Ο Βασίλης Σκουντής για την επιστροφή του Ζήση στην ΑΕΚ

enwsi.gr

18/01/2020 | 11:28

0

Ο Νίκος Ζήσης επιστρέφει στην ΑΕΚ, είδηση που πρώτο το enwsi.gr σας μετέφερε. Ο γνωστός δημοσιογράφος, Βασίλης Σκουντής, δεν θα μπορούσε να μην σχολιάσει την επιστροφή του θρύλου του ελληνικού μπάσκετ στην ομάδα που έκανε τα πρώτα του βήματα.

Διαβάστε:

Το 1976 που ο Γιάννης Πάριος τραγούδησε για πρώτη φορά το «Τώρα πια», ο Νίκος Ζήσης δεν υπήρχε ούτε καν ως ιδέα στο μυαλό των γονιών του, αλλά να που μια στροφή κολλάει γάντι στις περιστάσεις…

«Τώρα πια είσαι ανάμνηση παλιά, κίτρινο γράμμα στο συρτάρι, καινούργια έχτισα φωλιά, καινούργια αγάπη μ’ έχει πάρει»!

Μα τι γράφω; Κόλλαγε γάντι αυτή η στροφή μέχρι το βράδυ της Πέμπτης όταν ο μορφονιός ενέδωσε στο φλερτ της παλιάς ερωμένης του, άλλωστε όλα αυτά τα (σχεδόν 15 χρόνια) και η δική του καψούρα παρέμενε φλογερή…

«Ερως ανίκατε μάχαν» που λέει και ο ποιητής: ο Σοφοκλής το λέει αυτό στην «Αντιγόνη», αλλά θαρρώ πως στην προκειμένη περίπτωση εκτυλίσσεται ένα συμπόσιο από δαύτους!

Το εννοώ αυτό διότι εκτός από τον Σοφοκλή, μπαίνει φουριόζος στην υπόθεση και ο Όμηρος, ο οποίος ούτως ή άλλως έχει την τιμητική του σε αυτό το love story του Ζήση με την ΑΕΚ, που καταλήγει απόψε (με την άφιξη του στην Αθήνα) στο νόστιμον ήμαρ.

Πλάκα πλάκα, μιας και χρησιμοποιώ τη φράση του Ομήρου, είναι γεγονός ότι η περιπλάνηση του Νίκου κράτησε πέντε χρόνια παραπάνω από εκείνη του Οδυσσέα: η κανονική Οδύσσεια διήρκεσε δέκα χρόνια, η δική του τερματίστηκε λίγους μήνες προτού κλείσει δεκαπενταετία!

Και να ‘ταν μόνο αυτό, πάει κι έρχεται… Εδώ όντως υπάρχουν πολλά κοινά σημεία του λεγάμενου με την ιστορία του βασιλιά της Ιθάκης…

Στα 15 χρόνια της απουσίας του πολλοί μνηστήρες πολιόρκησαν τη «Βασίλισσα», όπως είχε συμβεί και με την ομόλογη της, την Πηνελόπη, αλλά αυτή η δόλια πάντοτε τον καρτέραγε. …

Αμ’ το άλλο; Αύριο που ο Ζήσης θα αριβάρει στο παλιό σπιτικό του (ΟΑΚΑ), το οποίο επί των ημερών του έγινε ανάκτορο, θα υπάρχει κάποιος για να παίξει τον ρόλο τον οποίο ο Όμηρος έδωσε στον πιστό χοιροβοσκό του …

Ο Εύμαιος δεν αναγνώρισε τον Οδυσσέα τον οποίο η Αθηνά είχε μεταμορφώσει σε ζητιάνο, αλλά «Φάντομ» θα τον καταλάβει όπως κι αν έχει μασκαρευτεί. Ο «Φάντομ», κατά κόσμον Γιώργος Σταθόπουλος, είναι ο φροντιστής της ΑΕΚ και ο μόνος «επιζών» στην ομάδα από την εποχή που φορούσε την κίτρινη φανέλα ο Ζήσης, απλώς τότε βρισκόταν στο πλάι του Γιώργου Γαργαρόπουλου, ενώ τώρα πια είναι αφεντικό!

«Ο Φάντομ. Μεγάλη μορφή, ψυχούλα, αλλά και ψυχάρα» όπως μου τον έχει περιγράψει ο ίδιος ο Νίκος…

Αστειεύομαι, αλλά δεν ξέρω εάν ζει ακόμη κανένα από τα αδέσποτα σκυλιά που παρεπιδημούν στο ΟΑΚΑ, για να δει τον Ζήση την Κυριακή, να κουνήσει την ουρά του και στη συνέχεια να ξεψυχήσει, όπως στην Ιθάκη ο Αργος!

Ο Ζήσης επιστρέφει απόψε: δεν θα προλάβει να παίξει ή έστω να είναι παρών ως θεατής στον αγώνα της ΑΕΚ με τον Ηφαιστο Λήμνου, αλλά ήθελε, λέει, να παρευρίσκεται στην κοπή της πίτας της ομάδας μπάσκετ, αύριο το μεσημέρι στο ξενοδοχείο Hilton!

Ο Ζήσης επρόκειτο να βρίσκεται στο ΟΑΚΑ και να πέσει στην ανοιχτή αγκαλιά της… μάνας ΑΕΚ στις 24 Οκτωβρίου του 2018, αλλά ας όψεται ένας τραυματισμός που τον κράτησε δέσμιο στη Βαμβέργη. Στις 8 Ιανουαρίου του 2019 την υποδέχθηκε στο γερμανικό σπίτι του, ύστερα αντάμωσαν πάλι στην προημιτελική φάση του Basketball Champions League (με τους Γερμανούς να παίρνουν την πρόκριση δια χειρός Ταϊρίς Ράις) και όταν το καλοκαίρι ο Νίκος υπέγραψε διετές συμβόλαιο στην Τζουβεντούτ Μπανταλόνα το νόστιμον ήμαρ έμοιαζε με όνειρο απατηλό…

Μου το είχε πει και ο ίδιος στις 3 του περασμένου Δεκεμβρίου, σε μια ζωντανή σύνδεση με το σπίτι του, στην εκπομπή Pick N’ Roll της Cosmote TV. Ιδού η συγκεκριμένη αποστροφή του λόγου του εκείνο το βράδυ: «Το 2005 έφυγα με μαύρο δάκρυ όχι επειδή ήθελα, αλλά διότι είχαν αρχίσει τα οικονομικά προβλήματα στην ΑΕΚ και ο Γιάννης Φιλίππου με συμβούλευσε ότι αυτή θα ήταν η καλύτερη λύση. Δεν περίμενα ότι θα φάω τα νιάτα μου στην ξενιτιά, αλλά ποτέ κανείς δεν μπορεί να προβλέψει εκ του ασφαλούς το μέλλον και νιώθω ευλογημένος για την καριέρα μου. Δυο φορές βρέθηκα παρά πολύ κοντά στην επιστροφή μου στην Ελλάδα, μια στον Παναθηναϊκό και μία στον Ολυμπιακό, αλλά δεν προέκυψε και πλέον στη φάση που βρίσκομαι, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα κλείσω την καριέρα μου στην Μπανταλόνα».

Μεγάλη μπουκιά φάε, Νικολάκη μου, μεγάλη κουβέντα μην πεις!

«Es la historia de un amor», κατά πως το τραγουδούσε και ο Χούλιο Ινγκέσιας. Μια ιστορία αγάπης την οποία έζησαν παράφορα ο Ζήσης και η ΑΕΚ και τώρα που αναθερμαίνεται, αποδεικνύεται κιόλας ότι και οι δυο δάγκωσαν για τα καλά τη λαμαρίνα!
Αυτή η ιστορία αγάπης (που καθίσταται εξόχως επίκαιρη πλέον) άρχισε να γράφεται τον Απρίλιο του 1999 και αντί να φλυαρώ εγώ, αφήνω τον ίδιο να τη διηγηθεί…

• Την εβδομάδα μετά το Πάσχα του 1999 παίζαμε στην Κατερίνη με την Εθνική παίδων σε όμιλο της προκριματικής φάσης του Ευρωμπάσκετ και μου είπαν ότι είχε έρθει για να με δει ο Φώτης Κατσικάρης, που τότε ήταν βοηθός του Γιώργου Καλαφατάκη και εν συνεχεία του Κώστα Πολίτη. Δεν συναντηθήκαμε τον Φώτη, ούτε μιλήσαμε. Με είδε και έφυγε, αλλά, απ’ ό,τι φαίνεται, του άρεσα και μετά από λίγες μέρες άρχισε να εξελίσσεται η υπόθεση της μεταγραφής μου από τη ΧΑΝΘ, που εξελίχθηκε κιόλας σε θρίλερ. Ο Γιάννης Γρανίτσας ανέβηκε τρεις τέσσερις φορές στη Θεσσαλονίκη, πότε τα έβρισκαν, πότε τα χάλαγαν και με τα πολλά βρέθηκε η χρυσή τομή. Ανέβασε ο Γιάννης Φιλίππου την προσφορά και επήλθε η συμφωνία. Έμεινα για άλλη μια σεζόν στη ΧΑΝΘ, φόρεσα τη φανέλα της ΑΕΚ το καλοκαίρι του 2000 και για πέντε χρόνια έζησα όντως μεγάλες στιγμές.
• Έκανα το ντεμπούτο μου στις 21 Οκτωβρίου του 2000 κόντρα στον Μακεδονικό, φορώντας τη φανέλα με το Νο 10. Θυμάμαι ότι ο Ντούσαν Ιβκοβιτς με φώναξε να σηκωθώ από τον πάγκο γύρω στο 15ο λεπτό και ένιωθα να τρέμουν τα πόδια μου! Φοβόμουν ότι θα καταρρεύσω από το άγχος, αλλά το ξεπέρασα. Έβαλα έναν πόντο, ξεψάρωσα λίγο και στην επόμενη αγωνιστική έπαιξα εναντίον του Ολυμπιακού, στη συνέχεια με τον Μίλωνα και πάει λέγοντας…
• Όταν λέω στα νεαρά παιδιά που δεν ξέρουν το παρελθόν μου ότι είχα για πρωινό τους 20 και τους 30 πόντους με κοιτάζουν σαν χάνοι! Εκείνη την εποχή, στο παιδικό και στο εφηβικό, ήμουν bomber και εγωιστής στο παιχνίδι μου και το μόνο που με απασχολούσε ήταν πόσους πόντους θα βάλω! Ο Ντούντα επέμενε ότι έπρεπε να σταματήσω να κοιτάζω το σκοράρισμα και να γίνω αυθεντικός πλέι μέικερ ώστε να κάνω μεγάλη καριέρα. Στα αυτιά μου ηχούν ακόμη τα λόγια του, ότι «αν μπρε παιδί, εσύ πιστεύεις ότι θα γίνεις παίκτης επειδή βάζεις τριάντα πόντους, κάνεις μεγάλο λάθος». Επέμεινε πολύ μαζί μου για να βελτιώσω τη ντρίμπλα μου, να μάθω να χαμηλώνω το κορμί μου, να παίζω άμυνα, να βλέπω όλο το γήπεδο και να διαβάζω το παιχνίδι.
• Η ΑΕΚ συμβολίζει κάτι πολύ παραπάνω από μια πενταετία και δυο τίτλους. Με πήρε ανήλικο παιδί και με έκανε άντρα, με εμπιστεύθηκε, μου έδωσε την ευκαιρία της ζωής μου, με έβγαλε στο παλκοσένικο και μου άνοιξε τους ορίζοντες. Έχω αφήσει εκεί ένα μεγάλο κομμάτι της καρδιάς μου…
• Τι να πρωτοθυμηθώ απ’ όλα όσα έζησα στην ΑΕΚ; Υπάρχουν μερικές πολύ δυνατές στιγμές που μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη μου… Πρώτα πρώτα το δεκαπενθήμερο του τρόμου στους τελικούς του 2002 με τον Ολυμπιακό, η επική ανατροπή από το 0-2 και η κατάκτηση του πρωταθλήματος που η ΑΕΚ το καρτέραγε από το 1970!
• Αλησμόνητη στιγμή είναι επίσης το νικητήριο τρίποντο που έβαλα την Τσικνοπέμπτη του 2005 στο Γαλάτσι κόντρα στην Εφές, παίζοντας με σπασμένη μύτη και με γάζες που ο γιατρός, ο Γιάννης Χατζηκομνηνός μου τις είχε τραβήξει μέχρι τον λαιμό για να σταματήσει η αιμορραγία!
• Υπάρχει και μια πολύ αστεία ιστορία στον τελικό Κυπέλλου του 2001 στο ΟΑΚΑ, ο οποίος κρίθηκε στη λήξη με την άμυνα του Κικίλια στον Μποντιρόγκα. Οσοι καθόμασταν στον πάγκο νομίζαμε ότι εκείνη τη στιγμή έληξε το ματς και μπήκαμε στο γήπεδο για να πανηγυρίσουμε. Απέμεναν όμως δυο δευτερόλεπτα για το τέλος και μόλις μας είδε ο Ιβκοβιτς όρμησε καταπάνω μας και άρχισε να μας ρίχνει μπουνιές και κλοτσιές για να γυρίσουμε στον πάγκο. Εγώ έφαγα μια γερή σφαλιάρα στο σβέρκο και μου ‘ρθε ο ουρανός σφοντύλι!
• Κόντεψα να επιστρέψω στην Ελλάδα κάμποσες φορές όλα αυτά τα χρόνια: το 2006 για τον Παναθηναϊκό, όταν έφυγε ο Σπανούλης για το ΝΒΑ και αργότερα με τον Λάκοβιτς, δυο τρεις φορές στον Ολυμπιακό αλλά έπεφτα στην περίπτωση, πότε με την άρνηση του Μινούτσι, πότε με το μεγάλο buy out, πότε επειδή έφυγαν μαζί ο Μπαρνιάνι, ο Σισκάουσκας και ο Νίκολας.
• Η ΑΕΚ με πλησίασε το 2015 και μάλιστα μίλησα με τον Μάκη Αγγελόπουλο και με τον Ντράγκαν Σάκοτα. Τότε είχα φύγει από τη Φενέρμπαχτσε και ο τρόπος της ΄προσέγγισης τους ήταν πολύ ανθρώπινος και συναισθηματικός. Τότε όμως εγώ ήθελα να συνεχίσω να αγωνίζομαι στην Ευρωλίγκα και γι αυτό επέλεξα την Μπάμπεργκ.

YΓ: Ο Νίκος Ζήσης φόρεσε για τελευταία φορά τη φανέλα της ΑΕΚ στις 19 Ιουνίου του 2005 στο Γαλάτσι, στον τέταρτο τελικό του πρωταθλήματος, κόντρα στον Παναθηναϊκό (71-87) στον οποίο είχε 13 πόντους, τρία ριμπάουντ και μία ασίστ σε 24 λεπτά.

Έξι μήνες αργότερα (7 Δεκεμβρίου του 2005) επέστρεψε, αποθεούμενος από τον κόσμο, στο ίδιο γήπεδο για τον αγώνα της Euroleague με την Μπενετόν Τρεβίζο, στον πάγκο της οποίας καθόταν ο Ντέιβιντ Μπλατ που του έπλεξε το εγκώμιο λέγοντας ότι «εύχομαι ο γιος μου, ο Ταμίρ, όταν μεγαλώσει, να γίνει σαν τον Νίκο»!

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο ποτάμι. Έφυγε Νικολάκης και ξαναγυρίζει Ζήσης. Έφυγε σκέτος και ξαναγυρίζει με γυναίκα, τρία παιδιά και ένα τέταρτο που αναμένεται. Αλλά, διάβολε, υπάρχει και κάτι που δεν αλλάζει: έφυγε και ξαναγυρίζει με την ίδια κάψα για το μπάσκετ και την ίδια καψούρα για την ΑΕΚ…

Καλώς τονε κι ας άργησε!

• ΥΓ: Και κάτι επί προσωπικού… Του Ζήση του έχω μεγάλη αδυναμία και το ξέρει. Του την είχα από τότε που τον πρωτογνώρισα και επηρεασμένος από το βιβλίο του Χωμενίδη τον αποκάλεσα «σοφό παιδί». Στ’ αλήθεια λυπόμουν που τόσα χρόνια έμενε ξενιτεμένος και πετάω τη σκούφια μου τώρα που γυρίζει. Τόση αδυναμία του έχω ώστε ακόμη και τον αγαπημένο μου σκύλο που τον απέκτησα το 2006 τον βάφτισα Ζήση! Τον έχασα τον δόλιο πριν από δυο μήνες και τώρα να που μου ξανάρχεται πίσω ο λεγάμενος!

• ΑΕΚ
• Νίκος Ζήσης