Ε, τι να κάνουμε τώρα; Υπάρχουν σφαίρες και σαΐτες που κυκλοφορούν… αδέσποτες

Στο νοσοκομείο Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού», ένα κοριτσάκι 8 ετών, η μικρή Αλεξία, χαροπαλεύει. Καθόταν κι έπαιζε αμέριμνη στην αυλή του σπιτιού της μαζί με τα δύο μεγαλύτερα αδερφάκια της, έξω από τη Θήβα, όταν σφηνώθηκε στο κεφάλι της, μια σφαίρα από μπαλοθιά σε πασχαλινό γλέντι που γινόταν στην περιοχή.

Θυμίζω ότι ανάλογο περιστατικό είχε συμβεί πριν από δύο χρόνια στο Μενίδι, όταν μια άλλη σφαίρα που προερχόταν από γλέντι στην περιοχή, είχε αφαιρέσει  τη ζωή του 11χρονου Μάριου, που έπαιζε στο προαύλιο του σχολείου του.

Αυτές οι σφαίρες, που αφαιρούν ζωές μικρών παιδιών, που κάθονται και παίζουν, είτε στην αυλή του σπιτιού τους, είτε του σχολείου τους, χαρακτηρίζονται «αδέσποτες» γιατί φαίνεται αποφασίζουν… μόνες τους να μπουν στη θαλάμη ενός όπλου ή μιας καραμπίνας, να εκπυρσοκροτήσουν και να πάνε να κόψουν τόσο νωρίς και τόσο άδικα, το νήμα της ζωής αθώων ψυχών.

Στην Καλαμάτα, ένας 53χρονος έφυγε από τη ζωή λόγω του δολοφονικού εθίμου του σαϊτοπόλεμου. Φίλος και συνεργάτης του, που ήταν μπροστά στο τραγικό γεγονός, κατήγγειλε ότι δεν υπήρχε το παραμικρό μέτρο ασφαλείας, δεν υπήρχε ασθενοφόρο, δεν υπήρχε γιατρός.

Μάλιστα, περιέγραψε ότι έφυγαν άλλες τρεις σαΐτες (λογικά θα ήταν κι αυτές… αδέσποτες) μια προς τον ουρανό, μια προς το νότο και άλλη μια προς τον βορρά. Η μια μάλιστα εξ’ αυτών χτύπησε ένα κοριτσάκι στην πλάτη και το έριξε κάτω, τραυματίζοντάς το, ευτυχώς όχι σοβαρά.

Στην πρώτη περίπτωση, των… αδέσποτων σφαιρών, έχουμε τους εκάστοτε υπουργούς που τάσσονται υπέρ της αλλαγής του νομικού καθεστώτος που αφορά στην παράνομη οπλοχρησία και στις μπαλοθιές και προτείνουν να ληφθούν αυστηρότερα μέτρα. Μηδενική ανοχή και άλλα τέτοια… χαριτωμένα. Μέχρι να ξαναμπεί η ίδια «κασέτα» στην επόμενη «αδέσποτη» σφαίρα. Τώρα, για ποιο λόγο το προτείνουν οι υπουργοί και από ποιον περιμένουν να εκτελέσει την… πρότασή τους, ένας Θεός το ξέρει!

Στη δεύτερη περίπτωση, των… αδέσποτων σαϊτών, ακούσαμε τον Δήμαρχο Καλαμάτας, πριν στεγνώσει το αίμα και πριν κηδευτεί ο 53χρονος συνάνθρωπός του, να δηλώνει τα εξής: «Μιλάμε για ένα έθιμο 150 χρόνων, που δεν καταργήθηκε ούτε στη δικτατορία. Προφανώς όταν υπάρχει μπαρούτι ή φωτιά, το ατύχημα είναι ένα ενδεχόμενο. Αντικειμενικά, το έθιμο κάνει καλό και ωφελεί την πόλη γιατί όλα τα Μέσα Ενημέρωσης αναφέρονται σε αυτό το γεγονός. Δεν πρέπει να καταργηθεί. Χιλιάδες κόσμος το παρακολουθεί. Δεν συμβαίνει μόνο στην Καλαμάτα, αλλά και στη Χίο, στο Αγρίνιο, στη Ναύπακτο. Το υπουργείο Οικονομικών εγκρίνει τη δαπάνη, αλλά όταν συμβεί κάτι, κάνει ότι δεν ξέρει και ότι φταίει ο Δήμος».

Κι αν αντέξατε να διαβάσατε μέχρι εδώ, διαβάστε και τι λέει ο Δήμαρχος Καλαμάτας όσον αφορά στις ευθύνες του τραγικού συμβάντος. «Υπάρχει ένας ανταγωνισμός μεταξύ γειτονιών και ενοριών. Και σε αυτό το πλαίσιο, ενδεχομένως να είχαν φορτωθεί κάποιες σαΐτες παραπάνω απ’ ότι πρέπει με αποτέλεσμα να τους ξεφύγουν από τα χέρια. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να ελεγχθεί. Θα πρέπει να είσαι πάνω από τη σαΐτα όταν τη γεμίζει ο σαϊτομάχος. Να υπάρχει ένα μέτρο, τι πετρέλαιο βάζει μέσα, τι μπαρούτι βάζει. Εγώ είμαι υπέρ της συνέχισης του εθίμου γιατί είναι ένα έθιμο πατροπαράδοτο, αλλά να γίνεται καλύτερος έλεγχος από το κράτος».

Ειλικρινά, δεν είμαι σε θέση να σχολιάσω κάτι, ούτε νομίζω ότι… σηκώνει κάποιο σχόλιο, η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει, η ελληνική κοινωνία. Όταν νεκρά παιδιά, διασωληνωμένα παιδιά, ακρωτηριασμένα παιδιά, αθώα θύματα, όχι απλά πια δεν τα θρηνούμε καν, αλλά διακατεχόμαστε από τη νοοτροπία του τύπου… «ε, τι να κάνουμε τώρα, υπάρχει και η πιθανότητα να πάρει και καμία ζωή, καμία… αδέσποτη σφαίρα ή σαΐτα», δεν μπορεί να σχολιάσεις κάτι.

Άλλωστε, δεν υπάρχει κάτι που να μπορεί να αποδώσει καλύτερα, την κατάντια του νεοέλληνα, από τα λόγια του αείμνηστου Θανάση Βέγγου στη συγκλονιστική ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Το βλέμμα του Οδυσσέα» το 1995, όταν υποδυόμενος έναν ταξιτζή που σταμάτησε σε πυκνή χιονόπτωση, λέει με λόγια πικραμένα στον πελάτη του, που τον ρώτησε γιατί σταμάτησε: «Σταμάτησα γιατί μιλάω με το χιόνι 25 χρόνια. Το χιόνι το ξέρω και με ξέρει. Σταμάτησα γιατί το χιόνι μου είπε όχι. Και το χιόνι πρέπει να το σέβεσαι».

Και καταλήγει, ο σπουδαίος και αθάνατος καλός μας άνθρωπος, στη συγκλονιστική του ερμηνεία: «Ξέρεις κάτι; Η Ελλάδα πεθαίνει. Πεθαίνουμε σα λαός. Κάναμε τον κύκλο μας. Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια, ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα. Και πεθαίνουμε…. Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα. Γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο». Αυτά ειπώθηκαν σε ταινία, επαναλαμβάνω το 1995.

Φαντάζομαι όχι επειδή, οι αείμνηστοι Θόδωρος Αγγελόπουλος και Θανάσης Βέγγος, είχαν δει τόσο μπροστά που είχαν καταλάβει ότι θα ερχόταν η στιγμή που η Ελλάδα ως χώρα θα έπαυε εντελώς πια να ορίζει τη μοίρα της, αλλά επειδή είχαν δει τον αργό θάνατο του νεοέλληνα, που μπροστά στην ιδιοτέλεια, το βόλεμα και την καλοπέρασή του, θα έφτανε ύστερα από δύο δεκαετίες, στο σημείο να μην ιδρώνει καν το αυτί του, μπροστά στο θάνατο των συνανθρώπων του, μπροστά στο θάνατο αθώων παιδιών. Αρκεί να μην είναι τα δικά του. Κι ας παίζουν και λίγα μέτρα πιο μέρα, σε κάποια άλλη αυλή…

Χρόνια Πολλά σε όλους όσοι εξακολουθούν να ζούνε από καθαρή τύχη σε αυτή τη χώρα…

• Καλαμάτα
• μπαλοθιά
• παίδων
• σφαίρα