Η ζωή που δεν έζησε

Πέρασε και αυτό. Ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτα. Βλέπετε, το ματς στη Λεωφόρο αποτελεί μία περίληψη όσων θα μπορούσε να κάνει η φετινή ΑΕΚ, αλλά για συγκεκριμένους λόγους μένει απλά να το ονειρεύεται. Αλήθεια είναι, πως το χθεσινό ματς αποτελεί ένα από τα πιο δύσκολα παιχνίδια στην ανάγνωση του. Το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό είναι από κείνα που δεν ξέρεις αν πρέπει να χαρείς ή να εκνευριστείς και να πικραθείς περισσότερο.

Η ΑΕΚ δεν έχασε, έβγαλε αντίδραση και κατάφερε να σώσει την παρτίδα. Μπόρεσε να πάρει ένα βαθμό και να μείνει ζωντανή στο στόχο που έχει πλέον και αποτελεί το όσο το δυνατόν καλύτερο πλασάρισμα στο πρωτάθλημα, την αναστήλωση της ομάδας, την κατάκτηση του κυπέλλου, την εξασφάλιση ενός ευρωπαϊκού εισιτηρίου. Δυστυχώς, δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Αυτή είναι η πραγματικοί στόχοι που έχει η ΑΕΚ αυτή τη στιγμή και έτσι όπως είναι τα πράγματα.

Η ΑΕΚ φοβόταν τον εαυτό της

Από την άλλη βέβαια δεν μπορείς και να πανηγυρίζεις. Δεν μπορεί να είναι τιμητικό για την ΑΕΚ να πανηγυρίζει μετά από μία ισοπαλία κόντρα στον Παναθηναϊκό. Ειδικά, όταν ο αντίπαλος της έχει αυτή τη φοβική εικόνα και εσύ δείχνεις σε αρκετές περιπτώσεις του ματς να φοβάσαι περισσότερο. Και ξέρετε ποιο είναι το τραγικό; Οτι η ΑΕΚ δεν φοβόταν τον Παναθηναϊκό, αλλά φοβόταν τον εαυτό της. Είναι η ομάδα που κατάφερε για όλο το πρώτο ημίχρονο να μη δεχτεί ούτε μία τελική φάση και στο πρώτο γέμισμα που έφερε την μπάλα μέσα στην περιοχή κατέρρευσε η άμυνά της σαν χάρτινος πύργος.

Ο Σβάρνας, ο καλύτερος της άμυνας μέχρι εκείνη τη στιγμή, έμελλε να παρακολουθεί και ο Βέλεθ με ένα εκπληκτικό πλασέ – ειδικά αν αναλογιστεί κάποιος πως πρόκειται για αμυντικό – έστειλε την μπάλα στο παραθυράκι της εστίας. Εκεί κάπου, θα μπορούσε να είναι μία από τα ίδια. Δηλαδή μία από τις καταστάσεις που έχουμε συνηθίσει πολλές φορές. Να δούμε έπειτα την ΑΕΚ να καταρρέει, να χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της και τα πάντα να μην λειτουργούν σωστά.

Χάθηκαν τα αστέρια της επίθεσης

Ειδικά μάλιστα σε μία μέρα που και η επίθεση της ΑΕΚ, χώλαινε επικίνδυνα και δεν δημιουργούσε αυτό που έδινε στα άλλα παιχνίδια. Γιατί σας θυμίζω, ότι σε πολλά ματς βλέπαμε και επισημαίναμε, ότι μπροστά η ΑΕΚ ήταν κούκλα και πίσω πανούκλα. Αλλά χθες, αυτή την…κούκλα δεν την πολυείδαμε. Ο Λιβάι, πριν καν ακουμπήσει την μπάλα είχε πάνω του τρεις αντιπάλους να τον μαρκάρουν. Ο Τάνκοβιτς έμεινε απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα, ο Μάνταλος ξύπνησε στο τελευταίο εικοσάλεπτο, ο Ανσαριφάρντ κατάλαβα την παρουσία του όταν αντικαταστάθηκε στο τέλος.

Αυτή ήταν η εικόνα των μεγάλων αστεριών της ΑΕΚ. Εφτανε όμως, μία στιγμή, αρκούσε μία έκρηξη για να μπορέσει να αλλάξει η κατάσταση. Ενα κλέψιμο του παικταρά Σιμάνσκι στη μεσαία γραμμή και άμεση μεταβίβαση της μπάλας προς την επίθεση, μία κίνηση του Γκαρσία που έστω κι αν δεν ήταν σωστή και φάνηκε ότι πήγε να χάσει την ευκαιρία, κατάφερε με το πείσμα του με την επιμονή του να συνεχίσει και τελικά να πετύχει το γκολ.

Αυτό πληρώνει η ΑΕΚ

Νομίζω, ότι υπό διαφορετικές περιστάσεις – όπως τη χρονιά του τίτλου και την ισοφάριση στο φινάλε με τον Λιβάγια – θα μπορούσαμε να είμαστε αρκετά ικανοποιημένοι από την εξέλιξη και την απόσπαση της ισοπαλίας στην έδρα του Παναθηναϊκού. Για να ξέρουμε τι λέμε και να μην ζούμε σε έναν κόσμο που δεν είναι πραγματικός, σε όλη την ιστορία της η ΑΕΚ δέκα νίκες έχει να επιδείξει την έδρα του Παναθηναϊκού. Ελάχιστο νούμερο για τις αναμετρήσεις των δύο ομάδων και τη διαφορά που έχουν εμφανίσει κατά καιρούς.

Πολύ καλύτερες ομάδες της ΑΕΚ δεν τα κατάφεραν κόντρα στον Παναθηναϊκό στην έδρα του, για να περιμένεις πως θα τα καταφέρει η συγκεκριμένη ομάδα. Εστω και αν ο αντίπαλος προφανώς δεν είναι ο Παναθηναϊκός άλλων εποχών, αλλά μία ομάδα που και αυτή ψάχνει να βρει το βηματισμό της. Τι πληρώνει νομίζω η ΑΕΚ τώρα και προκάλεσε πολύ μεγάλη αντίδραση από αρκετό κόσμο σε όλη αυτή την εμφάνισή της;

Μηδενική εξέλιξη

Μα όλα αυτά τα οποία έχουν συμβεί κατά τη διάρκεια της σεζόν. Είναι μία ομάδα με τεράστια, σχεδόν δυσεπίλυτα προβλήματα από το ξεκίνημα της σεζόν. Η αμυντική ανισορροπία, τα πολλά και φτηνά λάθη που γίνονται από όλους τους παίκτες, η φανερή έλλειψη αυτοπεποίθησης, οι προβληματικές επιλογές των προπονητών της. Ολα αυτά οδηγούν στο ίδιο συμπέρασμα. Η ΑΕΚ μένει στάσιμη στα ίδια και στα ίδια λάθη και δεν εξελίσσεται.

Η ΑΕΚ δεν μπορεί να αξιοποιήσει στο μέγιστο δυνατό τις επιλογές ποιότητας που έχει στην επίθεση της. Δεν μπορεί να βάλει σε σειρά και να αξιοποιήσει αυτό το πυρηνικό όπλο που λέγεται Λιβάι Γκαρσία. Γιατί πάρα πολύ απλά, όταν τον Λιβάι τον κλείνουν 2 ή και 3 ποδοσφαιριστές και δεν έχει χώρο ούτε για να ακουμπήσει την μπάλα, η ΑΕΚ θα έπρεπε να έχει αναπτύξει εδώ και πολύ καιρό την φόρμουλα για να βρίσκει λύσεις και να χτυπά στην άλλη πλευρά, που προφανώς θα μένει κενό.

Διαβάστε τη συνέχεια πατώντας εδώ

• ΑΕΚ
• αμυνα
• Καρίμ Ανσαριφάρντ
• Λιβάι Γκαρσία
• Μανόλο Χιμένεθ
• ΠΑΟ