Ο Λύμπε και τα «δικά μας παιδιά»

Θέμα των ημερών στο ρεπορτάζ του Παναθηναϊκού, ο Νίκος Λυμπερόπουλος και η πιθανότητα να αναλάβει την θέση του τεχνικού διευθυντή στους «πράσινους». Ενδιαφέρον και για την ΑΕΚ πιστεύω, από την άποψη πως από το 2003 που έφυγε από τον Παναθηναϊκό ο Λύμπε, εδώ και 13 χρόνια δηλαδή,  ξεκάθαρα έχει συνδεθεί ποδοσφαιρικά με την ΑΕΚ και όχι μόνο σαν παίκτης.

Η προσωπική μου εκτίμηση, χωρίς φυσικά να μπορώ να ισχυριστώ πως νιώθω και βέβαιος ότι θα δικαιωθεί, είναι πως ο Λυμπερόπουλος τελικά δεν θα πάει στον Παναθηναϊκό. Νομίζω πως αυτή η σύνδεση για την οποία μίλησα πιο πάνω με την ΑΕΚ, δεν έχει να κάνει μόνο με το ότι είναι πιο πρόσφατο το πέρασμα του και σαν παίκτης και σαν παράγοντας από την Ένωση. Έχω την αίσθηση πως είναι και προσωπική επιλογή, που παρά το γεγονός πως δεν μακροημέρευσε στην θέση του τεχνικού της διευθυντή, ο Λυμπερόπουλος δεν την έχει αναθεωρήσει.

Ενισχύεται αυτή η εικόνα από το γεγονός πως είναι γνωστό ότι εδώ και πολύ καιρό είναι ξανά προνομιακός συνομιλητής του Δημήτρη Μελισσανίδη. Αν έπαψε ποτέ να είναι δηλαδή. Αλλά δεν το στηρίζω μόνο σε αυτό.

Επιπλέον, ο Λυμπερόπουλος έχει καθαρή εικόνα για τις συνθήκες στον Παναθηναϊκό και πιστεύω πως πολύ δύσκολα δεν θα τις λάβει σοβαρά υπόψη του. Βέβαια θα πει κάποιος πως έχει αφήσει την φημολογία να πιάσει ταβάνι χωρίς να κάνει κάποια τοποθέτηση. Αυτό σίγουρα κάτι μπορεί να λέει, αλλά μπορεί και όχι.

Όσο για το αν θα είναι θέμα για την ΑΕΚ, αν ο Λυμπερόπουλος επιλέξει να επιστρέψει παραγοντικά έστω στον Παναθηναϊκό, δεν το νομίζω. Κανένας στην Ένωση δεν θεώρησε ποτέ πιστεύω πως τα επτά χρόνια που πέρασε στην Παιανία ο Μεσσήνιος πρώην διεθνής, σβήστηκαν από την καρδιά και την ψυχή του λόγω ΑΕΚ. Και δεν θα ήταν και λογικό να θεωρήσει κάτι τέτοιο κάποιος, πόσο μάλλον να το απαιτήσει.

Ο Λυμπερόπουλος είναι σίγουρο πως αγαπάει και τις δύο ομάδες και είναι πολύ μεγάλο του προσωπικό επίτευγμα, που οφείλεται στο σπάνιο ποδοσφαιρικό – αθλητικό του ήθος, το ότι έχει καταφέρει να είναι πολύ αγαπητός και στα δύο «στρατόπεδα», χωρίς στο ένα να λαμβάνουν σοβαρά υπόψη το πέρασμα του από το άλλο. Και είναι ωραίο αυτό, όσο και σπάνιο στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Από εκεί και πέρα εμένα θα με προβλημάτιζε λίγο το ότι κάποια σημαντικά κεφάλαια της πιο πρόσφατης γενιάς παικτών – συμβόλων της ΑΕΚ, δεν τα καταφέρνει και ιδιαίτερα καλά στο ποδόσφαιρο, μετά από την αποχώρηση τους από την ενεργό δράση.

Ο Ντέμης μόνο έφτασε σε ένα σημείο, δημιούργησε προϋποθέσεις για να αφήσει πραγματικά εποχή και σαν παράγοντας, ίσως και περισσότερο απ’ ότι σαν ποδοσφαιριστής, αλλά και αυτός «πνίγηκε» στην τρικυμία που προκάλεσε στην ΑΕΚ η απώλεια του πρωταθλήματος στα χαρτιά το 2008.

Δεν κατάφερε να διαχειριστεί σωστά εκείνη την κρίση, χάθηκε η συνοχή της ομάδας που είχε συσπειρωθεί γύρω του και τα χρόνια που ακολούθησαν χάθηκε από την ποδοσφαιρική επικαιρότητα, μέχρι φέτος που άρχισε τις εκπομπές στο ραδιόφωνο και πύκνωσε τις παρεμβάσεις του σε επίπεδο σχολίου για ποδοσφαιρικά θέματα, στα social media.

Ο Τραϊανός Δέλλας δεν τα κατάφερε να συνεχίζει να ταυτίζεται με το πρότζεκτ που ξεκίνησε το 2013 και αυτό όσο και να μην θέλουν να το παραδεχθούν κάποιοι, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι δεν μπόρεσε να βρει την χρυσή τομή ανάμεσα σε πράγματα που ο ίδιος θεωρεί ποδοσφαιρικά θέσφατα και την πραγματικότητα της ΑΕΚ που κλήθηκε να κατευθύνει από τον πάγκο.

Η αποτυχία του και στον Ατρόμητο, τον φέρνει σε δύσκολη θέση στην σύντομη ως τώρα προπονητική του καριέρα και θα χρειαστεί χρόνο και τύχη για να βρει ξανά την νέα αφετηρία που αναζητά σίγουρα. Και δεν θα την βρει ποτέ, αν δεν απαλλαγεί από ποδοσφαιρικές – προπονητικές «εμμονές» που σημάδεψαν την παρουσία του και στην ΑΕΚ και στον Ατρόμητο.

Ο Βασίλης Τσιάρτας απέτυχε σαν τεχνικός διευθυντής στην ΑΕΚ. Δημιούργησε το ρόστερ του υποβιβασμού, χωρίς να έχει μικρότερους πόρους από άλλες ομάδες που πήγαν πολύ καλύτερα από την ΑΕΚ εκείνη την σεζόν. Δεν μπόρεσε ούτε πριν, ούτε μετά από αυτό, να ξεχωρίσει σαν ατζέντης και τώρα αυτό – παρουσιάζεται σαν προπονητής. Που αναζητά την πρώτη του ομάδα. Δύσκολα τα πράγματα.

Ο Άκης Ζήκος δεν κατάφερε με την παρουσία του στις Ακαδημίες της ΑΕΚ να κάνει τα πράγματα που κάποιοι και για να πω την αλήθεια μεταξύ τους και εγώ, περιμέναμε όταν αναλάμβανε. Προηγουμένως είχε εγκαταλείψει σύντομα και μάλλον άδοξα την καριέρα του ατζέντη που είχε πάει να ξεκινήσει και αυτός, στην εταιρεία του Ντέμη. Δεν φαίνεται αυτή την περίοδο να έχει προοπτικές για να τον δούμε ξανά να συνδυάζει το όνομα του με κάποιο φιλόδοξο αγωνιστικό πρότζεκτ σε υψηλό επίπεδο.

Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς μπορεί να παραμένει, αλλά επίσης έχει γίνει σαφές πως στον πολύ πιο σύνθετο σύμφωνα με τις σύγχρονες επιταγές του ποδοσφαίρου ρόλο,  που ανέλαβε το 2013, δεν είναι και εύκολο να ανταποκριθεί. Δεν  ήταν ποτέ παράγοντας και δεν είναι εύκολο να γίνει τώρα, που θέσεις σαν αυτή που θεσμικά κατέχει , έχουν γίνει πάρα μα πάρα πολύ σύνθετες για μια ομάδα με υψηλές απαιτήσεις.

Παραμένει βασικά λόγω της επίγνωσης της σημασίας που έχει για τον αδερφικό του φίλο Δ. Μελισσανίδη η παρουσία του εντός ομάδας. Αλλά ταυτόχρονα και ξέροντας πλέον ποια είναι και ποια δεν είναι τα πεδία, που μπορεί ή δεν μπορεί αντίστοιχα να έχει θετική επίδραση.

Τα σημειώνω όλα αυτά, γιατί μέσα στα πολλά σχόλια που διαβάζω στα social και στις αθλητικές ιστοσελίδες, βλέπω πολύ κόσμο να έχει ακόμη την – για μένα τουλάχιστον – «ονείρωξη», πως ένα τιμ με τον τάδε, τον δείνα και τον άλλον, θα αποτελούσε την λύση για όλα κλπ. Απόψεις έντονα φορτισμένες συναισθηματικά, που δεν θέλουν να δουν την αλήθεια. Πάντα κατά την γνώμη μου.

Η οποία είναι πως ειδικά στην ΑΕΚ, τα «δικά μας παιδιά» – και δεν μιλάω μόνο για όσους αναφέρθηκαν πιο πάνω- μάλλον δεν έχουν να δώσουν τίποτε άλλο εκτός από ανακύκλωση των ίδιων και των ίδιων καταστάσεων.

Όσο βαθιά συναισθηματική και να είναι η οπτική των οπαδών της ΑΕΚ, όσο δυνατό – και σωστά σε γενικές γραμμές- να είναι το δέσιμο μας με πρόσωπα με τα οποία έχουμε συνδυάσει μεγάλες στιγμές κοντά στην ομάδα, η πραγματικότητα που έχει προκύψει τα τελευταία χρόνια, μάλλον είναι πολύ συγκεκριμένη και πολύ σκληρή.

Και μη νομίζετε για παράδειγμα, όσοι εξακολουθείτε να πιστεύετε σε τέτοιου είδους λύσεις, πως είστε μακριά από αυτό που είχε στο μυαλό του και ο Μελισσανίδης όταν ξεκίνησε τον νέο κύκλο ενεργής ενασχόλησης με την ΑΕΚ. Κάθε άλλο.

Αυτό το «μοντέλο Μπάγερν», ήταν που είχε στο μυαλό του. Ακόμη και τώρα, στην αναζήτηση για κάλυψη θέσεων, δεν μπορεί να ξεφύγει εύκολα από την επιθυμία στα πόστα – «κλειδιά» να είναι πρόσωπα που έχουν κάποιο παρελθόν, κάποια σύνδεση με την ΑΕΚ. Μόνο που γίνεται όλο και πιο δύσκολο.

Το μοντέλο του 2013 δεν βγήκε. Στην πραγματικότητα, κανένας από όσους απάρτισαν τον «κορμό» της προσπάθειας, είτε έχουν φύγει, είτε παραμένουν, δεν κατάφερε – λίγο πολύ- να ανταποκριθεί.

Προσωπικά ξεχωρίζω μόνο τον Λυμπερόπουλο σε κάποιο βαθμό. Aν όχι για κάτι άλλο, τουλάχιστον για την ικανότητα του στο να συνεργαστεί αποτελεσματικά με τον Μελισσανίδη και να έχει μια θετική συμβολή στο να φτιαχτεί μια ομάδα,  όπως πάνω κάτω έπρεπε να είναι στην Football League. Για παραπάνω δεν ξέρω, αλλά μέχρι εκεί καλά το πήγαν συνεργαζόμενοι.

Γενικώς όμως, τα «δικά μας παιδιά» δεν τραβήξανε και κάποια στιγμή πρέπει να το παραδεχθούμε..