Όταν τα απλά γίνονται πυρηνική φυσική

Το ψάξιμο στην τακτική από τον Μοράις, μου φέρνει στο μυαλό κάποια περίεργα πράγματα, που σημαδεύουν την ΑΕΚ εδώ και χρόνια. Τουλάχιστον στην μετά Ντέμη εποχή. Και το λέω αυτό, γιατί επί Νικολαίδη αν μη τι άλλο, είχαμε δύο μεγάλους προπονητές στην ΑΕΚ, Σάντος και Φερέρ, με πολύ συγκεκριμένο αγωνιστική φιλοσοφία και ενεργητική συμμετοχή στον σχεδιασμό της ομάδας, ειδικά ο Ισπανός.

Από τότε μέχρι σήμερα στην ΑΕΚ συμβαίνει το εξής οξύμωρο. Οι περισσότεροι προπονητές της, προσπαθούν να παίξουν ένα συγκεκριμένο σύστημα, ανεξάρτητα από τους παίκτες που έχουν στην διάθεση τους. Προκειμένου να το παίξουν το συγκεκριμένο σύστημα, έχουμε… βαφτίσια.

Το ξεκίνημα έγινε με τον Δώνη, που το καλοκαίρι του 2008 δούλευε 4-3-3 με τον Ριβάλντο εσωτερικό χαφ (!) και με τον Σκόκο βρέξει χιονίσει εξτρέμ.

Μετά ήρθε ο Ντούσαν Μπάγεβιτς, που πνίγηκε και εκείνος στην εμμονή στο 4-2-3-1, χωρίς ποτέ στο διάστημα που βρέθηκε τότε στην ομάδα, να έχει τα εξτρέμ που χρειαζόταν γι’ αυτό το σύστημα.

Τα ίδια και ο Κωστένογλου, τα ίδια και ο Δέλλας.

Για τον Δέλλα το λέω περισσότερο για την σεζόν της επιστροφής στην Σούπερ Λίγκα, όταν από τις μεταγραφές δεν προέκυψαν οι επιλογές που θα του επέτρεπαν να συνεχίσει και να αναπτύξει αυτό που έπαιζε στην Β’ Εθνική και η απάντηση του ήταν να επιμένει σε αυτό και να ψάχνει τρόπο να βγάλει πάλι στον αφρό τις βασικές επιλογές που είχε την προηγούμενη σεζόν.

Ο Κετσπάγια συνέχισε στον ίδιο ρυθμό. Με 4-2-3-1 και… βάφτιση του Μπακασέτα σε ρόλο δεξιού εξτρέμ. Δεν εξετάζω καν αν ο Πατίτο Ροντρίγκες είναι ο τύπος του ποδοσφαιριστή που μπορεί να υπηρετήσει τις ανάγκες αυτής της τακτικής. Απλά, μπορεί να παίζει και από πλάγια.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα προπονητή που έσπασε αυτή την κακή συνήθεια, ήταν ο Χιμένεθ. Που μετά από ένα πρώτο διάστημα … γνωριμίας με το υλικό του, γύρισε στο 4-4-2 σε ρόμβο, ζήτησε στις μεταγραφές έναν παίκτη, τον Μίτσελ, που ταίριαζε σε αυτό και έβαλε επιτέλους τον Σκόκο στην μοναδική θέση που τακτικά του ταίριαζε. Δεύτερος επιθετικός, ουσιαστικά ελεύθερος. Απλά πράγματα, αλλά δυστυχώς στο ποδόσφαιρο τις περισσότερες φορές τα απλά είναι τα ζητούμενα.

Θα αδικήσω και τον Λίνεν, αν δεν πω πως και αυτός με το άθλιο υλικό που είχε στα χέρια του, διέκρινε τουλάχιστον πως δεν μπορούσε να παίζει 4-2-3-1 σαν τον Βαγγέλη Βλάχο. Πώς να παίξει έτσι χωρίς εξτρέμ; Το γύρισε και αυτός σε 4-4-2 σε ρόμβο και για ένα διάστημα, κατάφερε να πάρει ότι καλύτερο είχε να δώσει εκείνο το ρόστερ του υποβιβασμού.

Ο Πογέτ επίσης έδειξε κάποια στοιχεία ορθολογισμού, με το σύνθετο 4-3-3 που δούλεψε. Για παράδειγμα, ναι μεν κατάλαβε γρήγορα πως δεν είναι για να παίζει κλασικό εξτρέμ ο Βάργκας, αλλά του βρήκε έναν ρόλο πιο επιθετικό σε αυτή την διάταξη, που βοήθησε τον Βενεζουελάνο να γίνει πιο παραγωγικός στο παιχνίδι του και τελικά να σημαδέψει την πορεία της ΑΕΚ στο δεύτερο μισό του πρωταθλήματος. Υπήρχαν όμως και άλλες περιπτώσεις, που δεν χρησιμοποιούσε τους παίκτες που είχε στην διάθεση του, ανάλογα με τα αγωνιστικά τους χαρακτηριστικά.

Αυτό που σε τρελαίνει περισσότερο, είναι πως μιλάμε για πολύ απλά πράγματα, που στην ΑΕΚ όμως για κάποιον περίεργο λόγο δεν γίνονται συνήθως. Δεν είναι και πολύ περίπλοκο να κάτσεις με τον προπονητή σου, να συζητήσεις τι θέλει να παίξει και να κάνεις τις ανάλογες κινήσεις στις μεταγραφές.

Όπως δεν είναι και τόσο περίπλοκο, να κάτσει ο προπονητής, να δει τι παίκτες έχει και ανάλογα με τα χαρακτηριστικά τους να φτιάξει την τακτική του. Στην ΑΕΚ δεν γίνεται συνήθως ούτε το ένα, ούτε το άλλο.

Το καλοκαίρι του 2015 αναρωτιέμαι ακόμη ο Δέλλας ποια ακριβώς συμμετοχή είχε στον μεταγραφικό σχεδιασμό και αν έθεσε προϋποθέσεις για τις θέσεις και τα χαρακτηριστικά των παικτών που ήθελε. Πολύ μικρή μάλλον και η ευθύνη δεν μπορεί παρά να ανήκει στον ίδιο. Είχε την κάλυψη του Μπάγεβιτς, δεν είχε κάποιον τεχνικό διευθυντή με ισχυρή προσωπικότητα που να ήθελε να του δημιουργήσει πρόβλημα.

Και όμως παρακολουθούσε απλά να έρχονται παίκτες που δεν ταίριαζαν σε αυτό που ήταν αποφασισμένος να παίξει και εκείνος το μόνο που σκεφτόταν, ήταν πως σταδιακά θα τους παρακάμψει, για να παίξουν πάλι «τα παιδιά που ήταν μαζί στα δύσκολα» και είχε συνηθίσει στην καθοδήγηση τους.

Για τον Τιμούρ δεν χρειάζεται να το συζητήσουμε καν. Είχε συνεχή επαφή με όσους χειρίζονταν τις μεταγραφές, μιλούσε ο ίδιος με μάνατζερ, είχε στο μυαλό του τι ήθελε να παίξει σωστό ή λάθος και τελικά δεν ήρθε ούτε ένας ποδοσφαιριστής που να ταιριάζει σε αυτό. Μιλάω ειδικά για τα πλάγια, που είναι και οι θέσεις κλειδιά του 4-2-3-1.

Γιατί ο Ολυμπιακός αρχίζει και εμφανίζει σημάδια σταθερότητας στο παιχνίδι του; Στα μάτια μου τουλάχιστον, είναι απλό. Γιατί ο προπονητής του θιασώτης και αυτός του 4-2-3-1, έχει δύο εξτρέμ, Σεμπά και Ελιονούσι,  που καλύπτουν τις απαιτήσεις αυτού του συστήματος από πλευράς αθλητικότητας ειδικά και βρήκε και ένα «8άρι» στο πρόσωπο του Μάρτινς, που κάνει την δουλειά.

Στην ΑΕΚ το να βρίσκεις τον συνδυασμό ανάμεσα στην τακτική και το υλικό  ή το να διαμορφώνεις το υλικό σου ανάλογα με την τακτική που έχεις στο μυαλό σου, έχει αναχθεί σε πυρηνική φυσική. Και δεν έχουμε παρά να ελπίζουμε σε πιο ορθολογικά αποτελέσματα από την συνεργασία του νέου τεχνικού διευθυντή, με τον νέο προπονητή. Να δούμε.

• dellas
• ΑΕΚ
• δωνης
• κετσπάγια
• λίνεν
• μοράις
• Μπάγεβιτς
• πογετ
• Χιμένεθ