Α ρε Μασούντ, α ρε Ολιβέιρα

Photo Credits: INTIME

28/02/2020 | 17:16

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Μια από τις πιο μαγικές σεζόν στην ιστορία της ΑΕΚ, ήταν αυτή που κατέληξε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος του 2018. Δεν πιστεύω πως υπάρχει κανείς που να διαφωνεί επ’ αυτού. Ούτε καν εκείνοι που στο ξεκίνημα εκείνου του μαγικού ταξιδιού, μιλούσαν για Λιβάδια αντί Λιβάγια και έλεγαν τα «που πάμε με τους Μπακάκηδες και τους Μπακασέτες». Ήταν μια μαγική σεζόν που κυρίως άφησε ως στίγμα, την κατάκτηση του πρωταθλήματος μετά από 24 χρόνια.

Σ’ εκείνη την μαγική σεζόν, μήπως θυμάστε που είχε κάνει η ΑΕΚ το καλύτερο παιχνίδι της; Θα σας απαντήσω για να μην ταλαιπωρήστε να ψάχνετε. Ούτε στην ανατροπή με τον ΟΣΦΠ στο ΟΑΚΑ, ούτε στη νίκη τίτλου μέσα στο Καραϊσκάκη. Μακράν το καλύτερο παιχνίδι της, η ΑΕΚ το είχε κάνει στο Κίεβο απέναντι στη Ντιναμό. Με θερμοκρασία που την ώρα του αγώνα χιόνιζε αδιάκοπα και η θερμοκρασία ήταν κάπου στο -11 με -12. Όταν πήγα να σηκωθώ από την θέση μου μετά την λήξη, ένιωθα σαν να μην έχω πόδια.

Εκεί η ΑΕΚ είχε κάνει το καλύτερο παιχνίδι της εκείνη τη σεζόν και ένα από τα πιο μεστά στην ευρωπαϊκή της ιστορία. Την είχε πατήσει τη Ντιναμό. Εκεί ο Μασούντ είχε χάσει το γκολ πρόκρισης, από απόσταση πιο κοντινή με το τέρμα, απ’ αυτή που σκόραρε τώρα με τον ΟΣΦΠ ο Ελ Αραμπί στο Λονδίνο. Και χωρίς να έχει ο Μασούντ αντίπαλο πάνω του. Όσα χρόνια και αν περάσουν, αυτή την φάση δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ. Δεν πρόκειται να την ξεχάσει ποτέ η ΑΕΚ. Όπως δεν ξέχασε και εκείνη την ευκαιρία του Ντέμη στη Μόσχα. Ήταν τεράστιες ευκαιρίες, μ’ όλες τις πτυχές της σημασίας της λέξης. Και ποδοσφαιρικά και ιστορικά.

Προφανώς και στο ποδόσφαιρο όλα μπαίνουν και όλα χάνονται. Ακόμα και τώρα, αν ρωτήσεις τον Μασούντ θα σου απαντήσει πως η μπάλα ήρθε στο πόδι του με πολύ μεγάλη ταχύτητα και δεν είχε περιθώρια να κάνει κάτι διαφορετικά. Όμως πάντα και για πάντα θα σκεφτόμαστε όλοι τι θα μπορούσε να είχε συμβεί παρακάτω στον ευρωπαϊκό δρόμο, αν είχε μπει εκείνο το γκολ. Και μέχρι που θα πήγαινε εκείνος ο δρόμος. Όπως θα αναρωτιόντουσαν οι οπαδοί του ΟΣΦΠ, αν αστοχούσε τώρα ο Ελ Αραμπί, ή αν δεν έχανε ο Ομπαμεγιάνγκ στο 120’ την ευκαιρία, που φοβούμαι πως μπορεί να τον οδηγήσει σε κατάθλιψη.

Δεν υποστηρίζω πως η ΑΕΚ θα έπαιρνε το Γιουρόπα Λιγκ. Πάντως, μια ομάδα refuse to lose, όπως ήταν τότε η ΑΕΚ, δεν θα ήταν εύκολος αντίπαλος για κανέναν ευρωπαϊκό σύλλογο. Όποιο όνομα και αν είχε. Και να ξέρετε πως ίσως αν είχε προχωρήσει τότε στην Ευρώπη, θα έπαιρνε ακόμα πιο εύκολα το πρωτάθλημα. Διότι για να ξέρετε, αυτή τη μπούρδα περί της κούρασης από τα συνεχόμενα παιχνίδια, την ακούνε οι ποδοσφαιριστές και ξεκαρδίζονται στα γέλια. Ρυθμό τους δίνουν τα συνεχόμενα ματς. Τσίτα τους δίνουν. Θυμηθείτε πως τότε η ΑΕΚ την ίδια περίοδο που έπαιζε Ευρώπη με τη Ντιναμό, έπαιζε παιχνίδια τίτλου για το πρωτάθλημα και πετούσε έξω τον ΟΣΦΠ από το κύπελλο.

Πάμε τώρα και στα λίγο πιο φρέσκα. Όταν είδα το γκολ του Ελ Αραμπί στο Λονδίνο, εκτός από το να θυμηθώ τον Μασούντ και την χαμένη ευκαιρία στο Κίεβο, σκέφτηκα αν θα μπορούσε και η φετινή ομάδα να φτάσει ξανά μέχρι εδώ στην Ευρώπη. Και από το «α ρε Μασούντ», πήγα στο «α ρε Ολιβέιρα». Ξέρω πως με τα «αν», δεν πάμε πουθενά. Αλλά είναι βέβαιο πως αν ο Ολιβέιρα είχε κάνει το 0-3 στην Τραπεζούντα πριν κλείσει το ημίχρονο, στο δεύτερο ημίχρονο θα είχε κάνει περίπατο, διότι οι Τούρκοι τα είχαν κυριολεκτικά χαμένα. Στην φάση βεβαίως και έγινε πέναλτι στον Πορτογάλο. Διπλό πέναλτι, το οποίο πιθανότατα θα το είχε πάρει αν είχε πέσει και δεν είχε προσπαθήσει να σταθεί όρθιος για να σκοράρει. Ακόμα και τώρα πάντως αν ρωτήσεις τον Ολιβέιρα για την φάση, θα σου απαντήσει πως «ο επιθετικός όταν είναι μπροστά στο τέρμα, δεν σκέφτεται τίποτε άλλο, από το να στείλει την μπάλα στα δίχτυα». Που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει πως αν γυρνούσε τον χρόνο πίσω, πάλι θα πήγαινε να σκοράρει και όχι να πάρει πέναλτι. Μαγκιά του.

Η ΑΕΚ πάντως δεδομένα μπορούσε να αποκλείσει την Τραμπζονσπόρ και να μπει στους ομίλους του Γιουρόπα. Μόνη της έβγαλε τα ματάκια της. Βεβαίως για να ξέρουμε και την πραγματικότητα, η Τραμπζονσπόρ είναι πρωτοπόρος αυτή την στιγμή του τουρκικού πρωταθλήματος. Ωστόσο η εικόνα και των δυο παιχνιδιών τον Αύγουστο, ήταν πως η ΑΕΚ θα μπορούσε να είχε προκριθεί. Παρόλο που αγωνιστικά και ψυχολογικά ήταν η στραπατσάδα που είχε φτιάξει ο μίστερ Καρντόσο. Η ΑΕΚ θα μπορούσε να είχε μπει στους ομίλους. Δεν ξέρω με την πλήρη αστάθεια που βρέθηκε μεταξύ Σεπτεμβρίου και Νοεμβρίου, αν θα μπορούσε να προχωρήσει και πέρα από τους ομίλους, όπως έκανε πρόπερσι. Με την τωρινή εικόνα όμως που δείχνει η ΑΕΚ, η συζήτηση θα ήταν διαφορετική.

Έτσι όπως είναι η ΑΕΚ τώρα, θυμίζει πολύ έντονα τον χαρακτήρα που είχε η ομάδα την ίδια εποχή πριν από δυο χρόνια. Ίσως όχι τόσο πολύ σε επίπεδο συνοχής. Αλλά στο κομμάτι του χαρακτήρα. Και ως προς την τακτική οργάνωση, μην σας πω ότι τώρα είναι σε καλύτερο επίπεδο. Προφανώς και δεν έχει νόημα οποιαδήποτε υποθετική συζήτηση. Αλλά με τον χαρακτήρα που δείχνει τώρα η ΑΕΚ, είναι κρίμα που πέταξε τόσο νωρίς την ευρωπαϊκή χρονιά. Όπως γενικώς είναι κρίμα που πέταξε τόσο νωρίς γενικώς την χρονιά. Φυσικά όλο αυτό, ευθύνη της ΑΕΚ είναι και κανενός άλλου. Μόνη της έβγαλε τα μάτια της.

Μην ξεχνάτε ωστόσο κάτι. Όταν έδιωξε τον Καρντόσο και πριν αποφασίσει να προχωρήσει με τον Κωστένογλου, επιχείρησε να φέρει τον Καρέρα. Τότε ήταν η πρώτη επαφή. Ωστόσο ο Ιταλός τότε ήταν αποφασισμένος να εξαντλήσει τις πιθανότητες να δεχθεί πρόταση από ομάδα του Καμπιονάτο. Διότι όπως όλοι οι Ιταλοί προπονητές, έτσι και ο Καρέρα, θεωρεί πως το να κάθεται στον πάγκο ομάδας στο καμπιονάτο, είναι το ultimate. Επίσης, ασχέτως αν τελικά δεν έκατσε τίποτα, στο διάστημα μεταξύ Σεπτεμβρίου και Νοεμβρίου, το όνομα του Καρέρα έπαιξε στον ιταλικό Τύπο, για όλες τις ιταλικές ομάδες που άλλαζαν προπονητή. Όλα αυτά, να τα έχουμε στην άκρη του μυαλού μας, όταν θα ανοίξει για τα καλά η κουβέντα για το μέλλον του Καρέρα.