Ψυχολογικές «ντόπες» δεν χρειάζονται οι παίκτες, αλλά όσοι τους βλέπουν στο γήπεδο

Καλημέρα και καλή Πρωτοχρονια σε όλους. Και καλή χρονιά, αφού είναι το τελευταίο blogγια το 2020. Με υγεία και μακάρι να βρεθούν λύσεις για τα τεράστια προβλήματα που έχει δημιουργήσει σε τόσο κόσμο αυτή η ιστορία με την πανδημία.

Είναι πολύ περίεργη αυτή η Πρωτοχρονιά για μας τους ΑΕΚτζήδες. Προερχόμαστε από τόσα πολλά, έντονα και όχι θετικά κατά βάση στο τέλος του 2020 και με το καλημέρα, με το που θα σηκωθείς ας πούμε από το Πρωτοχρονιάτικο τραπέζι σε περιμένει ένα ντέρμπι στο Φάληρο με τον ΟΣΦΠ. Δεν θυμάμαι κάτι ανάλογο. Μια φορά μόνο, την σεζόν που πήραμε τελικά το πρωτάθλημα, ήταν το πρώτο ματς της χρονιάς με τον ΟΣΦΠ στην Ρόδο, χάσαμε με 1-2. Τζάμπα. Αλλά ήταν στις 7 Ιανουαρίου, ανήμερα του Άι Γιαννιού. Όχι στις 3 του μήνα, όπως τώρα.

Συμφωνώ με αυτό που έγραψε ο άλλος Τάσος του site, πως δηλαδή η αντίδραση της ΑΕΚ σε όλο αυτό που έχει συμβεί δεν θα κριθεί σε ένα ματς, όσο σημαντικό και να είναι. Συμφωνώ γενικώς. Αλλά ειδικώς τώρα, κακά τα ψέματα, αν θέλουμε να μιλάμε για άμεση αντίδραση, αυτή περνάει υποχρεωτικά από το συγκεκριμένο παιχνίδι. Δεν γίνεται διαφορετικά. Αλλιώς αλλάζει η κουβέντα και μιλάμε για την αντίδραση μακροπρόθεσμα, αλλά με την ομάδα φορτωμένη με ένα ακόμη αρνητικό αποτέλεσμα.

Το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό είναι πολύ σημαντικό

Οπότε το ματς είναι πολύ σημαντικό για πάρα πολλούς λόγους και ψυχολογικούς και βαθμολογικούς.

Το να είσαι μετά το πρώτο παιχνίδι της χρονιάς, από το μείον οκτώ στο μείον πέντε θα είναι σημαντικό και είναι ο μόνος ρεαλιστικός στόχος που μπορείς να έχεις και να διεκδικήσεις άμεσα. Έτσι κι αλλιώς αυτή η ομάδα τελικά δεν μπόρεσε να αποφύγει για τρίτη συνεχόμενη σεζόν να κάνει μετά από ένα σημείο όλα τα παιχνίδια τελικούς χωρίς αύριο από βαθμολογικής άποψης. Οπότε με αυτό θα ζήσει και τώρα, όσο μπορέσει να ζήσει και για φέτος.

Βεβαίως, μιλάμε για νίκη. Για τίποτε άλλο. Μια ισοπαλία ναι μεν θα διαφυλάξει την θετική αύρα της επιστροφής του Μανόλο, ναι μεν θα έχει την σημασία της ψυχολογικά, από την στιγμή που μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα η ΑΕΚ σε δύο ματς δεν θα έχει χάσει από τον ΟΣΦΠ, που εμφανίζεται αυτή την περίοδο με όλα τα πλεονεκτήματα υπέρ του στην σύγκριση μαζί της, αλλά βαθμολογικά θα έχει μείνει στους οκτώ βαθμούς διαφορά από τον ΟΣΦΠ. Πιθανό να ανοίξει και με τους άλλους δύο με μια ισοπαλία και θα έχει στο αμέσως προσεχές διάστημα Άρη και ΠΑΟΚ στην Θεσσαλονίκη.

Οπότε πρέπει να μιλάμε για νίκη και μόνο η νίκη έχει σημασία. Κι αυτή η κουβέντα δεν πρέπει να μας φοβίζει. Αν φοβίζει κάποιον ή κάποιους μέσα στην ομάδα, τότε το πρόβλημα είναι του κάποιου ή των κάποιων, όχι δικό μας.

Αλλά για να ξεφύγω λίγο από την λογική του αποτελέσματος και μόνο, επειδή ένα αποτέλεσμα στο ποδόσφαιρο είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων, περιμένω να δω και την εικόνα. Κι εγώ και πολύς κόσμος.

Κάποιοι παίκτες βρίσκονται χαμηλά στην εκτίμηση του κόσμου

Καλώς ή κακώς με τις τελευταίες εξελίξεις, μπορεί ενδεχομένως εντός ομάδας να υπάρχει αίσθηση πως βρέθηκε μια διέξοδος, αλλά δεν ξέρω αν έχει γίνει αντιληπτό, πως ένα γκρουπ ποδοσφαιριστών βρίσκεται πιο χαμηλά στην συνείδηση και την εκτίμηση του κόσμου, από ποτέ.

Βλέπω παντού στα social media συζητήσεις για «κλίκες» για «δημόσιους υπαλλήλους». Μου έρχονται μηνύματα που αν τα έδειχνα σε κάποιους, θα αισθάνονταν πολύ άσχημα. Δεν είναι η πρώτη φορά που λέγονται και γράφονται αυτά τα πράγματα, αλλά είναι η πρώτη φορά που λέγονται και γράφονται τόσο έντονα και έχουν γίνει πολλοί αυτοί που αρχίζουν να τα θεωρούν δεδομένα.

Το σημειώνω γιατί πραγματικά μου κάνει εντύπωση. Βλέπω εκτός ορίων πλέον ακόμη και ανθρώπους που ξέρω καλά πως έδειξαν μεγάλες ψυχολογικές αντοχές στα όσα δυσάρεστα μας έχουν προσφέρει οι ποδοσφαιριστές αυτής της ομάδας, εδώ και καιρό τώρα. Υπάρχει αγανάκτηση για την εικόνα και την ευκολία με την οποία παραδίδουν τα όπλα σε κάθε δυσκολία. Πηγαία αγανάκτηση και δεν την βλέπω να υποχωρεί εύκολα.

Και νομίζω ο εκνευρισμός γίνεται μεγαλύτερος, όταν διαβάζεις κι ακούς ρεπορτάζ του στυλ «ψυχολογικές ντόπες Κονέ» στους παίκτες. Ξέρετε κάπου καταντάει και προκλητικό. Για ποιο ακριβώς πράγμα χρειάζονται «ντόπες»; Για να παίξουν ποδόσφαιρο; Για να μη δεχτούν το 4-4 από τον Απόλλωνα ενώ μέχρι το 92΄νικούσαν με 2-4; Για να μη τους βάλει στην περιοχή τους ο Βόλος με το που προηγήθηκαν από απευθείας κόρνερ; Για να μη τους κάνει «γιο γιο» ο Χατζηγιοβάννης και ο Ζαγαρίτης; Για να μη βλέπουν τον Βρουσάι και να αρχίζουν να παραπατάνε; Σας παρακαλώ πολύ, υπάρχει κι ένα όριο.

Αν χρειάζονται κάποιοι «ντόπες», είμαστε εμείς που τους βλέπουμε και υποφέρουμε. Όχι αυτοί που εννιά στις δέκα είναι ασυνεπείς στις υποχρεώσεις τους απέναντι στην ομάδα και στον κόσμο και μόνιμα είναι έξω από το κάδρο των ευθυνών.

Το λέω ξανά. Είναι λάθος να θεωρηθεί εντός ομάδας, πως είχαμε ακόμη μια από τα ίδια. Πως δηλαδή έγινε ό,τι έγινε, αλλάξαμε πάλι τον προπονητή, φέραμε τον Μανόλο κι εντάξει όλα ήρεμα πλέον. Δεν βλέπω ηρεμία και νομίζω με κόσμο στο γήπεδο, πολλοί και στα Σπάτα θα είχαν καταλάβει ήδη τι εννοώ, από το τέλος του ματς με τον Βόλο.

Και σίγουρα το σκηνικό με τις απουσίες από την πρώτη προπόνηση της ομάδας, δεν βοήθησε καθόλου να αμβλυνθεί αυτό το κλίμα. Αντίθετα, το έκανε ακόμη πιο έντονο.

Για μένα τα αμέσως επόμενα παιχνίδια θα κρίνουν σε μεγάλο βαθμό το που θα καταταχθούν μια για πάντα κάποια πρόσωπα από την ομάδα, στην συνείδηση του κόσμου. Το κλίμα είναι βαρύ για πολλούς και ο κόσμος βαρέθηκε τις δικαιολογίες και τα περάσματα κάτω από τον πήχη στα δύσκολα.

Και νομίζω πως αργά ή γρήγορα, όσο επαναλαμβάνονται τα ίδια σκηνικά και η στάση της διοίκησης θα αλλάξει. Ό,τι έγινε με τον Καρέρα, ενδεχομένως και με τον Ίβιτς, δεν πρέπει να είναι «άλλη μία από τα ίδια», αλλά η τελευταία ευκαιρία για κάποιους. Με πολλές αμφιβολίες ήδη, αν την αξίζουν κι αυτή …

• ΑΕΚ
• Μανόλο Χιμένεθ
• ντέρμπι
• ολυμπιακός
• Τάσος Τσατάλης