Να φανεί στο χειροκρότημα

Συνήθως οι μέρες των γιορτών δίνουν την ευκαιρία για να σκεφτείς καλύτερα όσα συνέβησαν στο παρελθόν και να ελπίζεις σε ένα καλύτερο μέλλον. Και κυρίως, να καταπιαστείς με κάποια θέματα που πολλές φορές δεν αναδεικνύονται υπό την επικαιρότητα της καθημερινότητας. Ωστόσο, στην τελική αξιολόγηση και στην προσωπική μου κρίση, μετρά πολύ το ζήτημα της μειωμένης παρουσίας Ενωσιτών στα παιχνίδια της ομάδας. Γιατί είναι ένα θέμα που βάζει δύσκολα στην ΑΕΚ και πρέπει να αποτελέσει σημείο προβληματισμού για τη διοίκηση και τα στελέχη της.

Οσοι έχουν μνήμες από την ΑΕΚ της δεκαετίας του ’80, θα θυμόνται πως πολλές φορές οι δυσκολίες συσπείρωναν τον κόσμο. Υπήρχαν ματς που η ΑΕΚ δεν είχε καμία δυναμική και γινόταν έρμαιο στις διαθέσεις μετρίων αντιπάλων, αλλά οι εξέδρες ήταν κατάμεστες. Θα μου πείτε άλλες εποχές, χωρίς την άνεση του τηλεοπτικού καναπέ. Δεν έχετε άδικο. Αλλά ο ΑΕΚτζής έχει αποδείξει στο πέρασμα των ετών, πως δεν έχει θέμα με τον καναπέ, αλλά με το να βρει κίνητρο για την ομάδα του.

Σας θυμίζω πως στο φινάλε της χρυσής τριετίας με τα πρωταθλήματα, τη συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ και την υπερομάδα, υπήρξαν πολλά παιχνίδια που γίνονταν σε μισοάδειο γήπεδο. Προφανώς εκεί δεν υπήρχε θέμα ποιότητας, μεταγραφών και υψηλών στόχων. Απλά τότε είχε υπάρξει ένα πνεύμα εφησυχασμού, ο κόσμος θεωρούσε δεδομένο πως η ΑΕΚ θα έπαιρνε τη νίκη και πολλές φορές δεν έκανε καν τον κόπο να πάει στο γήπεδο.

Επίσης, για λόγους που αφορούσαν και την παρουσία του Ψωμιάδη, ανάλογες εικόνες στην εξέδρα είχαμε και το 2002/03, όταν η ΑΕΚ έκανε πράγματα και θαύματα με σούπερ ομάδα. Από την άλλη, ο ενθουσιασμός έρρεε το 1999 με τη μία ντουζίνα μεταγραφές του χειμώνα. Θυμάμαι ακόμα το ματς με τον ΟΦΗ στη Νέα Φιλαδέλφεια, το τελευταίο που θυμάμαι να υπάρχει μαύρη αγορά για εισιτήρια της ΑΕΚ. Ο κόσμος είχε ψηθεί, πίστευε σε εκείνη την προσπάθεια και την αγκάλιασε.

Θέλετε κι άλλα παραδείγματα; Το ΟΑΚΑ έγραφε απίστευτους αριθμούς για το ματς με την Καλλιθέα το 2004, γέμιζε μόνο στα ντέρμπι το 2008. Ο Ντέμης στην αρχή είχε δώσει όραμα και ελπίδα, ο κόσμος ένιωθε πως στήριζε εκείνη την προσπάθεια με την παρουσία του και το χαιρόταν. Όταν οι παίκτες που στελέχωναν την ΑΕΚ ήταν κλάσεις ανώτεροι, αλλά δεν υπήρχε ανάλογο ψυχικό δέσιμο. Μοιραία, τα ματς δεν είχαν την προσέλευση που αναμενόταν και η ΑΕΚ δεν αποτελούσε μόνιμη συνήθεια των πολλών.

Τελευταία φορά που αντικρίσαμε τέτοιο κοντράστ είναι στη νέα εποχή. Όταν ο κόσμος συνέρρεε κατά χιλιάδες για να δει την ΑΕΚ με τις ομάδες γειτονιάς που έπαιζε στη Γ’ Εθνική και απομακρύνεται φέτος που υπάρχουν πρωτοκλασάτοι παίκτες και (τουλάχιστον στο ξεκίνημα) προσδοκίες για μια επιτυχημένη χρονιά. Οι αριθμοί προσέλευσης μειώνονται, η ΑΕΚ προκαλεί απογοήτευση και σταδιακά απομακρύνει τον κόσμο της.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, η ευθύνη βαραίνει πάντα τη διοίκηση. Εκείνη είναι που πρέπει να βρει τρόπους, να επενδύσει στον κόσμο, να τον κάνει να χαρεί ξανά. Να του δημιουργήσει όραμα και ελπίδα που χρειάζεται για να μπει ξανά στη διαδικασία. Αυτά δεν συμβαίνουν με μαθηματικούς υπολογισμούς και θέλουν πολλή και επίμονη δουλειά για να βάλουν ξανά τη φλόγα που δείχνει να σιγοσβήνει.

Προφανέστατα και θα είναι μαγική η στιγμή της έναρξης των εργασιών, θα είναι απίστευτο να μπει ξανά η ΑΕΚ στο γήπεδο της, ειδικά εφόσον μοιάζει σε αυτό που έχει παρουσιαστεί. Η Νέα Φιλαδέλφεια, με όλες τις δυσκολίες στις μεταφορές, είναι μια περιοχή που είχε πάντα ζεστασιά. Και η απώλεια της, από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 ακόμα και τον καταστροφικό σεισμό της Πάρνηθας, έκανε αρκετό κόσμο να χάσει τις συνήθειες του.

Το ίδιο τίμημα, πληρώνει η ΑΕΚ και στο μπάσκετ. Η απαξίωση, η διάλυση της ομάδας και η παρουσία της επί χρόνια σε δευτερότριτους ρόλους και στα αλώνια των μικρών κατηγοριών, έβγαλε το μπάσκετ από την καθημερινότητα των Ενωσιτών. Ελάχιστοι έψαχναν γι’ αυτό, λίγοι κοιτούσαν τα αποτελέσματα. Το «βουνό» που είχε να ανέβει ο Αγγελόπουλος ήταν μεγάλο και ακόμα δεν έχει φτάσει ούτε στα μισά. Γιατί ακόμα η προσέλευση στα ματς του μπάσκετ, είναι πολύ κατώτερη των προσδοκιών και της επένδυσης που γίνεται στην ομάδα.

Στο μπάσκετ πάντως, φαίνεται πως υπάρχουν καλύτερα αντανακλαστικά. Υπάρχουν συνεχώς κινήσεις που προσπαθούν να προσελκύσουν το κοινό. Δεν μπορεί να είναι όλες αποτελεσματικές, δεν είναι πάντα εύκολο να σπάσεις αλυσίδες ετών, αλλά η προσπάθεια γίνεται. Και αν συνδυαστεί με κάποια καλά αποτελέσματα, μπορεί να φέρει καρπούς που θα είναι μόνιμοι για την ΑΕΚ μελλοντικά.

Ανάλογη οπτική πρέπει να υπάρξει και στο ποδόσφαιρο. Ειδικά από τη στιγμή που η τάξη πραγμάτων που βρίσκεται στην ηγεσία της ΑΕΚ, δεν αντιμετωπίζει ούτε για πλάκα τον οπαδό ως πελάτη. Ο Μελισσανίδης ξέρει πως έχει το χάρισμα να βρίσκει με τον κόσμο κώδικες που άλλοι δεν μπορούν να αποκτήσουν ούτε με τους κορυφαίους ίματζ μέικερ. Και οφείλει να κάνει ό,τι μπορεί, να βγει μπροστά και να θέσει τους άξονες λειτουργίας, για να γίνει ξανά η ποδοσφαιρική ΑΕΚ και τα παιχνίδια της, σημείο αναφοράς στη ζωή της μεγάλης πλειοψηφίας των Ενωσιτών.

• ΑΕΚ
• κόσμος