Εσένα τι σε μέλλει;

Θυμάμαι σε εκείνη την ταινία έπος για κάθε Πολίτη/πρόσφυγα, τη δική μας «Πολίτικη Κουζίνα», μια από τις ατάκες του παππού. Ηταν η περίφημη σκηνή που σύστηνε σε μια από τις κοπελιές, τι να βάλει στα…κεφτεδάκια της. Και έπειτα, με τη βαθιά φιλοσοφημένη σκέψη των απλών ανθρώπων, διερωτόταν: «Υπάρχουν πράγματα που δεν βλέπουμε, αλλά αισθανόμαστε. Αλλά αν το φαγητό είναι νόστιμο, τι σε μέλλει εσένα ποια υλικά έχουν χρησιμοποιηθεί;». Ελα μου ντε. Τι σε μέλλει εσένα ποια υλικά θα χρησιμοποιηθούν; Εσένα, εκείνο που – θα έπρεπε – να σε νοιάζει, είναι το αποτέλεσμα: πως η ΑΕΚ θα είναι πρώτη.
Δεν αμφιβάλω διόλου, πως οι μεταγραφές είναι το «όπιο» του οπαδού. Σε κάθε γωνιά του πλανήτη, ο οπαδός τρέφεται από το ναρκωτικό που του προσφέρεται κάθε καλοκαίρι. Ξεχνά τα προβλήματα του, μπορεί να ονειρεύεται για διάστημα της υπόλοιπης χρονιάς. Βέβαια, στην Ελλάδα το «όπιο» γίνεται «πρέζα». Γίνεται σκληρό ναρκωτικό και απειλεί να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Γιατί μπορεί να κατανοήσει κάποιος πως υπήρξαν λάθος χειρισμοί, τραγική επικοινωνιακή λειτουργία και απουσία ανάληψης της ευθύνης, αλλά το μέτρο χάθηκε.
Διαρκείας θα σκιστούν, πανό θα ανέβουν, ανάθεμα έπεσε για μια μεταγραφή που δεν έγινε. Μα προηγήθηκαν δέκα. Μα προηγήθηκε ένας ολόκληρος σχεδιασμός, οι υπεύθυνοι του οποίου τελικά αποφάσισαν πως δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για ακόμα μία κίνηση. Σωστό ή λάθος, θα κριθούν από το αποτέλεσμα. Γιατί αυτό είναι η ουσία. Πως η ΑΕΚ θα φτάσει στον στόχο της. Κατά τη δική μου άποψη, η οποία δεν διαφέρει απ’ όσους κινούνται γύρω από την ομάδα, ο στόχος είναι μίνιμουμ να υπάρξει ανταγωνιστική ομάδα που θα διεκδικήσει πραγματικά το πρωτάθλημα.
Εδώ αρχίζουν τα περίεργα. Αντιλαμβάνομαι την πίκρα και την απογοήτευση που κυρίευσε πολλούς, επειδή δεν έγινε η μεταγραφή. Διαδικασία που κορυφώθηκε όταν ο Σαββίδης πήρε τον Μπερμπάτοφ. «Πόνεσε» αυτό και δεν υπάρχει λόγος να ωραιοποιείται η πραγματικότητα. Αλλά η ισοπέδωση όλων, η στείρα αντίδραση που απειλεί να βάλει βόμβα στα θεμέλια της ομάδας, ξεπερνά κάθε έννοια κριτικής. Και κυρίως, την ασκεί με λάθος τρόπο σε λάθος ώρα.
Εάν αντιλαμβάνεστε όλοι πως το μέγεθος ΑΕΚ κρίνεται μόνο από την κατάκτηση των τίτλων και την ανταγωνιστικότητα της, τότε φυλάξτε την κριτική για όταν – που πιθανόν να μην συμβεί ποτέ – φτάσει η στιγμή. Να διαλύεται το σύμπαν για μια ισοπαλία στην Ξάνθη (αλήθεια, πόσες ομάδες εκτιμάτε πως θα περάσουν από εκεί;), να καταστρέφεται ο πλανήτης επειδή δεν ήρθε ο Λάφερτι, ο Ντέβιτς ή ο Μαύρος σε νεότερη έκδοση, πραγματικά με ξεπερνά.
Η ΑΕΚ πρέπει να προχωρήσει. Κρίθηκε από τον προπονητή, τον καθ’ ύλην αρμόδιο για τα αγωνιστικά θέματα, πως δεν υπάρχουν λύσεις που να καλύπτουν τα «θέλω» του. Η ισοπέδωση των επιλογών, που ο ίδιος ο προπονητής πιστεύει και αναδεικνύει μέσα από τη δουλειά αυτών των μηνών, αποτελεί τεράστιο αυτογκόλ. Ο Δέλλας εμπιστεύεται και το δείχνει σε κάθε ευκαιρία παιδία όπως οι Αραβίδης, Πλατέλλας, Τζανετόπουλος, Κολοβέτσιος, Ανάκογλου, ακόμα και ο Γροντής αν θέλετε. Αυτούς πιστεύει, αυτούς εμπιστεύεται.
Κοντολογίς: καταλαβαίνω και την πίκρα και το «ξενέρωμα». Αλλά ως εκεί. Εάν ορισμένοι έχουν αποφασίσει να διαλύσουν τη σεζόν από νωρίς και να ξεθάψουν παλαιολιθικές ιστορίες και προσωπικά θέματα, δεν μπορεί να βρουν πρόσφορο έδαφος για να διαλύσουν τα πάντα. Εκείνο που ενδιαφέρει είναι πως η συνταγή της ΑΕΚ θα είναι πετυχημένη και νόστιμη στο φινάλε. Ποια υλικά έχουν χρησιμοποιηθεί, ελάχιστη σημασία έχουν. Οσα ξέρει ο νοικοκύρης, δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος. Και αυτό αποτελεί ποδοσφαιρικό κανόνα που δεν αλλάζει.

• dellas
• ΑΕΚ