά την λήξη, βγήκαν μόνο από την χαρά για την πρόκριση στους ομίλους του Γιουρόπα; Πλανάσθε πλάνη οικτρά. Ήταν το πάθος, που είχαν σ’ όλο το ματς, ήταν η αποφασιστικότητα που είχαν σ’ όλο το ματς, ήταν το «μια γροθιά» που είχαν σ’ όλο το ματς.

Δείτε το. Ο Κρίστιτσιτς, κατάπιε χιλιόμετρα, Γερμανούς και όλες τις μπάλες και στα 90 λεπτά. Και μετά μέσα στα αποδυτήρια πήρε τις σιδερένιες κούτες του Μήτσι για την μεταφορά του υλικού και τις κοπάναγε για να τις σπάσει. Ο Λιβάγια που δεν έπαιξε βασικός σε δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι, έκανε τα περισσότερα όργια και στο διάστημα που αγωνίστηκε και στους πανηγυρισμούς και πήγε και αγκάλιασε πρώτο τον Ολιβέιρα με τον οποίο υποτίθεται έχουν… κόντρα. Ο Σάκχοφ που είναι λιγότερο από δέκα μέρες στην ομάδα, πρέσαρε ασταμάτητα και ανελέητα μέχρι τις καθυστερήσεις και μετά έκανε σαν τρελός στους πανηγυρισμούς. Ο Μπακάκης που δεν έπαιξε λόγω τραυματισμού και θέλει να… φύγει, μπήκε με σπριντ και κουτσαίνοντας πρώτος στο γήπεδο για να πανηγυρίσει.

Και όλη η ομάδα, έπεσε πάνω στον Μάνταλο και τον σήκωσε δέκα φορές στα χέρια. Στον Βόλο και στον τελικό, δεν είχε πάει να πανηγυρίσει κανείς με τον Τσιντώτα που έπιασε πέναλτι. Και τώρα στο ματς με την Βόλφσμπουργκ, όλη η ΑΕΚ έπεσε πάνω στον Μάνταλου, που έχασε το πέναλτι. Προφανώς και εδώ είναι η διαφορά και στην εικόνα, αλλά και στο αποτέλεσμα. Η ΑΕΚ στον έναν τελικό ήταν ομάδα, στον άλλον δεν ήταν. Η ΑΕΚ στον έναν τελικό είχε κά…ψα και στον άλλον δεν είχε. Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Και τώρα, μετά απ’ αυτή την πρόκριση, η ΑΕΚ έχει και κάτι άλλο. Εκτός από πάθος, έχει αποκτήσει και αυτοπεποίθηση. Μέσα σ’ ένα 90 λεπτά, πέταξε από πάνω της όλη αυτή την ηττοπάθεια των δυο τελευταίων χρόνων. Εξ ου και αυτό το τόσο μεγάλο ξέσπασμα μετά το γκολ του Καρίμ, ολόκληρου του οργανισμού της ΑΕΚ. Σαν να πέταξε από πάνω του ένα τεράστιο βάρος που τον πλάκωνε επί δυο συνεχόμενες σεζόν.

Προφανώς και υπάρχουν και αγωνιστικά ζητήματα. Ο τρόπος που ο Καρέρα και ο συνεργάτης του Νίκος Παναγιωτάρας «διάβασαν» τον αντίπαλο και προετοίμασαν έναν προς έναν τους παίκτες γι αυτό το ματς, ήταν άψογος. Η έμπνευση του Ιταλού για τριάδα με Σιμόες, Κρίστιτσιτς και Σάκχοφ, ήταν αυτή που επί της ουσίας έκρινε το ματς. Διότι ήταν μια σούπερ τριάδα, που πέτυχε αυτό που η ΑΕΚ δεν είχε καταφέρει να πετύχει σε κανένα άλλο σπουδαίο παιχνίδι την τελευταία διετία. Να κυριαρχήσει στην μεσαία γραμμή. Εκεί που παίζεται όλο το κόλπο στο ποδόσφαιρο.

Επίσης ο Λιβάι είναι ένας παίκτης που πραγματικά ήταν αυτό που έλλειπε από την ΑΕΚ. Όχι τρόπος του λέγειν αυτό που έλλειπε, όπως στην περίπτωση του Βέρντε. Ο Λιβάι το έδειξε με την Λαμία, το έδειξε κυρίως στο δεύτερο ημίχρονο με τους Γερμανούς. Δεν αφήνει περιθώριο στον έναν αμυντικό να τον σταματήσει και θα τραβάει πάντα και δεύτερο πάνω του ή θα κάνει τρύπα στην αντίπαλη άμυνα. Ενώ είναι και συνεπής και κυρίως αποτελεσματικός στα αμυντικά του καθήκοντα.

Όσο για τον Ανσαριφάρντ, φαντάζομαι πως τελείωσε κάθε κουβέντα για το πόσο μεγάλης κλάσης και κυρίως αποτελεσματικότητας σέντερ φορ είναι. Και δεν ξέρω αν ήρθε για πρώτος ή για δεύτερος ή για 28ος. Όσο θα παίζει όπως έπαιξε με την Λαμία και όσο θα κάνει ότι έκανε με την Βόλφσμπουργκ, είναι αυτό που η ΑΕΚ θέλει στην κορυφή της επίθεσης της.

Και κάτι τελευταίο. Η ΑΕΚ με την πρόκριση επί της Βόλφσμπουργκ, έδειξε πως ξαναβρίσκει τον χαμένο χαρακτήρα της. Έδειξε πως πήρε και πάλι αυτοπεποίθηση. Γύρισε τον διακόπτη. Αυτό που σίγουρα χρειάζεται είναι να τα κρατήσει όλα αυτά και να προσθέσει και έναν ακόμα στόπερ στο ρόστερ της. Λάθος. Όχι απλώς έναν ακόμα στόπερ. Έναν κεντρικό αμυντικό που θα έρθει για να μπορεί να γίνει ηγέτης στην άμυνα. Φαινόταν, φαίνεται και επειδή δεν το βλέπουμε μόνο εμείς, θεωρώ πως θα γίνει κιόλας.

Όσο για κάποιους δήθεν ανησυχούντες για το αν και πως η ΑΕΚ θα καταφέρει να αντέξει μέχρι τέλους έχοντας παράλληλα υποχρεώσεις στην Ευρώπη και στο ελληνικό πρωτάθλημα, τους θυμίζω κάτι. Την σεζόν που η ΑΕΚ πήρε το πρωτάθλημα, είχε φτάσει στους «32» της Ευρώπης και αποκλείστηκε αήττητη από τη Ντιναμό Κιέβου. Μάλιστα έκανε ματσάρα στο Κίεβο, εν μέσω κρίσιμων ντέρμπι για το πρωτάθλημα και το κύπελλο. Και μάλιστα όπως έλεγαν τότε οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές, αν η ΑΕΚ δεν είχε αποκλειστεί από τη Ντιναμό, θα είχε κλειδώσει νωρίτερα το πρωτάθλημα. Πάντως, βλέποντας και την κλήρωση με Μπράγκα, Λέστερ και Ζόρια, κάπου εκεί θα πάει και πάλι το πράγμα φέτος. Μόνο που αυτή την φορά υπάρχει Καρίμ και όχι Μασούντ.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ
ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΜΑΣ
ΟΛΑ ΤΑ BLOGS
X