Αλήθεια τώρα;

Έχουμε περάσει τον 1,5 μήνα καραντίνας και συνεχίζουμε ακάθεκτοι. Έχω βγει στο Τσάμπιονς Λιγκ με την Νοτς Κάουντι, την ομάδα που επέλεγαν στο Νότιγχαμ όσοι δεν γούσταραν το κατεστημένο της Φόρεστ. Έχω ανακαλύψει πως ο Γιάννης Λεβεντογιάννης ή Γιάννης ο φονιάς από της Αγάπης Μαχαιριά, είναι το ίδιο πρόσωπο με τον Δούκα Σεβαστό από τις Άγριες Μέλισσες. Και έχει αρχίσει ο γάτος μου να πετάει στον αέρα το λούτρινο ψαράκι του και να πηδάω να το πιάνω.

Παράλληλα μ’ όλα αυτά, έχουν βουτήξω και κολυμπώ κρόουλ, στην θάλασσα των ρετρό παιχνιδιών της ΑΕΚ. Είναι ωραία, δεν λέω. Θυμάσαι τι έχεις ζήσει και διαπιστώνεις πως είτε γλυκό, είτε πικρό, ήταν σίγουρα πολύ έντονο. Θυμάσαι επίσης και τι δεν έχεις ζήσει και για ποιους λόγους δεν το έχεις ζήσει. Και αυτό είναι σίγουρα έντονο, αλλά δυστυχώς είναι μόνο πικρό. Εδώ λίγο θα σταθώ. Διότι τώρα που ξαναβλέπω και που ξαναθυμάμαι πόσοι παικταράδες, όχι μόνο από το ’97, αλλά ήδη από το ’95 και μετά, δεν έχουν πάρει τίτλο πρωταθλήματος, είναι αδύνατον να το χωρέσει ο νους. Σαν φάρσα είναι. Σαν αστείο.

Έβλεπα χθες στη Nova ένα αφιέρωμα στον Ντέμη. Το έχω δει πολλές φορές. Όσες περισσότερες το βλέπω, τόσο κινδυνεύει να εκραγεί το κεφάλι μου, όταν διαπιστώνω πως αυτός ο ποδοσφαιριστής, έκλεισε την καριέρα του, χωρίς να πάρει ούτε ένα πρωτάθλημα. Ένα βρε αδελφέ, για δείγμα. Έστω για… ξεκάρφωμα. Όχι, ούτε ένα. Είναι ασύλληπτο. Κέρδιζε συνεχώς και πολλές φορές μόνος του, τον μόνιμο πρωταθλητή, αλλά ο ίδιος δεν μπορούσε να γίνει πρωταθλητής. Δεν τον άφηναν να γίνει πρωταθλητής. Βρέθηκε μια ανάσα από το να παίξει στην Άντερλεχτ, έπαιξε στην Ατλέτικο Μαδρίτης δίπλα στον Τόρες. Αλλά πρωτάθλημα στην Ελλάδα, δεν μπορούσε, δεν του επιτρεπόταν να πάρει.

Και να ήταν μόνο ο Ντέμης. Αν αρχίσεις να αραδιάζεις παικταράδες που δεν κατάφεραν να πάρουν ένα πρωτάθλημα με την ΑΕΚ, θα τρελαθεί το μυαλό. Να το πιάσω από νωρίς; Από το ’94 που ήρθε ένας παικταράς σαν τον Σαραβάκο, στην ΑΕΚ που έπαιζε την καλύτερη μπαλάρα και τελικά δεν πήρε το πρωτάθλημα; Να πιάσω ένα μέγεθος σαν τον Κετσπάγια, που μετά έφυγε για την Πρέμιερ Λιγκ, που είχε μπει και αυτός σε μια ΑΕΚ με αστρική μπάλα, αλλά έμεινε και αυτός χωρίς τίτλο. Και όλα αυτά, πριν καν ξεκινήσει η περιβόητη 20ετία του ΟΣΦΠ και αρχίσει να γίνεται το μάλε βράσε.

Ακούω πολλές φορές το επιχείρημα των οπαδών του Ολυμπιακού, πως τότε ο ΟΣΦΠ είχε παικταράδες και δεν γινόταν να μην πάρει το πρωτάθλημα. Φυσικά και θα πρέπει να είχε κανείς ποδοσφαιρική τυφλοποντικίαση για να μην έβλεπε πως όντως είχε αυτούς τους παικταράδες. Αλλά αντίστοιχη τυφλοποντικίαση θα έπρεπε να έχει και κάποιος, για να μην βλέπει πως και από την ΑΕΚ, την ίδια περίοδο, πέρασαν επίσης παικταράδες. Αλλά πρωτάθλημα δεν είδαν. Ο Δέλλας έπαιξε στην πρωταθληματική Ρόμα. Εδώ όμως, πρωτάθλημα δεν μπορούσε να πάρει. Ο Ζήκος έπαιξε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Για εδώ όμως, ήταν λίγος για να πάρει πρωτάθλημα. Και τόσοι και τόσοι άλλοι.

Ακόμα και ο Ριβάλντο, ο μουντιαλικός, ο ηγέτης της Μπαρτσελόνα, κούπα πρωταθλητή (διότι πρωτάθλημα στο γήπεδο πήρε) με την φανέλα της ΑΕΚ δεν κατάφερε να πάρει. Ένας ποδοσφαιριστής παγκόσμιας κλάσης, που κανονικά στο ελληνικό πρωτάθλημα θα έπρεπε να πάρει τον τίτλο περπατώντας, δεν τα κατάφερε για έναν Βάλνερ και για τρια πέναλτι που δεν δόθηκαν σ’ ένα ματς με τον Πανιώνιο και για άλλα τέτοια τραγελαφικά. Σε ποιόν ποδοσφαιράνθρωπο να το πεις, που δεν γνωρίζει τι συνέβαινε εδώ και ποιος να το πιστέψει.

Θα μου πείτε, τι πας τώρα και τα θυμάσαι όλα αυτά, τέτοιες μέρες. Ένεκα της καραντίνας. Αλλά που θα πάει, θα ξανακυλήσει η μπάλα. Και τότε ευτυχώς θα επιστρέψουμε στην καθημερινότητα της τωρινής ΑΕΚ. Αυτής της ΑΕΚ που όχι μόνο έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα πριν από δυο χρόνια, αλλά που πλέον δίνει στα ίσια τις μάχες για να παίρνει αυτό που της αξίζει. Και που σε λίγο θα επιστρέψει στο σπίτι της. Εκεί που κανείς δεν θα μπορεί να της στερεί τίποτα. Καλό Πάσχα εβριμπόντι, ψυχραιμία και δύναμη…