Τα ματς της Βασίλισσας που μας… σημάδεψαν!

Απόψε η ΑΕΚ μπαίνει στην μάχη του Final 4 με ένα μεγάλο ματς κόντρα στην Μούρθια και με στόχο να σηκώσει ξανά την ευρωπαϊκή κούπα.

Οι συντάκτες του enwsi.gr θυμούνται τα μπασκετικά ματς της Βασίλισσας που τους… έμειναν, που τους «σημάδεψαν».

Γυρίζουν τον χρόνο πίσω και θυμούνται…

Σταύρος Καζαντζόγλου

Ανήκω σε αυτούς που γούσταραν το μπάσκετ πριν εμφανιστεί ο Γκάλης και η Εθνική του ’87. Μεγάλωσα με τον ΦΚ και τον μύθο της μαρμαρωμένης Βασίλισσας, άκουσα σαν παιδάκι τις ιστορίες για την ανάσταση της Γλυφάδας, αλλά τα ματς που με έδεσαν για πάντα με την μπασκετική ΑΕΚ ήταν τα δύσκολα μπαράζ για την παραμονή στο Παπαστράτειο. Μετά, όλα πήραν τον δρόμο τους. Τα χρόνια των Μοϊκανών, οι μεγάλες νίκες επί του Παναθηναϊκού στη Λεωφόρο. Το κόψιμο του Λαννέ και η μεγάλη νίκη επί του ΠΑΟΚ, το άλμα του Μηνά που έφερε τη νίκη με τον Αρη, ο Μπάρκλεϊ που δεν έμοιαζε με τον κανονικό ούτε στο…όνομα τελικά. Είδαμε πολλά, μεγαλώσαμε, τρελαθήκαμε με τον Τσόσιτς και τον Βρέινς. Οι μεγάλοι τελικοί με τον Αρη στο ΣΕΦ, οι νύχτες της Πέμπτης που όλη η Ελλάδα έβλεπε Αρη και εμείς περιμέναμε την ΑΕΚ. Τα ματς με την Πιγί, το ψέμα για τον Σαμπόνις, η μετακόμιση στο ΟΑΚΑ. Τι να πρωτοεπιλέξεις από όλα. Αφού μιλάμε για κούπα, δεν θα πάω σε παρελθοντικές συγκινήσεις, ούτε καν στο κύπελλο της Πυλαία, εκεί που για να αλλάξει το γούρι, βάλαμε τον δικό μας άνθρωπο να διαβάζει εφημερίδα και να μη βλέπει καν το παρκέ. Θα θυμηθώ το ταξίδι στη Λωζάνη. Το άγχος για να βρω τα λεφτά, το σάστισμα των Ιταλών σαν μας είδαν τρελαμένους, το ατέλειωτο τραγούδι στην εξέδρα, τα βαμμένα πρόσωπα, το ατέλειωτο ψάξιμο για φαγητό στην Ελβετία μέχρι να βρεθεί ξημερώματα ένας φούρνος! Ολα μαγικά και φέτος θα ζήσουμε ξανά τα ίδια.

[ads1]

Κώστας Τσίλης

Η πραγματικότητα είναι πως το μπάσκετ, από την εποχή που ο Βασιλάκης ο Λανές πανηγύριζε με υψωμένη γροθιά ακόμα και τα μπασίματα, μέχρι και τώρα, δεν έχει αλλάξει απλώς. Έχει γίνει ένα άλλο παιχνίδι, το οποίο ομολογώ πως ελάχιστα καταλαβαίνω. Θέλει άλλωστε προσεκτική και μπόλικη μελέτη, για να μάθεις και πόσα και ποια είναι τα διαφορετικά ήδη του πικ εν ρολ. Καλύτερα να ψάχνεις συγκεκριμένο χρώμα πεταλούδας στον Αμαζόνιο. Όμως το γεγονός πως θα είμαστε εκεί, να δούμε την μπασκετική ΑΕΚ να διεκδικεί ξανά ευρωπαϊκή κούπα, θα είναι ευλογία. Όπως ήταν και ευλογία να είσαι εκεί, όταν ο Γκέκος έβαζε εκείνο το καλάθι από την σέντρα και γονάτιζε τον Άρη του Γκάλη και του Γιαννάκη. Και ας βρέθηκες κουτρουβαλώντας και χωρίς να το καταλάβεις επτά σειρές κάτω από εκεί που καθόσουν στο Μόσχος. Όπως ήταν ευλογία να έχεις μπει σ’ εκείνο το ματς με τον ΠΑΟΚ. Και ήσουν από τους λίγους που είχαν πληρώσει εκείνο το πεντοχίλιαρο. Και ας έχασες. Ήταν ευλογία να δεις αυτό το σόου του Τόνι Γουάιτ απέναντι στον ΠΑΟ. Ευλογία να φωνάξεις τον «Γκέκο αγαπάμε, τους άλλους…». Ευλογία να βλέπεις έναν Τζόρνταν να καρφώνει στο Μόσχος. Και ας λέγεται Τόμας. Ευλογία να φεύγεις από το Ν. Γκούμας χωρίς φωνή και με την εικόνα του Ντέμη να ανεβαίνει στα κάγκελα και να πηγαίνεις καρφί στο ΣΕΦ για το τελικό κυπέλλου. Και ας έχασες. Κατάρα να είσαι φαντάρος στο φαιναλ φορ της Βαρκελώνης. Ευλογία να έχεις φτάσει στη Λωζάννη για να βλέπεις ζωντανά να σηκώνεται το δεύτερο ευρωπαϊκό. Και ας χρειάστηκε ολόκληρη οδύσσεια για να φτάσεις ως εκεί. Ευλογία είναι και να βρίσκεσαι τώρα στο κλειστό του ΟΑΚΑ. Διότι μετά από δέκα χρόνια, ακόμα και αν έχεις χορτάσει ευρωπαϊκά, πάντα θα το σκέφτεσαι ως ευλογία. Ότι και αν γίνει. Που θα γίνει…

Τάσος Τσατάλης

Χωρίς να ξεχνάω την μεγάλη νίκη επί του Άρη στο Κύπελλο το 1991 με τα τρίποντα του Γκέκου, την τεράστια ανατροπή το 2000-2001 με την Μπένετον στο ΟΑΚΑ, και φυσικά το κλάμα για τη νίκη επί της ίδιας ομάδας στον ημιτελικό της Βαρκελώνης τρία  χρόνια νωρίτερα, η στιγμή που ένιωσα τη μεγαλύτερη χαρά, είναι τη σεζόν 1991-1992 σε ένα ματς με τον Πανιώνιο τυπικά γηπεδούχο στο ΣΕΦ, που κρινόταν στην ουσία ποιος θα μπει στην τετράδα ενόψει play offs. Με εξόργιζε πάντα το γεγονός πως ο Πανιώνιος θεωρούταν η ομάδα που ακολουθούσε Άρη και ΠΑΟΚ, είχα φάει μεγάλη πίκρα με τον αποκλεισμό στο κύπελλο την προηγούμενη σεζόν στη Νέα Σμύρνη κι εκείνη η νίκη στην παράταση, με τρομερό λαό της ΑΕΚ στην εξέδρα, με είχε ενθουσιάσει. Φυσικά ήμουν εκεί. Μάλιστα αν θυμάμαι καλά, χρειάστηκε να κερδίσουμε… δυο φορές, γιατί στην κανονική διάρκεια κακώς δεν μέτρησε καλάθι του Γαλακτερού στο τέλος, οπότε τελικά η νίκη ήρθε στην παράταση.

[ads1]

Τάσος Καπετανάκος

Πέρασαν 20 χρόνια… 1998, Βαρκελώνη. Τελικός Euroleague με Ιωαννίδη στον πάγκο (περισσότερο η γκαντεμιά-αδυναμία του στο Final 4 στοίχισε, παρά η ομάδα) και τις δύο από τις μεγαλύτερες μπασκετικές αδυναμίες μου στο παρκέ Ο τεράστιος Μπάνε και ο Χοσέ Λάσα.

Όμως πριν φτάσουμε στην Βαρκελώνη και ζήσουμε το Final 4, όπου η Κίντερ ήταν πιο… έξυπνη μπασκετικά και μας κέρδισε, σε εμένα είχαν μείνει τα ματς με την Αλμπα Βερολίνου.

Η ΑΕΚ κέρδισε στην Αθήνα εύκολα με 88-68, ενώ στο δεύτερο ματς στο Βερολίνο, έπαιξε απίστευτο μπάσκετ και… ισοπέδωσε την Άλμπα με 82-58. Πέρασε με 2-0 νίκες και το Μαξ Μέλιν Χάλε την… έστελνε στην Ισπανία για να γράψει Ιστορία. Η επιστροφή στο Ελληνικό μαγεία, τα πλάνα… ονειρεμένα.

Μπορεί να μην πήραμε το τρόπαιο, αλλά στην Λωζάνη το 2000 με τον κορυφαίο κόουτς που έκατσε ποτέ στον πάγκο μας (Ιβκοβιτς) πήρε το ευρωπαϊκό. Και η μαγιά εκείνης της ομάδας με τη δουλειά που είχε γίνει, κατέκτησε και το πρωτάθλημα του 2002.

Η επιστροφή από την Βαρκελώνη θυμάμαι είχε χειροκρότημα για την ομάδα και τον Ιωαννίδη, γιούχα για τον Φιλίππου και την εκδρομή των οργανωμένων που είχε υποσχεθεί αλλά δεν… στήριξε και ένα χαρτονόμισμα πεταμένο στα πόδια του.

Πάνος Λούπος

Δύσκολη η απάντηση στο ερώτημα για την πιο έντονη στιγμή, είτε πρόκειται για το ποδόσφαιρο, είτε πρόκειται για το μπάσκετ, όταν πρόκειται για την ΑΕΚ. Ακόμα και στη φετινή σεζόν να σταθείς μόνο, δεν είναι απλό να απαντήσεις, στο ερώτημα πότε οι σφυγμοί ήταν περισσότεροι; Στο γκολ του Γιακουμάκη στο Φάληρο ή του Λάζαρου με τη Λάρισα; Στο νικηφόρο τελικό της «Βασίλισσας» με τον ΟΣΦΠ ή στην τριποντάρα του Πάντερ με τη Νίμπουρκ; Υπάρχουν όμως κι εκείνες οι έντονες στιγμές που συνοδεύονται από δάκρυα, κι ας πρόκειται για κάτι που θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο. Μια τέτοια ήταν αυτή της Δευτέρας 29ης Απρίλη του 2013, όταν από την τηλεόραση, έβλεπα στα γραφεία της «ΩΡΑΣ», το μπαράζ Ηρακλής-ΑΕΚ στα Τρίκαλα. Κι εκεί που είχαμε ηρεμήσει με την ΑΕΚ στο +15, έκανε την αντεπίθεση ο Ηρακλής, ισοφάρισε κι έστειλε το ματς στην παράταση. Και το πήρε εκεί το ματς η ΑΕΚ και ανέβηκε στην Α2. Με τον Πολυτάρχου να έχει γίνει για εκείνες τις στιγμές… Νίκος Γκάλης!

• ΑΕΚ
• βασίλισσα
• μπάσκετ