Τρόντζος στο enwsi.gr: «Ηταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα»

Σήμερα συμπληρώνονται 53 χρόνια από την μέρα που η ΑΕΚ κατέκτησε το Κύπελλο Ευρώπης στο Καλλιμάρμαρο, παρουσία 80000 θεατών. Ένας από τους μεγάλους πρωταγωνιστές εκείνης της ομάδας και δεύτερος σκόρερ του τελικού με 24 πόντους, πίσω από τον Παγκόσμιο Αμερικάνο, ο Γιώργος Τρόντζος μίλησε στο enwsi.gr για τις αναμνήσεις του από εκείνο τον αγώνα και τα κλειδιά της επιτυχίας εκείνης της ομάδας.

Κύριε Τρόντζο φέτος συμπληρώνονται 53 χρόνια από το έπος του 1968. Εσείς ως ένας από τους κορυφαίους παίκτες εκείνης της ομάδας, όταν έρχεται αυτή η μέρα πώς αισθάνεστε, συγκινείστε ακόμα όταν τα σκέφτεστε ή πλέον είναι μια μέρα σαν τις άλλες?

Κοίταξε και να θέλουμε να το ξεχάσουμε δεν μας αφήνει ο κόσμος. Ο κόσμος που ήταν τότε εκεί πέρα, αν ζούνε ακόμη οι άνθρωποι, μας  θυμίζουν την εποχή εκείνη και την κατάκτηση του Κυπέλλου. Ήτανε ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό για την περαιτέρω εξέλιξη του μπάσκετ στην Ελλάδα, δηλαδή ήταν πολύ μεγάλης σημασία αυτή η νίκη, διότι έδωσε στους Έλληνες το δικαίωμα να πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν πολλά και αυτό φάνηκε αργότερα.

Θα ήθελα να σταθούμε σε 2 πράγματα που έχουν μείνει σε όλους από τις διηγήσεις και από την ταινία. Το πρώτο είναι η εμπειρία που ζήσατε, όταν ήσασταν στην φισούνα για να βγείτε για ζέσταμα και ακούγατε τον κόσμο. Τι συναίσθημα ήταν αυτό?

Αυτό το τούνελ που έχει το Καλλιμάρμαρο, μπαίνουν μέσα οι παίκτες για να κατέβουν στο γήπεδο και ακούγαμε ένα φοβερό βουητό. Βγαίνεις έξω και βλέπεις 80.000 κόσμο να είναι όρθιοι και να σε χειροκροτούν. Ε, αυτό σε σηκώνει θέλεις δεν θέλεις.

Όταν μπήκατε στο γήπεδο και είδατε τι γίνεται στις εξέδρες, την προσμονή του κόσμου είπατε μέσα σας ότι σήμερα δεν χάνουμε ή σας δημιούργησε άγχος?

Εκείνη η ομάδα που είχε η ΑΕΚ δεν καταλάβαινε από άγχος. Δηλαδή όπου και να πήγαινε έπαιζε όπως μπορούσε, μπορεί να χάναμε, μπορεί να κερδίζαμε αλλά άγχος δεν είχαμε ποτέ, δεν υπήρχε στην ομάδα.

Το δεύτερο είναι η φράση που έχει μείνει σε όλους από την ταινία 1968 το «κερδίσαμε γιατί δεν μπορούσαμε να χάσουμε» του κ Μπαμπανικολού.

Όταν λέμε δεν μπορούσαμε να χάσουμε, εννοούμε ότι μόνο με την ανάσα του ο κόσμος σε απογείωνε και αυτό είναι μεγάλη αλήθεια.

Μπασκετικά καθαρά, είχε βάση αυτή η ατάκα; Ήταν καλύτερη ομάδα η Σλάβια; Γιατί σας είχε κερδίσει πριν 2 χρόνια και μάλιστα εύκολα.

Η Σλάβια ήταν πολύ καλή ομάδα, δεν ξέρω αν θα κερδίζαμε αν παίζαμε εκτός έδρας, αλλά την ημέρα εκείνη, κάναμε το καλύτερο μας παιχνίδι, ήμασταν καλύτεροι από αυτούς στο γήπεδο και κερδίσαμε με την βοήθεια του κόσμου.

Υπάρχει κάποια φάση από τον τελικό που σας έχει μείνει στο μυαλό, που δεν θα την ξεχάσετε ποτέ?

Όχι δεν υπάρχει καμία φάση γιατί τις θυμάμαι όλες ακόμα πολύ καθαρά, κάθε λεπτό αυτού του παιχνιδιού και όλες ήταν πραγματικά πολύ έντονες.

Κατά την διάρκεια του αγώνα αλλά πολύ περισσότερο μετά είχατε συνειδητοποιήσει ότι αυτό που κάνατε θα μείνει για πάντα στην ιστορία της Ελλάδας και του μπάσκετ γενικότερα?

Όχι βέβαια, τότε δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι μετά από 53 χρόνια θα σκεφτόμαστε πάλι αυτό. Όχι είναι δύσκολο να το πούμε αυτό. Τότε είχαμε μείνει απλά με τον θαυμασμό του τι κάναμε τώρα, δεν το καταλαβαίναμε τότε το μέγεθος, εμείς απλά κατεβήκαμε να παίξουμε και κερδίσαμε. Μετά από μέρες καταλαβαίνεις ότι αυτό που κάναμε ήταν πραγματικά μεγάλο επίτευγμα για την Ελλάδα μας.

Η επιτυχία αυτής της ομάδας μπασκετικά που πιστεύεται ότι οφείλεται; Στην ποιότητα των παικτών της; Στο κλίμα στα αποδυτήρια; Λίγο από όλα;

Το βασικότερο κλειδί της επιτυχίας για μένα ήταν ότι στην ομάδα ήμασταν αγαπημένοι μεταξύ μας, δηλαδή ήμασταν μαζί συνέχεια και δεν υπήρχαν τσακωμοί. Δεν υπήρχε ζήλια του ενός για τον άλλο, ήμασταν όλοι μαζί πάντα. Και βέβαια και η διοίκηση  και οι προπονητές. Οι παίκτες κάναμε παρέα και εκτός γηπέδου και μερικοί μέναμε μαζί κιόλας. Εγώ έμενα μαζί με τον Λαρεντζάκη και τον Τσάβα και βλέπαμε κάθε μέρα και τον Αμερικάνο και όλους στην πλατεία Βικτωρίας που μαζευόμασταν. Ήμασταν μια ωραία παρέα , συζητούσαμε, γελούσαμε και ήμασταν πάντα έτοιμοι να αγωνιστούμε, άσχετα αν δεν ήμασταν σε καλή μέρα και δεν αποδίδαμε καλά. Δεν υπήρχαν τσακωμοί μεταξύ μας.

Με βάση τους καιρούς που ζούμε σήμερα είναι περίεργο για κάποιον να καταλάβει ότι μια ομάδα όπως η ΑΕΚ είχε ενώσει όλους του Έλληνες ανεξαρτήτου ομάδας. Πως το καταφέρατε αυτό?

Οι γενιές οι καινούργιες που έχουν συνηθίσει να βλέπουν 5-6 Αμερικανούς σε κάθε ομάδα, είναι δύσκολο να το καταλάβουνε. Τότε όμως και λόγω οικονομικών, η ΑΕΚ δεν είχε ξένους, αλλά είχε μαζέψει όλη την αφρόκρεμα των Ελλήνων και για αυτό προχώρησε και κέρδισε αυτό το κύπελλο και την αγάπησε ο κόσμος.

Πως αισθάνεστε που 53 χρόνια μετά, παιδιά που ήταν αγέννητα τότε, άνθρωποι που δεν είχαν παρακολουθήσει τον αγώνα, ξέρουν ποιος είναι ο Τρόντζος, ποιος είναι ο Αμερικάνος τους παίκτες εκείνης της ομάδας και τον άθλο που κατάφεραν?

Κοίταξε αυτό είναι η μόνη ανταμοιβή που πήραμε από αυτό το παιχνίδι και από αυτό το Κύπελλο. Το ότι ακόμα ο κόσμος μας θυμάται, με βλέπει ο κόσμος και μου λέει Γιώργο σε θυμάμαι από τότε. Τότε δεν υπήρχαν μπόνους και πριμ όπως τώρα. Εμείς πήραμε ένα πριμ από την Γενική γραμματεία Αθλητισμού που ήταν τότε ο Ασλανίδης και αυτό ήταν να πάμε να δούμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Μεξικό το Σεπτέμβριο του 1968. Αυτό ήταν το πριμ που πήραμε.

Πριν κλείσουμε θα ήθελα να έρθουμε στο σήμερα και να μου πείτε αν παρακολουθείτε την μπασκετική ΑΕΚ φέτος.

Ναι την παρακολουθώ πάρα πολύ, βλέπω όλα τα παιχνίδια.

Θέλετε να μου πείτε την γνώμη σας για την ομάδα;

Αρχικά θέλω να πω για το θέμα του Ρογκαβόπουλου, ότι σωστά ζητάει τα χρήματα του, αλλά θα έπρεπε να το κάνει μετά από 10 μέρες, διότι τώρα η ΑΕΚ παίζει όλη την σεζόν της σε μια εβδομάδα και οπωσδήποτε αυτό θα επηρεάσει κατά την γνώμη μου τους παίκτες.

Που πιστεύεται ότι μπορεί να φτάσει φέτος η ομάδα;

Θεωρώ ότι θα φτάσει να παίξει στους τελικούς με τον Παναθηναϊκό αλλά εκεί σίγουρα θα είναι το αουτσάιντερ, όμως ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται.

• 1968
• Γιώργος Αμερικάνος
• Γιώργος Τρόντζος