Ανατριχιαστικός Σεραφείδης: «Η ΑΕΚ είναι όλη μου η ζωή -Να πατήσω στο νέο γήπεδο κι ας φύγω...»

Photo Credits: INTIME

Η εμβληματική «σημαία» της ΑΕΚ Στέλιος Σεραφείδης μιλάει για την κίτρινη «ιδέα» και το ελληνικό ποδόσφαιρο

enwsi.gr

31/03/2021 | 18:44

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

«Είμαι 70 χρόνια στην ΑΕΚ, από μικρό παιδάκι! Η ΑΕΚ είναι ιδέα και δεν πεθαίνει ποτέ! Είναι όλη μου η ζωή αυτή η ομάδα!» λέει συγκινημένος ο Στέλιος Σεραφείδης στο «Πατρινόραμα» και όταν αναφέρεται στην «Αγιά Σοφιά-OPAP ARENA» τον παίρνουν τα δάκρυα: «Θέλω να με αξιώσει ο Θεός, να πατήσω το πόδι μου στο γήπεδό μας! Ας μπω στο γήπεδό μας και ας φύγω από τη ζωή!»

Ο Στέλιος Σεραφείδης ήταν ο άξιος συνεχιστής της μεγάλης παράδοσης που δημιούργησαν οι σπουδαίοι τερματοφύλακες της Ένωσης, Γιάμαλης, Ρίμπας, Σκλαβούνος και Δελαβίνιας. Ο ίδιος με τις εκτινάξεις του, έμοιαζε σαν να καταργούσε τους νόμους της Φυσικής: Νικούσε τη βαρύτητα και έμενε θαρρείς «σφηνωμένος» στον αέρα για να υπερασπίσει σαν «αγριόγατος» το τέρμα του!

Ο Στέλιος Σεραφείδης θυμάται το χθες της ΑΕΚ, τις ρομαντικές εποχές του ελληνικού ποδοσφαίρου, που σαν αμοιβή ελάμβαναν μονάχα ένα …τσάι, άντε και ένα χαρτζιλίκι στα ντέρμπι. Ξεσπάει κατά των επικριτών του Προέδρου της ΑΕΚ, Δημήτρη Μελισσανίδη: «Αν ήταν άλλος στην θέση του, θα τα είχε παρατήσει!»

«Εδώ είναι εθνική ενόπλων και ο Σεραφείδης θα παίζει!»

Δεν έπαιξε όσες φορές του άξιζε στην Εθνική Ομάδα. Ο λόγος; Όπως λέει ο ίδιος, έπαιξε ρόλο η πολιτική ιδεολογία του: «Ένας λόγος ήταν ότι ήμουν αριστερός. Ένας άλλος λόγος ήταν ότι στην Εθνική ομάδα, υπήρχαν πάντοτε μεγάλοι τερματοφύλακες. Ήταν τότε ο Θεοδωρίδης, ο Βαλιάνος και άλλοι σπουδαίοι. Βέβαια τότε τύχαινε οι εκλέκτορες τις περισσότερες φορές να είναι του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού και προτιμούσαν άλλους. Όχι ότι έπρεπε να παίζω εγώ, απλώς, ήμουν φορμαρισμένος και θα μπορούσα να έπαιζα περισσότερο…»

Άρα, αισθάνεται πίκρα για το γεγονός αυτό; Ο ίδιος λέει:

«Εμένα τότε με ενδιέφερε περισσότερο να παίζω στην ΑΕΚ, να είμαι σίγουρος βασικός στην ομάδα μου. Δεν το έπαιρνα πολύ σοβαρά. Αλλά υπάρχει βέβαια πάντα ένα «γιατί»; Ήμουν 4-5 φορές αναπληρωματικός με την Εθνική, έπαιξα και δύο παιχνίδια με την Πολωνία και αλλού. Δεν ζήλευα, απλά ήμουν εγωιστής και πεισματάρης και έδινα μάχη για να γίνομαι καλύτερος μέσα στο γήπεδο.

Αλλά έπαιξα στην Εθνική Ενόπλων 6-7 φορές, που στην ομάδα αυτή έπαιζαν οι ποδοσφαιριστές της Εθνικής Ομάδας. Εκεί ήταν δύο αρχηγοί δύο στρατιωτικοί: Ο ένας ήταν ο Αρχίατρος Νικόλαος Παπαρέσκου Αντιπρόεδρος του Παναθηναϊκού και ο άλλος ο Ταξίαρχος Χαρίλαος Τσεπαπαδάκης, κάργα Ολυμπιακάκιας. Κι όμως, αυτοί έλεγαν «εδώ θα παίζει ο Σεραφείδης, γιατί εδώ είναι στρατός δεν γίνονται αδικίες! Θα παίζουν οι καλύτεροι!» Και έτσι έπαιξα και εγώ αρκετές φορές! Αυτό με ικανοποιούσε απόλυτα»

«Ο Τερματοφύλακας των τερματοφυλάκων»

«Η εποχή μου είχε πολλούς καλούς τερματοφύλακες: Ο Θεοδωρίδης, ο Ρίμπας, ο Βαλλιάνος, ο Καραπατής, ο Μοσχούτης, ένας Δανδράκης από την Κατερίνη, ο Παντελάκος του Άρη και της Καβάλας, ο Πρόγιος του ΠΑΟΚ, μετά ήταν ο Αναστασιάδης της Προοδευτικής, ένας απίθανος τερματοφύλακας. Μετά ήταν ο Βουτσαράς. Μετά ήρθε η εποχή του Οικονομόπουλου, του Στεργιούδα, του Χρηστίδη, του Πουπάκη, του Ατματζίδη, του Μήνου, του Σαργκάνη, του Νικοπολίδη, και τόσων άλλων.»

Ξεχώρισε τον τερματοφύλακα των τερματοφυλάκων στα ελληνικά γήπεδα: «Κοιτάξτε, εγώ έχω μια προτίμηση στην παλιά εποχή του Δελαβίνια, του Μανταλόζη, του Πετζαρόπουλου, Υπήρχε και ένας Γιούγος του Αστέρα Αθηνών, που ήταν σαν τον Πούσκας και λίγο πιο παχύς. Αυτός γκελάριζε, όπως γκελάρει το τόπι!» (γελάει…)

«Κορυφαίος τερματοφύλακας ο Διούδης!»

Σήμερα, τι συμβαίνει όμως; Ποιους τερματοφύλακες ξεχωρίζει;

«Σήμερα έχουμε καλούς τερματοφύλακες, υστερούν στα επιμέρους τεχνικά θέματα. Από προπονητική άποψη, είναι «φορτωμένοι». Υστερούν σε κάποια φαινομενικά ασήμαντα πράγματα, που όμως είναι βασικά: Πώς χορεύει ένας καλός χορευτής, ένας καλός πυγμάχος που δίνει αρμονία, έμπνευση, οξυδέρκεια, ταχύτητα σκέψης: Έτσι πρέπει να «χορεύει» και ένας τερματοφύλακας, γιατί αυτό του δίνει κίνηση, βηματισμό, στήριξη. Αυτές οι ασκήσεις λείπουν από τους τερματοφύλακες…»

Ποιον όμως θεωρεί κορυφαίο σήμερα Έλληνα τερματοφύλακα; «Θεωρώ ότι είναι ο Διούδης! Είναι κυρίαρχος στην περιοχή του, μιλάει, κατευθύνει τους συμπαίκτες του, είναι σε διαρκή κίνηση, είναι συνεχώς μέσα στο παιχνίδι, ζει το παιχνίδι! Κάτι που δεν το βλέπεις από άλλους συναδέλφους του…»

Η ΑΕΚ είχε μεγάλους τερματοφύλακες. Από τον Λάκη Στεργιούδα και πέρα, όλοι οι τερματοφύλακες της ομάδας, πέρασαν από τα χέρια μου ως προπονητής τους. Όλοι: Χρηστίδης, Μήνου, μέχρι και ο Μιχαηλίδης! Όλοι καλά παιδιά!»

«Παίζαμε στα ξερά γήπεδα χωρίς να υπολογίζουμε τίποτα…»

«Η ορμή της νεότητάς μας, ούτε που υπολόγιζε ότι το γήπεδο ήταν ξερό και είχε και πετραδάκια! Τώρα που βλέπω καμιά φορά που παίζουν σε ξερά γήπεδα στο ερασιτεχνικό, ανατριχιάζω!» μας λέει και γελάει…

«Τώρα αντιλαμβάνομαι πόση καταπόνηση και ταλαιπωρία υφιστάμεθα εκείνη την εποχή από τις συνθήκες των γηπέδων… Η μπάλα είχε κορδόνι και ήταν πολύ βαριά. Ιδιαίτερα όταν έβρεχε, γινόταν ασήκωτη! Και όταν έκανε κρύο και φύσαγε και σε έπαιρνε στο πρόσωπο με κανένα φάλτσο, τότε ήταν …δράμα! Τώρα καταλαβαίνουμε τι κάναμε τότε…»

«Με περιποιήθηκε ο αντίπαλός μου του Παναθηναϊκού!»

Θυμάται με νοσταλγία ένα περιστατικό, το οποίο αποδεικνύει το πνεύμα σύμπνοιας που υπήρχε μεταξύ των αντιπάλων παικτών εκείνη την εποχή: «Ο Σωτήρης Αγγελόπουλος από το Αίγιο είχε μεταγραφεί στον Παναθηναϊκό. Δουλεύαμε μαζί στο καλυκοποιείο του Μποδοσάκη, στο εργοστάσιο που έβγαζε τα πολεμοφόδια. Μαζί παίζαμε στην Εθνική Ενόπλων και σε μια προπόνηση τραυματίστηκα στον καρπό του χεριού μου. Ήταν γύρω στο 1956. Την άλλη μέρα θα παίζαμε αντίπαλοι με τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο. Χωρίς να το σκεφτεί, με πήρε από το γήπεδο και με πήγε στο σπίτι της μανούλας του και μου περιποιήθηκε το χέρι, μου έβαλε σαπούνι, κρεμμύδι και έναν επίδεσμο! Και με αυτό τον επίδεσμο παίξαμε αντίπαλοι στη Λεωφόρο την άλλη μέρα και μάλιστα κατά τη διάρκεια του αγώνα, ερχόταν και με ρωτούσε αν είμαι καλά! Και θυμάμαι είχα τόσο καλή απόδοση που δεν δεχθήκαμε γκολ και το παιχνίδι τέλειωσε 0-0. Θυμάμαι μάλιστα στο τέλος, δέχθηκα ένα σουτ από 40 μέτρα από τον Πανάκη και με το που μπλόκαρα την μπάλα, τέλειωσε και ο αγώνας! Έτσι ήταν τότε οι σχέσεις μεταξύ των παικτών, ακόμα και αν ανήκαμε σε αντίπαλες ομάδες!»

«Λεφτά έχασα, δεν έβγαλα από το ποδόσφαιρο!»

Άραγε, μετά από μία τόσο ένδοξη καριέρα στα γήπεδα, κέρδισε χρήματα;

«Λεφτά; Έχασα, παρά έβγαλα… (γελάει…) Το μόνο που κέρδισα ήταν μια υπηρεσία στη ΔΕΗ. Όπως και άλλοι παίκτες. Εγώ δούλευα σε συνεργεία στις κολώνες της ΔΕΗ! Δεν υπήρχαν λεφτά τότε… Κάποια χρηματάκια λαμβάναμε μόνο μετά το 1970 και αυτό εφόσον κερδίζαμε σε κάποιο ντέρμπι. Το ’50 και το ’60 δεν παίρναμε τίποτα! Μονάχα το …τσάι μας! Και όταν κερδίζαμε κανένα ντέρμπι, μας έδιναν κανένα χαρτζιλικάκι 200-300 δραχμές! Τίποτα άλλο! Γι αυτό δούλευα από το 1959 στη ΔΕΗ και πριν στο καλυκοποιείο και συγκεκριμένα στις πρέσες που έβγαζαν τις οβίδες τις 55άρες.

Από τις 10 το βράδυ μέχρι τις 6 το πρωί! Και μετά προπόνηση!

Τότε εμείς δεν είχαμε απολαβές, όπως σήμερα, αλλά υπήρχε η ανθρωπιά, το αγκάλιασμα των παικτών, παίζανε τάβλι στις εξέδρες οι φίλαθλοι, δεν τσακώνονταν. Σήμερα υπάρχει βρωμιά, συμφέροντα και οι πρόεδροι αντί να συναντηθούν μεταξύ τους και να τα βρουν για να ομορφύνει το ποδόσφαιρο, κάνει ο καθένας το δικό του.

«Δεν υπήρχαν στημένα παιχνίδια εκείνη την εποχή»

Οι ασπρόμαυρες ιστορίες των ποδοσφαιρικών δεκαετών του ’50 και του ’60 κάνουν λόγο για «πουλημένα» παιχνίδια. Ο ίδιος όμως τα αντικρούει όλα αυτά στο «πατρινόραμα»:

«Λέγανε για στημένα παιχνίδια κάποιες φορές, αλλά ήταν τα λόγια του καφενείου. Παίζαμε και εμείς και λέγαμε «αμάν θα λένε έτσι και για μας…» Εγώ πάντως δεν είχα αντιληφθεί ποτέ να ήταν στημένο κάποιο παιχνίδι.

Ποιος ήταν άραγε γι αυτόν ο πιο επικίνδυνος κυνηγός;

«Οι πιο επικίνδυνοι, ήταν εκείνοι που δεν ήξεραν να κλωτσήσουν! Αυτούς τους φοβόμουνα! Γιατί τους καλούς παίκτες, τους προσέχεις, τους «διαβάζεις». Βλέπεις πως στήνεται από τη μέση και κάτω, ποια πρόθεση έχει και μαντεύεις τι πρόκειται να κάνει. Όλα αυτά είναι στην αντίληψη.
Τον Υφαντή, τον Παπαμανώλη και όλους τους άλλους σπουδαίους κυνηγούς, τους περίμενα. Τους άλλους φοβόμουνα, που σας είπα…»

«Ημασταν λαϊκού ήρωες!»

«Ημασταν λαϊκοί ήρωες! Μας επευφημούσε ο κόσμος. «Γεια σου αγριόγατε» μου φώναζαν! Είχαμε όμως και τα βρισίδια, όταν δεν είχαμε το ανάλογο αποτέλεσμα. Ήταν ένας Γολγοθάς! Αν κάτσεις και σκεφτείς, ότι εγώ έπαιξα 20 χρόνια, δεν είναι μικρό πράγμα. Μια μεγάλη δοκιμασία, που μέσα έχει όλα τα καλά και τα άσχημα! Αλλά στο τέλος βγαίνεις νικητής και σε θαυμάζει ο κόσμος! Τότε ειδικά, υπήρχε μεγάλη αγάπη στους ποδοσφαιριστές, ανεξαρτήτου ομάδος. Υπήρχαν Παναθηναϊκοί που θαύμαζαν τον Νεστορίδη, υπήρχαν ΑΕΚτζήδες που όπως και εγώ, που θαύμαζαν τον Υφαντή! Τον μεγαλύτερο σέντερ φορ που πέρασε από τον Ολυμπιακό. Καλός χαρακτήρας, ήρεμος παίκτης. Θαύμαζα τον Δομάζο, τον Κούδα, τον Παπαντωνίου. Παίζαμε αντίπαλοι, αλλά τους θαυμάζαμε κιόλας!»

«Θα έπαιζα στην ΑΕΚ μέχρι τα 40 σίγουρα, αλλά…»

Ο Σεραφείδης υπηρέτησε ως βασικός την ΑΕΚ από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 έως και το 1968. Τότε και για τρία χρόνια, ουσιαστικά γίνεται αναπληρωματικός του 21χρονου Στέλιου Κωνσταντινίδη, του επωνομαζόμενου και «ντουλάπα» λόγω των σωματικών του προσόντων, με απόφαση του τότε προπονητή Μπράνκο Στάνκοβιτς.

Ο Στάνκοβιτς είχε παροπλίσει τον Σεραφείδη, αλλά ο τελευταίος συνέχιζε να προπονείται εντατικά και να περιμένει την ευκαιρία. Του δόθηκε στις 10 Οκτωβρίου του 1971, ο Κωνσταντινίδης έσπασε το χέρι του στον αγώνα με την Παναχαϊκή στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Στα 36 του ο Σεραφείδης παίζει ξανά βασικός στο εκτός έδρας ματς με το Αιγάλεω, όπου είχε εξαιρετική απόδοση. Από τότε έπαιξε τα περισσότερα παιχνίδια του πρωταθλήματος και τελείωσε το νικηφόρο εκείνη τη χρονιά πρωτάθλημα ως βασικός!

Το καλοκαίρι του 1972, ο Στέλιος Σεραφείδης κρέμασε τα γάντια του μετά από 20 χρόνια προσφοράς στην ΑΕΚ: «Εγώ ήθελα παίξω αν όχι μέχρι τα 45, τουλάχιστον μέχρι τα 40 μου χρόνια! Τότε οι Γιουγκοσλάβοι είχαν τη νοοτροπία, ότι από 25 χρονών είσαι «πεθαμένος»

Πάντως αν ξαναγινόμουν ποδοσφαιριστής, θα έπαιζα μέσα και όχι κάτω από τα δοκάρια! Ήμουν καλός στη θέση μέσα αριστερά! Θα ασχολιόμουν πάλι με το ποδόσφαιρο, αλλά όχι τερματοφύλακας!»

«Αν ήταν άλλος στη θέση του Μελισσανίδη θα τα είχε παρατήσει!»

«Εκ μέρους των παλαιμάχων της ΑΕΚ, απευθύνουμε τις θερμές μας ευχαριστίες στον Δημήτρη Μελισσανίδη!» μας λέει κι εξηγεί το γιατί:

«Έχει αναλάβει το γήπεδο, το οποίο αν δεν ήταν αυτός δεν θα γινόταν ποτέ! Και ο κόσμος της ΑΕΚ τα βάζει με τον Μελισσανίδη. Είναι άδικο αυτό! Μα τι να κάνει ο άνθρωπος, μπορεί να τα προλαβαίνει όλα; Αντί ο κόσμος να τα βάζει με τους παίκτες, τα βάζει με τον Μελισσανίδη. Μιλάμε για έναν ιστορικό ηγέτη, ο οποίος κέρδισε μεγάλες μάχες όλα αυτά τα χρόνια με μύριες δυσκολίες και υπονόμευση, ακόμα και μέσα από την οικογένεια της ΑΕΚ.

Είναι άδικες οι βολές εναντίον του Μελισσανίδη! Το γήπεδο που φτιάχνει είναι ένα έργο που θα μείνει για πάντα! Θα αποτελεί φάρο αξιών για τους νέους και τις νέες! Σε λίγο θα καμαρώνουμε την «Αγιά Σοφιά», που θα είναι η ομορφότερη απόδοση τιμής στην προσφυγιά που ρίζωσε και μεγαλούργησε όλα αυτά τα χρόνια! Είναι από τους κορυφαίους παράγοντες διαχρονικά της ΑΕΚ, όπως ο Γκούμας, ο Μπάρλος, ο Αρκάδης, ο Ζαφειρόπουλος. Έχει ένα Ποντιακό πείσμα ο Μελισσανίδης και συνεχίζει. Αν ήταν άλλος στη θέση του θα τα είχε παρατήσει!

Εγώ έχω φθάσει 86 χρονών και αυτό που θέλω πριν κλείσω τα μάτια μου, είναι να μπορέσω να πατήσω το πόδι μου στο νέο γήπεδό μας! Ας μπω στο γήπεδό μας και ας φύγω από τη ζωή!»

«Μεγάλη παιχτούρα ο Δαβουρλής!»

Με τον αείμνηστο Κώστα Δαβουρλή της Παναχαϊκής, έπαιξε αντίπαλος σε πολλά παιχνίδια. Θυμάται: «Μεγάλη παιχτούρα ο Δαβουρλής! Τον κατατάσσω ανάμεσα στα καλύτερα δεκάρια του ελληνικού ποδοσφαίρου! Σαν το Δομάζο, σαν τον Παπαϊωάννου, τον Κούδα, σαν τον Καραπιάλη! Είναι στο Πάνθεον των δεκαριών του ελληνικού ποδοσφαίρου!»

«Θαυμάστριες είχαμε, αλλά εγώ ήμουν σπιτόγατος!»

Αλήθεια: Πώς αντιμετώπιζαν τότε οι γυναίκες του παίκτες; Όπως μας λέει ο Στέλιος Σεραφίδης, υπήρχε έντονο ενδιαφέρον του ωραίου φύλλου για τους ποδοσφαιριστές, αλλά ο ίδιος ήταν αποστασιοποιημένος από αυτά: «Εγώ ήμουν …σπιτόγατος! Μου ρίχνονταν οι θαυμάστριες αλλά εγώ αδιαφορούσα. Εγώ τη γυναίκα μου τη γνώρισα 13 χρονών και είπα αυτή είναι η γυναίκα μου! Δεν ήθελα άλλη! Έκανα την οικογένειά μου. Μου έφυγε δυστυχώς το 1997 από τη ζωή μόλις 54 ετών και έμεινα μόνος μου… Αφιερώθηκα στα παιδιά μου!»

«Αυτός είναι ο μεγαλύτερος παίκτης της ΑΕΚ!»

Δύσκολο το δίλλημα που του βάλαμε: Να επιλέξει τον κορυφαίο διαχρονικά παίκτη της ΑΕΚ:
«Περάσανε πολλοί καλοί παίκτες. Αλλά διαχρονικά είναι ο Νεστορίδης, ο Παπαϊωάννου, ο Σταματιάδης, ο Μαύρος, ο Μανωλάς, ο Μπάγιεβιτς, ακόμα και ο Αρδίζογλου, ένας μεγάλος παίκτης, αλλά …κουτό μυαλό. Είναι ψυχούλα ο Χρήστος, αλλά και επιρρεπής, τα διαλύει όλα!»

LIVE όλες οι ειδήσεις

Οι ειδήσεις του enwsi.gr στο Google News