Η δική μας ΑΕΚ

enwsi.gr

13/04/2016 | 19:04

0

Γενέθλια έχει η ΑΕΚ σήμερα. Κλείνει τα 92 της χρόνια. Όλοι μας σ’ αυτό το σαιτ, κάποια απ’ αυτα τα 92 χρόνια, τα έχουμε περάσει μαζί μ’ αυτή την ομαδα. Πολλά ή λίγα, δεν έχει σημασία. Κάποιοι μεγαλώσαμε πολύ, κάποιοι μεγαλώνουμε ακόμα δίπλα στην ομάδα που σήμερα έχει γενέθλια. Και μια τέτοια ευκαιρία, είναι μοναδική, για να μιλήσει καθένας εξ ημών, για την δική του ΑΕΚ. Όπως την γνώρισε, όπως την νιώθει, όπως την θυμάται, όπως την σκέφτεται. Ρίξτε μια ματιά και ίσως μέσα από τις περιγραφές, αναγνωρίσετε και δικές οπτικές ή θύμισες

Τάσος Καπετανάκος

Δεν θα μπορούσε να είναι μια απλή σχέση. Τίποτε στην ΑΕΚ δεν είναι απλό. Δεν θα μπορούσε να είναι κάτι σύνηθες. Τίποτα στην ΑΕΚ δεν είναι σύνηθες. Και τα έφερε η μοίρα να είναι όντως έτσι τελικά…

Δίχως η οικογένεια σου να έχει καμία σχέση με την ΑΕΚ, ένα μαγικό χέρι να σε παίρνει και να σε οδηγεί κοντά της. Και εκεί αλλάζουν όλα και εσύ δεν το καταλαβαίνεις…

Και παίρνουν τον δρόμο τους. Και φτάνεις να κάνεις… ντεμπούτο στη Νέα Φιλαδέλφεια με την Παναχαϊκή αρχές του 1990, τότε που ο Μπατίστα ήταν ο δικός μας Γκούλιτ. Να ζεις τα δύσκολα χρόνια του μπάσκετ με την δική τους ξεχωριστή μαγεία και να βλέπεις τον Τόνι Γουάιτ για τον δικό μας Τζόρνταν.

Να πηγαίνεις αντίπαλος της ΑΕΚ στο «Γεώργιος Μόσχος» στα Παιδικοεφηβικά και σαν γραφικός να φιλάς το παρκέ… Και να το ζεις μόνος σου. Μια τελετή: η ΑΕΚ και εσύ. Πρώτα αυτή και μετά όλα τα άλλα. Όπως πάντα.

Και να την ζεις κάθε χρόνο και περισσότερο. Και να ζεις από κοντά τα καλά της χρόνια. Και τα άσχημα ακόμη πιο κοντά της. Και να δουλεύεις για αυτήν και να ασχολείσαι όλη μέρα για αυτήν. Και να δένεσαι ακόμη περισσότερο. Και να πληρώνεις από την τσέπη σου για να την δεις από την Πράγα με Ριβάλντο μέχρι το Κρανίδι και τη Νάξο στην Β’ και Γ’ εθνική. Και να μην σε νοιάζει. Όσες ώρες και να ταξιδεύεις με το αμάξι για να πας στην Καβάλα να την δεις… Και ας χάνει. Και ας μην κάνεις διακοπές και να μην έχεις ρεπό.

Είναι πολλές οι ιστορίες. Είναι εκατομμύρια οι στιγμές. Είναι η ΑΕΚ. είναι τα 92 χρόνια περηφάνιας. Είναι οι άνθρωποι της, το σήμα, τα χρώματα, η μυρωδιά, η αύρα.

Και στο τέλος των φετινών γενεθλίων να κάνεις μία ευχή. Να είμαστε καλά, να ζήσουμε και του χρόνου κοντά της τα επόμενα. Μέχρι… όσα

Τάσος Τσατάλης

92 χρόνια. Τα 35 από αυτά τουλάχιστον, γιατί εικόνες στο μυαλό μου έχουν μείνει ακόμη και από τον άτυχο τελικό Κυπέλλου με τον Πανιώνιο το 1979 στο Καραϊσκάκη, πολύ ζωντανά στο μυαλό και την ψυχή μου.

Οικογενειακή υπόθεση η ΑΕΚ. Από παππού σε πατέρα και γιο και από τον γιο που έγινε πατέρας, στον γιο του… Αν και μάλλον θα προτιμούσα ο Γιάννης να μην δεθεί τόσο με αυτή την ιστορία όσο ο πατέρας του. Γιατί έχει τα καλά της, έχει και τα κακά της. Περισσότερα τα πρώτα, αλλά πολύ έντονα και βαριά τα δεύτερα. Και αυτά είναι που σε σημαδεύουν.

Προσωπικά για μένα, αν και είχα την ευκαιρία να προλάβω να ζήσω και Μαύρο και Μανωλά και άλλους μεγάλους παίκτες, να γευτώ μεγάλες χαρές με τις κατακτήσεις πρωταθλημάτων από την ομάδα του Μπάγεβιτς, να δω την ομάδα μπάσκετ να φτάνει ξανά στην κορυφή της Ευρώπης, αυτό που πάντα μου δημιουργεί έντονα συναισθήματα γιατί τελικά έχω καταλάβει πως σημάδεψε την σχέση μου με την ΑΕΚ, είναι το οκταήμερο από Κυριακή 7 Φλεβάρη του 1988, μέχρι και την επόμενη Κυριακή στις 14 Φλεβάρη. Με ενδιαμεσο «σταθμό» την… επάρατο 10 Φλεβάρη του 1988.

Από την εκδρομή τότε με τον πατέρα, στο πούλμαν του ιστορικού Σ.Φ Ηλιούπολης του συγχωρεμένου Νώντα Καλλιγέρη στην Πάτρα, για το απίθανο ματς με την Παναχαϊκή και όλα όσα φοβερά και τρομερά συνέβησαν με τον διαιτητή Ακρίδα, τον Βόσδου και τα επεισόδια μετά το τέλος. Και στο δραματικό απόγευμα της Τετάρτης και της ρεβάνς με τον Ολυμπιακό και τον Θεολόγη…

Για μένα που τότε ήμουν μαθητής γυμνασίου το σοκ ήταν μεγάλο. Ακριβώς επειδή αμέσως μετά το ντέρμπι ΑΕΚ – Ολυμπιακού για το πρωτάθλημα μια αγωνιστική πριν την Πάτρα και το εύκολο 2-0, είχα πιστέψει όπως όλοι οι ΑΕΚτζήδες, ότι το πρωτάθλημα, το πρώτο πρωτάθλημα για μένα, θα γινόταν πραγματικότητα και ίσως και το νταμπλ.

Στην επιστροφή στο σπίτι από την ρεβάνς του «Διαβολόγη» και του… Γιάννη Γούναρη, για πρώτη και μοναδική φορά στην ζωή μου, πήρα ένα ψαλίδι και έκοψα με μανία τα κασκόλ της ΑΕΚ. Το θυμάμαι σαν τώρα.

Έδωσα όρκους… βαρείς, πως δεν θα ξαναπατήσω στο γήπεδο και θυμάμαι την μάνα μου να με κοιτάει με συγκατάβαση και να μου λέει «εντάξει Τάσο μου, εντάξει, δεν θα ξαναπάς στο γήπεδο το καταλάβαμε, σταμάτα να ορκίζεσαι. Άντε, μπας και ανοίξεις και κανένα βιβλίο…».

Κυριακή μεσημέρι 14 Φλεβάρη, του Αγίου Βαλεντίνου δηλαδή, ήμουν όπως ήταν μοιραίο, ξανά στην Φιλαδέλφεια, μέσα στην βροχή στο ματς με τον Άρη, με άλλους τρεις – τέσσερις χιλιάδες ακόμη. Με τον Βασιλομπίλαρο αντίπαλο.

Είχα βρει την δικαιολογία ήδη. «Θα πάω για να τους βρίσω». Δεν έβρισα τελικά, αν και οι περισσότεροι το έκαναν. Πανηγύρισα τα γκολ, αν και πολλοί απλά ειρωνεύονταν. Και κατάλαβα πως τελικά όλα όσα προηγήθηκαν μέσα στην εβδομάδα, το μόνο που μου προκάλεσαν ήταν ακόμη μεγαλύτερο «κόλλημα». Που δεν θα έφευγε ποτέ… Χρόνια πολλά στην ΑΕΚ και σε όλους μας.

Σταύρος Καζαντζόγλου

Η ιδέα ήταν καλή. Να φτιάξουμε τη σκέψη μας, την ιστορία μας, το όνειρο που μας ένωσε με την ΑΕΚ. Σκεφτόμουν πως θα μπορούσα να σας πω για εκείνο το βράδυ με την ΚΠΡ, όταν μωρό ακόμα με έπαιρνε στην πλάτη ο πατέρας μου για να βγούμε στους δρόμους του Πειραιά. Να μιλήσω για το σπαρακτικό κλάμα στο εφιαλτικό βράδυ της θύρας 7, όταν με πήρε άρον άρον να φύγουμε από τη θύρα 6 για να σταματήσω να βαλαντώνω. Για τα ατέλειωτα καρτερικά απογεύματα έξω από τα αποδυτήρια στα Φιλαδέλφεια, με τα λαϊκά δικαστήρια και τις πίκρες των πέτρινων χρόνων. Για την άγια νύχτα του Τάκη. Για το ματς με τη Σάλτσμπουργκ πριν πάω φαντάρος. Για όσα απίστευτα συνέβαιναν όταν με έπαιρναν τηλέφωνο εκείνοι οι τυχεροί που την είδαν ξανά Βασίλισσα με τον Ολυμπιακό. Για τα βαμμένα «κιτρινόμαυρα» πρόσωπα στη Λωζάννη. Για πολλά, τόσα πολλά που δεν χωράνε. Αλλά και δεν εκφράζουν τίποτε πραγματικά.

Ξέρετε, στο πέρασμα των ετών συνειδητοποίησα πως η ΑΕΚ είναι η ζωή μου. Η περηφάνια μου, το κλάμα μου, ο θυμός μου, η οικογένεια μου. Εκείνη που με ορίζει ως άνθρωπο, που μου δίνει σημείο αναφοράς. Είναι εκείνη που όταν λέει το όνομα της ο Αγγελος μου, λιώνω από ενθουσιασμό. Είναι εκείνα τα βαριά μεσημεριάτικα απογεύματα στα Φιλαδέλφεια, με την παρέα των Πολιτών του πατέρα μου που έπιναν Γενί Ρακί από την Πόλη και κάπνιζαν τσιγάρα. Και όλες οι κουβέντες ήταν για την Πόλη και μόνο η ΑΕΚ ήταν η αναφορά στην Ελλάδα. Ο συνδετικός δεσμός με όσα εκείνοι έζησαν και εμείς ονειρευόμασταν. Η απάντηση, εκείνο που τους (μας) κράτησε όρθιους, όταν οι Ελλαδίτες αποκαλούσαν Τούρκους όσους ήρθαν από εκεί.

Η ΑΕΚ με πληγώνει. Η ΑΕΚ με εξυψώνει. Η ΑΕΚ με διαλύει. Η ΑΕΚ με μαγεύει. Η ΑΕΚ είναι ένα όνειρο που άλλοτε σε ταξιδεύει και άλλοτε σε γυρνά σε εφιάλτη. Αλλά θα είναι πάντα αυτή που αγάπησα με όλη την αγνότητα της ψυχής μου. Και είμαι ενθουσιασμένος, που ο γιος μου αρχίζει να μυείται ήδη στον μαγικό κόσμο της. Χρόνια πολλά ΑΕΚ μου.

Κώστας Παρασκευόπουλος

Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς μέσα σε ένα σχετικά περιορισμένο κείμενο, κάτι που μου έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη και να αφορά την ΑΕΚ, αλλά θα κάνω την… προσπάθεια μου. Πολλά θα μπορούσα να πω, αλλά θα σταθώ σε κάτι που κατά την ταπεινή μου γνώμη, αποδεικνύει το ότι είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ. Αυτό δεν θα έχει σχέση ούτε με το μπάσκετ, ούτε με το ποδόσφαιρο, αλλά με το χάντμπολ. Ένα τμήμα, που κράτησε ψηλά την σημαία της «Ένωσης» σε δύσκολους καιρούς, δίνοντας συνολικά δύο πρωταθλήματα και 3 Κύπελλα Ελλάδος, μέσα σε μόλις 10 χρόνια ιστορίας.

Γνωρίζοντας προσωπικά όλες τις «παλιοσειρές» της ομάδας (σ.σ. μόνο ο Χριστόφορος Μπακαούκας έχει μείνει πλέον στο τωρινό ρόστερ) και γενικά όλους τους ανθρώπους του τμήματος, ξέρω καλά πόσο δύσκολα έφτασαν στην καταξίωση με την ΑΕΚ. Στις 19 Μαρτίου του 2014 λοιπόν, ο «δικέφαλος» έπαιξε τελικό Κυπέλλου με αντίπαλο τον Διομήδη Άργους, στο κλειστό των Άνω Λιοσίων.

Έχοντας βρεθεί εκείνη τη μέρα, μέσα σε αυτό το σύγχρονο γήπεδο που είχε φτιαχτεί για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, δεν μπορώ να ξεχάσω κάποια πράγματα. Απλά ας θυμίσω ότι η τότε ΑΕΚ είχε παίκτες τεράστιας κλάσης όπως οι Χριστόφορος Μπακαούκας, Δημήτρης Καφφάτος, Γιώργος Παπαδόπουλος, Φάνης Τσαούσης, Διονύσης Γεωργιάδης, Παναγιώτης Νικολαΐδης, Αλέξης Αλβανός, Σάββας Καρυπίδης, Κώστας Τσιλιμπάρης, Γρηγόρης Σανίκης, Μλάντεν Ράκσεβιτς και Πέταρ Ζούγιοβιτς. Για όσους δεν γνωρίζουν το άθλημα, ουσιαστικά μιλάμε για μια Dream Team.

Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση όμως, ήταν οι περίπου 4.000 οπαδοί της ΑΕΚ που βρέθηκαν στις εξέδρες. Ένας αριθμός που μπορεί να μην είναι και τόσο εντυπωσιακός σε αγώνα ποδοσφαίρου, ή μπάσκετ, αλλά για το χάντμπολ ήταν κάτι το ασύλληπτο. Η ΑΕΚ έγινε η πρώτη ομάδα που κατάφερε να συγκεντρώσει τόσο πολύ κόσμο στο συγκεκριμένο άθλημα και να αποδείξει ότι η Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως, είναι κάτι το διαφορετικό, εν συγκρίσει με άλλους συλλόγους.

Το γήπεδο έμοιαζε με… Νέα Φιλαδέλφεια και φυσικά, δεν… γινόταν να ηττηθεί αυτή η ομάδα από τον Διομήδη Άργους. Οι παίκτες του Γιάννη Αρβανίτη, κατέκτησαν το τρόπαιο, επικρατώντας με 18-16 στον τελικό. Ήταν η δεύτερη συνεχόμενη κατάκτηση του Κυπέλλου από την ΑΕΚ. Μακάρι και αυτό το τμήμα, να επανέλθει σε τέτοια επίπεδα, όπως και όλα τα τμήματα της «Μάνας». Χρόνια πολλά ΑΕΚάρα…

Γιολάντα Ζύκα

Σαν ένα παιδί μεγαλωμένο στην επαρχία η μοναδική επαφή μου με την ΑΕΚ ήταν μέσω της τηλεόρασης, του ραδιοφώνου και των εφημερίδων που ξεφύλλιζα με τις ώρες. Θυμάμαι την αγωνία ακούγοντας τους αγώνες στο ραδιόφωνο προσπαθώντας να κάνω εικόνα κάθε φάση που περιέγραφε ο εκφωνητής. Το «Νίκος Γκούμας» φάνταζε σαν όνειρο και το ταξίδι στην Αθήνα από την Κέρκυρα ήταν λίγο μακρινό. Μέχρι που η ΑΕΚ ήρθε πιο κοντά σε μένα. Το 2002. Σαν τώρα θυμάμαι όταν ήρθε στο σπίτι ο πατέρας μου και είπε «Θα πάμε στα Γιάννενα να δούμε την ΑΕΚ». Έκανε το λάθος να μου το πει την Δευτέρα και αυτή η εβδομάδα μου φάνηκε αιώνας. Μετρούσα τις ώρες, τα λεπτά μέχρι που ήρθε τελικά εκείνη η μεγάλη μέρα. Ξεκινήσαμε από το πρωί μαζί με την αδερφή μου, τα δύο ξαδέρφια μου και τον πατέρα μου με το πούλμαν που είχε «κλείσει» το club της ORIGINAL από την Κέρκυρα. Συνθήματα στο πούλμαν για να μπούμε στο κλίμα και μέχρι που φτάσαμε και πήραμε θέση στις κερκίδες του γηπέδου. Πρέπει να χιόνιζε, υπήρχε παντού πάγος αλλά για πρώτη φορά δεν ένιωθα να κρυώνω. Ήταν τόσο μεγάλος ο ενθουσιασμός, το πάθος που δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο. Μόνο συνθήματα και όλοι χέρια. Η φωνή που δεν έβγαινε από ένα σημείο και μετά. Το γκολ του Ντέμη. Όλα φάνταζαν σαν όνειρο. Νικήσαμε, σε μια χρονιά που παραλίγο να είχαμε πανηγυρίσει και το πρωτάθλημα. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που είδα την ΑΕΚ από κοντά και θα το θυμάμαι για όσο ζω, προσπαθώντας αυτή την μικρή ιστορία να την λέω σε κάθε ευκαιρία στην κόρη μου! Η επιστροφή στην Κέρκυρα με βρήκε μια εβδομάδα με πυρετό. Αλλά αυτό δεν το θυμάμαι καν!

Νίκος Κιτσιγιάννης

Οι στιγμές που έρχονται στο μυαλό, σε αυτές τις σχεδόν τρεις δεκαετίες που η ΑΕΚ αποτελεί βασικό κομμάτι της ζωής και της καθημερινότητας, είναι ατελείωτες. Άλλες ευχάριστες, άλλες… ηδονικές και άλλες δυσάρεστες. Άλλωστε αυτή η ομάδα τα έχει ζήσει και τα έχει περάσει όλα, στον υπέρτατο βαθμό. Και τα καλά και τα κακά. Και μαζί της όλοι εμείς που την παρακολουθούμε, την καμαρώνουμε και στον βαθμό που μπορούμε, την ακολουθούμε και είμαστε κοντά της. Ωστόσο, αυτή που έρχεται πρώτη στη σκέψη, στο άκουσμα της λέξης ΑΕΚ, είναι εκείνη ενός… καλοκαιρινού γκολ, που δεν γίνεται να ξεχαστεί ποτέ.

Παρακολουθώντας μαζί με την οικογένεια, στο σπίτι, στην Καλαμάτα, την ΑΕΚ του Μπάγεβιτς να «αλώνει» την Γλασκώβη με την γκολάρα του Τόνι και να «σφραγίζει» τη συμμετοχή της στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Ένα γκολ που είχε κάνει κι άλλους… 10χρονους της γενιάς μου να βγουν την επόμενη μέρα έξω με τη φανέλα της ΑΕΚ, να φωνάξουν τα πρώτα τους συνθήματα και να συνειδητοποιήσουν, ότι αυτή η ομάδα θα είναι από εδώ και στο εξής, αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τους.

Αυτό το γκολ και γενικότερα η ομάδα εκείνων των χρόνων, «έφτιαξε» ΑΕΚτζήδες και έκανε όσους την αγαπήσαμε, να μάθουν το ποδόσφαιρο με τις απαιτήσεις να φτάνουν στον… Θεό. Δεν είναι λίγο πράγμα άλλωστε η πρώτη σου ποδοσφαιρική αγάπη, να απαρτίζεται από παίκτες όπως ο Τσιάρτας, ο Μανωλάς, ο Κωστής, ο Σαβέφσκι, ο Ατματσίδης, ο Κασάπης και ο Σαμπανάτζοβιτς. Χρόνια πολλά, αγάπη μας γλυκιά…

Ειρήνη Θεοδωρίδου

Θεωρητικά ΑΕΚ είμαι από τα γεννοφάσκια μου. Και πώς θα μπορούσα να μην είμαι δηλαδή, αφού η ΑΕΚ είναι υπόθεση…  οικογενειακή, για λόγους καταγωγής και όχι μόνο. Έτσι μεγάλωσα, μαθαίνοντας να αγαπώ την ιδέα της «κιτρινόμαυρης» ομάδας,  μυήθηκα στην ιστορία της και θαύμασα όλα τα ιδανικά που πρεσβεύει. Παράλληλα, ενδιαφερόμουν για τα όσα συνέβαιναν στο σύλλογο, κυρίως όμως μέσα από την τηλεόραση και τις αφηγήσεις του μπαμπά και του παππού.

Την ημέρα που το ενδιαφέρον μου για την ΑΕΚ, μετουσιώθηκε σε… έρωτα, δεν θα την ξεχάσω ποτέ: 9 Αυγούστου 2006.

Στα 17 μου χρόνια, για πρώτη φορά κάνω διακοπές μόνη μου, διαλέγοντας το Εδιμβούργο. Στις 9 Αυγούστου, η πρωτεύουσα της Σκοτίας «ντύνεται» στα… κιτρινόμαυρα. Όπου και να γυρίσω, υπάρχει κάποιος με κασκόλ και διακριτικά της ΑΕΚ. Είναι προγραμματισμένο το ματς με την Χαρτς  για τον 3ο προκριματικό του Champions League και αποφασίζω να αφήσω την παρέα μου και να πάω να δω το ματς μόνη μου. Ίσως μία από τις καλύτερες αποφάσεις που πήρα ποτέ.

Αναμείχθηκα με περίπου 500 οπαδούς, που έδωσαν το «παρών» στο «Μάρεϊφιλντ», δημιουργώντας μία απίστευτη κερκίδα. Η ατμόσφαιρα, ο ενθουσιασμός , το πάθος που έβλεπα να ξεχειλίζει για αυτήν την ομάδα, με μάγεψε.  Μια εξέδρα ΑΕΚτζήδες να μην σταματούν λεπτό να στηρίζουν τους παίκτες, να φωνάζουν, να τραγουδούν, να μην απογοητεύονται, ακόμα και όταν δεχτήκαμε γκολ και μείναμε πίσω στο σκορ. Με τον Καπετάνο να ισοφαρίζει στο 89’ και τον Λυμπερόπουλο να γράφει το 2-1 στις καθυστερήσεις,  όλοι έγιναν ένα. Η «κιτρινόμαυρη» εξέδρα πήρε φωτιά, τα πανηγύρια συνεχίστηκαν και εκτός γηπέδου και εγώ είχα ήδη αποφασίσει, πως στο εξής, όπου θα χτυπούσε η καρδιά της ΑΕΚ, θα ήμουν εκεί.

Αυτό που ξεκίνησε ως πλατωνική αγάπη λόγω οικογενειακής παράδοσης, εξελίχθηκε σε πάθος και τρόπο ζωής.

Μπορεί να άργησα- ομολογουμένως-να δεθώ με την ΑΕΚ, μπορεί να μην πρόλαβα να πανηγυρίσω πολλούς τίτλους, αλλά ξέρω πως τα καλύτερα έρχονται.

Αν κάτι με πειράζει είναι ότι δεν είχα την ευκαιρία να δω την ΑΕΚ από την «Σκεπαστή» στη Φιλαδέλφεια. Ωστόσο αυτό είναι που με κάνει να ανυπομονώ πιο πολύ για τη στιγμή που θα δω την ομάδα μας στην «Αγιά Σοφιά». Ανυπομονώ για εκείνη την ώρα  που θα δω την ΑΕΚ να παίζει «σπίτι» της.

Πάνος Λούπος

Μου ζητήθηκε να αναφέρω μια στιγμή, να διηγηθώ μια ιστορία, κάτι που μου έχει μείνει χαραγμένο από την ΑΕΚ. Πόσο πολύ δύσκολο, αλήθεια… Ποια στιγμή να ξεχωρίσεις και ποια ιστορία, όταν η ΑΕΚ από μόνη της είναι η… Ιστορία, όταν η ΑΕΚ από μόνη της είναι… Στιγμές. Στιγμές χαράς, στιγμές λύπης, στιγμές ανείπωτης θλίψης, στιγμές αγωνίας, αλλά με την υπερηφάνεια πάντα να δεσπόζει. Δεκαπέντε χρόνια ως δημοσιογράφος, δίπλα στην ομάδα, μαζί με την ομάδα, ταξίδια με την ομάδα, ένα με την ομάδα, στον ξύπνιο αλλά και στον ύπνο, 24 ώρες το 24ωρο, ΑΕΚ είναι η πρώτη σκέψη, ΑΕΚ και η τελευταία… Κάθε συναίσθημα, όποιο κι αν είναι αυτό, το μόνο βέβαιο πως είναι πολύ έντονο.

Άντε, ας ξεχωρίσω μερικές στιγμές… Το πρώτο μου ταξίδι στην Ευρώπη ως ρεπόρτερ της ομάδας, με την Λιλ για το Τσάμπιονς Λιγκ, ο πανηγυρισμός μου στο 1-1 του Βλάνταν Ίβιτς, τα περίεργα βλέμματα των γύρω μου για να συνειδητοποιήσω ότι μάλλον υπερέβαλλα και ότι στο «Φελίξ Μπολάρ» είχα πάει για δουλειά. Η σιωπή, το βλέμμα του χαζού κι ένα «τι έγινε ρε μαλάκα» στο 3-3 του Ντάρμπισιρ που μας πήρε κεφαλιά με διάσειση. Ένα 0-0 με τη Νίκη για το Κύπελλο στο χιονισμένο «Πανθεσσαλικό» το 2006, που έλεγα στον διαιτητή Πολατιάν «έλα μωρέ, δεν είναι και πολύ χάλια το γήπεδο, ξεκίνα το», επειδή δεν είχα λεφτά για να διανυκτερεύσω στον Βόλο και με είχε λούσει κρύος ιδρώτας… Το γκολ του Μίτσελ με ΠΑΟ, η κεφαλιά του Δέλλα στην Τούμπα, μαζί πάνε αυτά… Όλα τα εκτός έδρας ταξίδια για το πρωτάθλημα του 2008…

Τα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν από το αμόκ χαράς ( κι όμως) επειδή σκόραρε ο Κατίδης κόντρα στην Βέροια μέχρι να υψώσει το κουλό του και να μείνω «παγωτό»… Το αυτογκόλ του Μπουγαϊδη… Το αυτογκόλ του Μπουγαϊδη… Το αυτογκόλ του Μπουγαϊδη… Το κλάμα, το βράδυ που το ακολούθησε και το ξημέρωμα που με βρήκε με άλλους τέσσερις, στην εφημερίδα… Κάθε στιγμή, κάθε εικόνα και κάθε σκέψη, ανεβαίνοντας προς την Φυλή για την πρεμιέρα στην Γ’ Εθνική με τον Μανδραϊκό…

Το «έμφραγμα» που παραλίγο να πάθουμε στο μπαράζ ανόδου με τον Ηρακλή στα Τρίκαλα για να ανέβει η «Βασίλισα» στην… Α2! Ο τραυματισμός της Τοτσίδου στον τρίτο τελικό με τον ΟΣΦΠ, όπου γύρισα και είπα στον διπλανό μου «τελειώσαμε, θα το γυρίσουν, πάει το πρωτάθλημα»… Το γκολ του Μπακαούκα με τον ΠΑΟΚ και το ουρλιαχτό «γκοοοολ» για ένα άθλημα που είμαι παντελώς άσχετος και δεν μου αρέσει κιόλας, για να με ρωτάνε λίγο μετά απορημένοι οι γείτονες «που βάλατε γκολ ρε Πάνο και φώναξες έτσι το μεσημέρι;»…

Αδικώ στιγμές και δεν μου αρέσει που τις αδικώ… Όλα είναι στιγμές, όλα είναι ΑΕΚ… Χρόνια Πολλά ΑΕΚάρα!

Δημήτρης Σεραφειμίδης

Η μεγάλη μας αγάπη έχει γενέθλια. Η ομάδα μας μπαίνει στο 93ο έτος της ιστορίας της, πιο ανανεωμένη και πιο δυνατή, αποδεικνύοντας καθημερινά ότι επέστρεψε, αλλά στην ουσία δεν έλειψε ποτέ.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τον θυμάμαι πάντα συνδεδεμένο με την ΑΕΚ. Προσφυγικές ρίζες, αεκτζίδικη οικογένεια, οπότε δεν γινόταν να συμβεί κάτι διαφορετικό.

Ήμουνα τυχερός , διότι πρόλαβα το τελευταίο πρωτάθλημα. Μεγαλωμένος στα Τρίκαλα, δεν υπήρχε επιλογή να την παρακολουθώ από κοντά. Θυμάμαι όμως  πως το πανηγύρισα ‘’αγκαλιά’’  με την τηλεόραση.

Αυτό που μου έχει μείνει όμως πραγματικά είναι η πρώτη φορά που την είδα από κοντά. Τελικός Κυπέλλου 1996 με τον Απόλλωνα, στο αξέχαστο 7-1. Προσωπικά η καλύτερη ΑΕΚ όλων των εποχών. Μεγάλοι παίκτες, μεγάλος προπονητής, μεγάλη ομάδα.

Θυμάμαι ότι είχα μάθημα στο σχολείο και ξαφνικά ήρθε ο πατέρας μου, με πήρε, με έβαλε στο αυτοκίνητο και μου είπε πάμε Αθήνα.

Δεν καταλάβαινα  τι γινόταν και ούτε είχα φανταστεί αυτό που θα συνέβαινε. Μου το αποκάλυψε στη διαδρομή.

Ταξίδι 4 ωρών, ανυπομονησία, γήπεδο, 50000 κόσμος, τελικός, κύπελλο… όλα μαγικά και αξέχαστα.

Από εκείνη τη στιγμή το μικρόβιο μπήκε, δεν έφυγε και δεν θα φύγει ποτέ…

Αμέτρητες χαρές, πολλές και σκληρές στιγμές, αλλά πάντοτε δίπλα…

Χρόνια πολλά ΑΕΚάρα μου…

Μανώλης Βογιατζάκης

Σεπτέμβριος του 1999. Διανύω μόλις τον δεύτερο μήνα στο ρεπορτάζ της ΑΕΚ για τον ραδιοφωνικό σταθμό Sprint FM. Ο αποκλεισμός από την ΑΙΚ Στοκχόλμης στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ φέρνει στον ευρωπαϊκό δρόμο της Ένωσης την Τορπέντο Κουταϊσι. Προσωπικά άκουγα για πρώτη φορά ότι υπάρχει τέτοια ομάδα. Στις 15 Σεπτεμβρίου “πετάμε” μαζί με την αποστολή της ΑΕΚ για την Τιφλίδα κι από εκεί οδικώς για το …ξεχασμένο κι από τον Θεό Κουταϊσι. Ένα ταξίδι στο άγνωστο.

Το πρώτο σοκ το παθαίνουμε με την είσοδό μας μέσα στην πόλη, αφού μια αγελάδα διασχίζει τον δρόμο με την άνεσή της, αναγκάζοντας το πούλμαν της ομάδας κι αυτό των δημοσιογράφων να ελαττώσουν απότομα ταχύτητα για να την περιμένουν να κάνει τη βόλτα της. Το μεγαλύτερο σοκ ήταν όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Στο ποιο; Άλλο περιμέναμε, άλλο βρήκαμε. Η πρώην έπαυλη του Σεβαρνάτζε, ένα πρώην στρατιωτικό σανατώριο θα αποτελούσε το μέρος της διαμονής μας για εκείνο το βράδυ.

Οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ είναι οι πρώτοι που μπαίνουν μέσα και ετοιμάζονται να καταλύσουν στα δωμάτιά τους για να ξεκουραστούν λίγες ώρες πριν την προπόνηση. Ακολουθούμε εμείς, όταν κάποιος από το πρακτορείο μας λέει το …αμίμητο: “Τα κρεββάτια σε ορισμένα δωμάτια δεν έχουν στρώμα, αλλά μόνο κουβέρτες. Στρώματα έχουν μόνο οι σουίτες. Κάνουμε προσπάθεια για να κοιμηθείτε όλοι σε κρεββάτια με στρώμα”. Με τα πολλά, ο μεγάλος στόχος επιτυγχάνεται, αλλά κανένας δεν ξέρει τι άλλο θα συναντήσουμε.

Το απόγευμα, η άφιξή μας στην έδρα της Τορπέντο για την προπόνηση της ΑΕΚ αποτελεί την πιο ευχάριστη εμπειρία μας στο Κουταϊσι. Οι Γεωργιανοί υποδέχονται την αποστολή της Ένωσης με ένα τεράστιο πανό, κρεμασμένο στην είσοδο του σταδίου: “Καλωσήρθατε φίλοι Έλληνες”, είναι το μήνυμα στα ελληνικά και οι παίκτες του Δικεφάλου χαμογελούν, ίσως για πρώτη φορά από τη στιγμή που πατήσαν το πόδι τους στην περιοχή. Το ίδιο κι εμείς, αφού οι κάτοικοι της περιοχής είναι πάρα πολύ φιλικοί με όλους όσοι είχαν ταξιδέψει από την Ελλάδα.

Από τα ευχάριστα στα δυσάρεστα. Το επόμενο πρωί κάνουμε μια βόλτα στην πόλη και το θέαμα που αντικρίζουμε δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. Δεκάδες παιδάκια μας πλησιάζουν και κρέμονται (κυριολεκτικά) από τα χέρια μας, ζητώντας λίγα χρήματα ή έστω κάτι για να φάνε. Πραγματικό σοκ…

Το ίδιο βράδυ ο Άκης Ζήκος σκοράρει στο 90ο λεπτό του αγώνα και η ΑΕΚ κάνει το πρώτο και σημαντικό βήμα για την πρόκρισή της στην επόμενη φάση. Απ’ όσους είχαμε την τύχη να βρεθούμε σ’ αυτό το ιδιαίτερο ταξίδι, έχω την εντύπωση ότι ελάχιστοι θυμούνται το σκορ. Ήταν όμως μια πολύ “δυνατή” εμπειρία που εμένα προσωπικά θα μου μείνει αξέχαστη…

Αλέξανδρος Αργυράκος

Την ΑΕΚ, αν και ήμουν αρκετά μικρός, την πρόλαβα στις καλές της στιγμές τότε που κατέκτησε τα τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα και καθήλωνε ακόμα και τους αντίπαλους οπαδούς με την απόδοσή της. Το πρώτο παιχνίδι που θυμάμαι έντονα, τόσο από την έκταση του σκορ, όσο και από εξωαγωνιστικούς χώρους, ήταν ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδος του 1994.

Εκεί ο «Δικέφαλος» είχε αντιμετωπίσει τον Παναθηναϊκό και παρά το γεγονός ότι γύρισε το εις βάρος του 2-0, το ματς οδηγήθηκε στην παράταση με την ΑΕΚ να στέκεται άτυχη και να χάνει το τρόπαιο μέσα από τα χέρια της, αφού το γκολ της ισοφάρισης προήλθε λίγο πριν το φινάλε και της παράτασης.

Φυσικά αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ και κανένας από όσους το έζησαν, έστω και από τις τηλεοράσεις τους, ήταν το ταξίδι στο Βελιγράδι και το ιστορικό φιλικό κατά του πολέμου την 7η Απριλίου. Στα αρνητικά, φυσικά το γκρέμισμα του ιστορικού γηπέδου και η αναμονή για να ξαναγίνει ο ιστορικός αυτός χώρος εργοτάξιο.

Πλέον, όπως όλος ο κόσμος έτσι και εγώ, αναμένω την ανέγερση του νέου γηπέδου που θα δώσει νέα πνοή στον Σύλλογο και θα τον εκτοξεύσει στις καλύτερες εποχές που θα έρθουν.

Σπύρος Δαρσινός

Ηλεκτρισμός και μετά ηλεκτρικός.

Δρόμος. Ταξίδι.

Όχι στην πραγματικότητα. Στη φαντασία.

Τότε οι αποστάσεις έμοιαζαν μεγάλες.

Τότε, όσα αγαπούσαμε ήταν εβδομάδες μακριά.

Τα πάντα έμοιαζαν μεγαλύτερα.

Πιο ψηλά, αγέρωχα, άσπιλα.

Γειτονιές. Φτωχιές, λυπημένες.

Αλλά θαρρείς πως αυτή η λύπη ήταν από φυσικού.

Ήταν βίωμα και πληγή.

Βάρος στην πλάτη που είχε γίνει ένα με το σώμα.

Δέντρα και Νεκροταφείο.

Πεύκα. Νικούσαν το τσιμέντο.

Και μετά ουρανός.

Τότε Γενάρης γκρίζος, βαρύς αλλά καθαρός. Αληθινός.

Δεν ήσουν μόνος. Αναγνώριζες γέλια και φωνές.

Δεν ήσουν μόνος. Ήταν πατέρας και γιος.

Δεν ήσουν μόνος. Ανέμιζαν κασκόλ και δεν ένιωθες κρύο.

Μέχρι που μύριζες. Πριν δεις, μύριζες.

Γιατί όταν έβλεπες αναριγούσες.

Όχι από την ψύχρα, όχι από το άβολο πλαστικό, το τραχύ τσιμέντο.

Και μετά βροχή. Αν ήσουν Μάρμαρα, στριμωχνόσουν. Σωζόσουν.

Αν ήσουν απέναντι είχες τον διπλανό σου. Και αυτός τον διπλανό του.

Και εκεί δα, στη γωνιά, ιστός αράχνης.

Μερικοί περιδιάβαιναν. Ανέβαιναν και κατέβαιναν. Έσταζαν τρέλα.

Τα χρόνια πέρασαν.

Τόλμησες της αράχνης τον ιστό ν’ αγγίξεις. Στο λημέρι της να μπεις.

Είχε σκοτάδι. Και με κάθε φωνή το φως πλημμύριζε, ξεχείλιζε.

Και τότε έβλεπες. Πιο κοντά, πιο καθαρά. Και το κόκκινο φως σου έδειχνε.

Δεν ήταν ιστός αράχνης. Ήταν ονειροπαγίδα…

Χρόνια σου άπειρα.

Κι αν κάποιος ήταν μακριά, σύ τον πήρες αγκαλιά.

Κώστας Τσίλης

Για να τα βάλουμε λίγο κάτω τα πράγματα. Ρίζες και καταβολές από την Πόλη, δεν έχω. Ο πατέρας μου με το ποδόσφαιρο είχε τέτοια σχέση, που ακόμα και τώρα είναι βέβαιος πως η μπάλα έχει μέσα πούπουλα. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 που μου έλαχε να διαλέξω ομάδα, είχαν ξεκινήσει τα πέτρινα χρόνια και ας υπήρχε εκείνη η κούπα με τον ΠΑΟΚ. Στη Νέα Σμύρνη που μεγάλωνα, είχαν ισχυρό ρεύμα ακόμα και οι Πανιώνιοι. Αφήστε που για να πας Φιλαδέλφεια ήθελε πολύ περπάτημα μέχρι Καλλιθέα και μετά δέκα στάσεις με τον ηλεκτρικό ή εναλλακτικά για τους… μερακλήδες, δυο τρόλει. Επομένως πως μπλέξαμε έτσι με την ΑΕΚ;

Θα έλεγα να ναι καλά ο Μαύρος και μετά ο Νίλσεν και μετά όλα πήραν τον δρόμο τους για ήρθε και ο Καραγκιοζόπουλος και μετά το πήγαμε διακοπές, περάσαμε καλά, γυρίσαμε να πάρουμε πρωτάθλημα ξανά. Αλλά ίσως τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί, αν δεν ήταν ο παππούς Ανδρέας. Ο παππούς μου. Ουδέμια σχέση μ’ ομάδες. Και ποδόσφαιρο έβλεπε μόνο όταν είχε μουντιάλ. Αλλά ο εγγονός ζήτησε ένα κασκόλ της ΑΕΚ. Μπουτίκ ομάδας τότε προφανώς δεν υπήρχαν, ο παππούς γήπεδο δεν πήγαινε για να βγει κάποιον από τους τότε μικροπωλητές. Δεν μάσησε όμως. Έκανε άνω κάτω την Αθήνα και βρήκε ένα μαγαζάκι πίσω από την Ομόνοια, από το οποιο έφερε ένα πλεκτό, κίτρινο και μαύρο κασκόλ, περίπου ένα μέτρο μήκος. Δεν ξέρω, μπορεί και να τους έβαλε να του το πλέξουν. Ειδική παραγγελιά. Ήταν ελαφρώς γελοίο το θέαμα, γιατί ήταν τόσο μεγάλο το κασκόλ, που τυλιγόμουν ολόκληρος. Και όταν πολλά χρόνια αργότερα, πήγα για πρώτη φορά μ’ αυτό στο γήπεδο, έπεσε γέλιο από την Δεκελείας, μέχρι τα μάρμαρα της 18. Αλήθεια όμως, εκείνο το πλεκτό, κίτρινο και μαύρο κασκόλ, με έμπλεξε με την ΑΕΚ. Με έδεσε με την ΑΕΚ και το συνειδητοποίησα πολύ αργότερα. Και αυτό το κείμενο ήταν η αφορμή που έψαχνα, για να αποκαταστήσω το κύρος εκείνου του κασκόλ, το οποίο μ’ έκανε να νιώθω αμήχανα όταν σχεδόν όλοι γύρω μου είτε στην 5-6-7 είτε στην 8-12, το έβλεπαν και γελούσαν με την ψυχή τους. Και το οποίο με ευκολία και μάλλον χαρά, αντικατέστησα με αυτό της φωτογραφίας, που φαντάζομαι πως δεν λείπει από καμία ντουλάπα συνομηλίκου μου.

• ΑΕΚ