Άμα λάχει, θα φυτεύει

Άκουσα ανθρώπους που έχουν φάει με το κουτάλι το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, να λένε πως ο αγωνιστικός χώρος της Καισαριανής, είναι ο χειρότερος που έχουν δει στη ζωή τους. Άκουσα επίσης ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ να λένε πως οι τάπες των παπουτσιών κολλούσαν στην λάσπη και μόλις και μετά βίας κρατιόντουσαν όρθιοι. Τους άκουσα επίσης να ευχαριστούν τον θεό στον οποίο ο καθένας τους πιστεύει, που έβγαλαν το παιχνίδι (το ποιο;) αρτιμελείς. Παράλληλα είδα πόδι παίκτη της ΑΕΚ μ’ ένα σκίσιμο που ξεκινούσε από τον αστράγαλο και έφτανε σχεδόν στο γόνατο. Με λίγα λόγια, χωράφι και κλάδεμα. Μόνο που η ΑΕΚ δεν πήγε για Κυριακή στη φύση αλλά (δήθεν) για μπάλα.

Θα σπεύσουν τώρα κάποιοι να πουν πως «η ΑΕΚ θα πρέπει να μάθει να παίζει και σε τέτοια γήπεδα και με τέτοιες συνθήκες». Όχι λοιπόν. Ούτε γίνεται να μάθει, ούτε καν πρέπει. Όταν κυνηγάς μια μπάλα ανάμεσα σε χώματα, λάσπες και λακκούβες, λέγεται πεντόβολα και όχι ποδόσφαιρο. Τελεία και παύλα. Και δικαίως ο Δέλλας ήταν τούρμπο μετά το ματς και πολύ καλά έκανε και τα έχωσε και μίλησε για «ντροπή σ’ αυτούς που όρισαν ματς σε τέτοιο γήπεδο». Τόσα και άλλα τόσα έπρεπε να τους σούρει ο Δέλλας. Δικαίωμα του και κυρίως καθήκον του ήταν να τα χώσει, εκ μέρους και των ποδοσφαιριστών που κινδύνεψαν να αφήσουν κανένα πόδι στην λάσπη και εκ μέρους του κόσμου που πλήρωσε εισιτήριο για να δει τελικά την ποδοσφαιρική εκδοχή του οργώματος χωραφιού.

Για όσους δε ανησυχούν, η ΑΕΚ μπορεί να μην έχει μάθει (διότι δεν γίνεται να μάθει) να παίζει σε τέτοιες συνθήκες και σε τέτοια γήπεδα, αλλά έχει μάθει να κερδίζει. Το έκανε στο Αίγιο, το έκανε και στην Καισαριανή. Ακόμα δηλαδή και σε χωράφι, αμά λάχει, να βρεθεί, θα βρει τρόπο να φυτέψει. Και αυτό είναι ένα μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση και με ορίζοντα.

Πάμε και στα δυο πέναλτι. Γουστάρω που ο κόσμος της ΑΕΚ γενικώς δεν γουστάρει να βλέπει πέναλτι υπέρ της ΑΕΚ ακόμα και στο 90’ και με το σκορ 0-0. Αλλά από την άλλη μεριά, υποπτεύομαι πως αρχίζει να αντιμετωπίζει με ενοχικότητα αυτά που η ομάδα δικαιούται. Σε ποιο ποδοσφαιρικό βιβλίο υπάρχει γραμμένο πως το ηθικό και φυσιολογικό είναι να καταλογίζονται εις βάρος της ΑΕΚ δυο πέναλτι σ’ ένα ματς και όχι υπέρ της; Ειδικά από τα στιγμή που έτσι κι αλλιώς το δεύτερο φαίνεται με γυμνό μάτι πως είναι μαρς και το ριπλέι του πρώτου δικαιώνει τον διαιτητή. Έναν διαιτητή που δίστασε να αποβάλει παίκτη του Αλίμου όταν πήγε να κόψει το πόδι του Ρόβα.

Και δυο τελευταία πραγματάκια. Πρώτον, οι μεγάλες ομάδες θέλουν έναν μεγάλο τερματοφύλακα ώστε τις (λίγες) στιγμές που θα παραστεί ανάγκη να τις κρατήσει όρθιες. Και αυτόν το μεγάλο τερματοφύλακα η ΑΕΚ μετά από καιρό τον (ξανά) βρήκε. Δεύτερον, με το πρωτάθλημα που κάνει ο Πεταυράκης και μ’ αυτά που έδειξε με το καλημέρα ο Σοϊλέδης, θα έφτανε στα όρια του εγκληματικού οποιαδήποτε βιασύνη για μεταγραφή αριστερού μπακ. Παρεμπιπτόντως ο Δέλλας για άλλη μια φορά κράτησε καθαρό το μυαλό του σε (ειδικές) συνθήκες μέγιστης πίεσης και έκανε εξαιρετικό κοουτσάρισμα.

ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΛΗΣ