ΑΕΚ για να…γουστάρεις, αγκαλιά με το Champions League

Το ποδόσφαιρο δεν είναι άθλημα δικαιοσύνης. Το έλεγα αυτό και πριν από λίγες ημέρες, όταν ορισμένοι στέκονταν στις ευκαιρίες που χάθηκαν και δεν ήρθαν οι νίκες στα προηγούμενα ματς με τον Αρη. Αλλά από την άλλη, ειδικά σε βάθος χρόνου και όχι σε ένα και μόνο παιχνίδι, το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι που έχει δικαιοσύνη στη βάση του. Η καλύτερη ομάδα, εκείνη που δείχνει τη μεγαλύτερη σταθερότητα και που ξέρει πώς να αντέξει στο χρόνο και την πίεση, είναι και εκείνοι που τελικώς επικρατεί.

Επειτα από το νέο αεράτο πέρασμα από τη Θεσσαλονίκη και τη συντριβή του Αρη, η ΑΕΚ πλέον βρίσκεται «αγκαλιά» με το Champions League της ερχόμενης περιόδου. Στόχος μικρός για το μέγεθος της ΑΕΚ, στόχος τεράστιος και ανέλπιστος, εάν αναλογιστεί κάποιος σε ποια κατάσταση άφησε την ΑΕΚ η λαίλαπα Καρντόσο και πως κατάφερε να αντέξει όλο αυτό το ζόρι που χρειάστηκε για να βγει τώρα στον αφρό. Αλλά είναι μια δικαίωση, για την ομάδα που μπορεί και στέκεται απέναντι σε όλους.

Για το ματς είναι προφανές, ότι δεν χωρά σε μεγάλη κριτική. Η ΑΕΚ είναι τρεις κλάσεις πάνω από τον Αρη. Ετσι και αλλιώς, η σεζόν για τον Αρη τελείωσε όταν ο Λιβάγια γκρέμισε τις…ταράτσες πριν από λίγες ημέρες στις καθυστερήσεις. Τα όνειρα, οι ελπίδες, οι…επιχορηγήσεις, όλα είχαν επενδυθεί πάνω σε αυτήν τη διαδικασία. Όταν τελείωσε η σεμνή τελετή, ο Αρης είναι ένα συνονθύλευμα που περιφέρεται ψάχνοντας κάπου για να πιαστεί.

Η ΑΕΚ απέναντι στον οργασμό τύχης

Δεν ενδιαφέρει κιόλας, γιατί ποτέ σε όλα αυτά τα χρόνια, δεν υπήρξαν περίοδοι που να υπάρχουν κοινοί στόχοι μεταξύ των δύο ομάδων. Για την ΑΕΚ ήταν σημαντικό να μην ανακαλύψει πάλι ο Αρης κάποιον απίθανο τρόπο για να βγάλει λαγούς, πουλιά, ελέφαντες και άλλα σχετικά ζώα από το καπέλο. Πως η ΑΕΚ θα μπορούσε να αντέξει απέναντι στον οργασμό τύχης που λούζει εσχάτως την ομάδα της Θεσσαλονίκης. Αρα, το κρίσιμο διάστημα ήταν από το – απίστευτο και όμως, απόλυτα αληθινό – γκολ του Γκάμα και έπειτα.

Είναι τρομερό, πως στην πρώτη φορά που ο Αρης πέρασε τη σέντρα, με έναν παίκτη που δεν ήξερε τι να κάνει με την μπάλα και στην απελπισία του έριξε ένα σουτ που δεν είχε καν δύναμη, όλο το σύμπαν συνωμότησε για να φτάσει η μπάλα στα δίχτυα. Ο Βέρντε δεν ακολούθησε, ο Σιμόες δεν έπεσε πάνω, η μπάλα κόντραρε στον Τσιγκρίνσκι, πήγε στην απέναντι γωνία και αιφνιδίασε τον Μπάρκα. Μύθος, να το διηγείσαι και να γελάς.

Θα μπορούσε να κλάψεις, εάν η ΑΕΚ έχανε το μυαλό της και έδινε ξανά τη δυνατότητα στον Αρη να ελπίζει. Νομίζω, πως όλα τελείωσαν από τη στιγμή που η ΑΕΚ επανήλθε πριν καν βγει το ημίχρονο. Αυτό το μαγικό, με έξι φάσεις σε επτά λεπτά, δεν το βλέπω ούτε σε ματς στο πλέι στέισον. Εκανε τη μία φάση μετά την άλλη, η μπάλα δεν έμπαινε. Φαινόταν, πως υπήρχε τεράστιο άγχος. Θα μπορούσε να πνίξει τους παίκτες; Θα μπορούσε.

Εκεί, καθάρισε ο Καρέρα. Για να αποδίδουμε τα εύσημα στον Ιταλό, ήταν εκείνος που βγήκε μπροστά. Στο ημίχρονο καθάρισε το μυαλό των παικτών, τους έκανε να πιστέψουν απόλυτα στον εαυτό τους και φαινόταν πως το δεύτερο γκολ ήταν απλά θέμα χρόνου. Που ήρθε ξανά από ασίστ του Μάνταλου, που αν την έκανε κάνας άλλος θα μας τα ζάλιζαν επί τριήμερο. Αλλά για να είμαι απόλυτα δίκαιος, ο μέγιστος κριτής του ματς, λέγεται Ολιβέιρα.

Διαβάστε τη συνέχεια πατώντας εδώ

• aris
• ΑΕΚ
• μαρκο λιβαγια
• Μάσιμο Καρέρα
• Μιγκέλ Καρντόσο
• νελσον ολιβειρα
• Ντμίτρο Τσιγκρίνσκι
• Πέτρος Μάνταλος