Δεν θέλω ούτε να τον ξέρω

Δεν είμαι (όπως είναι απολύτως λογικό και προφανές) αρμόδιος για να σκιαγραφήσω το προφίλ που πρέπει να έχει νέος προπονητής της ΑΕΚ. Αλίμονο και να ήμουν. Ούτε όμως είμαι βέβαιος πως έχω κατά νου καν, το πώς θα ήθελα να είναι. Πολλώ δε μάλλον το ποιος. Εκείνο που με σιγουριά μπορώ να πω, είναι πως θα προτιμούσα να μην τον ξέρω καν. Να μην τον έχω ξαναδεί ποτέ ούτε με κιτρινόμαυρη φόρμα, ούτε με κιτρινόμαυρη φανέλα. Και αυτό επουδενί δεν είναι αιχμή για την… υποψηφιότητα του Μανόλο Χιμένεθ. Παρόλο που προς το τέλος της θητείας του θεωρούσα πως τα είχε κάνει θάλασσα ο τρελόΜανόλο, ποδοσφαιράνθρωποι που εμπιστεύομαι επιμένουν πως πρόκειται για πανέξυπνο προπονητή. Οπότε πάσο. Γενικώς λοιπόν και ουχί ειδικώς, λέω πως ο επόμενος που θα κάτσει στον πάγκο της ΑΕΚ, θα ήθελα πολύ να μην έχει κολλήσει ούτε μισό κιτρινόμαυρο ένσημο. Είτε ως παίκτης, είτε ως προπονητής. Και κυρίως να μην έχει αγαπηθεί κατ’ ελάχιστο και να μην έχει προσφέρει το παραμικρό στην ΑΕΚ κατά το παρελθόν.

Νισάφι πια μ’ αυτή την ανακύκλωση προσώπων και (όντως σπουδαίων) προσωπικοτήτων, η οποία στο τέλος καταλήγει και σ΄ έναν εγκλωβισμό σε ασύλληπτη εσωστρέφεια. Δείτε τώρα τι έγινε. Τις τελευταίες εβδομάδες υπέβοσκε αλλά τις τελευταίες μέρες έγινε ένα πραγματικό πάρτι εσωστρέφειας με επίκεντρο τον Δέλλα. Με υπερδελλικούς και αντιδελλικούς μια ανάσα από τα χαρακώματα. Και μην μου πείτε πως είναι η πρώτη φορά που γίνεται κάτι τέτοιο μ’ έναν προπονητή που είχε ιδιαίτερους δεσμούς με την ΑΕΚ. Δεν πάω καν στην περίπτωση Μπάγεβιτς. Θυμηθείτε τι έγινε στη δεύτερη θητεία του Σάντος και πως προέκυψαν δυο στρατόπεδα όταν επρόκειτο να απομακρυνθεί. Λίγο έλειψε να συμβεί κάτι αντίστοιχο ακόμα και όταν δεν δόθηκε στον Κωστένογλου η ευκαιρία δεύτερης σεζόν στον πάγκο. Παρόλο που ο Κωστέ, δεν είχε το ειδικό κιτρινόμαυρο βάρος ούτε του Σάντος, ούτε πολύ περισσότερο του Μπάγεβιτς.

Αφήστε που εκτός από την εσωστρέφεια που είναι ένα πολύ επικίνδυνο σαράκι, σε τέτοιες περιπτώσεις προκύπτει και ένα σφίξιμο στο στομάχι. Όπως αυτό που έχουν τις τελευταίες μέρες με την ιστορία Δέλλα, όλοι όσοι βρίσκονται εντός, εκτός και επί τα αυτά μέρη της ΑΕΚ. Όλοι ανεξαιρέτως. Ακόμα και εκείνοι που ήταν κατηγορηματικά υπέρ της λύσης του διαζυγίου. Είναι βλέπετε που ο Δέλλας ήταν και είναι, από τα σημεία αναφοράς για την ΑΕΚ. Είτε για εκείνο το γκολ στην Τούμπα, είτε για τον τρόπο που στεκόταν ως αρχηγός, είτε για όσα έκανε εκείνη την διαβολοβδομάδα του Απριλίου του 2013 σε πάγκο και πειθαρχικές επιτροπές ΕΠΟ, είτε τελικά γιατί κατάφερε να βγάλει την ΑΕΚ από το σκοτεινό τούνελ ξανά στο φως. Και παρόλο που άρχισε να γίνεται ηλίου φαεινότερο πως αυτή η σχέση, διολίσθαινε ταχύτατα σε αρρώστια, το κόψιμο που πάντα αποτελεί λύση, έφερε ένα κόμπο στον λαιμό συνολικά στην οικογένεια της ΑΕΚ. Έστω και αν ο Δέλλας έφυγε σαν Δέλλας, δηλαδή σαν κύριος.

Επομένως, θα ήταν ευχής έργο να μην μπούμε πάλι σε μια ίδια ή περίπου ίδια ιστορία. Άλλωστε νομίζω πως είναι ίσως τώρα η πιο κατάλληλη ώρα να γίνει συνείδηση πως η ΑΕΚ πρέπει να ξεκολλήσει από τα (δικά της) πρόσωπα. Είναι αστείο και μπορεί κανείς (μας) να μην το έχει σκεφτεί, αλλά δυστυχώς έτσι ισχύει διαχρονικά. Κάποια πρόσωπα είναι οι καλύτεροι όταν βρίσκονται εκτός ΑΕΚ και γι αυτό αποτελούν την επιλογή για να μπουν ξανά εντός. Όταν όμως μπαίνουν εντός, γίνονται οι χειρότεροι, γι αυτό και κάποια στιγμή βγαίνουν ξανά εκτός. Και αυτός είναι ένας κύκλος που ποτέ δεν ανοίγει. Γι αυτό και θαρρώ πως ήρθε η ώρα να σπάσει.

Προπονητές στην Ευρώπη υπάρχουν δεκάδες. Άλλοι τόσοι στην Λατινική Αμερική. Ικανοί προπονητές, με χαρακτήρα που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με Ελλάδα και ΑΕΚ. Ο Σάντος πατούσε για πρώτη φορά το πόδι του στην Ελλάδα, αλλά έδωσε κύπελλο στην ΑΕΚ και άγγιξε το νταμπλ στην πρώτη του σεζόν. Ο Χιμένεθ επίσης έμπαινε για πρώτη φορά στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά ο τελευταίος τίτλος της ΑΕΚ είναι μ’ αυτόν. Ακόμα και ο Δον Λορένσο Σέρα Φερέρ, αν δεν θεωρούσε πως μας έκανε μεγάλη τιμή που για την ΑΕΚ άφησε πρώτη φορά την Ισπανία και αν δεν τον έτρωγε η υπεροψία και τα κολλήματα του, θα είχε πάρει πρωτάθλημα. Η ΑΕΚ θαρρώ πως χρειάζεται ένα φρέσκο πρόσωπο. Χωρίς ούτε να κουβαλάει κιτρινόμαυρες περγαμηνές από το παρελθόν στο βαλιτσάκι του, ούτε να έχει κιτρινόμαυρους σκελετούς στην ντουλάπα του. Ένα φρέσκο (όχι απαραίτητα ηλικιακά) πρόσωπο, που το μόνο ταιριαστό που να έχει με την ΑΕΚ, να είναι το βλέμμα προς την κορυφή. Και όλα τα υπόλοιπα, τα βλέπουμε στην πορεία.

• dellas
• ΑΕΚ
• Βασικό