Σε ποια Ελλάδα αξίζουν τα μετάλλια της Κορακάκη, ώστε να τα θεωρούμε εθνική επιτυχία;

Να αρθρογραφήσω για ένα φιλικό, που όσο θα το δείτε εσείς (εκτός αν είστε στα Τρίκαλα και πάτε στο γήπεδο), θα το δω κι εγώ, δεν το θεωρώ πρέπον. Ως εκ τούτου, θα ξεφύγω λίγο για σήμερα από τα δικά μας…

Θυμάμαι με τι αγωνία, αλλά κυρίως με τι λαχτάρα, ανέμενα αλλά και παρακολουθούσα από μικρός τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τουλάχιστον από το 1984, που έχω αναμνήσεις έως και το 2000. Αυτό που ζήσαμε, βέβαια, με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, δεν περιγράφεται με λόγια. Το παραμύθι (μεταφορικά και κυριολεκτικά), που ζήσαμε.

Ολυμπιακοί Αγώνες στη χώρα μας, οι πρώτοι που κάλυψα στη ζωή μου ως νέος αθλητικός συντάκτης τότε στην «ΩΡΑ», αμέσως μετά την κατάκτηση του Euro και το «μεθύσι» της κατάκτησής του. Μιλάμε για «εκρηκτικό κοκτέιλ», που ακόμα κι αν ψιλοέβλεπες μπροστά σου, το πόσο βαρύς και πικρός θα ήταν ο λογαριασμός, ήθελες να ανέβεις στο «συννεφάκι» και να το ζήσεις με όλη σου την ένταση. Όπως και να το κάνεις όμως, ήταν ένα παραμύθι 16 ημερών, το οποίο όχι απλά δεν εκμεταλλεύτηκε η Ελλάδα, αλλά που συνέτεινε σε πολύ μεγάλο βαθμό, στην οικονομική κρίση που ακολούθησε.

Και δεν ήταν μόνο αυτό. Οι τότε εντυπωσιακές Ολυμπιακές εγκαταστάσεις, εγκαταλείφθηκαν κι έγιναν εστίες μικροβίων. Γήπεδα με ξερόχορτα και σκουπίδια, πισίνες που έχουν μετατραπεί σε βούρκο και γενικότερα, μια χώρα ανίκανη να συντηρήσει τα στάδια και να εκμεταλλευτεί τις υποδομές και τα κτίρια που χρησιμοποιήθηκαν και τα οποία χρυσοπληρώσαμε για τους Αγώνες του 2004. Κοινώς, μια τεράστια διοργάνωση, μια τεράστια ευκαιρία, που και αυτή, τη διαχειριστήκαμε με τη γνωστή φιλοσοφία ζωής του νεοέλληνα, ότι φάμε, ότι πιούμε κι ότι αρπάξει ο κώλος μας.

Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα, από έκθεση του υπουργείου Οικονομικών το 2005, ανέφεραν ότι ενώ τα έργα στο ΟΑΚΑ ήταν να γίνουν με 3,1 εκατ. ευρώ, το τελικό τους κόστος έφτασε στα 399 εκατ. ευρώ, ενώ τα βελτιωτικά έργα που έγιναν στο Παναθηναϊκό Στάδιο, είχαν προβλεφθεί να κοστίσουν 300.000 ευρώ κι εν τέλει το κόστος τους, έφτασε στα 11,5 εκατ. ευρώ! Δεν μιλάμε δηλαδή για απλή υπεροκοστολόγηση των έργων, αλλά για ένα εξωπραγματικό φαγοπότι, πέρα από κάθε φαντασία.

Όσον αφορά στο ερώτημα, πόσο κόστισαν τελικά οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας, ακόμα και σήμερα, κανείς δεν είναι σε θέση να δώσει σαφή και ξεκάθαρη απάντηση. Χονδρικά, υπολογίζονται μεταξύ των 20 με 30 δις ευρώ! Δυστυχώς, όμως, και σε επίπεδο αθλητών και αθλητισμού, τα ουκ ολίγα σκάνδαλα ντόπινγκ που προέκυψαν από το 2004 και μετά, απέδειξαν ότι και σε αυτό τον τομέα, σε… συννεφάκι ζούσαμε.

Και φτάνουμε στο «σήμερα», στην Ελλάς του 2016. Με το ελληνικό ποδόσφαιρο της «εγκληματικής οργάνωσης», της βρώμας και της δυσωδίας και με μια Εθνική ομάδα, την οποία το σύστημα, την διέλυσε, την εξευτέλισε, την έφτασε στο σημείο να χάνει δύο φορές από τα Νησιά Φερόε.

Με το ελληνικό μπάσκετ, να βρισκόμαστε μέσα Αυγούστου και να μην ξέρουμε, ποιες και πόσες ομάδες θα συμμετάσχουν στην Α1 της ερχόμενης σεζόν και με μια μεγάλη ομάδα, να έχει επιστρέψει, να έχει έναν επενδυτή που τα σκάει… χοντρά για να την ανεβάσει επίπεδο και που βλέπει να εκβιάζεται από την ελληνική ομοσπονδία καλαθοσφαίρισης, ότι δεν θα εκδόσει δελτία στους αθλητές της για να παίξει στο πρωτάθλημα, επειδή είχε επιλέξει, σε ποια ευρωπαϊκή διοργάνωση θα συμμετείχε.

Με έναν ελληνικό αθλητισμό κι ένα Κράτος που δεν επιτρέπει στους αθλητές και τις αθλήτριές του, να προπονούνται σε φυσιολογικές συνθήκες, με ομοσπονδίες που δεν τους παίρνουν ούτε τις φόρμες και που απαγορεύουν στον πατέρα της Κορακάκη, που είναι προπονητής της, να ταξιδέψει μαζί της (με δικά του έξοδα) στο εξωτερικό.

«Στο βάθρο πάνω δάκρυσα γιατί σκέφτηκα τις δυσκολίες που έχουμε περάσει με τον πατέρα μου για να φτάσουμε ως εδώ», ήταν τα πρώτα λόγια του 20χρονου χρυσού κοριτσιού από την Δράμα, της Άννας Κορακάκη. Και σας ρωτάω, με το χέρι στην καρδιά, σε ποια Ελλάδα αξίζουν αυτά τα μετάλλια, που πήρε, ώστε να τα θεωρούμε εθνική επιτυχία; Στον εαυτό της, στην οικογένειά της και στην Ελλάδα, όπως την φαντάζεται και όπως την έχει μέσα στην καρδιά της, η ίδια, είναι η δική μου απάντηση. Σε καμία άλλη Ελλάδα, σε κανέναν νεοέλληνα, σε κανέναν από εμάς…

Υ.Γ.: Διάβασα στο facebook, ορισμένα γελοία σχόλια, που καταφέρονταν εναντίον της Γερμανίδας και της Ελβετίδας αθλήτριας, τις οποίες ξεπέρασε η Άννα Κορακάκη για να πάρει το χρυσό. Πώς είναι δυνατόν, Θεέ μου, ακόμα και τώρα, να υπάρχουν τέτοια μυαλά; Τίποτα, δεν μας έχουν διδάξει τα παθήματά μας και η κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει, τα τελευταία χρόνια; Τίποτα, δεν κατάλαβαν ορισμένοι από τη ζεστή αγκαλιά, των τριών αθλητριών που ανέβηκαν στο βάθρο; Πώς μπορεί να αξίζουν, τέτοια ψεκασμένα μυαλά, ακόμα και το να χαρούν μια επιτυχία σαν αυτή της Άννας Κορακάκη; Και το που αναπνέουν τον ίδιο αέρα με αυτήν, πολύ τους είναι…

Υ.Γ.2.: Σας χαιρετώ. Λίγες ημέρες άδειας, λίγες ημέρες ξεκούρασης, λίγες βουτιές στη θάλασσα, λίγες στιγμές με την οικογένεια, θα μου τις επιτρέψετε. Να προσέχετε πολύ τους εαυτούς σας. Καλή επιτυχία σε όλα τα παιδιά που συνεχίζουν την προσπάθειά τους, στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Καλή επιτυχία για πάρτη τους, για τις οικογένειές τους, για εκείνους που τους έχουν στηρίξει πραγματικά. Καλή Παναγιά, να έχουμε!

• κορακάκη