Δεν ήταν και η Ρεάλ, για να τρώμε 3 στο ημίχρονο

Ένα τέτοιο ποδοσφαιρικό βράδυ, σαν αυτό που προσέφερε το ματς της Ρεάλ με τον Άγιαξ, μπορεί και να είναι διδακτικό για την ΑΕΚ. Ή θα πρέπει να είναι διδακτικό. Ή εν πάση περιπτώσει, ελπίζω πως μπορεί και να είναι διδακτικό. Στον οργανισμό της ΑΕΚ, ευδοκιμεί το φρούτο που λέγεται αυτομαστίγωμα. Σ’ όλες τις παραλλαγές του. Για παράδειγμα, σ’ ένα σκοτωμένο ματς Γ’ εθνικής που η ΑΕΚ κερδίζει με 5-0, γίνεται χαμός στις εξέδρες διότι είναι πολλοί εκείνοι που επιμένουν να πετάξει άουτ ο Πλατέλλας το πέναλτι που δόθηκε και ήταν αρκούδα. Παρόλο που ένας από τους βασικούς λόγους που η ΑΕΚ βρέθηκε στην Γ’ εθνική, ήταν πως ποδοπατήθηκε από τέτοιες αρκούδες κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση.

Το αυτομαστίγωμα φυσικά και δεν περιορίζεται στην ευαισθησία με τα σφυρίγματα. Η ΑΕΚ επέστρεψε μετά από 12 χρόνια  στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Μπήκε κάνοντας για πρώτη φορά στην ιστορία της δυο προκρίσεις σε καλοκαιρινά προκριματικά και μάλιστα ως αδύναμη στην πρώτη κλήρωση. Αλλά αυτό που τελικά έμεινε στον κόσμο και το συζητάει ακόμα ως τεράστια τραγωδία και μέγιστο στραπάτσο, είναι τους μηδέν βαθμούς στην συγκομιδή στον όμιλο. Όχι φυσικά πως είναι για να καμαρώνει η ΑΕΚ. Όμως τέτοιο αυτομαστίγωμα, όταν οι αντίπαλοι ήταν η Μπάγερν, ο Άγιαξ και η Μπενφίκα, ξεπερνά τα όρια της λογικής.

Ευτυχώς ήρθε αυτό το ματς του Άγιαξ στο Μπερναμπέου και η ξεγυρισμένη τεσσάρα των Ολλανδών στην Ρεάλ, για να καταλάβουμε, έστω και αρκετούς μήνες μετά, τι είχε να αντιμετωπίσει η ΑΕΚ σ’ εκείνο τον όμιλο. Και πόσο λάθος ήταν η προσέγγιση συνολικά σ’ αυτό που είχε να αντιμετωπίσει. Θυμάμαι μετά από εκείνο το ματς στο Άμστερνταμ, να επιμένουν κάποιοι πως «δεν παίζαμε και με την Ρεάλ για να φάμε τρια γκολ σ’ ένα ημίχρονο». Και η Ρεάλ τελικά απ’ αυτόν τον Άγιαξ, έφαγε από δυο γκολ, σε κάθε ημίχρονο και μάλιστα μέσα στο σπίτι της. Προφανώς και κανείς δεν (μπορεί να) είναι περήφανος που μέσα σ’ ένα ημίχρονο σ’ εκείνο το ματς στο Άμστερνταμ, δέχθηκε η ΑΕΚ τρια γκολ. Αλλά από την άλλη μεριά, μιλάμε για την ομάδα που έκανε πλάκα στην πρωταθλήτρια Ευρώπης, μέσα στο σπίτι της.

Τότε, μετά το πρώτο ματς με τον Άγιαξ και εκείνο το 3-0, είχε φουντώσει και η κουβέντα για το γεγονός πως δεν είχε πάρει έναν ακόμα χαφ η ΑΕΚ στην καλοκαιρινή μεταγραφική περίοδο. Θα μου επιτρέψετε να επιμείνω πως αν τελικά είχε αποκτηθεί ο Κρίστιτσιτς, ο οποίος ήταν μέσα στην πεντάδα με τους κορυφαίους στα κλεψίματα γενικώς στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, η εικόνα της ΑΕΚ θα ήταν διαφορετική. Ενώ μπορεί και να μην είχε δεχθεί το τρίτο γκολ σ’ εκείνο το κομβικό ματς με την Μπενφίκα στο ΟΑΚΑ. Όμως από την άλλη μεριά σκεφτείτε, πως τον Άγιαξ δεν τον σταμάτησε η Ρεάλ, που έχει στα χαφ της, τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή του πλανήτη για το 2018.

Και για να ξέρουμε και τι λέμε, δεν είναι μόνο ο Άγιαξ που φέτος δείχνει τρομερός και φοβερός. Μήπως έχετε παρακολουθήσει τι ακριβώς κάνει η Μπενφίκα; Είναι στους 16 του Γιουρόπα, κάνοντας περίπατο με την Γαλατασαράι. Ενώ το προηγούμενο Σάββατο κέρδισε μέσα στην έδρα της Πόρτο και μάλιστα με ανατροπή και πέρασε πρώτη στο πορτογαλικό πρωτάθλημα. Για να μην πούμε φυσικά για την Μπάγερν, που δικαίως κάποιοι υποστηρίζουν πως δεν είναι ίδια με τα προηγούμενα χρόνια. Έπιασε όμως την Ντόρτμουντ στην κορυφή στην Γερμανία. Και στην Ευρώπη είναι πολύ κοντά στο πετάξει έξω την Λίβερπουλ. Την καλύτερη Λίβερπουλ των τελευταίων χρόνων.

Τώρα μπορεί κάποιος, για να επιμείνει στο αυτομαστίγωμα, να μου θυμίσει πως και το 2006 η ΑΕΚ είχε στον όμιλο της στο Τσου – Λου την Μίλαν, η οποία έφτασε μέχρι και το τέλος της διαδρομής. Και την είχε κερδίσει. Σωστά. Αλλά αφενός τότε οι άλλες δυο ομάδες ήταν η Λιλ και η Άντερλεχτ. Δηλαδή καμία σχέση με Άγιαξ και Μπάγερν. Αφετέρου η ΑΕΚ τότε έφτασε στην κορύφωση σταθερής και συνεχούς παρουσίας σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Ακόμα και με επιτυχή αποτελέσματα, έστω και αν  δεν ήταν στο Τσάμπιονς Λιγκ. Τώρα η ΑΕΚ κατάφερε να γυρίσει στους ομίλους, μετά από 12 εξαιρετικά δύσκολα, σκληροτράχηλα και μακριά από ευρωπαϊκές διοργανώσεις χρόνια. Δεν μπορεί επομένως να υπάρξει καμία σύγκριση.

Για να εξηγούμαστε και να μην παρεξηγούμαστε. Προφανώς και όποιος ισχυριστεί πως όλα είναι καλά και ανθηρά που η ΑΕΚ πέρασε και δεν ακούμπησε ούτε βαθμό από τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, είτε είναι ζαβός, είτε είναι άσχετος. Αποδεικνύεται ωστόσο, πως είναι εξίσου άσχετος όποιος δεν καταλαβαίνει πως μέσα σε μια στραβά δομημένη σεζόν, η ΑΕΚ βρήκε στον δρόμο της στο Τσου Λου, ποδοσφαιρικά μεγαθήριο. Τόσο ως ονόματα, όσο και ως αγωνιστική αξία. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Και στα μάτια τα δικά μου είναι αυτομαστίγωματα να χρεώνεται ως τεράστια τραγωδία το γεγονός πως η ΑΕΚ δεν μπόρεσε να κοντράρει αυτόν τον Άγιαξ. Όπως και αυτομαστίγωμα είναι να περνάει ως «έλα μωρέ, εντάξει», η πρόκριση από δυο προκριματικούς γύρους τον περασμένο Αύγουστο.

Η Σέλτικ είναι μεν προβληματική φέτος, αλλά έφτασε να αποκλειστεί από τους 16 του Γιουρόπα με τα χίλια ζόρια από την Βαλένθια. Ενώ στην Σκοτία παίρνει ξανά το πρωτάθλημα με δέκα βαθμούς από τον δεύτερο. Όσο για την Βίντι, που είναι βιντεοκλαμπ και χωριό, πέταξε έξω τον ΠΑΟΚ , που δικαίως οδεύει προς την κατάκτηση του φετινού πρωταθλήματος. Επομένως είτε η Βίντι δεν είναι και τόσο χωριό, είτε ο ΠΑΟΚ δεν είναι και τόσο καλός. Και τα δυο μαζί, δεν γίνονται.

Στο δια ταύτα για να μην το κουράζουμε. Ακούω και το τελευταίο διάστημα διάφορες μπούρδες περί της ανάγκης σκληρής κριτικής στην ΑΕΚ. Η πραγματικότητα είναι πως στην ΑΕΚ περνάει από κόσκινο κριτικής, ακόμα και ο κηπουρός στα Σπάτα. Κάτι που δεν γίνεται σε καμία άλλη μεγάλη ομάδα εντός των συνόρων. Φέτος έχει υπεραναλυθεί ακόμα και το σωστό ή λάθος ύψος στο χορτάρι στο τερέν του προπονητικού κέντρου. Και έχουν αποδοθεί ευθύνες, ακόμα και στο μηχάνημα αυτόματου ποτίσματος. Δικαίως, διότι η ΑΕΚ έμεινε εκτός πρωταθλήματος από το Νοέμβρη και έχουν γίνει μια σειρά από κακοτεχνίες που έχουν οδηγήσει σε ουκ ολίγες αγωνιστικές ταλαιπώριες. Όμως σ’ ορισμένα πράγματα, καλό θα είναι να έχουμε και την αίσθηση της (ποδοσφαιρικής) πραγματικότητας. Πριν αρχίσουμε το αυτομαστίγωμα.