Αγάπη για το κλαμπ ή για τις νίκες;

Αμέσως μετά την πρόκριση της ΑΕΚ στην οκτάδα της Ευρώπης στο χαντμπολ, έκανα  μια ανάρτηση στο Facebook. Και κάποιος με ρώτησε αν θα είχα κάνει ποστάρισμα, σε περίπτωση που η ομάδα είχε χάσει. Τροφή για σκέψη και μπόλικο προβληματισμό. Η αλήθεια είναι πως ενδεχομένως δεν θα έκανα ποστάρισμα σε περίπτωση ήττας. Όπως και η αλήθεια είναι πως εμείς οι άσχετοι που ακόμα αναρωτιόμαστε πως γίνεται να υπάρχει πέναλτι χωρίς να μπαίνεις στην περιοχή, μπήκαμε στο τρυπάκι να βλέπουμε χαντμπολ χάρη στις μάγκικες επιτυχίες και νίκες της ΑΕΚ.

Από την άλλη μεριά, αν το καλοσκεφτείς, εκείνο που πραγματικά μας τραβάει στην χαντμπολική ΑΕΚ, είναι ο τρόπος που και αυτά τα παιδιά της τωρινής ομάδας αλλά κυρίως αυτά της φουρνιάς Μπακαούκα, έδιναν και την ψυχή τους για το σήμα και την φανέλα. Επομένως αυτά τα συγκλονιστικά δάκρυα του Καφφάτου και του Μπάουερ για την πρόκριση, επειδή δεδομένα θα υπήρχαν και στην περίπτωση του αποκλεισμού, θα ήταν άξια αναφοράς.

Και όπως και να έχει, πάντα η συζήτηση φεύγει από τις νίκες του κλαμπ και πάει στο ίδιο το κλαμπ. Πόσοι εξ ημών, χωρίς καμία απολύτως τρέλα με το βόλει, δεν έχουμε βρεθεί σε παιχνίδι της ομάδας, χωρίς να διακυβεύεται απολύτως τίποτα. Ειδικά την δεκαετία του ’90. Έτσι, απλώς επειδή έπαιζε η ΑΕΚ. Φυσικά και όλοι μας είχαμε δώσει μάχη για να μπορέσουμε να βρεθούμε σ’ εκείνο το ένα και μοναδικό βολεϊμπολικό ευρωπαϊκό φάιναλ φορ στα Λιόσια και φωνάζαμε «γκολ» σε κάθε πόντο. Γιατί πάντα η νίκη και η επιτυχία σε τραβάει.

Αλλά υπάρχει μερίδα κόσμου, κυρίως από τα παιδιά της Ορίτζιναλ, που είναι σταθερά δίπλα στην φανέλα, ανεξαρτήτως αθλήματος, κατηγορίας και διακυβεύματος. Και  όλοι μας όμως έχουμε βρεθεί σε ματς βόλει, επειδή απλώς παίζει η ΑΕΚ. Όπως και ήταν πολύ ιδιαίτερο και στα μάτια μου πολύ όμορφο, να βλέπω το σήμα της ομάδας πάνω σε σκουφάκια του πόλο. Έστω και αν είναι ένα άθλημα που, χωρίς παρεξήγηση, αν βγάλεις την τάπα από την πισίνα, παύει να υφίσταται. Οκ, τραβηγμένο. Αλλά αντιλαμβάνεστε τι θέλω να πω.

Ακόμα και στο μπάσκετ, που όλοι μας ασχολούμαστε και είμαστε εξοικειωμένοι πολύ περισσότερο απ’ όλα τα υπόλοιπα αθλήματα, σκεφτείτε πως πριν από το 2000 και το 2002 και το Σαπόρτα και το πρωτάθλημα, οι προηγούμενες πραγματικές επιτυχίες χάνονταν στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και ακόμα πιο πίσω. Όμως την ατμόσφαιρα που υπήρχε στο Μόσχος και πιο πριν στο κλειστό του Σπόρτινγκ, δε νομίζω πως την έχω δει ξανά. Εξαίρεση ίσως το πρώτο φαιναλ φορ του Τσάμπιονς Λιγκ πριν από τρια χρόνια.

Αυτό που θέλω να πω είναι, πως τελικά αυτό που μετράει είναι το κλαμπ, είναι η φανέλα και όλο αυτό το συναίσθημα που σου προσφέρει όταν είσαι γύρω του. Προφανώς και η ΑΕΚ έχει στο dna της, την απαίτηση για νίκες (και κούπες) σε οποιαδήποτε περίσταση, με οποιονδήποτε αντίπαλο, σε οποιοδήποτε άθλημα, σε οποιαδήποτε οργάνωση. Όχι στόχο, απαίτηση. Από την άλλη μεριά ο Μπιλ Σάνκλι έλεγε πως «αν δεν μπορείτε να μας υποστηρίξετε στις ήττες και τις ισοπαλίες, δεν μπορείτε να μας υποστηρίζετε ούτε στις νίκες». Και το έλεγε στους οπαδούς της Λίβερπουλ με το βουνό από τρόπαια σε Αγγλία και Ευρώπη.

Η μυσταγωγία όμως, του να βρίσκεται κάποιος στο Άνφιλντ ή να ακολουθεί την ομάδα του σ’ όλα τα γήπεδα της Αγγλίας και του κόσμου, ακόμα και σ’ ένα κλαμπ όπως η Λίβερπουλ, δεν έχει να κάνει με τα αποτελέσματα. Και κατά τον Σάνκλι, δεν πρέπει να έχει να κάνει με τα αποτελέσματα και αυτό όχι απλώς δεν μειώνει αλλά μεγαλώνει το μέγεθος του συλλόγου. Όπως φυσικά το ίδιο ισχύει και με την ΑΕΚ. Είμαι βέβαιος πως η λαχτάρα μεγάλης μερίδας του κόσμου για την επιστροφή στη Νέα Φιλαδέλφεια, δεν έχει να κάνει καθόλου με το περιβόητο πως ο αντίπαλος θα χάνει από την Δεκελείας. Άλλωστε αυτή η μερίδα του κόσμου, ξέρει πολύ καλά πως κάτι τέτοιο δεν είναι ρεαλιστικό.

Η λαχτάρα έχει να κάνει με το δέσιμο, με τις σταθερές και με την ζωή δίπλα και γύρω από την ομάδα. Για μπύρες με τον Άκη, τον Σταύρο και τον Πάνο στα Φιλαδέλφεια πριν από τα ματς, τον Ηλία να μας λέει ιστορίες και να μας πείθει πως αποκλείεται να χάσουμε όποιον και να είναι ο αντίπαλος. Και μετά γήπεδο, αγωνία, χαρά ή λύπη, αποθέωση ή βρισίδι, απογοήτευση ή πανηγύρι και στο τέλος προσμονή μέχρι την επόμενη ακριβώς ίδια διαδικασία, no matter what, που λέμε και εμείς που μεγαλώσαμε γουστάροντας τον Γκλεν Χοντλ. Μέσα σ’ όλο αυτό, φυσικά και υπάρχει η άνευ τέλους λαχτάρα για τις νίκες και τους τίτλους. Δεν το καθορίζει όμως και αυτό φοβούμαι πως αρχίζουμε να το ξεχνάμε λίγο. Και είναι κρίμα.

Ο φίλος μου ο Μιχάλης από την Μυτιλήνη πήρε χθες στο ραδιόφωνο και μου είπε γεμάτος πίκρα και πραγματική αγωνία, ότι μ’ αυτά που γίνονται στην ΑΕΚ φέτος, έχουμε αρχίσει να μην θέλουμε να έρθει το Σαββατοκύριακο. Ενώ κάποτε αγωνιούσαμε. Ποιος να αδικήσει τον Μιχάλη που αισθάνεται έτσι; Έτσι και χειρότερα. Ωστόσο δεν γίνεται κανένα λάθος του Μελισσανίδη, καμία επιλογή του Χιμένεθ, καμία κακή εικόνα ποδοσφαιριστή, να σε κάνει να μην θέλεις να είσαι κοντά σε κάτι που κανένα πρόσωπο και κανένα αποτέλεσμα, δεν σ’ έκανε να το αγαπήσεις και να θες να είσαι δίπλα του.

Η πραγματικότητα είναι πως κάτι το γεγονός πως η ΑΕΚ είναι μακριά από το σπίτι της, από το Γκούμας και από το Μόσχος, από το σημείο αναφοράς της, πάρα πολλά χρόνια, κάτι η εποχή του facebook που οι νίκες σε βάζουν καβάλα στο άλογο αλλά οι ήττες σε βάζουν σε θέση καβαλημένου σ’ αυτόν τον virtual κόσμο, έχουν διαμορφώσει μια διαφορετική και περίεργη συνθήκη. Με το αποτέλεσμα να διαμορφώνει την σχέση με την ομάδα και όχι το ανάποδο. Και αυτό, για να εξηγούμαστε και να μην παρεξηγούμαστε, δεν έχει καμία σχέση με την κριτική ή ακόμα και με την οργή για τα στραβά αποτελέσματα.

Ο Μελισσανίδης τα έχει κάνει θάλασσα στο ποδοσφαιρικό κομμάτι και εννοείται πως θα τα ακούσει χοντρά. Ειδικά από την στιγμή που αυτή η θάλασσα όσο πάει και γίνεται πιο πλατιά. Ο προπονητής και οι παίκτες όταν είναι κατώτεροι των περιστάσεων επίσης θα τα ακούν χοντρά. Και φυσικά με τόσα προβλήματα και με την ομάδα να κινδυνεύει ακόμα και να μείνει εκτός Ευρώπης, ουδείς μπορεί να χορεύει και να παίζει χαρωπά μουσική σαν να βρίσκεται στην ορχήστρα του Τιτανικού. Οργή και απογοήτευση θα υπάρχει.

Επίσης αυτό που μας φτιάχνει όλους και αυτό που γιγαντώνει τον σύλλογο, είναι οι νίκες και οι επιτυχίες. Αλίμονο να πάμε να το παίξουμε τύπου υπεράνω και δεν μας νοιάζει. Θα ήμουν γραφικός και ψεύτης να το έγραφα. Από την άλλη, πάντα στο τέλος της ημέρας, αυτό που μέσα απ’ όλα μένει να στέκεται εκεί και πρέπει να είναι όρθιο, είναι το κλαμπ.  Ίσως λοιπόν να χρειάζεται να το αγαπήσουμε λίγο αυτό το κλαμπ λίγο περισσότερο απ’ ότι αγαπάμε τις νίκες, χωρίς να ξέρω αν γίνεται. Ίσως μέσα στην τσαντίλα μας, να πρέπει να μετρήσουμε λίγο πιο πολύ την κουβέντα του Σάνκλι, χωρίς επίσης να ξέρω αν γίνεται. Και ίσως όλο αυτό να είναι μην τόσο ρομαντικό όσο μοιάζει, αλλά φουλ ρεαλιστικό. Ίσως. Μπορεί και όχι.

• ΑΕΚ
• Κλαμπ
• ποδόσφαιρο
• χάντμπολ