Όλα ή τίποτα

Είμαι απολύτως βέβαιος πως για όσα έγιναν στην Λεωφόρο θα έχει ήδη τοποθετηθεί όλος ο πληθυσμός. Όποιος μιλάει ελληνικά και έχει βρει δημόσιο βήμα. Είναι σχεδόν βέβαιο πως το ζήτημα θα αναλυθεί ενδελεχώς ακόμα και σ’ όλες τις πρωινές εκπομπές, έστω και αν χρειαστεί να μην παρουσιαστεί η έρευνα για το πόσο έχουν επηρεάσει την ζωή του μέσου Έλληνα, οι τελευταίες εξελίξεις στο «Μπρούσκο». Επομένως είναι σχεδόν περιττό να προσθέσω τις δικές μου αράδες. Άλλωστε δεν γουστάρω κιόλας.

Και τι να πω εξάλλου; Να γράψω πως αλλάζω την πάγια θέση μου, πως κανένα ματς δεν πρέπει να κρίνεται στα χαρτιά; Ποτέ. Να πω ότι, έτσι όπως ήταν τα πράγματα και με τύπους που κουβάλαγαν βαριοπούλες και μαδέρια, ακόμα κι αν άρχιζε το ματς, θα τελείωνε; Επουδενί. Ή μήπως να υποστηρίξω την λογική των εκκενώσεων και το παιχνιδιών σε άδεια γήπεδα; Αλίμονο. Το βουλώνω λοιπόν. Περιμένω τις βαθυστόχαστες αναλύσεις μεταξύ ζωδίων, μνημονίων, συνταγών και τζιχαντιστών, την ίδια στιγμή που όσοι έχουν ζήσει τι γίνεται σε Καραϊσκάκη και Τούμπα θα πέφτουν από τα σύννεφα για ότι έγινε στην Λεωφόρο. Και πάμε στα δικά μας.

Τα αλλάζει όλα ο Πογιέτ. Πηγαίνει σ’ ένα 4-3-3, που αν έχω καταλάβει καλά θα μοιάζει περισσότερο με ένα σχήμα που οι εξτρέμ θα έχουν απόλυτη ελευθερία κινήσεων. Από το άκρο μέχρι και τον άξονα. Βάζει και τον Σιμόες κόφτη και τον Γιόχανσον εσωτερικό χαφ. Κάνει και τον Μάνταλο εσωτερικό χαφ. Ζητάει και απ’ όλους, από τερματοφύλακα μέχρι επιτελικό και σέντερ φορ, να μαρκάρουν. Δίνει και στον Άρθο την ευκαιρία του. Έχει υποδείξει και ως πιθανό προορισμό και το… πάνω γήπεδο που κάνει προπόνηση η Κ20, για όσους δεν μπορούν ή δεν θέλουν να μπορούν.

Όταν πρωτοήρθε ο Πογιέτ είχα γράψει πως στο μυαλό μου έχω τους Ουρουγουανούς στην λογική του όλα ή τίποτα. Ή στην κορυφή σαν τον Σουάρες ή στην ανυπαρξία σαν εκείνον τον μαχαιροβγάλτη αριστερό μπακ, που ο φίλος Ρόλι μου θύμισε πως λεγόταν Πέρες. Όσο προχωρά ο χρόνος με τον Πογιέτ, επιβεβαιώνεται αυτό που έχω στο μυαλό. Είναι τέτοια περίπτωση προπονητή, τέτοια προσωπικότητα, που με το τιμόνι στα χέρια του, η ΑΕΚ ή θα απογειωθεί ή θα πάει με χίλια σε ντουβάρι. Χωρίς ειλικρινά να μπορώ να προβλέψω τι από τα δυο θα συμβεί. Μια χαλαρή και ήσυχη διαδρομή πάντως δεν θα είναι.

Έχει φέρει καινούργια πράγματα ο Πογιέτ. Πολλά εξ αυτών είναι δεδομένο πως ο κοινός εντός και πέριξ των Σπάτων νους, δεν μπορεί να καταλάβει. Όπως το τριήμερο ρεπό ή την επιλογή για την θέση του κόφτη του Σιμόες αντί του Γιόχανσον. Ότι δεν καταλαβαίνουμε ή ότι πάει κόντρα σε μια κοινή λογική (αν τέτοια υπάρχει), δεν είναι κατ’ ανάγκη στραβό και λάθος. Αλλά σίγουρα είναι απαραίτητο να βγει και να δώσει καρπούς, για να πείσει. Από την άλλη έγραφα και πριν επιλέξει η ΑΕΚ προπονητή και το επαναλαμβάνω, πως ήθελα ένα εντελώς καινούργιο πρόσωπο στον πάγκο, για να δω εντελώς καινούργια πράγματα. Και ας ξενίζουν.

Ο Πογιέτ έχει μπροστά του πολλά και περίπλοκα. Δεν αρκεί μόνο να βρει ένα σύστημα που να δουλεύει καλά και να κερδίζει. Παρόλο που είναι βασικό. Ούτε να βρει τον κατάλληλο για κόφτη ή έναν ρόλο στον οποίο θα αξιοποιηθεί ο Μπουονανότε. Χρειάζονται και αυτά. Αλλά όχι μόνο. Θα πρέπει να βρει κάποιες ισορροπίες μέσα στην ομάδα, χωρίς να διαταράξει κάποιες άλλες. Θα πρέπει η ΑΕΚ να συνεχίσει να τροφοδοτεί με παίκτες την δική μας εθνική ομάδα, μ’ ότι αυτό σημαίνει για την αξιοποίηση του υλικού. Θα πρέπει επίσης να διαχειριστεί και μια μεταγραφική περίοδο όπως αυτή του Γενάρη. Θα πρέπει να κερδίσει ματς, (τους) παίκτες (του), εμπιστοσύνη. Θα πρέπει να αρχίσει να κάνει και ένα πιο μακροπρόθεσμο πλάνο. Απ’ όλα και όλα ταυτόχρονα.

Ο χρόνος τρέχει και δεν είναι παγωμένος. Αλλά ο κόουτς δικαιούται τουλάχιστον πίστωση υπομονής. Άλλωστε είπαμε, ο κλασικός Ουρουγουανός (έστω και με αγγλική ποδοσφαιρική παιδεία) πάει για όλα ή τίποτα. Και αυτό έτσι κι αλλιώς φαίνεται πολύ γρήγορα κατά που πηγαίνει. Αν δε, τελικά πάει για το «όλα», αξίζει δέκα φορές η υπομονή. Για να δούμε, τι θα δούμε.

• ΑΕΚ
• Βασικό
• πογιέτ
• Τσίλης