Κάτι κακό πρέπει να έχουμε κάνει στην προηγούμενη ζωή μας...

Είναι κάποιες φορές που αδειάζεις τόσο ψυχολογικά, που δεν είναι εύκολο να πεις ή να γράψεις, έστω κάτι… Με την ΑΕΚ είναι – δυστυχώς – πολλές οι φορές… Θαρρείς και αυτή την ομάδα, την έχει καταραστεί κάποιος. Ίσως να αποτελεί και το σενάριο κάποιας ταινίας ή την υπόθεση κάποιου βιβλίου με τίτλο «Ένα εκατομμύριο τρόποι για να χάσεις ένα παιχνίδι»… Γιατί, ας μην γελιόμαστε, η σημερινή ισοπαλία, ήττα είναι…

Και μάλιστα η πιο βαριά και πικρή ήττα, από όλες τις προηγούμενες. Παίζεις χάλια, χάνεις και καλώς χάνεις. Παίζεις μέτρια, χάνεις. Παίζεις καλά για 70 λεπτά, δεν κινδυνεύεις και πάλι βρίσκεις τον τρόπο να μην κερδίσεις. Γιατί, η ΑΕΚ βρήκε τον τρόπο να μην κερδίσει, ούτε απόψε, έναν Ατρόμητο που ήταν εντελώς ακίνδυνος σε όλο το ματς και που στο 2-0 του Πατίτο, το πήρε απόφαση ότι θα χάσει.

Η ΑΕΚ όμως δεν είχε πει την τελευταία της… κουβέντα. Και βρήκε τον τρόπο μέσα σε τέσσερα λεπτά, να ισοφαριστεί, από μια ομάδα που σε επτά αγώνες είχε βάλει τέσσερα γκολ και που μέσα σε τέσσερα λεπτά, έβαλε δύο! Δύο γκολ, εκ των οποίων το πρώτο στην πρώτη πραγματική ευκαιρία του Ατρομήτου και το δεύτερο… δεν σηκώνει κάποιο σχόλιο.

Ξέρω ξέρω. Πολλοί που θα διαβάζετε τις παραπάνω γραμμές, θα λέτε από μέσα σας, γιατί δεν γράφω κάτι για τις ελλείψεις της ομάδας, γιατί δεν γράφω κάτι για ορισμένους παίκτες που πολύ απλά δεν επιτρέπεται να παίζουν βασικοί σε μια ΑΕΚ που υποτίθεται πως έχει στόχο το πρωτάθλημα.

Σύμφωνοι, απλά θα θυμίσω ότι για τους παίκτες που θα έπρεπε να πάρει η ομάδα και δεν τους πήρε και ειδικά για έναν ακόμα κεντρικό χαφ κι έναν φορ, τα έγραφα από το καλοκαίρι, αλλά και μετά τις νίκες. Άλλωστε, τώρα πια που το βλέπουν όλοι, δεν έχει και καμία αξία.

Θα επισημάνω ωστόσο, ότι η ΑΕΚ δεν γκέλαρε σήμερα – όπως και στα περισσότερα από τα προηγούμενα παιχνίδια – επειδή της έλειπαν παίκτες. Η ΑΕΚ «κατόρθωσε» να μην κερδίσει ούτε σήμερα, από δικά της, πολύ σοβαρά λάθη. Με κορυφαίο φυσικά αυτό του Ανέστη, που της στοίχισε και την απώλεια των δύο πολύτιμων βαθμών. Αλλά λανθασμένες ήταν κατ’ εμέ και οι αλλαγές του Μοράις και ειδικά αυτή του Χριστοδουλόπουλου.

Και είναι μεγάλο το «γαμώτο» γιατί ο Πορτογάλος τεχνικός, με τη σημαντική δουλειά που έχει προλάβει να κάνει, αλλά και με το 4-4-2, εμφάνισε την ομάδα αρκετά βελτιωμένη επιθετικά, δημιούργησε φάσεις, δεν κινδύνεψε (παραδόξως πάντως) στην άμυνα μέχρι το 70’, αλλά μετά το 2-0, θα έπρεπε να «κλειδώσει» τη νίκη, με την είσοδο του Σιμόες. Αλήθεια, πόσοι προπονητές πρέπει να περάσουν και πόσους βαθμούς πρέπει να χάσει η ομάδα, επειδή δεν παίζει ή δεν μπαίνει αλλαγή ή βγαίνει όταν δεν πρέπει, ο Σιμόες;

Και όχι μόνο δεν έβαλε τον Σιμόες ο Μοράις, άλλα έβγαλε τους δύο από τους τρεις παίκτες της ομάδας, που μπορούν να κάνουν και που έκαναν προσωπικές ενέργειες και στο σημερινό ματς. Πρώτα τον Πατίτο και μάλιστα με το που σκόραρε κι εν συνεχεία τον Χριστοδουλόπουλο, που μαζί με τον Μάνταλο ήταν οι καλύτεροι και οι πιο επικίνδυνοι παίκτες της ΑΕΚ.

Προφανώς και η μέχρι προσφάτως επιμονή μου στο να πιστεύω στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, θα φαντάζει αυτή τη στιγμή, αστεία και γραφική. Και λογικό είναι… Και είναι λογικό, όχι τόσο λόγω της διαφοράς ή του τι κάνουν οι άλλοι, αλλά λόγω του τι δεν κάνει η ΑΕΚ. Η «Ένωση» δείχνει ικανή να τρέχει μόνη της και να βγει δεύτερη. Ακόμα κι αν θα «σκοντάφτουν» συχνά οι άλλοι και κυρίως ο Ολυμπιακός που είναι πρώτος, η ΑΕΚ σου δίνει την εντύπωση ότι θα βρίσκει τρόπους για να χάνει βαθμούς.

Ειδικά αυτό που έγινε σήμερα, ξεπερνά κάθε φαντασία. Αρρώστησε ο κόσμος, που ότι και να πει, θα έχει 1000% δίκαιο… Δεν είναι δυνατόν να μην κέρδισε η ομάδα σήμερα. Δεν μπορεί να το είδαμε και αυτό. Κάτι κακό πρέπει να έχουμε κάνει στην προηγούμενη ζωή μας… Δεν εξηγείται αλλιώς…

• ΑΕΚ