Αυτοί που έρχονται και αυτοί που μένουν

Ηταν αναμενόμενο πως θα συνέβαινε κάτι τέτοιο. Με τη διεκδίκηση του πρωταθλήματος να έχει χαθεί από νωρίς, με τα ματς που απομένουν να είναι επί της ουσίας διαδικαστικά και ενδιαφέροντα μόνο για να κρατιέται η ομάδα «ζεστή» πριν τον τελικό και να τσεκαριστούν κάποιοι παίκτες, όλοι ασχολούνται από τώρα για τη νέα χρονιά. Ισως περισσότερο μάλιστα όσοι κινούνται έξω και γύρω από την ΑΕΚ, παρά με όσους βρίσκονται εντός. Κρατήστε το αυτό.

Αυτό που μαθαίνω και αντιλαμβάνομαι από τα όσα λέγονται και (κυρίως) γίνονται εντός της ΑΕΚ είναι πως υπάρχει ηρεμία. Πρώτιστα, επειδή γνωρίζουν και δεν υπάρχουν διχογνωμίες, για το ποιες είναι οι βασικές μεταγραφικές προτεραιότητες. Ποιες είναι οι θέσεις που δεδομένα ζητούνται παίκτες με ποιότητα, που θα κληθούν να έρθουν έγκαιρα και να κάνουν τη διαφορά.

Φαίνεται πως αποτελεί κοινή συνισταμένη όλων, πως η ΑΕΚ χρειάζεται ένα στόπερ με διαφορετικά, περισσότερο αθλητικά χαρακτηριστικά, τύπου Βράνιες. Έναν εξτρέμ που θα μπορέσει να δώσει το κάτι διαφορετικό, θα παίζει ένας εναντίον ενός, αλλά θα προσφέρει και γκολ στο παιχνίδι. Και βέβαια, ένα φορ που θα μπορέσει να κάνει τη διαφορά και να προσφέρει το απρόβλεπτο και το εύκολο σκοράρισμα.

Προσέξτε: αυτό δεν σημαίνει, ότι δεν θα υπάρξουν άλλες προσθήκες. Παίκτες μπορεί να αποχωρήσουν, άλλα κενά να εμφανιστούν στην πορεία. Αλλά για ένα ρόστερ 26-27 παικτών, όπως θέλουν οι περισσότεροι προπονητές, αυτές εκτιμώ και μαθαίνω πως είναι οι βασικές μεταγραφικές προτεραιότητες. Για παίκτες που θα δώσουν το κάτι παραπάνω και όχι περιπτώσεις συμπληρωματικές, όπως κάποιες που έχουν γίνει μέχρι τώρα.

Χρόνος υπάρχει, όπως και να έχει. Βούληση απαιτείται και σωστή προεργασία. Αυτά θα κριθούν στο φινάλε. Πότε θα έρθουν, ποια χαρακτηριστικά θα έχουν, πως θα βοηθήσουν την ομάδα. Αυτό που δεν πρέπει να αλλοιωθεί και να χαθεί, είναι η βάση της δουλειάς και του οικοδομήματος που δημιουργήθηκε κατά την τελευταία πενταετία. Κάποιες προσθαφαιρέσεις είναι πάντα εύλογες στην προσπάθεια βελτίωσης, αλλά δεν υπάρχει λόγος ισοπέδωσης.

Η ΑΕΚ έχει παίκτες διεθνείς. Παίκτες που πλέον έχουν εμπειρίες και παραστάσεις πρωταθλητισμού. Επίσης, έχει παίκτες με ποιότητα. Ισως κάποιοι να έκαναν τον κύκλο τους, να πρέπει να βρουν άλλη ομάδα για να βρουν κίνητρο. Για τους περισσότερους όμως, το κίνητρο και η νέα φιλοδοξία, θα βρεθεί μέσα από την ΑΕΚ. Από τη νέα αρχή που θα επιχειρηθεί, δίχως τα λάθη του πρόσφατου παρελθόντος.

Αντιλαμβάνομαι, πως αρκετές φορές ο κόσμος διψά για θέαμα. Να ρίξουμε στα θηρία τους παίκτες, να δημιουργήσουμε συνθήκες ρωμαϊκής αρένας και να βγάζουμε κατά πλειοψηφία ποιοι πρέπει να μένουν και ποιοι να φεύγουν. Μόνο που έτσι δεν στήνονται ομάδες, αλλά τσαντίρια. Το ευτύχημα για την ΑΕΚ, πέρα από κάθε δυσκολία, είναι πως έχει διοίκηση που βάζει αρχές, χαράσσει στρατηγική, ξέρει πώς να πορευθεί.

Υ.Γ.: Ισως γι’ αυτό, αισθάνθηκα ιδιαίτερα απογοητευμένος από το χειρισμό της υπόθεσης Παρτιζάν. Η διοίκηση της ΑΕΚ έχει δείξει πως σέβεται και τιμά την ιστορία της. Δεν επιχειρεί να αλλοιώσει το dna, ξέρει ποια είναι τα δεδομένα κάθε υπόθεσης. Με κάθε σεβασμό στη γνώμη όλων, δεν μπορώ να διανοηθώ πως λίγοι μπορεί να κουμαντάρουν τους πολλούς. Αυτό που έκανε η ΑΕΚ το ΄99, ήταν οικουμενικό και δεν αποτέλεσε ευφυολόγημα και έμπνευση λίγων. Δείτε λίγο ρεπορτάζ της εποχής και θα κατανοήσετε πόσα κέρδισε η ΑΕΚ. Αυτά, την ιστορία και τη μνήμη σου, δεν τα χαρίζεις για κανένα λόγο.

Υ.Γ.1: Είναι θέμα που με προβληματίζει εδώ και καιρό και δεν περίμενα τα εμετικά πανό στο ΣΕΦ για να μπω στη διαδικασία. Η κοινωνία μας, ο ιστός και ο σεβασμός στον άλλον, έχει χαθεί. Κάθε έννοια ηθικής, κάθε απόπειρα διαλόγου, χάνεται σε κραυγές, βρισιές και τσαμπουκάδες. Να με συγχωρείτε, αλλά δεν θα πάρω. Αρνούμαι να βάλω τον εαυτό μου σε αυτήν τη διαδικασία. Όταν τα μηνύματα που έρχονται είναι διανθισμένα με κατάρες και βρισιές που δεν χωρά ο νους, επειδή κάποιος νιώθει ασφαλής πίσω από την ανωνυμία του πληκτρολογίου, απλά δεν αντιλαμβάνεται πως εκφυλίζεται ως άνθρωπος.

Υ.Γ.2: Είδα με χαρά μερικές από τις μορφές που μας έκαναν να αγαπήσουμε το μπάσκετ της ΑΕΚ: Αγιασωτέλης, Αριδάς, Λανές. Μαζί με τον Γκέκο, τον Αλέξη, τον Παταβούκα και τα άλλα παιδιά. Με το μύθο του Αμερικάνου, με τη λάμψη του Ραμπίδη. Ηταν δύσκολα χρόνια. Ισως οι περισσότεροι δεν έχετε γνώση για εκείνο το μπαράζ στο Παπαστράτειο. Δεν σας λέει κάτι ο κόσμος που μπήκε μέσα με την Πιγί. Ηταν παίκτες που κέρδισαν λίγους τίτλους, ταλαιπωρήθηκαν ως αθλητές, αλλά κατέκτησαν τις καρδιές. Ο Αγιασωτέλης και η καψούρα να είναι στην Εθνική, ο Αριδάς με την…τρίχα να ξεχειλίζει, ο Λανές με σφιγμένη τη γροθιά.

Αυτούς και άλλους (Γαλακτερό, Κουντουράκη, τον μίστερ Τσόσιτς, μέχρι και τον Κρις Κωστούρο), ο κόσμος τους αγάπησε. Δεν είχαν δυνατότητες για πολλά. Δεν είχαν καν αθλητικό κορμί οι περισσότεροι. Αλλά το θέμα ήταν πως ο κόσμος δέθηκε μαζί τους. Κάτι που συμβαίνει φέτος με την μπασκετική ΑΕΚ. Οι τίτλοι έφεραν το έναυσμα για να εμφανιστεί ο κόσμος, οι πολλές ατυχίες που έπληξαν την ομάδα και οι λίγοι που απέμειναν, κερδίζουν την ψυχή όλων. Ας είναι αυτό μια παρακαταθήκη για το μέλλον.

• αγιασωτέλης
• ΑΕΚ
• αριδάς
• κόσμος
• λανές