Δεν θέλουμε νερό, έχουμε τον Μαραντόνα!

Τη μέρα που γεννήθηκα (και συγχωρήστε μου τον πρόλογο με την προσωπική αναφορά), Κυριακή 25 Ιουνίου 1978, η Αργεντινή σήκωνε το Παγκόσμιο Κύπελλο! Έτσι, έχω να το υπερηφανεύομαι από μικρός, ότι ξημερώματα Κυριακής γεννήθηκα και το ίδιο βράδυ, η μία από τις δύο αγάπες που είχα ανέκαθεν από εθνικές ομάδες (η άλλη είναι η Ιταλία), στέφθηκε παγκόσμια πρωταθλήτρια.

Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, επειδή δεν είχε κλείσει καν το 18^ο έτος της ηλικίας του, αποφασίστηκε τότε, δεκατρείς μέρες πριν από τη σέντρα του Μουντιάλ, να αποκλειστεί από την αποστολή της Εθνικής Αργεντινής, επειδή είχε θεωρηθεί μικρός για να σηκώσει το βάρος της μεγαλύτερης παγκόσμιας ποδοσφαιρικής διοργάνωσης και μάλιστα μέσα στη χώρα του. Νομίζω ότι ήταν καλύτερα και για τον ίδιο, γιατί ήταν μια διοργάνωση που είχε συνδεθεί με το δικτατορικό καθεστώς του Χόρχε Βιδέλα στην Αργεντινή.

Κομμάτι της ψυχής και των παιδικών μας αναμνήσεων…

Προφανώς, δεν χρειάζεται να πω τι σήμαινε ο Ντιέγκο για όλους όσοι τον προλάβαμε και μάλιστα τον ζήσαμε και τον συνδυάσαμε με τα παιδικά μας χρόνια. Βασικά, δεν γίνεται και να πω, γιατί πολύ απλά, είναι ένα κομμάτι της ψυχής και των παιδικών μας αναμνήσεων.

Επίσης, αυτό που δεν νομίζω ότι γίνεται είναι να μιλήσεις αντικειμενικά για τον επί γης ποδοσφαιρικό Θεό, που «έφυγε» σήμερα για να πάει να συναντήσει τον δημιουργό του. Ο Ντιέγκο είναι το απόλυτο παράδειγμα αυτού που συνδύασε τη θεϊκή του φύση, όπως αυτή αποτυπώθηκε στη σχέση του με την μπάλα, με τις ανθρώπινες αδυναμίες, τα πάθη και τα λάθη του.

Σίγουρα, δεν υπήρξε ο κορυφαίος αθλητής. Βασικά, δεν υπήρξε ποτέ αθλητής. Ίσως αυτό και να είναι που καθιστά ακόμα πιο μεγαλειώδη, τη θεϊκή ποδοσφαιρική του ύπαρξη. Είναι όμως αυτός, για τον οποίον οι Ναπολιτάνοι έγραψαν με γκράφιτι έξω από το νεκροταφείο και έλεγαν στους νεκρούς τους στα μνήματα «δεν ξέρετε τι χάνετε».

Οι Θεοί δεν πεθαίνουν ποτέ…

Τη σεζόν 1986-1987, οι Μιλανέζοι στο ματς του πρώτου γύρου με την Νάπολι, είχαν σηκώσει πανό που έγραφε «Άπλυτοι Ναπολιτάνοι, έχετε νερό;;;», στο πλαίσιο της κοροϊδίας του πλούσιου ιταλικού βορρά έναντι του φτωχού νότου. Στο ματς του δεύτερου γύροι, οι Ναπολιτάνοι απάντησαν με το δικό τους πανό, που έγραφε: «Δεν θέλουμε νερό, έχουμε τον Μαραντόνα».

Ναι, ο Ντιέγκο ήταν, είναι και θα είναι για πάντα, ο μοναδικός παγκόσμιος ποδοσφαιρικός Θεός. Και οι Θεοί δεν πεθαίνουν ποτέ. Απλά, πάει να ξεκουραστεί και να πει σε εκείνους τους Ναπολιτάνους που δεν τον είχαν προλάβει: «είμαι αυτός για τον οποίον, έρχονταν στα μνήματα και σας έλεγαν ότι δεν ξέρετε τι χάνετε…». Εμείς που σε προλάβαμε, σε ευχαριστούμε τεράστιε Ντιέγκο!

Κι αν νομίζετε ότι είναι τυχαίο που έφυγε την ίδια μέρα με τον Φιντέλ Κάστρο, προφανώς και θα αστειεύεστε. Εκείνος το επέλεξε. Άλλωστε, Θεός είναι, ότι θέλει κάνει…

Υ.Γ.: Όταν η ΑΕΚ παίζει με μια ομάδα του επιπέδου της Ζόρια, οφείλει να την κερδίζει. Αυτό είναι αυτονόητο, αλλά στη θεωρία. Στην πράξη, τίποτα δεν είναι αυτονόητο στο ποδόσφαιρο. Ούτε και στη ζωή. Μάλλον τώρα θα πρέπει να το συνειδητοποιούν όλοι, όταν διαπιστώνουν ότι δεν είναι καν αυτονόητο, το να πάρεις τον άλλον μια αγκαλιά, το να πας να πιείς έναν καφέ, το να πας στο γήπεδο να δεις την αγαπημένη σου ομάδα. Και πόσα ακόμα, πολύ πιο σοβαρά. Όπως και να έχει, το βράδυ της Πέμπτης γύρω στις 22:00, θα θέλουμε να έχει η «Ένωση» έξι βαθμούς στον όμιλο και να έχει κάνει «διπλό» η Λέστερ στην έδρα της Μπράγκα, ώστε να έχουν και οι Πορτογάλοι έξι βαθμούς στον όμιλο. Για να δούμε…

Υ.Γ.2.: Βιώνουμε όλοι μας, πολύ δύσκολες καταστάσεις και αναζητούμε διεξόδους για να χαμογελάσουμε. Κι ότι αφορά στην αγάπη μας για την ΑΕΚ, είναι πάντα μια διέξοδος. Την Τετάρτη, με έκανε να χαμογελάσω αυτόματα, η είδηση για το γήπεδο χάντμπολ ευρωπαϊκών προδιαγραφών, που οραματίζεται, αλλά και δουλεύει ασταμάτητα εδώ και καιρό, ο Σταμάτης Παπασταμάτης. Έκλεισα τα μάτια και ονειρεύτηκα την επόμενη σεζόν, να μπορούμε να είμαστε καλά, να είμαστε όλοι μαζί, να μπορούμε να περάσουμε τα χέρια στους ώμους, να πίνουμε τον καφέ μας στη Νέα Φιλαδέλφεια και να πηγαίνουμε στα… σπίτια μας. Στην «Αγια-Σοφιά», στο μπασκετικό Παλάτι της «Βασίλισσας» στα Άνω Λιόσια και στο υπερσύγχρονο γήπεδο χάντμπολ της κορυφαίας ομάδας της χώρας. Και για να ξέρουμε τι λέμε, ανεξαρτήτως των δύσκολων καταστάσεων που περνάμε αυτή τη στιγμή της ζωής μας, θα μπορέσουμε να τα ζήσουμε, όλοι μαζί, γιατί δεν είναι πλέον όνειρα. Ήταν όνειρο για πολλά χρόνια, το να έχει η ΑΕΚ τα «σπίτια» της σε όλα τα αθλήματα. Τώρα πια όμως, είναι μια ορατή πραγματικότητα. Και δεν θα πρέπει και ποτέ να ξεχνάμε σε ποιους οφείλεται.

• ΑΕΚ
• Αργεντινή
• Ζόρια
• Νάπολη
• ντιεγκο μαραντονα
• Σταμάτης Παπασταμάτης
• Φιντέλ Κάστρο