Καλύτερη όλων η ΑΕΚ

Ενδεχομένως κάποιοι θα έχετε ξεκινήσει ήδη τις σκέψεις για τον επιθυμητό αντίπαλο. Αλλοι θα προτιμάτε κάποιο κλασικό ντέρμπι σε διπλές αναμετρήσεις, άλλοι θα θέλετε κάποιον πιο βατό αντίπαλο και τα δύσκολα στη συνέχεια. Ολες οι απόψεις δεκτές. Η δική μου είναι πως αδιαφορώ πλήρως για την ομάδα που θα πέσει η ΑΕΚ. Εχω προαίσθημα για ντέρμπι, αλλά δεν θέλω να περνάω τη ζωή με αισθήσεις και όνειρα. Για εμένα το σημαντικό είναι η πραγματικότητα.

Σας έλεγα μόλις χθες, πως η ΑΕΚ δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από καμία ομάδα. Ο Ολυμπιακός ξεφούσκωσε και του βάζουν σαμπρέλες με τα δεύτερα του Λεβαδειακού και το καμάρι των Χανίων για να μπορέσει να σταθεί ξανά στα πόδια του. Ο ΠΑΟΚ πήγε σπρωχτός για να κατασπαράξει τα δεύτερα της Καλλονής. Ο Παναθηναϊκός έχασε από τον ΠΑΣ μέσα στο γήπεδο του και τα χρειάστηκε στα τελευταία λεπτά.

Αυτά προς απάντηση προς όσους αμφισβητούν την εικόνα της ΑΕΚ και έφυγαν δυσαρεστημένοι επειδή είχε μόνο δέκα λεπτά φορτσαρίσματος με τον Λεβαδειακό. Θαρρείς και απαιτούνταν κάτι περισσότερο. Η ΑΕΚ έπαιξε όσο χρειάστηκε, με δεδομένο μάλιστα πως προέρχονταν από παιχνίδι με δύσκολη εξέλιξη και έχει ακόμα μια δύσκολη έξοδο την Κυριακή. Δεν χρειαζόταν να «σκοτωθεί», εξασφάλισε σβηστά την πρόκριση που ήταν στόχος.

Παρατηρώ επίσης πως πολλοί παραβλέπουν, ότι η ΑΕΚ πηγαίνει μόνο με νίκες σε τέσσερα παιχνίδια μέσα στον νέο χρόνο. Πως μπορεί και σκοράρει συνέχεια, πως βελτιώνει την αμυντική συνοχή της, πως βρίσκει λύσεις και έρχεται κοντά στα θέλω του Πογιέτ. Και προφανώς αυτές δεν είναι καταστάσεις που θα σε κάνουν να πανηγυρίσεις, αλλά δεν χρειάζεται και να μεμψιμοιρείς. Η ΑΕΚ είναι μια ομάδα που κάθε μέρα που περνά, γίνεται καλύτερη. Τόσο απλά και ξεκάθαρα, όσο και αν ορισμένοι εμμένουν σε καταστάσεις δίχως νόημα, με αμφισβήτηση των πάντων.

Ο Πογιέτ έλεγε χθες πως εκτιμά πολύ τις νίκες, γιατί του δίνουν τη δυνατότητα να δουλεύει με άνεση και να βελτιώνει πράγματα στην ομάδα του. Δεν έχει άδικο. Οι μεγάλες ομάδες όπως η ΑΕΚ τρέφονται από τις επιτυχίες. Χρειάζονται τις νίκες, τις διακρίσεις. Θέλουν τρόπαια για να δίνουν χαρά στον κόσμο τους και να φτιάχνουν νέες γενιές. Κάποτε, όχι πριν από πολλά χρόνια, θυμάμαι πως σχεδόν…σνομπάραμε το κύπελλο. Ηταν οι χρονιές που ήμασταν χορτάτοι από πρωταθλήματα, μπάλα, ευρωπαϊκές βραδιές.

Τώρα λείπουν τα πάντα. Το κύπελλο αυτό θα μοιάζει με τη λύτρωση της κούπας του ΄83. Θα είναι η εκδίκηση της ομάδας του ’97. Η ανάσα που έδωσε το κύπελλο του 2000. Η εξιλέωση του 2002. Η χαρά του 2011. Γι’ αυτό σας λέω. Ας έρθει, όποιος αντίπαλος θέλει. Στο φινάλε του δρόμου, έχει κούπα. Λίγη πίστη και τύχη χρειάζεται και όλα θα πάρουν τον δρόμο τους.

• ΑΕΚ
• κύπελλο