Ερχόμαστε…

Το αίσθημα ήταν ανακουφιστικό. Μετά από πολύ καιρό, τελείωνε μια αγωνιστική και είχες ενδιαφέρον να δεις στιγμιότυπα, να κάνεις αναλύσεις και να μην είσαι μέσα στη μουρμούρα και την γκρίνια. Όχι πως την αποφύγαμε τελείως, αλλά είναι ωραίο να κερδίζεις εσύ και να χάνουν οι άλλοι. Μπορεί να είναι ακόμα νωρίς, να είναι μόνο αποτελέσματα μιας αγωνιστικής, αλλά έχω την αίσθηση πως σταδιακά γυρίζει το χαρτί και πλέον θα δούμε και άλλα πράγματα από εδώ και πέρα.

Θεωρώ δεδομένο και αυτό επιβεβαιώθηκε και θα επιβεβαιωθεί ακόμα πολλές φορές, πως κανείς δεν είναι ανίκητος φέτος. Είναι τέσσερις ομάδες με πολλές αδυναμίες, που δεν έχουν ισορροπία. Ο Ολυμπιακός είχε σούπερ πρόγραμμα με τρία ντέρμπι εντός, απίστευτο φάρδος, αβάντες όπου χρειάστηκε και ξέφυγε. Αλλά είναι μια ομάδα με πολλά και άλυτα προβλήματα. Που ζορίζεται σε κάθε κλειστή άμυνα, αν δεν τον στήσουν έξω από την περιοχή του αντιπάλου, δεν του χαρίσουν πέναλτι, δεν γίνουν πάλι πράγματα. Για Παναθηναϊκό και ΠΑΟΚ δεν το συζητάω, η κατάσταση τους είναι ακόμα χειρότερη.

Το θέμα μας όμως, είναι η ΑΕΚ. Γιατί για να υπάρξει ανατροπή της κατάστασης και το περίφημο ερχόμαστε που τόσο πολύ έχει παρεξηγηθεί και κακοποιηθεί, είναι να εμφανιστεί η ΑΕΚ όπως πρέπει. Να βγάλει τα καλά της στοιχεία, να βρει λύσεις από τους ποιοτικούς παίκτες που διαθέτει, να της χαμογελάσει λίγο η τύχη. Γιατί, ότι και αν λέμε, είναι αλήθεια πως η ΑΕΚ δεν είχε καθόλου τύχη με Ηρακλή και Πανιώνιο, είδε απίστευτα πράγματα να συμβαίνουν με τον Ατρόμητο. Τρία ματς που αν είχε τύχη, τώρα μπορούσε να είναι πολύ πιο κοντλα.

Ακουσα και διάβασα πολλά αναφορικά με το παιχνίδι της ΑΕΚ με την Κέρκυρα. Οι περισσότεροι δεν ήταν διόλου ικανοποιημένοι από τη νίκη με 3-0, θεωρώντας πως μέχρι να μπει το πρώτο γκολ η ΑΕΚ δεν έκανε φάσεις και δεν έπαιζε καλά. Δεν διαφωνώ. Αλλά πιστεύω πως ορισμένες φορές είναι σαν να ψάχνουμε την άσπρη μύγα. Ή απλά, γυρνάμε γύρω από την ουρά μας.

Η ΑΕΚ χρειαζόταν τη νίκη. Ακόμα και με μισό μηδέν. Προφανώς όσοι κρίνουν αυστηρά λησμονούν πως το άγχος έπνιγε την ομάδα. Οι ποδοσφαιριστές κουβαλούσαν όλο το βάρος της ευθύνης. Μια ομάδα που έπαιζε με την πλάτη στον τοίχο. Σας θυμίζω πως ο Μάνταλος έλεγε την παραμονή του αγώνα στο μπλογκ που έχει στο enwsi.gr, πως το σημαντικό είναι να έρθει η νίκη και όχι ο τρόπος.

Πόσο αγχωμένη ήταν η ΑΕΚ φάνηκε στις αντιδράσεις στους πανηγυρισμούς, αλλά και στο πόσο πιο απλά και διαφορετικά έπαιξε στο διάστημα που απέμενε. Μια ομάδα οργανωμένη και σοβαρή όπως είναι ο Πλατανιάς του Παράσχου, έγινε θρύψαλα μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Απαλλάχθηκαν από την ένταση, έβγαλαν από πάνω τους την γκαντεμιά, άρχισε να τους χαμογελά λίγο η τύχη και να μην είναι τόσο σφιγμένοι.

Η ΑΕΚ οφείλει να συνεχίσει έτσι. Αύριο στην Καρδίτσα, το Σάββατο στην Κέρκυρα. Με σοβαρότητα, σεβασμό στον αντίπαλο, πίστη στις δυνάμεις της. Ο Μοράις αρχίζει να παρεμβαίνει θετικά στην ομάδα (στημένα, πίεση ψηλά), η ΑΕΚ αντέχει όταν οι άλλοι σταματούν (μόνο τυχαίο δεν είναι πως σκοράρει ακατάπαυστα στο φινάλε των αναμετρήσεων), δεν θα αργήσει να έρθει και το ιππικό με τους τραυματίες που θα επιστρέψουν και τις μεταγραφές του Γενάρη.

Μη λησμονείτε, πως αν και βρισκόμαστε στα τέλη Νοεμβρίου ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί ούτε το 1/3 του πρωταθλήματος. Εχει πολύ δρόμο ακόμα, για να κριθεί η χρονιά και να θεωρηθεί επιτυχημένη ή αποτυχημένη. Τα κόζια έχουν αλλάξει, οι Δελφάκηδες έχουν πάρει τον δρόμο τους, η εύνοια δεν μπορεί να είναι μονίμως σε έναν. Και τα προβλήματα, αυτά που έχουμε συζητήσει και χιλιοαναλύσει στην ΑΕΚ, δεν υπάρχουν μόνο εδώ. Απλά οι άλλοι τα βάζουν κάτω από το χαλάκι και τα κρύβουν. Και αυτό δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ, όπως έδειξε και η μικρή φετινή ιστορία της ΑΕΚ. Η ΑΕΚ είναι ζωντανή και το μοτό των τελευταίων ετών, μπορεί να βρει ξανά το νόημα του.

• ΑΕΚ
• Μάνταλος
• ολυμπιακός
• Παναθηναικός
• Πλατανιάς