Όσο νικάει όλα θα ξεχνιούνται

Άλλοι τρεις βαθμοί. Άλλη μια νίκη με πολλά “πειράματα” στην ενδεκάδα, τα οποία για να πω την αλήθεια δεν περίμενα ότι θα αποδώσουν εντός αγωνιστικού χώρου. Ο Πογιέτ δικαιώθηκε όμως για τις περισσότερες αποφάσεις του και, έστω και δύσκολα, η ΑΕΚ πέτυχε την τρίτη διαδοχική νίκη της μέσα στο 2016. Το πιο θετικό στοιχείο που μπορεί να μείνει από τη χθεσινή αναμέτρηση είναι το γεγονός ότι παρά τις πολλές αλλαγές στην ενδεκάδα, για ένα μεγάλο μέρος του ματς (ανά διαστήματα), η Ένωση κατάφερε να δημιουργήσει ευκαιρίες και να πετύχει τον στόχο της. Ειδικά στο α’ ημίχρονο αν ο Βάργκας βοηθούσε λίγο περισσότερο δημιουργικά, ενδεχομένως η ΑΕΚ να είχε “καθαρίσει” πολύ νωρίτερα το παιχνίδι. Αυτό δεν έγινε, αλλά είναι ευχάριστο για τον Δικέφαλο το γεγονός ότι τόσο ο Κορδέρο όσο και ο Μάνταλος, οι δύο εσωτερικοί χαφ δηλαδή, βρέθηκαν σε πολύ καλή μέρα και η κυκλοφορία από τον άξονα αποτέλεσε τον κινητήριο μοχλό στο παιχνίδι της ομάδας. Σε συνδυασμό με την παρουσία του εξαιρετικού Αραβίδη και τις ατομικές εμπνεύσεις του Μπαρμπόσα, η ΑΕΚ είχε το πάνω χέρι, άσχετα αν μέχρι το σφύριγμα της λήξης του πρώτου σαρανταπενταλέπτου, αυτό δεν αποτυπωνόταν στα μάτριξ του σταδίου.

Έγινε μεγάλος ντόρος και συζήτηση για την απόφαση του Πογιέτ να γυρίσει για τρίτη φορά φέτος το σύστημα σε 3-5-2, από τη στιγμή που η Ένωση πήρε κεφάλι στο σκορ. “Παίζουμε σαν μικρή ομάδα”, “δεν είναι δυνατόν να παίζουμε τόσο πίσω στο ΟΑΚΑ με την Ξάνθη, λες κι αντιμετωπίζουμε τη Μπαρτσελόνα” και άλλες διάφορες παρόμοιες εκφράσεις ακούγονταν από τους φίλους της Ένωσης, οι οποίοι έβλεπαν την ομάδα τους να μένει πίσω στα τελευταία λεπτά με σκοπό να κρατήσει το υπέρ της σκορ. Είναι αλήθεια ότι από τη στιγμή που πέρασαν εκτός παιχνιδιού ο Μπαρμπόσα, ο Μάνταλος και ο Βάργκας, δεν υπήρχε στη μεσαία γραμμή παίκτης για να κυκλοφορήσει το παιχνίδι. Ο Γιόχανσον δεν πήρε πρωτοβουλίες, ενώ όσο περνούσε η ώρα ο Κορδέρο φάνηκε να κουράζεται. Φάνηκε ότι είναι ένα σύστημα “έκτακτης ανάγκης” για να κρατήσει η ομάδα το σκορ, αλλά χωρίς να έχει δουλευτεί όσο θα έπρεπε, έτσι ώστε να αποδώσει και επιθετικά.

Άποψή μου πάντως είναι ότι από τη στιγμή που έρχονται οι νίκες, ο στόχος επιτυγχάνεται. Όσο δικαιώνεται ο προπονητής για τις επιλογές του, όλα θα είναι καλά και η ομάδα θα προχωράει με ανεβασμένη ψυχολογία, γιατί στο τέλος της ημέρας αυτό που μένει είναι το αποτέλεσμα. Από τη στιγμή όμως που ο Πογιέτ πιστεύει ότι το 3-5-2 του προσφέρει την ασφάλεια για τα τελευταία λεπτά ενός αγώνα, οφείλει να δουλέψει περισσότερο πάνω σ’ αυτό, έτσι ώστε να μη δίνεται η εντύπωση ότι η ΑΕΚ παίζει στο ΟΑΚΑ με ομάδες όπως η Ξάνθη, απλώς και μόνο για να διαφυλάξει το υπέρ της αποτέλεσμα.

Υ.Γ: Ο Ανέστης δεν έγινε ξαφνικά καλός τερματοφύλακας. Ήταν εξίσου καλός ακόμα κι όταν έκανε το λάθος με τον Λεβαδειακό. Εννοείται ότι έχει αδυναμίες (όπως όλοι άλλωστε), αλλά δουλεύει πολύ και συνεχώς βελτιώνεται κι αυτό είναι το πιο σημαντικό. Το χειροκρότημα αλλωστε του κόσμου της ΑΕΚ ήταν η καλύτερη ανταμοιβή γι’ αυτόν…

• blog
• ΑΕΚ
• βογιατζάκης