Σιγά τα πανηγύρια

Το έχω ξαναγράψει αλλά θα το επαναλάβω λόγω της ημέρας. Δεν θέλω να κερδίζει ο Ολυμπιακός πουθενά στην Ευρώπη. Ούτε να προκρίνεται ακόμα και σε δεύτερη φάση φιλικού τουρνουά για φιλανθρωπικούς λόγους. Πολλώ δε μάλλον στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ. Το ίδιο ισχύει και για τα παιχνίδια του Παναθηναϊκού και του ΠΑΟΚ στην Ευρώπη. Να χάνουν και να αποκλείονται. Στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, ο Ολυμπιακός στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις θεωρώ πως εκπροσωπεί μόνο τον Ολυμπιακό. Το κλαμπ και τον κόσμο του. Δεν πρόκειται περί εθνικής υποθέσεως. Δεν αισθάνομαι εθνική υπερηφάνεια όταν κερδίζουν οι… άλλοι στην Ευρώπη, όπως και δεν αισθάνομαι εθνική υπερηφάνεια όταν η φέτα Ήπειρος ξεπουλάει στα σουπερμάρκετ των Βρυξελλών.

Επιμένω επίσης, πως μου είναι αδιάφορες οι επιπτώσεις από τον αποκλεισμό του Ολυμπιακού, στην βαθμολογία της Ελλάδας στην ΟΥΕΦΑ. Προφανώς θα επηρεάσει και τις κληρώσεις που θα έχει η ΑΕΚ, από του χρόνου που επιστρέφει στην Ευρώπη. Ε και λοιπόν; Ας φροντίσει η ΑΕΚ αυτή την φορά να κάνει τα κουμάντα της, να μην απαξιώσει κανένα ευρωπαϊκό ματς όπως βλακωδώς έπραξε κατά το παρελθόν και να φροντίσει να προσθέσει τους βαθμούς που θα λείπουν. Αν πρόκειται να βασίζονται οι βατές κληρώσεις της ΑΕΚ στα πανηγύρια του Φορτούνη και του Σιόβα, ας παίζει κάθε καλοκαίρι προκριματικά με την Μπαρτσελόνα.

Δεν θέλω βατές κληρώσεις χάρη σε ξένες προκρίσεις. Όπως και δεν μ’ αρέσουν οι γάμοι και οι χαρές με τα ξένα κουφέτα. Δεν ήθελα να προκριθεί ο Ολυμπιακός, αλλά δεν θα πανηγυρίσω και για τον αποκλεισμό. Η ΑΕΚ γελά μόνο με τις δικές της νίκες και μόνο με τις δικές της προκρίσεις. Γιατί αν φτάσει να περιμένει το κλάμα του διπλανού για να σκάσει το χειλάκι της, σημαίνει πως κάτι πηγαίνει πολύ στραβά. Δεν θέλω να θυμίσω εποχές και παραδείγματα, καταλαβαινόμαστε. Και επειδή φαίνεται πως τώρα και πάλι vamos bien, σίγα τα πανηγύρια για τον αντιπαθητικό τον Ζιρού και την σιχαμένη την Άρσεναλ.

Τώρα πάντως που είπα πανηγύρια, απ’ όλο αυτό που έγινε στο Καραϊσκάκη, σ’ ένα θέλω να σταθώ. Αρχίζει σιγά – σιγά να τελειώνει το πανηγύρι με τον Ρομπέρτο. Έπνιξε στο πρώτο ματς με την Μπάγερν, έπνιξε στο πρώτο ματς με την Άρσεναλ στο Λονδίνο, έπνιξε ξανά με την Μπάγερν στο Μόναχο και αν είχε φάει ο Μπαρόχα το πρώτο που έφαγε αυτός από τον Ζιρού, θα είχαμε κρεμάσει τον Βενεζουελάνο από την στέγη Καλατράβα. Αν δε, το είχε φάει ο Ανέστης, θα τον είχαμε στείλει δανεικό στην Ιγκλού Γιουναίτεντ να παίζει στο πρωτάθλημα της Δυτικής Αλάσκας με αντίπαλο την μεικτή πιγκουίνων.

Προσέξτε, δεν λέω πως ο Ρομπέρτο είναι κανένα λιμό. Δεν τρελάθηκα. Δεν είναι όμως και ο Τσακ Νόρις των τερματοφυλάκων, οπως έχει παρουσιαστεί. Απλώς είναι ένας καλός τερματοφύλακας, με αδυναμίες, που όμως είχε όλη την στήριξη από την ομάδα και απέκτησε την αυτοπεποίθηση για να μοιάζει σούπερ. Αλλά στην ΑΕΚ, στο μισό λάθος, ο τερματοφύλακας στήνεται στον τοίχο προς εκτέλεση. Ο Κωνσταντόπουλος έφυγε σχεδόν ως αποτυχημένος και πέρυσι λίγο έλειψε να οδηγήσει μόνος του την Μίντλεσμπρο στην Πρέμιερ Λιγκ και το ίδιο κάνει και φέτος και ας περπατά στα 39.

Ο Ανέστης πέρυσι έδωσε με τις αποκρούσεις του σε κρίσιμα σημεία των παιχνιδιών, περισσότερους από 15 βαθμούς στην ΑΕΚ. Αλλά για δυο λανθασμένες εξόδους, κρίθηκε ξάφνου ανεπαρκής. Και ακόμα και ο Δέλλας, απ’ όλα τα στραβά και ανάποδα που και ο ίδιος έκανε στο τελευταίο 20άλεπτο της ρεβάνς με τον Ολυμπιακό, βρήκε να καταλογίσει στον Ανέστη το γεγονός πως δεν έγινε τιραμόλας για να σώσει το γκολ του Χάρα.

Όσο για τον Μπαρόχα, στο ματς της προηγούμενης Κυριακής έσωσε με σούπερ απόκρουση το 2-1. Μέχρι και ο Πογέτ έστελνε φιλάκια στον Βενεζουελάνο αντί να πανηγυρίζει το 3-0. Αλλά η κουβέντα πήγε σε δυο περίεργες εξόδους του Μπαρόχα, οι οποίες ούτε καν στοίχισαν στην ΑΕΚ μέσα στο ματς. Τώρα βέβαια κάποιοι θα μου πείτε πως ούτε ο Μπαρόχα, ούτε ο Ανέστης είναι Ρομπέρτο. Θα σας απαντήσω πως αν έχουν την στήριξη που έχει ο Ρομπέρτο, αμφότεροι μπορούν να γίνουν ακόμα καλύτεροι. Άλλωστε να θυμίσω πως και οι δυο, για την θέση του τερματοφύλακα, είναι ακόμα νήπια ηλικιακά. Ειδικά ο Ανέστης.

• ΑΕΚ
• Ανέστης
• Βασικό
• μπαροχα
• Ρομπέρτο