Η ΑΕΚ «σκοτώνει» την ποδοσφαιρική λογική

Ποιός θα μπορούσε στις 17 Μαΐου, την βραδιά του τελικού του κυπέλλου, να φανταστεί πως μετά από εννιά μέρες και με την ΑΕΚ να έχει παίξει τέσσερα ματς με οκτώ παίκτες να ξεκινούν συνέχεια στην ενδεκάδα, θα είχε ήδη κατακτήσει ένα τρόπαιο και θα ήταν όχι απλά όρθια, αλλά με την κατάσταση εντελώς στα χέρια της για την συμμετοχή στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ; Πολύ απλά κανείς.

Ποιος θα μπορούσε να το φανταστεί, όταν μάλιστα εκτός από τα παραπάνω στοιχεία, η ομάδα μετά τον τελικό συνέχισε με τον… υπηρεσιακό του υπηρεσιακού προπονητή; Πολύ απλά, επίσης, κανείς.

«Σκότωσε» κάθε έννοια ποδοσφαιρικής λογικής η ΑΕΚ. Κατέρριψε κάθε ρεκόρ σωματικών και ψυχολογικών αντοχών. Έδωσε επίσης αποστομωτική απάντηση σε όλους τους μύθους που είχαν καλλιεργηθεί μέσα στην σεζόν, σε σχέση με τις δυνατότητες της. Κάνει περήφανους τους οπαδούς της. Και έχει περάσει πραγματικά πάρα πολύς καιρός από την τελευταία φορά που τους είχε επιτρέψει να αισθάνονται έτσι.

Τύχη σε αυτή την ιστορία δεν υπάρχει. Και στα τέσσερα αυτά παιχνίδια, η ΑΕΚ πήρε αυτό που άξιζε με βάση την εικόνα της στο γήπεδο. Πήρα δίκαια το κύπελλο, κέρδισε καθαρά και με πολύ καλή εμφάνιση τον Πανιώνιο που δεν είχε ακόμη παρουσιάσει την εικόνα αποδιοργάνωσης που είδαμε στα ματς με τον ΠΑΟΚ, έχασε καθαρά και με κακή εμφάνιση στην Λεωφόρο και επίσης καθαρά κέρδισε χθες στο ΟΑΚΑ τον Παναθηναϊκό.

Μόνο στο διάστημα από το 10′ ως το 35 και στο πρώτο τέταρτο της επανάληψης, η ΑΕΚ έδωσε δικαίωμα χθες. Και αυτό κατά την άποψη μου, επειδή το γκολ που ήρθε νωρίς, ενστικτωδώς έκανε τους παίκτες της να σκεφτούν και την οικονομία δυνάμεων στην διάρκεια του ματς. Είχε θέματα σε αυτό το διάστημα, αλλά μια ευκαιρία καθαρή μόνο, επέτρεψε στον Παναθηναϊκό να της κάνει.

Στο πρώτο τέταρτο του δεύτερου μέρους, από την μία το ένστικτο αυτό – συντήρησης που φάνηκε να λειτουργεί για τον Παναθηναϊκό και από την άλλη ίσως μια αίσθηση σιγουριάς πως το ματς είχε κερδηθεί μετά και την αποβολή του Βιγιαφάνες, έφεραν τα αναπάντεχα προβλήματα.

Συν το πολύ μεγάλο πρόβλημα που υπήρχε από την δεξιά πλευρά της άμυνας, με τον Αραβίδη να μην είναι μόνο ανύπαρκτος επιθετικά, αλλά να μην βοηθάει καθόλου τον Γκάλο και πίσω. Με αποτέλεσμα για ένα διάστημα ο Νάνο να μοιάζει με Ρομπέρτο Κάρλος. Βγήκε ο Αραβίδης, μπήκε ο Μπακάκης και τελείωσε το παιχνίδι. Για την ακρίβεια, έγινε ζήτημα μόνο το πόσα γκολ θα έβαζε τελικά η ΑΕΚ.

Δεν δικαιούται να λέει τίποτα για την διαιτησία ο Παναθηναϊκός. Μόνο μια φάση, η κίτρινη στον Μπεργκ ίσως δίνει το δικαίωμα για διαμαρτυρία, αλλά ήταν μια απόφαση που δεν επηρέασε σε τίποτα το συγκεκριμένο ματς. Ο Βιγιαφάνες πήρε ότι του άξιζε για την ανόητη ενέργεια του, τα δύο γκολ σωστά ακυρώθηκαν και μένουν μόνο δυο φάσεις για τις οποίες έχει δικαίωμα να κάνει παράπονα η ΑΕΚ. Αντικανονικό το γκολ του Λέτο, αφού κάνει εμφανές επιθετικό φάουλ στον Σιμόες πριν σκοράρει και αντικανονικό και το μαρκάρισμα από πίσω, του Μολέδο στον Πέκχαρτ μέσα στην περιοχή. Αυτή είναι η αλήθεια, μην τρελαθούμε.

Πλέον η ΑΕΚ έχει την τύχη στα χέρια της. Και μαζί με αυτή βέβαια και όλα τα προβλήματα που της προκαλεί το εξοντωτικό πρόγραμμα. Έμαθε να ζει με αυτά, φαίνεται ικανή να τα ξεπερνάει, αλλά ας μην παρασυρόμαστε. Είναι πολύ σοβαρά αυτά τα θέματα, η ομάδα καλείται να συνεχίσει μια υπέρβαση διαρκείας και σίγουρα χρειάζεται την Κυριακή πάρα μα πάρα πολύ την ουσιαστική στήριξη του κόσμου της.

Δίνουν μεγάλες χαρές αυτοί οι παίκτες στον κόσμο και δικαιούνται να περιμένουν πως οι οπαδοί τους θα είναι αυτοί που την Κυριακή θα καλύψουν τα κενά που δημιουργεί η κούραση. Μπορεί να κερδίσει και τον ΠΑΟΚ η ΑΕΚ, αρκεί στα δύσκολα, στις στιγμές της πίεσης, να είναι εκεί η δυναμική που μπορεί να της δώσει ο κόσμος της.