Δυο ανανεώσεις, τέσσερις μήνες μετά

Δύσκολο να προβλέψει κάποιος, τι πρόκειται να γίνει τελικά στην ιστορία με τον Γιόχανσον. Η αίσθηση που προς το παρόν βγαίνει, είναι πως τα θέλω και τα συμφέροντα της ΑΕΚ, κουτουλάνε, με τα θέλω και τα συμφέροντα του παίκτη. Και αυτό εκ των πραγμάτων είναι πρόβλημα. Ή για να είμαι ακριβής, μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα. Έτσι κι αλλιώς.

Ο Γιόχανσον είναι ένας άνθρωπος που αντιμετωπίζει γενικώς το ποδόσφαιρο με τόσο ψυχρό και απόλυτο επαγγελματισμό, που πιθανότατα έχει βάλει όλα τα βήματα της καριέρας του ήδη σε κουτάκια. Από την Γκέτεμποργκ, από την οποία επίσης έφυγε ως ελεύθερος, στην ΑΕΚ και από την ΑΕΚ σε μια ομάδα από ένα πρωτάθλημα όπως το γαλλικό. Δεν είναι κακό, ούτε μεμπτό. Αλλά από την άλλη μεριά, θα είναι μεγάλο λάθος εκ μέρους του Σουηδού, να θεωρεί πως αυτά τα βήματα που έχει στο μυαλό του, μπορεί να τα κάνει με την ΑΕΚ θεατή και αμέτοχη. Παίζει και η ΑΕΚ βλέπετε σ’ αυτό το παιχνίδι και έχει επενδύσει πάνω στον Σουηδό.

Για να μην το πολυβασανίζω. Τι θα περίμενα από τον Γιόχανσον; Να κάνει ότι και ο Σκόκο. Για όσους το έχουν ξεχάσει, ο Σκόκο ανανέωσε το συμβόλαιο του, αποκλειστικά και μόνο για μην φύγει, χωρίς να βάλει η ΑΕΚ ούτε ευρώ στο ταμείο. Και στην κατάσταση που ήταν τότε η ΑΕΚ, ο Σκόκο το κυνήγησε πολύ για να γίνει όλη αυτή η διαδικασία, διότι ούτε καν αυτό δεν είχε σκεφτεί η διοίκηση. Ενώ τώρα, στην περίπτωση του Γιόχανσον, υπάρχει ήδη πρόσκληση για συζήτηση ανανέωσης και ήδη έτοιμη πρόταση. Και φυσικά η περίπτωση του Σκόκο, δεν συγκρίνεται με του Σουηδού.

Δεν είχε πάει τότε ο Σκόκο στην εθνική Αργεντινής αποκλειστικά και μόνο μέσα από την ΑΕΚ και τις πιέσεις του τεχνικού διευθυντή, όπως συνέβη με τον Γιόχανσον. Ούτε ο Σκόκο όταν έφυγε από την ΑΕΚ, είχε χρηματιστηριακή αξία σχεδόν δεκαπλάσια από τότε που είχε έρθει, όπως ο Γιόχανσον. Αντιθέτως ο Σκόκο παραχωρήθηκε τότε περίπου με τα μισά χρήματα, απ’ όσα είχε ξοδέψει η ΑΕΚ για τον αποκτήσει. Επομένως εκείνο που περιμένω από τον Γιόχανσον, είναι να κάνει ότι και ο Σκόκο. Ίσως και να το κάνει. Ίσως και να είμαι υπερβολικά ρομαντικός.

Μιας όμως και έβαλα (ποδοσφαιρικό) ρομαντισμό και ανανεώσεις συμβολαίων, δείτε τώρα τι μου ήρθε. Πριν από τέσσερις μήνες, η ΑΕΚ ανανέωσε τα συμβόλαια του Μπακάκη και του Λαμπρόπουλου. Αν πάμε λίγο σ’ εκείνη την εποχή, θα θυμηθούμε όλοι, πως είχε πέσει μεγάλη γκρίνια τότε. Υπήρξαν και πάλι τα χαριτωμένα «δεν πάμε πουθενά με τους Μπακάκηδες».

Κοιτάξτε τώρα τι έχει γίνει τέσσερις μήνες μετά. Ο Μπακάκης ήταν ο κορυφαίος παίκτης της ΑΕΚ και στα δυο ματς με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας και σ’ όλα τα φιλικά που έχουν δοθεί. Ήταν πρώτος ακόμα και σχεδόν σ’ όλες τις προπονήσεις στο βασικό στάδιο της προετοιμασίας στο Κίελτσε. Έχει κάνει σούπερ εμφανίσεις ως δεξί μπακ στο 4-4-1, ως δεξιός ακραίος καλύπτοντας όλη την πλευρά στο 3-5-2, ακόμα και ως αριστερό μπακ στο 4-3-3 και μάλιστα απέναντι σ’ ένα από τα πιο βαριά χαρτιά της ΤΣΣΚΑ. Και δεν υπάρχει, φαντάζομαι, κανείς που να μην βλέπει, πως αυτή την στιγμή είναι ο καλύτερος Έλληνας δεξιός μπακ. Κάτι που φαντάζομαι θα μεταφραστεί και με πρόσκληση στην εθνική ομάδα.

Πάμε και στον Λαμπρόπουλο. Δεν έχει μπει ακόμα στο γήπεδο να παίξει, καθώς βρίσκεται σε διαδικασία επιστροφής, μετά την επέμβαση που είχε κάνει στο γόνατο. Αφήνω στην άκρη την εξαιρετική σεζόν που έκανε πέρυσι, μέχρι να τραυματιστεί και πάω σε κάτι άλλο. Ο Λαμπρόπουλος ζήτησε μόνος του να ακολουθήσει την αποστολή της ΑΕΚ στη Μόσχα για τη ρεβάνς με την ΤΣΣΚΑ. Για κάποιο λόγο αυτή η πρωτοβουλία πέρασε στα ψιλά. Όμως θα μου επιτρέψετε να επισημάνω, πως έχει τεράστια σημασία.

Δεν ζήτησε να μπει στην αποστολή, για να κάνει τουρισμό στη Μόσχα. Δεν βγήκε άλλωστε από το ξενοδοχείο, όπως και κανένας άλλος ποδοσφαιριστής απ’ αυτούς που αγωνίστηκαν. Έκανε συνολικά περίπου 12 ώρες ταξίδι με αεροπλάνο μέσα σε διάστημα 48 ωρών, αποκλειστικά και μόνο για να βρίσκεται δίπλα στους συμπαίκτες του και να προσπαθήσει να τους βοηθήσει έστω και ψυχολογικά. Το είχε κάνει και στον Βόλο για τον τελικό κυπέλλου. Αλλά τότε ήταν Βόλος και ήταν κούπα. Τώρα έφτασε μέχρι την Μόσχα, απλώς και μόνο, για να στηρίξει ψυχολογικά την προσπάθεια των συμπαικτών του, για να κάνουν μια ανατροπή.

Θα μου πείτε τι σχέση έχει αυτό με το αγωνιστικό κομμάτι. Τεράστια σχέση. Αυτό το παιδί που λειτουργεί έτσι, δεν μπορεί να μην μπει στο γήπεδο και να «καταπιεί» τον αντίπαλο. Δεν γίνεται. Σε κάθε ματς, θα καταθέσει την ψυχή του. Όπως και έγινε πέρυσι. Και μέσα απ’ αυτή την κατάθεση ψυχής, ήρθε και η (θεαματική) αγωνιστική βελτίωση. Διότι είναι δεδομένο, πως παίκτης που δίνει και την ψυχή του στο γήπεδο, στο ματς, στην προπόνηση, δεν μπορεί να μείνει στάσιμος.

Και ενώ από τη μια μεριά στην πτήση της επιστροφής από τη Μόσχα ήταν ο Λαμπρόπουλος που προσπαθούσε να ανεβάσει την ψυχολογία των συμπαικτών του από την απογοήτευση του αποκλεισμού, από την άλλη μεριά ήταν ο Πατίτο. Με το καπελάκι του, τα ακουστικά του, καμία επαφή. Ακόμα και όταν έφτασε το τσάρτερ Ελλάδα, ο Αργεντινός πήγε σ’ άλλο γκισέ ελέγχου διαβατηρίων σε σχέση με την υπόλοιπη αποστολή. Τώρα θα μου πείτε, ας βοηθούσε όπως έπρεπε μέσα στο γήπεδο, ας έκανε όλα αυτά για τα οποία η ΑΕΚ τον απέκτησε για να κάνει και ας ήταν στον κόσμο του. Έλα όμως που το ένα, δύσκολα είναι εντελώς αποσυνδεδεμένο από το άλλο.