Τώρα η ΑΕΚ χρειάζεται...

Πέρασαν οι πρώτες μέρες από τον μεγάλο χαμό. Λύτρωση ήταν η νίκη στον πρώτο ημιτελικό. Και ήρθε και η γαλήνη που νομοτελειακά έρχεται μετά την θύελλα. Ωστόσο η αλήθεια είναι πως τα δύσκολα είναι ακόμα μπροστά για την ΑΕΚ. Έχει επτά και πιθανότατα οκτώ ματς, που θα κρίνουν έναν τίτλο και έναν προκριματικό τσάμπιονς λιγκ και όλα αυτά μέσα σε 40 μέρες.

Η τεράστια ποδοσφαιρική εμπειρία που κουβαλά ο Στέλιος Μανωλάς, του επιτρέπει να αντιλαμβάνεται καλύτερα από τον καθένα, πως ουσιαστικές αλλαγές στην αγωνιστική ταυτότητα της ΑΕΚ δεν μπορεί να κάνει. Τα χρονικά περιθώρια που δίνει το πρόγραμμα είναι στενά για να γίνει τέτοια δουλειά αλλά ακόμα και οι ποδοσφαιριστές είναι πολύ κουρασμένοι για να αφομοιώσουν έναν εντελώς καινούργιο τρόπο παιχνιδιού.

Επί του αγωνιστικού, ο Μανωλάς προσπαθεί να δώσει ξανά βάρος στην δουλειά στην τακτική, κάτι που για άγνωστο λόγο εδώ και πολύ καιρό είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα. Παρεμπιπτόντως αυτή ήταν και η απορία που είχαν πολλοί παίκτες της ΑΕΚ, ως προς τον τρόπο δουλειάς στις προπονήσεις. Αλλά τώρα πια, δεν έχει σημασία. Παράλληλα με δουλίτσα στην τακτική, ο Μανωλάς προσπαθεί να «παντρέψει» την αγωνιστική ταυτότητα που είχε η ομάδα επί Δέλλα στην αρχή της σεζόν, με την αγωνιστική ταυτότητα που απέκτησε στη συνέχεια επί Πογέτ. Μην ξεχνάτε πως στο ματς με τον Ατρόμητο, επί της ουσίας, ο Μανωλάς κράτησε την ενδεκάδα του Πογέτ, αλλά εφάρμοσε το σύστημα Δέλλα. Και αυτός ο συγκερασμός τουλάχιστον σε πρώτο… χρόνο, πέτυχε.

Όμως αυτό που η ΑΕΚ χρειάζεται περισσότερο την δεδομένη χρονική στιγμή, δεν είναι νέα σχήματα ή νέα συστήματα. Άλλωστε πριν από δυο μήνες, μια χαρά αποτελέσματα έπαιρνε και με την συνταγή Πογέτ. Εκείνο που χρειάζεται, είναι να αποκατασταθεί στα αποδυτήρια, το περί δικαίου αίσθημα. Αυτό είχε χαθεί και γι αυτό και πήρε η ομάδα την κάτω βόλτα. Υπήρχαν ποδοσφαιριστές στα Σπάτα που αισθανόντουσαν παραγκωνισμένοι, ακόμα και αόρατοι από τον προπονητή τους. Παίκτες που ήξεραν πως ακόμα και αν βάλουν δέκα γκολ στο οικογενειακό δίτερμα, ακομα και αν βγάλουν τουρμπίνες στα πόδια ή φτερά στο σορτσάκι, θα είναι και πάλι είτε στον πάγκο, είτε κολλημένοι εκτός αποστολής.

Και μην περάσει καν από το μυαλό σας η σκέψη, πως αυτοί οι παίκτες ήταν λίγοι. Όχι μόνο διότι δεν ήταν καν λίγοι. Κυρίως διότι η απουσία ίσων ευκαιριών και δικαιοσύνης μέσα στα αποδυτήρια, επηρέαζε το κλίμα όλης της ομάδας. Μην θαρρείτε δηλαδή πως ο παραγκωνισμός του Μπακάκη και του Λαμπρόπουλου ή ο αποκλεισμός του Ανέστη και του Τζανετόπουλου και του Πλατέλλα, «τσάκιζε» ψυχολογικά μόνο τους συγκεκριμένους παίκτες. Περνούσε σχεδόν σ’ όλη την ομάδα. Κάθε ποδοσφαιριστής ξέρει καλά πως όταν δεν υπάρχει δίκαιη μεταχείριση σ’ αυτόν που κάθεται δίπλα στα αποδυτήρια, σύντομα θα περάσει και στον ίδιο.

Το πιο σημαντικό στοίχημα για τον (όποιο) προπονητή θα διαδεχόταν τον Πογέτ, θα ήταν να επαναφέρει στα Σπάτα, το περί δικαίου αίσθημα. Ο Μανωλάς έδειξε αμά τη εμφανίσει, πως μπορεί να το κερδίσει. Όχι φυσικά επειδή δήλωσε μετά το ματς με τον Ατρόμητο, πως «θα χρειαστούν όλοι οι παίκτες στα κρίσιμα παιχνίδια που το ακολουθούν». Αυτή την ατάκα ο Πογέτ την είχε χρησιμοποιήσει περισσότερες φορές ακόμα και από το «η ομάδα δεν έχει ποιότητα». Και κάθε φορά που ο Ουρουγουανός έλεγε στα αποδυτήρια πως «θα χρειαστείτε όλοι», τουλάχιστον οι μισοί παίκτες της ΑΕΚ ήξεραν πως δεν ανήκουν μέσα στους «όλους».

Ο Μανωλάς έδωσε το πρώτο δείγμα προσέγγισης στο περί δικαίου αίσθημα, με τον τρόπο που απάντησε σε ερώτηση για το ματς με τον Λεβαδειακό. Του ζητήθηκε, μετά το παιχνίδι με τον Ατρόμητο, να σχολιάσει την «τραγική εμφάνιση στη Λιβαδειά». Είχε την ευκαιρία ο Μανωλάς να κρεμάσει στα μανταλάκια τον Πογέτ. Στο κάτω – κάτω, σφαλιάρα ολκής έφαγε η ΑΕΚ από τον Λεβαδειακό μ’ εκείνο το 3-0. Τραγική και ακόμα χειρότερη, σκέφτεται ο κόσμος, πως ήταν η ομάδα. Όμως ο Μανωλάς απάντησε επί του δικαίου και όχι επί των εντυπώσεων. «Διαφωνώ», είπε ορθά κοφτά κατά το συνήθειο του. «Η ΑΕΚ δεν ήταν καθόλου τραγική στη Λιβαδειά και έφαγε γκολ που δεν μπαίνουν ούτε σε 100 χρόνια. Ήμουν εκεί».

Δεν ξέρω πολλούς που θα αντιδρούσαν και θα απαντούσαν όπως ο Μανωλάς. Θυμάμαι πως ο Πογέτ σε κάθε ευκαιρία “κάρφωνε” τον προκάτοχο του για τις καλοκαιρινές επιλογές του. Τώρα θα μου πείτε πως συνδέεται η απάντηση για το ματς με τον Λεβαδειακό, με την δίκαιη μεταχείριση μέσα στα αποδυτήρια. Μα ένας προπονητής που απονέμει δικαιοσύνη στον προκάτοχο του, ακόμα και κόντρα στο ρεύμα ή την άποψη της κοινής γνώμης, δεν μπορεί παρά να είναι δίκαιος και μέσα στα αποδυτήρια.

Και αυτό είναι που χρειάζεται η ΑΕΚ τώρα που μπαίνει στα ζόρικα και τα κρίσιμα. Να αισθανθούν και πάλι όλοι παίκτες, που θα έχουν ίση και δίκαιη μεταχείριση. Τότε θα ξαναβρεθεί και η φλόγα και το πάθος και η ενότητα και όλα όσα εμφανώς λείπουν από την ομάδα εδώ και (πολύ) καιρό. Και ο Μανωλάς ξέρει καλύτερα από τον καθένα, πόσα πολλά μπορεί να πετύχει μια ΑΕΚ που έχει φλόγα και που έχει ενότητα.

• ΑΕΚ
• μανωλάς
• πογιέτ