Η ανοχή στον «Μίλο» και η «περίπτωση-Ντέμης»

Κακά τα ψέματα, η ΑΕΚ από επικοινωνιακής πλευράς (αφού το «ουσιαστικής» θα αποδειχτεί μέσα στα γήπεδα) έχει χάσει αυτό το καλοκαίρι – τουλάχιστον μέχρι στιγμής – το μεταγραφικό παιχνίδι. Μια μεγάλη μερίδα των φιλάθλων της, κατηγορεί τη διοίκηση και κάνει λόγο για πολύ σφιχτή οικονομική πολιτική και φυσικά όχι με τον κόσμιο χαρακτηρισμό που κάνω εγώ.

Και πάνω που η «Ένωση» δείχνει αποφασισμένη και μπορεί να αναστρέψει αυτό το κλίμα, με την προσπάθεια απόκτησης του Πατρίσιο Ροντρίγκες ή αλλιώς «Πατίτο», αλλά και ενός φορ που θα προκαλέσει αίσθηση, έρχεται αυτή η ακατ-ανόητη (;) επιβεβαίωση του Μπράνκο Μιλοβάνοβιτς για έναν παίκτη, για τον οποίο η διοίκηση ξεκαθαρίζει λίγο αργότερα, ότι δεν την απασχολεί! Ομολογώ ότι (δυστυχώς) δεν θυμάμαι κάτι ανάλογο να έχει συμβεί σε μεγάλη ομάδα.

Και για να ξέρουμε τι λέμε, μετά από αυτό το τελευταίο μπάχαλο, που δεν ήταν όμως (ξανά δυστυχώς) το πρώτο, ο Σέρβος τεχνικός διευθυντής, όφειλε να παραιτηθεί. Μια «απειλή» άλλωστε που δεν του είναι άγνωστη, αλλά που δεν την έκανε ποτέ πράξη, ούτε καν τώρα που τον άδειασε μεγαλοπρεπώς, η διοίκηση! Αυτό, βέβαια, ότι δηλαδή θα έπρεπε ο Μιλοβάνοβιτς να παραιτηθεί, είναι κάτι που το είπαν και το έγραψαν πολλοί, πριν από το δικό μου blog.

Ποια είναι όμως τα αίτια που προκλήθηκε αυτό το μπάχαλο, που μόνο κακό κάνει στο πρεστίζ της ΑΕΚ; Κι επαναλαμβάνω ότι δεν ήταν η πρώτη φορά, αυτή με τον Σαμάκ. Θυμίζω ότι ο Μιλοβάνοβιτς ενεπλάκη σε μεγάλο βαθμό στην υπόθεση Μοντανιέ, όταν ο Γάλλος τεχνικός ήρθε στην Αθήνα, κι αφού είχε συμφωνήσει προφορικά σε όλα με τον Μπάγεβιτς από το ταξίδι του τελευταίου στο Παρίσι.

Και θυμίζω επίσης ότι έχουν γραφτεί πάρα πολλά ονόματα που υποτίθεται πως ήταν μεταγραφικοί στόχοι της ΑΕΚ (και όχι μόνο σε αυτή τη μεταγραφική περίοδο), ενώ στην πραγματικότητα δεν ήταν. Κι έχουν γραφτεί με δική του ευθύνη.

Η κύρια αιτία, λοιπόν, είναι μία και είναι πάρα πολύ απλή. Η ΑΕΚ έχει ένα συγκεκριμένο και ξεκάθαρο οικονομικό ταβάνι για τις μεταγραφικές περιπτώσεις που κυνηγά. Και πολύ καλά κάνει κι έχει ταβάνι. Για το αν είναι μικρό ή μεγάλο, ο καθένας σαφώς και μπορεί να έχει τη γνώμη του και πρέπει να είναι απόλυτα σεβαστή. Και για να μην θεωρηθεί ότι αποφεύγω να πω τη δική μου, πιστεύω ότι φέτος θα μπορούσε να είναι λίγο ψηλότερο.

Αλλά όπως και να το κάνουμε, δεν θα ήταν δυνατόν να μην υπάρχει ταβάνι. Πρώτον, επειδή δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ένας από τους βασικούς λόγους, για τους οποίους έφτασε η ΑΕΚ στον μαύρο Απρίλη του 2013, ήταν το χάος των ετών που είχαν προηγηθεί, στα μεταγραφικά της άρα κατ’ επέκταση και στα οικονομικά της.

Δεύτερον, επειδή κάθε σοβαρή ΠΑΕ οφείλει να είναι συμμαζεμένη οικονομικά και συμμορφωμένη με τις προσταγές του Financial Fair Play. Και πόσο μάλλον η ΑΕΚ, μετά τα όσα πέρασε και με τη δύσκολη προσπάθεια που είχε μπροστά της για να πείσει την UEFA, να λάβει την αδειοδότηση και να μπορεί να συμμετέχει στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Γιατί, πολλοί δυστυχώς ξεχνάνε (αν και δεν θα έπρεπε γιατί δεν έχουν περάσει 33 αλλά μόλις 3 χρόνια από την «πτώχευση» της ΑΕΚ), ότι η φιλοσοφία «τόσα τα έσοδα, τόσα τα έξοδα», δεν θα έπρεπε να είναι ένα αναγκαίο κακό, αλλά μια επιτακτική ανάγκη που θα έπρεπε μάλιστα να αποτελεί και λαϊκή απαίτηση.

Τρίτον, επειδή επιβάλλεται να μην υπάρχει χαώδης απόσταση μεταξύ των συμβολαίων των παικτών, που είτε το θέλουμε, είτε όχι, διαταράσσει πολλές φορές, το κλίμα στις ομάδες.

Η ΑΕΚ, λοιπόν, για να επανέλθουμε στον Μιλοβάνοβιτς, έχει ένα συγκεκριμένο και ξεκάθαρο μεταγραφικό οικονομικό ταβάνι. Και ο «Μίλο», από πέρυσι κιόλας, αλλά ειδικά φέτος, το έχει παρακάνει καθώς μιλάει, ασχολείται, προτείνει και διαρρέει περιπτώσεις παικτών, των οποίων το μπάτζετ είναι πάνω από το διπλάσιο, ενίοτε και το τριπλάσιο, του οικονομικού ταβανιού της ΑΕΚ. Πως γκένειν αυτό, που θα αναρωτιόταν και ο συμπαθέστατος, Πάτρικ Ογκουνσότο;

Δηλαδή, για την προσωπική του προβολή, για να κάνει το… κομμάτι του και για να δείχνει ότι αυτός κυνηγά παίκτες τοπ κλάσης αλλά στο τέλος χαλάνε επειδή η ΑΕΚ «τσιγκουνεύεται», μπορεί ένας τεχνικός διευθυντής να εκθέτει το σύλλογο; Ή μήπως δεν ξέρει ο Μιλοβάνοβιτς, μέχρι που φτάνει το μεταγραφικό μπάτζετ της ΑΕΚ;

Αλλά το μεγάλο ερώτημα πάνω σε αυτό, είναι άλλο. Πως ανέχεται η διοίκηση της ΑΕΚ αυτή την επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά του Μιλοβάνοβιτς; Και να πεις, ότι έφερε καμιά πολύ μεγάλη πρόταση για πώληση παίκτη, που είτε μας αρέσει, είτε όχι, αυτό κι αν είναι μέσα στα καθήκοντα ενός τεχνικού διευθυντή… Ούτε τον Μπουονανότε δεν μπορεί να δώσει η ΑΕΚ, όπως διαπιστώνουμε το τελευταίο διάστημα. Εκτός κι αν έχει υποσχεθεί ο Μιλοβάνοβιτς κάτι πάρα πολύ μεγάλο, που δεν έχει έρθει ακόμα… Ειλικρινά, δεν το ξέρω…

Αλλάζω εντελώς θέμα και κλίμα. Και μπορεί να μην έχει την παραμικρή σχέση με το βασικό θέμα αυτού του blog, αλλά δεν μπορώ να μην το σχολιάσω και θα είναι πολύ «μπαγιάτικο» αν το κάνω σε 48 ώρες… Ερχόμενος στο γραφείο μου, άκουγα μια ραδιοφωνική αθλητική εκπομπή, στην οποία, τόσο οι συντελεστές, όσο και οι ακροατές, συζητούσαν και διαφωνούσαν, πάνω στην απόφαση του Γιάννη Μπουρούση να συνεχίσει τη σπουδαία μπασκετική του καριέρα, στον Παναθηναϊκό. Του τα «έχωναν» οι Ολυμπιακοί, έλεγαν τα δικά τους οι Παναθηναϊκοί, μπήκε στην κουβέντα και ο… Καπίνο, έγινε ο σχετικός τζερτζελές.

Ξεπερνάω το ότι κανείς δεν ανέφερε ότι ο Μπορούσης σε πρόσφατη συνέντευξη του, ανέφερε ότι η ομάδα του είναι η ΑΕΚ. Και το ξεπερνάω γιατί πραγματικά δεν έχει καμία μα καμία σημασία, στον επαγγελματικό αθλητισμό. Κι όχι τώρα που έχουμε 2016 και είναι απορίας άξιον, πως είναι δυνατόν κάποιοι να μην μπορούν να το συνειδητοποιήσουν και να χαρακτηρίζουν «σημαίες» επαγγελματίες αθλητές και μετά να απογοητεύονται, όταν αλλάζουν… ιστό.

Αλλά, ειλικρινά ρε παιδιά, την τελευταία 20ετία, η μοναδική περίπτωση που θυμάμαι να «έφτυσε στα μούτρα» καλύτερη οικονομική πρόταση συλλόγου για να παίξει στην ομάδα που ήθελε, που έκανε τα πάντα και ρίσκαρε για να πετύχει το στόχο του, ήταν ο Ντέμης Νικολαϊδης το ’96 για την ΑΕΚ.

Και μπορεί προσωπικά να έχω περάσει τις πιο δύσκολες επαγγελματικές μου μέρες επί της προεδρίας του επειδή έτυχε να εργάζομαι σε Μέσο που δεν συμπεριλαμβανόταν στα «αγαπημένα» του, μπορεί πολλά «μπορεί» ακόμα που τώρα πια δεν έχουν καμία σημασία, αλλά δεν έχω γνωρίσει ποτέ και δεν θυμάμαι άλλη περίπτωση αθλητή που να έχει κάνει κάτι ανάλογο, με αυτό που έκανε εκείνος τότε…

• ΑΕΚ
• μιλοβάνοβιτς
• μπουρούσης
• Ντέμης Νικολαΐδης