Ζήτω η τρέλα

Μισό λεπτό να τα βάλουμε λίγο κάτω. Στο Αλκαζάρ έγιναν τα εξής. Η ΑΕΚ προηγήθηκε με 2-0, έχασε τεράστιες ευκαιρίες να κάνει το 3-0, τελικά έφαγε δυο γκολ, έκανε το 3-2 στο 90’, έπιασε πέναλτι της Λάρισας στο 93’ και κέρδισε με 4-2 με γκολ στο 96’. Και δεν έγιναν μόνο αυτά.

Έγιναν και άλλα πολλά. Έβαλε δυο γκολ και παραλίγο να κάνει χατ τρικ, ο Ολιβέιρα του οποίου το συμβόλαιο που λήγει το καλοκαίρι είναι ακόμα στον αέρα. Τα δυο λάθη στην άμυνα για τα δυο γκολ της ΑΕΛ, τα έκανε το wonder kid της, που κυρίως τον χαρακτηρίζει η σοβαρότητα. Την σέντρα για το 3-2, την κάνει ο Νταντσένκο που από την στιγμή που μπήκε στην θέση του απροσπέλαστου μέχρι εκείνη την ώρα Μπακάκη, η άμυνα της ΑΕΚ έχει αρχίσει να μπατάρει. Και το 3-2 το κάνει ο Αλμπάνης που δεν έχει σκοράρει φέτος.

Ο πρώτος που τρέχει μετά το 3-2 και πέφτει πάνω στον Χιμένεθ και τον αγκαλιάζει, είναι ο Τάνκοβιτς, ο οποίος εδώ και πολύ καιρό ψάχνει βηματισμό με τον Ισπανό προπονητή. Το πέναλτι για να μην γίνει το 3-3, το πιάνει ο Αθανασιάδης, που έχει κάνει απανωτά χοντρά λάθη στα προηγούμενα παιχνίδια. Και το 4-2 το κάνει ο Σιμάνσκι, που σ’ όλο το ματς παίζει ως μοναδικός κόφτης, αλλά στο 96’ έχει τα κουράγια να φτάσει πρώτος στην αντίπαλη περιοχή.

Με λίγα λόγια και σε μια φράση, ζήτω η τρέλα. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να μπορείς να πεις γι αυτή την φετινή ΑΕΚ και τα καμώματά της. Δεν υπάρχει απολύτως τίποτα ποδοσφαιρικά λογικό, σ’ όλο αυτό που συμβαίνει φέτος στην ομάδα. Τίποτα όμως. Και φυσικά μέσα σε τέτοιου είδους συνθήκες τρέλας, κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να περιμένει πλέον από την ομάδα. Ούτε καν ο ίδιος ο προπονητής της, που μέσα σε διάστημα λίγων λεπτών, από τον μονόλογο «δεν γίνονται αυτά», βρέθηκε χαμένος στις αγκαλιές των ποδοσφαιριστών του. Για πρώτη φορά φέτος.

Αυτό το κουβάρι…

Είναι μάλιστα ίσως και η ωραιότερη φετινή εικόνα, αυτή που είδαμε όλοι μετά το 3-2. Ένα κουβάρι τους παίκτες που ήταν μέσα στο γήπεδο, ένα κουβάρι όλους εκείνους που ήταν στον πάγκο. Όπως έγραψε ο συνάδελφος Γεωργίου στο φου-μπου και συμφωνώ απόλυτα, αυτή η νίκη έτσι όπως ήρθε, μπορεί να «σφίξει» και να «τσιγκλήσει» την ομάδα. Κάτι που φυσικά και της έλλειπε από την αρχή της σεζόν. Σκεφτείτε πως αυτή ήταν η πρώτη φορά φέτος, που όλη η ομάδα έγινε τόσο πολύ κουβάρι για να πανηγυρίσει. Ίσως περισσότερο ακόμα και από τη νίκη πρόκριση επί της Βόλφσμπουργκ. Ενδεχομένως διότι αυτή την στιγμή, αυτά τα ξεσπάσματα και αυτή την συσπείρωση, όλοι μέσα στην ομάδα αισθάνονται πως τα έχουν τεράστια ανάγκη.

Φυσικά και είναι ασύλληπτο που ένα τέτοιο ματς, το οποίο μπορούσε να πάει σ’ ένα ξεκούραστο 3-0, έγινε τέτοιο θρίλερ. Αλλά όταν σταθερά από τις 22 Γενάρη, η ΑΕΚ δέχεται δυο γκολ σε κάθε ματς, εκτός αυτού με τον ΟΦΗ, δεν μπορεί ποτέ και σε κανένα ματς να είναι ήσυχη. Δυο γκολ από τον ΠΑΟΚ, δυο από τον ΠΑΣ, δυο από τον Απόλλωνα, δυο από τον Άρη, δυο από τον Βόλο, δυο από την Λάρισα. Δώδεκα γκολ παθητικό, στα έξι από τα επτά τελευταία ματς για πρωτάθλημα και κύπελλο. Καμία ομάδα στον κόσμο, δεν μπορεί να πετύχει απολύτως τίποτα, με τέτοιες επιδόσεις στην ανασταλτική της λειτουργία.

Αυτή η άμυνα…

Κάθε φορά, σε κάθε ματς, χρειάζεται ένα κλάσμα δευτερολέπτου, μισή και ούτε καν ολόκληρη στιγμή, για να χάσει η ΑΕΚ ολόκληρη την αμυντική της ισορροπία και να την πάρει ο κατήφορος. Τώρα στην Λάρισα όλα άρχισαν όταν βγήκε ο Μπακάκης και μπήκε ο Νταντσένκο. Και ολοκληρώθηκαν με τις αδράνειες και τα λάθη του Λάτσι και του Λόπες. Βεβαίως για να ξεχωρίσουμε κάποια πράγματα. Τα λάθη από ένα παιδί 19 χρονών, προφανώς και η ΑΕΚ τα περιμένει και τα ξέρει και είναι το τίμημα για να μπορέσει αυτό το τεράστιο ταλέντο να γίνει σωστός αμυντικός. Αλλά από τους έμπειρους ούτε τα περιμένει, ούτε μπορεί να τα δικαιολογήσει.

Και για να πάμε και στο δια ταύτα, ο Χιμένεθ πρέπει να βρει επειγόντως γιατρειά για όλο αυτό που συμβαίνει με την άμυνα. Παρόλο που οι απουσίες δεν βοηθάνε. Όμως είναι δεδομένο, πως μια ομάδα που σε κάθε ματς δέχεται δυο γκολ, δεν μπορεί να πετύχει κανέναν απολύτως στόχο. Θα κερδίσει με 4-2 ομάδες όπως ο Βόλος και η Λάρισα, αλλά δεν θα κερδίσει τον ΠΑΟΚ και θα χάσει από τον Άρη. Στην επίθεση, την άκρη ο Χιμένεθ δείχνει πως μπορεί να την βρει. Ειδικά από την στιγμή που δείχνει να έχει βρει την άκρη με τον Τάνκοβιτς και κρατά στην εξίσωση τον Ολιβέιρα. Όμως πρέπει επειγόντως αυτή την άκρη να την βρει και στην άμυνα.

Επίλογος…

Και τρια τελευταία πραγματάκια από το ματς στο Αλκαζάρ. Ο Λιβάι είναι και πάλι ο πιο επιδραστικός παίκτης της ΑΕΚ με δυο ασίστ σχεδόν πάρε – βάλε. Αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να τον προστατεύσουν οι διαιτητές από το ατελείωτο ξύλο. Επίσης ο Σιμάνσκι παίζει σ’ όλο το ματς ως μοναδικός κόφτης μπροστά από τα στόπερ, καθώς δεν υπάρχει επί της ουσίας στο γήπεδο άλλο αμυντικό χαφ κι όμως έχει τις δυνάμεις να βρεθεί στο 96’ πρώτος στην αντίπαλη περιοχή και να σκοράρει. Ρισπέκτ. Όπως ρισπέκτ και στον Ολιβέιρα, που μόνο αγωνιστική συμπεριφορά ποδοσφαιριστή που σε τρεις μήνες μένει ελεύθερος, δεν έχει. Και σ’ αυτό έχει παίξει ρόλο και ο Χιμένεθ.

• ΑΕΚ
• λάρισα