Παντοτινή ευγνωμοσύνη

Η εβδομάδα που η ΑΕΚ κατέκτησε το κύπελλο, τελειώνει σήμερα και αύριο ξεκινά μια καινούργια. Με τρια συνεχόμενα παιχνίδια. Δυο με τον ΠΑΟ, έναν με τον ΠΑΟΚ. Ενώ μπορεί και να προκύψουν εξελίξεις με προπονητή. Τρέχει πολύ ο χρόνος στην ΑΕΚ και η ΑΕΚ τρέχει μπροστά. Αλίμονο να έμενε πίσω. Θα μου επιτρέψετε όμως για λίγο να τον «παγώσω» αυτόν τον χρόνο. Θαρρώ αξίζει τον κόπο.

Ο Στέλιος Μανωλάς δεν κάθεται πλέον στον πάγκο της ΑΕΚ. Είναι πολύ πιθανό να μην ξανακαθίσει ούτε φέτος, ούτε ποτέ. Παρόλο που ποτέ δεν λες ποτέ στο ποδόσφαιρο. Πάντως ήδη υπάρχει άλλος τεχνικός, ενώ από τις αρχές Ιουνίου η ΑΕΚ θα έχει πιθανότατα και το όνομα του νέου προπονητή που θα την οδηγήσει στη νέα, μετά κατάκτησης κυπέλλου, εποχή. Όμως θα σταθώ για λίγο στον Μανωλά. Αφενός διότι αυτό που έκανε, αν συνέβαινε σε ομάδα της Πρέμιερ Λιγκ θα το συζητούσε όλος ο (ποδοσφαιρικός πλανήτης) και θα γινόταν ταινία πιο γρήγορα ακόμα και απ’ αυτή που ετοιμάζουν για τον Βάρντι. Και αφετέρου διότι η ΑΕΚ θα του οφείλει παντοτινή ευγνωμοσύνη.

Φανταστείτε μόνο το εξής. Εκείνο το βράδυ που η ΑΕΚ έπραξε το αυτονόητο και έδιωξε με τις κλωτσιές από το ξενοδοχείο της ομάδας τον Πογιέτ, να έλεγε «όχι δεν αναλαμβάνω» ο Μανωλάς. Που, μεταξύ μας, θα μπορούσε να το πει αυτό το «όχι». Κυρίως διότι ήξερε πολύ καλά, πως απ’ αυτή την διαδικασία που έμπαινε λέγοντας «ναι», θα κατέληγε νομοτελειακά να του απαγορευτεί δια ροπάλου από τους γιατρούς κάθε ενασχόληση. Όπως και έγινε.

Πείτε μου εσείς, αν ο Μανωλάς έλεγε «όχι» εκείνο το βράδυ, τι ακριβώς θα έκανε η ΑΕΚ; Ποιος προπονητής θα πήγαινε μέσα στη νύχτα να αναλάβει μια ομάδα σαν την ΑΕΚ, λίγες ώρες πριν τον πρώτο ημιτελικό κυπέλλου και στην αφετηρία μιας διαδρομής με σερί παιχνίδια που θα έκριναν όλους τους στόχους. Για να τα λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, ο βασικός λόγος που ο Πογέτ εκείνο το απόγευμα τα τίναξε όλα στον αέρα με την δήλωση του, ήταν πως φοβόταν αυτή την δοκιμασία… φωτιά που θα ξεκινούσε. Ήξερε πως δεν θα μείνει στην ομάδα και του χρόνου και δεν ήθελε να ρισκάρει να χρεωθεί αποτυχία. Φανταστείτε πόσο καυτή ήταν η πατάτα, που έκαψα τον ίδιο τον προπονητή που ήταν ήδη στην ομάδα. Πολλώ δε μάλλον έναν που αναλάμβανε μαύρα μεσάνυχτα.

Ο Μανωλάς δεν υπολόγισε τίποτε. Ούτε την καυτή αγωνιστική πατάτα, ούτε την υγεία του. Ή μάλλον όλα αυτά τα υπολόγισε και μάλιστα πολύ. Ήξερε πόσο δύσκολο είναι αυτό που περιμένει την ΑΕΚ, ήξερε πόσο δύσκολο είναι αυτό που περιμένει τον ίδιο. Αλλά έβαλε πάνω απ’ όλα την ομάδα. Κάποιοι μπορεί να σκεφτείτε πως είχε στην άκρη του μυαλού του, να φτιάξει το μέλλον του και αν πετύχει τους στόχους, να παραμείνει στον πάγκο. Είστε εντελώς λάθος, διότι ο Μανωλάς ήταν ο πρώτος και υποθέτω ο τελευταίος προπονητής, που για να αναλάβει μια ομάδα, το πρώτο που συμφώνησε ήταν πότε θα φύγει.

Ο Μανωλάς εκείνο το βράδυ ήταν ο μόνος που μπορούσε να καθίσει στον πάγκο της ΑΕΚ. Και θαρρώ πως, ήταν και ο μόνος που μπορούσε να οδηγήσει την ΑΕΚ στην κατάκτηση αυτού του κυπέλλου. Ξέρετε γιατί; Διότι αυτό το κύπελλο η ΑΕΚ το κατέκτησε κυρίως διότι οι ποδοσφαιριστές της έπαιξαν ακριβώς όπως πανηγύρισαν μετά το ματς. Δηλαδή σαν μια γροθιά. Εκείνο όμως που είχε παραλάβει ο Μανωλάς εκείνο το βράδυ στο ξενοδοχείο, ήταν μια ομάδα που με τις εμμονές και τα feeling του Πογιέτ, είχε γίνει το σκοτεινό χωριό. Οι μισοί, κοιτούσαν τους άλλους μισούς με μισό μάτι. Και σχεδόν όλοι, ήταν ξενερωμένοι.

Αυτούς τους παίκτες ο Μανωλάς τους πήρε και τους έκανε μια γροθιά, μέσα σε λιγότερο από μήνα. Μέσα σε λίγες μέρες. Αυτές οι κραυγές αποφασιστικότητας που ακουγόντουσαν στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ πριν τον τελικό, αυτό το πάθος που είδε στα μάτια όλων ο Μανωλάς, ήταν τα στοιχεία που έδωσαν την κούπα. Και δεν έπεσαν στα Σπάτα από τον ουρανό, ούτε υπήρχαν στο ματς με τον… Λεβαδειακό. Ο Μανωλάς τα έκτισε μέρα με την ημέρα, λεπτό με το λεπτό, μαζί με τους παίκτες του.

Ο Μανωλάς πάντα ήταν κάτι πολύ σπουδαίο για την ΑΕΚ. Κάτι πολύ ξεχωριστό. Ηταν μέγεθος ανάλογο του Τότι. Σ’ ένα ποδόσφαιρο στυγνά και αυστηρά επαγγελματικό, έμεινε με την ίδια φανέλα από την πρώτη μέρα που κλώτσησε μπάλα, μέχρι την τελευταία. Όμως μετά απ’ αυτό το κύπελλο, που η τσαγανάτη κατάκτηση του συγκρίνεται μόνο με το πρωτάθλημα του ’89, ο Μανωλάς παίρνει (και) μια άλλη θέση στην ΑΕΚ. Αυτή της παντοτινής ευγνωμοσύνης, απ’ ολόκληρο τον οργανισμό αυτής της ομάδας.

• ΑΕΚ
• κύπελλο
• μανωλάς