Δεν θα είναι χαμένη ευκαιρία

Πηγαίνοντας με τον Κώστα πριν από λίγες ημέρες στη συνάντηση με τον Λιούμπισα Τουμπάκοβιτς, ένα τεράστιο σφίξιμο υπήρχε στην καρδιά. Θα ήθελα να υπήρχε χρόνος, να μη χρειαζόταν η παρουσία μεταφραστή και να τον ρωτούσα όσα δεν έζησε η ΑΕΚ εκείνο το καταραμένο 1999. Τότε που δημιουργήθηκαν μεγάλες προσδοκίες, αλλά κατέληξαν σε έναν ατέλειωτο εφιάλτη. Η ΑΕΚ βγήκε διαλυμένη, δίχως γήπεδο, δίχως την αίγλη του Τσάμπιονς Λιγκ, ξοδεύοντας μια τεράστια ευκαιρία.

Κοιτάζοντας μόνο στη νεότερη ιστορία, υπάρχουν ακόμα πολλές χαμένες ευκαιρίες που μπορεί να συζητά κανείς: το χαμένο πρωτάθλημα του 2002 με τον εφιαλτικό χειμώνα και όσα είχαν συμβεί, την υπερομάδα του 2003 που έκανε τρελά σερί αλλά δεν κατέκτησε τίποτα, τον καταραμένο Νατσούρα του 2005, τον Βάλνερ και όσα σημάδεψαν το χάρτινο πρωτάθλημα του 2008. Κάθε μια χρονιά και μια ξεχωριστή ιστορία. Κάθε προσπάθεια και ένα πισωγύρισμα που πλήγωνε τον οργανισμό της ΑΕΚ.

Σε όλες αυτές τις απώλειες όμως, υπάρχει ένα συμπέρασμα και μια κοινή συνισταμένη. Οποια κι αν ήταν τα επιμέρους προβλήματα, το μεγάλο ζήτημα σε κάθε περίοδο ήταν πως δεν υπήρχε στιβαρή διοίκηση. Θυμηθείτε το θυελλώδες καλοκαίρι του ’99 με τον Στάθη και την Enic να χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Τις περιόδους με τον Ψωμιάδη και όσα άφησε η παρουσία του στην ομάδα. Το βάρος που πλάκωσε τους μετόχους και τον Νικολαϊδη και τους τραγικούς χειρισμούς που οδήγησαν στην πλήρη απορρύθμιση.

Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά με το σήμερα. Τώρα, η ΑΕΚ έχει διοίκηση και αυτή μπορεί να καλύπτει κάθε αδυναμία. Να χαράζει στρατηγική, να δίνει όραμα, να δημιουργεί στόχους που θα μπορεί να πετύχει ο σύλλογος. Και αυτό φαίνεται πως επιτυγχάνεται με αργά, αλλά σταθερά βήματα. Είναι μαθηματικά βέβαιο, πως είναι θέμα χρόνου να έρθει η στιγμή που η ΑΕΚ θα πανηγυρίζει ξανά για την κατάκτηση τίτλων και διακρίσεων, όπως αυτές που προστάζει η ιστορία της.

Είναι αλήθεια, πως υπήρξαν καθυστερήσεις σε αυτήν την πορεία. Κατά τη γνώμη μου, αυτό οφείλεται κατά κύριο λόγο στα πολλά μέτωπα που άνοιξε η ΑΕΚ, αλλά παράλληλα και στην καμένη γη που παρελήφθη. Οποιος θυμάται τα εφιαλτικά τελευταία χρόνια, με το άγχος για το σφράγισμα των εισιτηρίων, τον ρεφενέ για να πληρωθούν οι διαιτητές και την κωμικοτραγική παρουσία στα κέντρα εξουσίας, αντιλαμβάνεται πως η ΑΕΚ έπρεπε να επιστρέψει σε όλα τα επίπεδα.

Προφανέστατα και όλα δεν μπορούν να αλλάξουν από τη μια μέρα στην άλλη. Και είναι επίσης προφανές και εύλογο, πως οι απαιτήσεις είναι στα ύψη και ο κόσμος θέλει να πάρει εδώ και τώρα όσα του έλειψαν αυτά τα χρόνια. Αλλά το σημαντικό σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι το ταξίδι και η διάρκεια του, αλλά ο προορισμός. Να φτάσει η ΑΕΚ εκεί που θέλουν όλοι οι Ενωσίτες. Τώρα άλλωστε, φρονώ πως δεν θα είναι χαμένη ευκαιρία για την ΑΕΚ.

• ΑΕΚ
• βασικό
• Δημήτρης Μελισσανίδης
• Νικολαίδης
• τουμπάκοβιτς